H  3η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ διεξάγεται σε μια κρίσιμη πολιτική περίοδο. Διεθνώς, η παρατεινόμενη κρίση του καπιταλισμού έχει προσθέσει δίπλα στα οικονομικά προβλήματα και την πολιτική πόλωση μια νέα διάσταση: την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Στην Ελλάδα, η άθλια κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου παραπαίει καθώς το παιχνίδι των εκβιασμών από τις «αγορές» και την ΕΕ συνεχίζεται αμείωτα και τινάζει στον αέρα τις υποσχέσεις τους για «έξοδο από τα μνημόνια». H προοπτική εκλογών την άνοιξη με τον ΣΥΡΙΖΑ να έρχεται πρώτο κόμμα βάζει στην ημερήσια διάταξη τα ζητήματα αριστερής εργατικής αντιπολίτευσης μέσα σε ασταθείς οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες. Οι ευκαιρίες και οι προκλήσεις για την επαναστατική αριστερά είναι μεγαλύτερες από ποτέ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να βγει από την Συνδιάσκεψή της πολύ πιο δυνατή και ξεκάθαρη για να ανταποκριθεί στα καθήκοντα που έρχονται.

 

1. Η διεθνής οικονομική και πολιτική κρίση βαθαίνουν

 

α. Από το καλοκαίρι του 2007, όταν ξέσπασε η κρίση στο αμερικάνικο τραπεζικό σύστημα, έχουν περάσει εφτά χρόνια αλλά η όποια ανάκαμψη διεθνώς παραμένει ασθενική και αβέβαιη. Το ομολογούν οι ίδιοι οι διεθνείς οργανισμοί όπως ο ΟΟΣΑ, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα.

Στις ΗΠΑ η αποτυχία αυτή μεταφράζεται συσσωρευτικά σε μια υστέρηση του ΑΕΠ της τάξης του 1,5 τρισεκατομμυρίου δολαρίων και ρυθμούς ανάπτυξης κολλημένους στο 2%. Η εικόνα είναι ακόμα χειρότερη για την Ευρώπη με ανάπτυξη κοντά στο 0%, απειλή ύφεσης ακόμα και της γερμανικής οικονομίας που βλέπει την παραγωγή της να μειώνεται και χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης κοντά στο 1-1,5% και παρατεινόμενα προβλήματα στις ευρωπαϊκές τράπεζες παρά την ψεύτικη εικόνα επιτυχίας των «τεστ αντοχής». Η απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας το καλοκαίρι να ενισχύσει ξανά τη ρευστότητα  χαιρετίστηκε ως στροφή από τη σκληρή λιτότητα της Μέρκελ, ενώ στην πραγματικότητα είναι κίνηση πανικού με αμφίβολα βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα και πραγματικούς «τοξικούς» κινδύνους μεσοπρόθεσμα.

Ο πανικός στις αγορές μέσα στον Οκτώβρη έδειξε ότι ούτε οι ίδιοι οι καπιταλιστές δεν πιστεύουν ότι η ευρωζώνη είναι σε πορεία ανάκαμψης από την κρίση. Δισεκατομμύρια αποσύρθηκαν από τα Χρηματιστήρια των πιο ανεπτυγμένων οικονομιών και έτρεξαν να αναζητήσουν καταφύγιο στα πιο «ασφαλή» αμερικάνικα και γερμανικά ομόλογα, εκφράζοντας την ανησυχία των καπιταλιστών για τις υπερτιμημένες μετοχές τους σε σχέση με τους πραγματικούς ρυθμούς ανάπτυξης που παραμένουν καθηλωμένοι.

Η γενική γραμμή της ΕΕ εξακολουθεί να είναι σφιχτή δημοσιονομική πολιτική και τσάκισμα των εργατικών κατακτήσεων. Όμως η λιτότητα, η πάγια συνταγή με την οποία όλες οι κυβερνήσεις του πλανήτη προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν την «κρίση χρέους», σήμερα γυρίζει μπούμερανγκ, προκαλώντας έλλειψη ζήτησης καταναλωτικών προϊόντων αλλά και πτώση της παραγωγικότητας λόγω έλλειψης επενδύσεων σε τεχνολογία και υποδομές, ενισχύοντας την απειλή του αποπληθωρισμού.

 

β. Αυτές οι βασικές διαπιστώσεις έχουν πολιτικές επιπτώσεις. Ήδη από τις ευρωεκλογές του καλοκαιριού που μας πέρασε φάνηκαν εικόνες πολιτικής κρίσης και αστάθειας σε όλη την Ευρώπη. Από τη Γαλλία όπου η κυβέρνηση Ολάντ παραπαίει μέχρι την Βρετανία που η κυβέρνηση και η άρχουσα τάξη κινδύνευσε να χάσει το δημοψήφισμα για ανεξαρτησία της Σκοτίας. Ήδη ωριμάζει αντίστοιχη κρίση για το θέμα της Καταλονίας στην Ισπανία όπου το Podemos αναδεικνύεται πρώτη δύναμη στις δημοσκοπήσεις. Στο Βέλγιο είδαμε τις μεγαλύτερες απεργίες και διαδηλώσεις εδώ και χρόνια, ίδια δυναμική εξελίσσεται στην Ιταλία ενάντια στην κυβέρνηση Ρέντσι. Ακόμη και στη Γερμανία το πολιτικό σύστημα δυσκολεύεται να απορροφήσει την κοινωνική δυσαρέσκεια, αν και χάρη στο ρεφορμισμό της Αριστεράς, η οργή τροφοδοτεί άνοδο της ακροδεξιάς.

Η κρίση και η αστάθεια δεν οδηγούν αυτόματα σε στροφή αριστερά. Ακροδεξιές - ρατσιστικές και φασιστικές οργανώσεις μπορούν να δυναμώσουν σε τέτοιες συνθήκες όπως καταγράφηκε και στις πρόσφατες ευρωεκλογές με την άνοδο του Ukip στη Βρετανία, την πρωτιά της Λεπέν στη Γαλλία, την ενίσχυση του Βίλντερς στην Ολλανδία, την άνοδο των φασιστών σε Ουγγαρία και Πολωνία, ενώ η νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Μέση Ανατολή τροφοδοτεί ξανά την ισλαμοφοβία ενάντια στους μουσουλμάνους. Η πάλη ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή είναι βασικό μέτωπο στην Ελλάδα και όλη την Ευρώπη.

 

2. Κλιμακώνονται οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι επεμβάσεις

 

Στη Μέση Ανατολή, ο Ομπάμα ξεκινάει «νέα» επέμβαση, μετά την αποτυχία του πολέμου του Μπους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Βομβαρδίζει τους πληθυσμούς της Συρίας και του Ιράκ στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας του Ισλαμικού Κράτους, στήνοντας νέα συμμαχία «προθύμων» με τους σεΐχηδες της Σαουδικής Αραβίας, τους δικτάτορες του Καϊρου και της Δαμασκού, τις χώρες της Δύσης. Ανάμεσα τους και την Ελλάδα, που δίνει τις βάσεις στην Κρήτη για τα αμερικάνικα βομβαρδιστικά και ενισχύει τον αντιδραστικό άξονα Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ σε συνεργασία με το καθεστώς Σίσι της Αιγύπτου και σε αυξανόμενο ανταγωνισμό με την Τουρκία που μπαίνει σε κρίση. Τι πρέπει να έχουμε κατά νου για την εξέλιξη αυτή;

α. Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν είναι πανίσχυρος. Οι προηγούμενες επεμβάσεις στην περιοχή δεν του εξασφάλισαν τον έλεγχο που επιθυμούσε. Παράλληλα, ο Ομπάμα επιχειρούσε στροφή προς την Νοτιοανατολική Ασία, όπου οι ΗΠΑ στέλνουν δυνάμεις για να συγκρατήσουν την οικονομική και γεωπολιτική άνοδο της Κίνας, προσπαθώντας να ελέγξουν τις θαλάσσιες διαδρομές του Ειρηνικού.

Στο κενό των αμερικάνικων αποτυχιών και της στροφής προς τον Ειρηνικό, οξύνθηκαν οι ανταγωνισμοί των τοπικών δυνάμεων (Ιράν, Σαουδική Αραβία κλπ) με τρόπο αποσταθεροποιητικό. Αυτό τροφοδότησε τον κατακερματισμό που ήδη είχαν προωθήσει οι ΗΠΑ σε Σουνίτες και Σιίτες.

Το χτύπημα της Αραβικής Άνοιξης, ιδιαίτερα στην Αίγυπτο και στη Συρία, άνοιξε το δρόμο για την επικράτηση αντιδραστικών δυνάμεων και η ανάδυση του Ισλαμικού Κράτους είναι καρπός όλων αυτών των παραγόντων. Δεν βοηθάνε το κίνημα αναλύσεις πρακτορολογικές, γιατί χάνουν τη διάσταση της κρίσης και της αποσταθεροποίησης στην περιοχή.

Οι αποσταθεροποιητικές δυναμικές φαίνονται έντονα αυτή τη στιγμή στην Τουρκία, όπου αποτυγχάνει η πολυετής προσπάθεια Ερντογάν να εκτονώσει το Κουρδικό με συνομιλίες με τον Οτσαλάν, γεγονός που κοστίζει ακριβά στις φιλοδοξίες του τούρκικου καπιταλισμού να ηγεμονεύσει στην περιοχή. Αλλά και στην Παλαιστίνη, όπου η προσπάθεια του κράτους τρομοκράτη του Ισραήλ να αποδείξει ότι παραμένει το πιο πιστό και ικανό μαντρόσκυλο των ιμπεριαλιστών πυροδοτεί νέες σφαγές (αλλά και ήττες των σιωνιστών) στη Γάζα, νέες προκλήσεις στην Ανατολική Ιερουσαλήμ που τροφοδοτούν μια τρίτη Ιντιφάντα. 

 

β. Η ισχυρότερη αντιιμπεριαλιστική-απελευθερωτική δύναμη παραμένει το «αραβικό πεζοδρόμιο», το οποίο εμπνέεται και από την Παλαιστινιακή αντίσταση. Με την αλληλεγγύη μας στην Παλαιστίνη και την αντίσταση στο «νέο» πόλεμο του Ομπάμα μπορούμε να ενισχύσουμε αυτή τη δύναμη.

Γι’ αυτό έχει εξαιρετική σημασία να καταγγείλουμε τον αντιδραστικό άξονα Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ-Αίγυπτος. Κανένα σκέλος αυτού του άξονα δεν είναι φίλος των Κούρδων, οι ανταγωνισμοί με την Τουρκία δεν γίνονται για χάρη τους, αλλά για τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο και συνολικότερα για την εξασφάλιση του ιμπεριαλιστικού ελέγχου στην περιοχή.

 

γ. Η αντίσταση στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις αφορά και την Ανατολική Ευρώπη και την Ουκρανία. Η προσπάθεια της ΕΕ και του ΝΑΤΟ να επεκταθούν ανατολικά μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, μέσα από νεοφιλελεύθερες «θεραπείες σοκ» αλλά και στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας, ποτέ δεν σταμάτησε. Τώρα όμως εντείνεται ξανά. Σήμερα η σύγκρουση μεταφέρεται στην Ουκρανία για το αν θα είναι κάτω από την επιρροή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ ή της Ρωσίας, όπως ήταν παραδοσιακά. Τέτοιοι ανταγωνισμοί είχαν οδηγήσει το 2008 σε πόλεμο στη Γεωργία, πόλεμο που κέρδισε η Ρωσία σηματοδοτώντας την επιστροφή της σαν μια μεγάλη - και όχι πλέον υποχωρούσα- δύναμη στην περιοχή και συνολικότερα στους διεθνείς ανταγωνισμούς.

Η αδυναμία της αριστεράς στην Ουκρανία άφησε το πεδίο ελεύθερο για να καπηλεύονται την οργή του κόσμου ενάντια στις κυβερνήσεις των ολιγαρχών δυνάμεις αντιδραστικές. Η έκρηξη κατά του Γιανουκόβιτς στο Μεϊντάν κυριαρχήθηκε από τις φιλοδυτικές δυνάμεις σε συνεργασία ακόμη και με φασίστες, ενώ οι φόβοι των ρωσόφωνων της ανατολικής Ουκρανίας απέναντι στην κυβέρνηση του Κίεβου καπελώθηκαν από δυνάμεις ελεγχόμενες από τον Πούτιν. Η διέξοδος δεν βρίσκεται στη νίκη της μιας ή της άλλης αντιδραστικής πλευράς, αλλά στην ενότητα των εργατών της Ουκρανίας ενάντια στους ολιγάρχες και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

 

3. Η κρίση στην Ελλάδα

 

- Σ’ αυτές τις διεθνείς συνθήκες το χαρτί του success story καίγεται, οι πιθανότητες για οικονομική ανάκαμψη του ελληνικού καπιταλισμού το 2015 και επιστροφή στις χρηματαγορές για δανεισμό μειώνονται. Το πρόβλημα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους δεν ξεπερνιέται και οι χειρισμοί του από την ΕΕ και το ΔΝΤ γίνονται δυσκολότεροι παρά ευκολότεροι. Τα παραμύθια Σαμαρά και Βενιζέλου για «τέλος μνημονίων» και επιστροφή στις χρηματαγορές για δανεισμό τινάχτηκαν για άλλη μια φορά στον αέρα μέσα στον Οκτώβρη, όταν οι αγορές ανέβασαν τα επιτόκια δανεισμού στο 9%, στα ίδια επίπεδα που ήταν όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έφερε την Τρόικα στην Ελλάδα. Οι οικονομικές αποτυχίες και η συνεχιζόμενη εργατική αντίσταση τροφοδοτούν την πολιτική κρίση που εκδηλώνεται με αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της κυβέρνησης αλλά και αποχωρήσεις βασικών στυλοβατών της, όπως πχ ο Ψυχάρης.

- Το ότι παραπαίουν δεν σημαίνει ότι παραιτούνται. Κάνουν λυσσαλέες προσπάθειες για να κρατήσουν την κυβέρνηση ζόμπι ζωντανή, είτε με τον αυταρχισμό και την καταστολή, είτε με κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, είτε αναζητώντας συναινέσεις - που φαίνεται να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Μπροστά μας έχουμε ένα νέο σκληρό μνημόνιο έστω κι αν αλλάξουν το όνομα. Η ΕΕ και το ΔΝΤ, όπως έκαναν το 2010 και το 2012, απαιτούν βάρβαρους όρους για να δώσουν ξανά δανεικά που θα καταλήξουν ξανά στις τράπεζες. Πρόκειται για ένα θανατερό φαύλο κύκλο. Οι κυβερνήσεις δανείζονται για να σώσουν τις τράπεζες και κόβουν μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες για να πληρώνουν το χρέος. Έτσι έφτασαν τους άνεργους στο 1.500.000, τους απλήρωτους στις 800.000, τους συνταξιούχους στα όρια της πείνας. Τώρα έρχεται το Γιούρογκρουπ να υπαγορέψει τους όρους για μια «πιστωτική γραμμή με ενισχυμένους όρους», δηλαδή ξανά δανεισμό και ξανά σκληρό έλεγχο. Ζητάει νέα επίθεση στο Ασφαλιστικό και στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, νέο γύρο απολύσεων και μεγαλύτερη διάλυση σε Υγεία και Παιδεία.

Παράλληλα με τις αντεργατικές επιθέσεις κλιμακώνουν την εμπλοκή της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους ανταγωνισμούς στη Μέση Ανατολή. Δίνουν την Κρήτη σαν βάση για τους αμερικάνικους βομβαρδισμούς στο Ιρακ και τη Συρία, προωθούν τον αντιδραστικό άξονα με το Ισραήλ και τη χούντα της Αιγύπτου, στέλνουν φρεγάτες και υποβρύχια στην ΑΟΖ της Κύπρου παίζοντας το χαρτί της πολεμοκαπηλείας. Ταυτόχρονα παίζουν το χαρτί του ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας, βαφτίζουν κάθε πρόσφυγα «τζιχαντιστή», τους πνίγουν στα νερά του Αιγαίου και κάνουν πλάτες στους Χρυσαυγίτες δολοφόνους. Η δίκη της ναζιστικής συμμορίας καθυστερεί ενώ ο Σαμαράς ψάχνει τρόπους για να μετρήσουν τα χρυσαυγίτικα κουκιά στη βουλή υπέρ του.

- Η ανατροπή εδώ και τώρα της άθλιας συγκυβέρνησης και της πολιτικής της, το ξήλωμα όλων των μέτρων τρόικας και καπιταλιστών πρέπει να είναι προτεραιότητα για το κίνημα και την Αριστερά. 

 

4. Το κίνημα που αλλάζει τους συσχετισμούς

 

α. Μαζική εργατική αντίσταση.

- Μέσα στην τελευταία πενταετία το εργατικό κίνημα οργάνωσε τις μεγαλύτερες και περισσότερες πανεργατικές απεργίες, έριξε 3 διαδοχικές κυβερνήσεις (Καραμανλή, Παπανδρέου και Παπαδήμου) και ανέβασε τη δύναμη της αριστεράς σε ποσοστά πάνω από 30% αλλάζοντας τους συσχετισμούς ολόκληρων δεκαετιών. Τέτοιες «τεκτονικές» αλλαγές δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο, εμφανίζονται σε έκτακτες συνθήκες και καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις.

Δεν είναι η πρώτη φορά που εκφράζεται μια τόσο μαζική στροφή αριστερά. Σε κάθε περίοδο που το εργατικό κίνημα βγαίνει ορμητικά στο προσκήνιο, συγκρούεται με τις επιλογές της κυρίαρχης τάξης και δημιουργεί πολιτική κρίση, η ριζοσπαστικοποίηση οδηγεί σε άνοδο της δύναμης των κομμάτων της αριστεράς. Στις σημερινές συνθήκες η δυναμική αυτής της εξέλιξης είναι ακόμα μεγαλύτερη καθώς οι αγώνες του προηγούμενου διαστήματος έχουν κάψει βασικές πολιτικές δυνάμεις του συστήματος, ενώ ούτε οι επιθέσεις, ούτε οι κεντροδεξιές και κεντροαριστερές «εφεδρείες» της κυρίαρχης τάξης καταφέρνουν να σταματήσουν την ριζοσπαστικοποίηση του κόσμου.

Αυτή η μεγάλη εικόνα είναι απαραίτητη αφετηρία για να μπορούμε να εκτιμάμε τον ταξικό συσχετισμό, να διακρίνουμε τις αδυναμίες στο αντίπαλο στρατόπεδο και να μπορούμε να προσανατολιστούμε στρατηγικά και οργανωτικά για να αξιοποιήσουμε κάθε ρήγμα. Είναι επιπλέον απαραίτητη για να μην αναπαράγουμε τα ιδεολογήματα «των αρνητικών συσχετισμών» που πάντοτε χρησιμοποιούν οι ρεφορμιστικές ηγεσίες για να δικαιολογούν υποχωρήσεις, συμβιβασμούς και συνεργασίες με την αστική τάξη. Σήμερα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί συστηματικά την εκλογική αναμονή και αυτό γίνεται με δυο τρόπους: οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που ελέγχει ευθύνονται για τρανταχτά φρεναρίσματα των αγώνων (π.χ. στους εκπαιδευτικούς), ενώ ταυτόχρονα ο Τσίπρας χρησιμοποιεί αυτά τα φρεναρίσματα για να ισχυριστεί ότι το κινηματικό πεδίο δεν είναι προνομιακό. Με αντίστοιχα επιχειρήματα για το «χαμηλό» επίπεδο του κινήματος η ηγεσία του ΠΑΜΕ προσαρμόζεται σε σεχταριστική αναδίπλωση και μινιμάρισμα των στόχων πάλης.

Πέρα από τις σκοπιμότητες των ρεφορμιστικών ηγεσιών υπάρχει η άποψη, συχνά μέσα και σε κομμάτια της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, για τέλος του «εξεγερσιακού κύκλου 2010-2012», επιβολή των «μνημονιακών κεκτημένων», υποχώρηση του κινήματος την περίοδο 2012-2014. Είναι μια άποψη που διαψεύδεται από την πραγματικότητα σε όλα της τα σημεία. Το σωστό είναι να βλέπουμε την περίοδο 2008-2014 ενιαία, να εκτιμούμε τη δυναμική που δημιούργησαν οι αγώνες για να αναζητούμε τρόπους ενίσχυσης αντί να την τεμαχίζουμε.

- Ο ρυθμός των πανεργατικών μπορεί να έπεσε εξαιτίας της απεργοσπαστικής δράσης της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, οι αγώνες όμως δεν σταμάτησαν. Τα τελευταία δύο χρόνια είδαμε τις μεγαλύτερες απεργίες διαρκείας σε μια σειρά κλάδους. Η ΕΡΤ, οι καθαρίστριες, οι διοικητικοί, οι σχολικοί φύλακες, η Κόκα Κόλα κλπ δεν είναι κάποιοι «μεμονωμένοι ηρωικοί αγώνες», στηρίζονται στην τεράστια συμπαράσταση και τις μάχες που δίνει συνολικά το εργατικό κίνημα. Μάχες που καταφέρνουν να ανατρέπουν τα κυβερνητικά σχέδια για επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων στα λιμάνια, στα αεροδρόμια, στη ΔΕΗ και το νερό, που μπλοκάρουν την «αξιολόγηση» στο δημόσιο, που προκαλούν κυβερνητικές κρίσεις και ανασχηματισμούς σε Υγεία και Παιδεία και συνεχίζουν σήμερα ξεσηκώνοντας και την νεολαία ενάντια στις επιθέσεις των Φορτσάκηδων και των Λοβέρδων. Μάχες είχαμε και στον ιδιωτικό τομέα, κόντρα στις απόψεις που ξεκινώντας από τις αντικειμενικές δυσκολίες φτάνουν να αμφισβητούν την ίδια την ύπαρξη και το ρόλο της εργατικής τάξης αναζητώντας νέα υποκείμενα σε «ευρύτερα» κινήματα. Ο αγώνας των εργαζόμενων στο «κάτεργο» της Cosco είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα, αλλά όχι το μόνο. Τέλος μέσα στην τελευταία διετία είδαμε βήματα οργάνωσης και του συντονισμού από τα κάτω μέσα από τη δράση του πιο προχωρημένου κομματιού σε κάθε αγώνα. Στην Υγεία με το Συντονιστικό των Νοσοκομείων, στους διαθέσιμους του Δημοσίου (ΔΙΑΣΕΔΑ), στη ΔΕΗ που πάνω στην απουσία της ΓΕΝΟΠ στήθηκε συντονιστικό πρωτοβάθμιων, σε τοπικό επίπεδο που προχώρησαν συντονισμοί ανάμεσα σε δήμους, νοσοκομεία, σχολεία κλπ. Αλλά και κεντρικά με τον Συντονισμό Ενάντια στα Κλεισίματα και τις Διαθεσιμότητες που ξεκίνησε μετά την εισβολή των ΜΑΤ στο Ραδιομέγαρο και από τότε έχει παίξει προωθητικό ρόλο σε όλες τις μάχες.

Αυτές τις προσπάθειες χρειάζεται να στηρίξει πολιτικά και οργανωτικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για την κλιμάκωση των απεργιών και την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής της.

- Η μαζική στροφή αριστερά δεν «ανακόπηκε» μετά το 2012, αντίθετα δυνάμωσε ακόμα περισσότερο οδηγώντας σε νέα άνοδο της Αριστεράς στις πρόσφατες εκλογές και καταβαράθρωση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο κόσμος που στρέφεται αριστερά κυριαρχείται από εκλογικές αυταπάτες που τον κρατάνε στον «καναπέ». Ένα απλό δείγμα είναι ότι είμαστε σε προεκλογική περίοδο και σε πείσμα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και των ρεφορμιστικών ηγεσιών οι απεργίες και οι αγώνες δεν αναστέλλονται . Αντίθετα, το κομμάτι των αγωνιστών που βρίσκονται αριστερότερα από την ηγεσία του Τσίπρα είναι μεγαλύτερο από το 2012. Τα αγωνιστικά και πολιτικά προχωρήματα του κινήματος οδηγούν χιλιάδες πρωτοπόρους αγωνιστές να διεκδικούν ότι η ανατροπή της άθλιας συγκυβέρνησης πρέπει να σηματοδοτήσει μια αντεπίθεση για να πάρουμε πίσω όλα όσα μας έκλεψαν με τα μνημόνια και τις επιθέσεις, με σύγκρουση και όχι «διαπραγμάτευση» με τους δανειστές και τα αφεντικά, με μάχες και όχι «ανάθεση» λύσεων σε μια μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η αντίφαση ανάμεσα στις προσδοκίες του κόσμου που στρέφεται προς τα αριστερά και τη δεξιά προσαρμογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη ορατή από χιλιάδες αγωνιστές και θα γίνει πιο έντονη το επόμενο διάστημα.

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες η επαναστατική αριστερά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει να παίξει κρίσιμο ρόλο. Χωρίς να περιορίζεται σε καταγγελίες για τις δεξιές μετατοπίσεις του ΣΥΡΙΖΑ αλλά παλεύοντας ενιαιομετωπικά με τον κόσμο, δείχνοντας στην πράξη πώς μπορεί να προχωρήσει το κίνημα, οργανώνοντας τις μάχες, προβάλλοντας ξεκάθαρα την προοπτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.

 

β. Μαζικό κίνημα ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή.

Στην επέτειο της δολοφονίας του Φύσσα δεκάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους πανελλαδικά δείχνοντας ότι το αντιφασιστικό κίνημα, που πέρυσι ανάγκασε τη ΝΔ να προχωρήσει στις συλλήψεις της Χρυσής Αυγής, είναι η δύναμη που μπορεί να βάλει στόχους για να τσακίσει τους φασίστες, την κυβέρνηση που τους καλύπτει και το σύστημα που τους γεννάει και τους θρέφει.

Οι μάχες είναι μπροστά.

- Κόντρα στην προσπάθεια επανεμφάνισης των ταγμάτων εφόδου, κόντρα στην ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά που ρίχνει γέφυρες με τους Μπαλτάκους και μεθοδεύει να πέσουν στα μαλακά οι Χρυσαυγίτες, παλεύουμε για να γίνει η δίκη και να καταδικαστεί ισόβια η ηγεσία της ναζιστικής συμμορίας. Το επιχείρημα ότι ο φασισμός δεν παλεύεται με νομικές διώξεις γυρίζει τις προτεραιότητες με το κεφάλι κάτω. Τυχόν αποχή από την πάλη για την δίκη και καταδίκη των δολοφόνων νεοναζί αποδυναμώνει αντί να ενισχύει την πάλη για την κοινωνική απομόνωση της Χρυσής Αυγής. Αντίθετα, η αποκάλυψη των μεθοδεύσεων για την συγκάλυψη της ενοχής τους ανοίγει όλο το πεδίο για σύγκρουση με τα στηρίγματά τους στο κράτος και στο κεφάλαιο. Χρειάζεται αντιπαράθεση και όχι συμπόρευση με τις αντιλήψεις που ευδοκιμούν στον ΣΥΡΙΖΑ και αντιμετωπίζουν τη Χρυσή Αυγή ως νόμιμο πολιτικό κόμμα (π.χ. Δούρου στην Περιφέρεια).

- Έχουμε να συγκρουστούμε με το ρατσισμό που προωθεί κυβέρνηση και η κυρίαρχη τάξη για να διασπάσει και να αποπροσανατολίσει το εργατικό κίνημα, από τη Μανωλάδα μέχρι τους Ρομά στο Χαλάνδρι. Με την ισλαμοφοβία και την εκστρατεία ενάντια στους «φανατικούς μουσουλμάνους» που συμβαδίζει με τη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τις δολοφονίες προσφύγων και μεταναστών στα σύνορα από την ευρωπαϊκή Frontex, κάτω από την εποπτεία του Αβραμόπουλου. Η ΕΕ συντονίζει τις ρατσιστικές εκστρατείες πανευρωπαϊκά και τυχόν αντίθεση στην ΕΕ χωρίς αντιρατσιστική πάλη αφήνει πεδίο δράσης για τις ακροδεξιές «ευρωσκεπτικιστικές» δυνάμεις. Παλεύουμε για να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, νομιμοποίηση όλων των μεταναστών, άσυλο και στέγη στους πρόσφυγες.

Η συνεργασία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την ΚΕΕΡΦΑ σε όλα αυτά τα μέτωπα χρειάζεται να προχωρήσει πολύ πιο αποφασιστικά και μέσα στην προεκλογική περίοδο που ντε φάκτο διανύουμε, αλλά και ακόμη πιο απαραίτητα αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχθεί σε κυβερνητικό κόμμα. Το παράδειγμα της Γαλλίας είναι η μεγαλύτερη προειδοποίηση για να μην αμελήσουμε αυτά τα καθήκοντα.

 

γ. Νέο αντιπολεμικό – αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.

Εκατοντάδες χιλιάδες ξεσηκώθηκαν σε όλο τον πλανήτη στο πλευρό της Γάζας συμβάλλοντας στη νέα αποτυχία του Ισραήλ να τσακίσει την Αντίσταση. Με αφετηρία την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη μπορούμε να δυναμώσουμε το κίνημα ενάντια στον πόλεμο και όλες τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις από την Μέση Ανατολή μέχρι την Ουκρανία και την Άπω Ανατολή.

Στο πλευρό των αραβικών επαναστάσεων, χωρίς αυταπάτες για καθεστώτα τύπου Σίσι ή Άσαντ που συνεργάζονται με τους ιμπεριαλιστές κατά του ISIS, που οι ίδιοι έθρεψαν. Η νίκη του αραβικού «πεζοδρόμιου» είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να ανοίξει διέξοδο για τους λαούς της περιοχής διώχνοντας τους ιμπεριαλιστές, ανατρέποντας τα διαφθαρμένα καθεστώτα, ξεπερνώντας τους θρησκευτικούς-σεχταριστικούς διαχωρισμούς και ανοίγοντας την προοπτική να συνυπάρχουν ειρηνικά, δημοκρατικά οι λαοί: οι Κούρδοι με τους Άραβες, οι Εβραίοι με τους Παλαιστίνιους, οι Κόπτες με τους Μουσουλμάνους, οι Σιίτες με τους Σουνίτες κλπ.

Στο πλευρό του Ουκρανικού λαού, για την ενότητα των εργατών σε ανατολή και δύση ενάντια στις επεμβάσεις ΗΠΑ – ΕΕ και Ρωσίας και τους ολιγάρχες. Για τη διαγραφή του χρέους και από το ΔΝΤ και από τη Μόσχα, για να πάψουν οι εκβιασμοί που σπέρνουν τη φτώχεια και τον πόλεμο.

Ενάντια στην ελληνική συμμετοχή σε όλα τα μέτωπα, τον αντιδραστικό άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ - Αιγύπτου, για να σταματήσουν οι εξοπλισμοί, να κλείσουν οι βάσεις και να ανοίξουν τα σύνορα για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Να γυρίσουν πίσω οι φρεγάτες από την ανατολική Μεσόγειο. Η εργατική τάξη δεν έχει να κερδίσει τίποτα από την εκμετάλλευση των ΑΟΖ, μόνο περισσότερη καταστροφή και πόλεμο. 

 

 

5. Η Αριστερά

 

α. Όσο περισσότερο ενισχύεται ο ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη θέση στις δημοσκοπήσεις τόσο περισσότερο διολισθαίνει σε «ρεαλιστικές θέσεις» και προσαρμογές προς τα δεξιά σε όλα τα ζητήματα.

Στα οικονομικά, διαπραγμάτευση με τους «δανειστές» για το χρέος που ξεκινάει από την άρνηση μονομερών ενεργειών και αποδοχή αποπληρωμής του, όπως φρόντισε να επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά ο Σταθάκης τις μέρες του πανικού στα χρηματιστήρια για να συμβάλει στον κατευνασμό των αγορών. «Μετριοπαθείς» προτάσεις με μέτρα που ευνοούν τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος και των δημόσιων οικονομικών από τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, υποσχέσεις για «ανάπτυξη» και μέτρα «ανακούφισης» που υποσκάπτονται από την ίδια την άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να συγκρουστεί με το ευρώ και την ΕΕ. Αποφάσεις της πλειοψηφίας της Κεντρικής του Επιτροπής που αρνούνται το δημόσιο έλεγχο των τραπεζών και την κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ, προτάσεις του Τσίπρα στον Στουρνάρα να πάρουν τα 11,5 δις από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και να τα δώσουν ξανά στις τράπεζες, ο κατήφορος δεν έχει τέλος.

Αντίστοιχες προσαρμογές γίνονται στα «εθνικά ζητήματα». Την ώρα που ισραηλινά αεροσκάφη πέταγαν πάνω από την Κύπρο κάνοντας ασκήσεις προσομοίωσης πάνω σε τουρκικούς στόχους και η συνεργασία Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ – Αιγύπτου προβαλλόταν ως αντίβαρο στην «τουρκική επιθετικότητα», ο Τσίπρας συναντιόταν με τον Αβραμόπουλο για να τον διαβεβαιώσει για τη «συνέχεια του κράτους» και τη δυνατότητα συνεννόησης και συναινέσεων.

Η δεξιόστροφη πορεία της ηγεσίας καθορίζει και την «Αριστερή Πλατφόρμα» του Παναγιώτη Λαφαζάνη που αδυνατεί να ανακόψει αυτή την εξέλιξη. Είναι αυταπάτη ότι μέσα σε ένα ρεφορμιστικό κοινοβουλευτικό κόμμα είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν οι συμβιβασμοί της ηγεσίας με κατάθεση τροπολογιών ή ψηφισμάτων εσωκομματικά. Η ιστορία είναι γεμάτη με αρνητικά παραδείγματα. Τα συνέδρια της σοσιαλδημοκρατίας περνούσαν αντιπολεμικές διακηρύξεις μέχρι την τελευταία στιγμή της στροφής προς τη στήριξη του Α΄Παγκόσμιου Πόλεμου. Στο ΠΑΣΟΚ αυτό που επιβαλλόταν στην πράξη ήταν οι επιλογές των Αρσένηδων και των Σημίτηδων και όχι οι «προγραμματικές διακηρύξεις» της 3^ης Σεπτέμβρη ή των συνεδρίων. Τα ίδια φαινόμενα βλέπουμε να επαναλαμβάνονται στον ΣΥΡΙΖΑ. Η επιμονή στην προσπάθεια αναζήτησης μέσου όρου με τη γραμμή Τσίπρα οδηγεί και την πτέρυγα Λαφαζάνη σε συμβιβασμούς και αποδοχή των δεξιών πιέσεων, ιδιαίτερα ενόψει των επικείμενων εκλογών. Διαγραφή «του μεγαλύτερου κομματιού» και όχι όλου του χρέους, «συνύπαρξη» ενός δημόσιου τραπεζικού πυλώνα δίπλα στον ιδιωτικό, έξω από το ευρώ αλλά μέσα στην ΕΕ, παρουσία του Λαφαζάνη στο πλευρό του Τσίπρα στη συνάντηση με τον Στουρνάρα, δηλώσεις της Νάντιας Βαλαβάνη ότι «χρειάζονται διεθνείς πρωτοβουλίες για να σταματήσει το ISIS που είναι η ρίζα του κακού» και υποστήριξης της συνεργασίας Ελλάδας – Ισραήλ – Αιγύπτου για την από κοινού εκμετάλλευση των ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο.

 

β. Η ηγεσία του ΚΚΕ θέλει να αυτοπροβάλλεται σαν αριστερό αντίβαρο στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως στην πράξη ακολουθεί αντίστοιχη δεξιόστροφη προσαρμογή. Αιχμή της πολιτικής του γίνεται ένα πακέτο μέτρων άμεσης ανακούφισης, όπως έδειξε και η κεντρική του πρωτοβουλία με το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ την 1^η Νοέμβρη. Απέναντι στις εξαγγελίες του Τσίπρα στη ΔΕΘ το ΚΚΕ απαντάει με «πραγματική» ανακούφιση, όπως πριν από τριάντα χρόνια μιλούσε για «πραγματική αλλαγή» απέναντι στις υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ για αλλαγή. Στην ουσία, αποδέχεται και αναπαράγει τη ρεφορμιστική λογική του μίνιμουμ και του μάξιμουμ προγράμματος. Σήμερα μίνιμουμ μέτρα ανακούφισης μέσα από μετρημένες κινητοποιήσεις χωρίς «τυχοδιωκτισμούς» με απεργίες διαρκείας, καταλήψεις κλπ και σε επόμενο στάδιο, στο απροσδιόριστο μέλλον που θα έχουν αλλάξει οι αρνητικοί συσχετισμοί, υποσχέσεις ρήξεις με την ΕΕ, λαϊκή εξουσία και σοσιαλιστικούς μετασχηματισμούς.

 

Από διαφορετική αφετηρία οι ηγεσίες ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ καταλήγουν στα ίδια αδιέξοδα. Στη μεγαλύτερη πόλωση και επίθεση από την κυρίαρχη τάξη η ρεφορμιστική αριστερά μοιάζει να παραλύει, αναδιπλώνεται στους αγώνες και αποφεύγει να ανοίξει την σύγκρουση με τα μεγάλα ζητήματα της διαγραφής του χρέους, των κρατικοποιήσεων με εργατικό έλεγχο κλπ. Υπάρχουν χιλιάδες αγωνιστές της βάσης αυτών των κομμάτων που αναζητούν καθαρές και αιχμηρές απαντήσεις κοιτώντας με ελπίδα προς την αντικαπιταλιστική αριστερά και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

 

 

6. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

α. Πολύτιμη κατάχτηση

Αφετηρία της συζήτησης για τα καθήκοντα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το επόμενο διάστημα πρέπει να είναι η αναγνώριση και υπεράσπιση του ρόλου της, της πολύτιμης παρουσίας της σαν ανεξάρτητη δύναμη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Δύναμη που στηρίζει όλους τους αγώνες ενάντια σε κυβέρνηση, κράτος και αφεντικά αλλά και ενάντια σε κάθε ηγεσία που θέλει να τους περιορίσει. Δύναμη που με τις ιδέες και το πρόγραμμά της έχει συμβάλει αποφασιστικά στο πολιτικό προχώρημα και τη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος, διευρύνοντας τους ορίζοντες του με την προοπτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Δύναμη που έχει καταφέρει να ενώσει σε ένα κοινό μέτωπο οργανώσεις και αγωνιστές της επαναστατικής αριστεράς που 41 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου επιμένουν στον δρόμο του Νοέμβρη.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει καταφέρει να κερδίσει την εκτίμηση δεκάδων χιλιάδων αγωνιστών και να αναδειχθεί σε ένα διακριτό τρίτο πόλο μέσα στην αριστερά κόντρα στις συκοφαντίες των ηγεσιών ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ που την παρουσιάζουν είτε σαν «13η συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ» που συμβιβάζεται, είτε σαν «ένα μικρό ΚΚΕ» που περιχαρακώνεται, αντίστοιχα.

 

β. Αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα

Το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αναδεικνύεται σαν τη μόνη συνολική και ρεαλιστική εναλλακτική λύση απέναντι στους εκβιασμούς της χρεοκοπημένης κυβέρνησης και των στηριγμάτων της. Δεν είναι κάποια «σημεία» - αιτήματα που χωράνε σε προγράμματα αριστερής κυβερνητικής διαχείρισης, είναι στόχοι πάλης που παλεύει και επιβάλει το κίνημα γεφυρώνοντας τις σημερινές διεκδικήσεις με την προοπτική της ανατροπής του καπιταλισμού και της εργατικής εξουσίας. Η δύναμή του είναι οι αντικαπιταλιστικές του αιχμές, αυτές που προτιμάει να ξεχνάει η ηγεσία του ΚΚΕ προτάσσοντας μέτρα «πραγματικής ανακούφισης». Χρειάζεται προσοχή να μην αναπαράγει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ το ίδιο λάθος, «ανοίγοντας το πρόγραμμα προς τα κάτω» να προσθέσει ένα μακρύ κατάλογο αιτημάτων και αντίστοιχων δικών της μέτρων «επιβίωσης» για το επίδομα ανεργίας, το μισθό κλπ.

Η ανάγκη παραπέρα «εξειδίκευσης» και «εμβάθυνσης» του προγράμματος αντίστοιχα, δεν πρέπει να περιοριστεί σε συγκεκριμενοποίηση κλαδικών αιτημάτων για την Υγεία, την Παιδεία, την Αυτοδιοίκηση κλπ, αλλά να επιδιώξει να πλουτύνει τα επιχειρήματα γύρω από τα βασικά ζητήματα της διαγραφής του χρέους, της κρατικοποίησης των τραπεζών, της ρήξης με το ευρώ και της αποδέσμευσης από την ΕΕ, αναδεικνύοντας ακόμα περισσότερο τον εργατικό έλεγχο. Ο εργατικός έλεγχος δεν είναι σύνθημα του μέλλοντος, γίνεται πράξη με αγώνες όπως η ΕΡΤ δείχνοντας τι σημαίνει το σύνθημα «εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Είναι επιπλέον, το κόκκινο νήμα που διαπερνά όλο το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, το κλειδί για το πώς μπορούν να προχωρήσουν όλες οι ριζικές αλλαγές κόντρα στην δεδομένη αντίδραση της κυρίαρχης τάξης. Ο εργατικός έλεγχος στο κρατικοποιημένο τραπεζικό σύστημα είναι απαραίτητος για να κατευθύνεται η χρηματοδότηση στις πραγματικές ανάγκες της πλειοψηφίας και όχι στις τσέπες του κάθε Σάλλα, Κοντομηνά ή Λαυρεντιάδη. Ο έλεγχος του εξωτερικού εμπορίου και της διακίνησης κεφαλαίων είναι απαραίτητος για να απαντήσουμε στους εκβιασμούς ότι σε περίπτωση ρήξης με το ευρώ θα υπάρξει υποτίμηση του νέου νομίσματος, φυγάδευση κεφαλαίων και κερδοσκοπικά παιχνίδια. Αντίστοιχα, ο εργατικός έλεγχος στις φαρμακοβιομηχανίες, στις αλυσίδες των μεγάλων σουπερμάρκετ, τις επιχειρήσεις ενέργειας μπορεί να απαντήσει στις απειλές των καπιταλιστών για πληθωρισμό, ελλείψεις βασικών αγαθών όπως τα τρόφιμα, τα φάρμακα, τα καύσιμα κλπ.

Τέλος, αναδεικνύουμε μέσα στους αγώνες στα μάτια όλων των αγωνιστών ότι χωρίς την αντικαπιταλιστική ανατρεπτική διάσταση του προγράμματος, όλα τα λεγόμενα άμεσα μέτρα ανακούφισης  κινδυνεύουν να παραμείνουν απλές προεκλογικές υποσχέσεις, διαρκώς υπό αίρεση μπροστά στους εκβιασμούς της άρχουσας τάξης. Το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ενίσχυση και όχι αναίρεση της αμεσότητας των λαϊκών διεκδικήσεων.

 

γ. Δυνατή ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε όλες τις μάχες

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η δύναμη της αριστεράς που παλεύει για μια άλλη προοπτική, της εργατικής επανάστασης και της ανατροπής του καπιταλισμού.

Αυτό δεν σημαίνει σεχταριστική αντιμετώπιση απέναντι στον κόσμο της ρεφορμιστικής αριστεράς. Αντίθετα, σημαίνει ταχτική ενιαίου μετώπου, δηλαδή της πιο πλατιάς ενότητας μέσα στο κίνημα για να κερδηθούν συγκεκριμένοι στόχοι και μάχες και παράλληλα διατήρηση της ανεξαρτησίας της επαναστατικής αριστεράς με στόχο να κερδίσει τα πιο προχωρημένα κομμάτια που κατανοούν του συμβιβασμούς των ρεφορμιστικών ηγεσιών.  Με αυτόν τον προσανατολισμό παρεμβαίνουμε στις κρίσιμες μάχες της περιόδου.

 

- Δεν περιμένουμε – κλιμακώνουμε.

Παρά τη βαθιά κρίση της, η ήττα της κυβέρνησης στις προσεχείς εκλογές δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη. Η συνέχιση και κλιμάκωση των αγώνων είναι αναγκαία κόντρα στις προσπάθεια των Σαμαροβενιζελων να κρατηθούν στην εξουσία με κάθε μέσο (επιθέσεις, εκβιασμούς, κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα κλπ). Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αναζητά συναινέσεις και σ’ αυτό το επίπεδο, τα πάρε – δώσε με στόχο συμφωνημένη εκλογή προέδρου της δημοκρατίας και ημερομηνίας εκλογών έχουν ήδη ξεκινήσει. Δεν πρέπει να αφήσουμε κανένα περιθώριο στην ετοιμόρροπη κυβέρνηση να κερδίσει χρόνο. Με την ορμή των μαζικών διαδηλώσεων στην επέτειο του Πολυτεχνείου και τη δύναμη της πανεργατικής στις 27/11, συνεχίζουμε με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις για να τους ανατρέψουμε εδώ και τώρα. 

 

- Η μάχη των εκλογών.

Μπαίνοντας μπροστά σε όλες τις μάχες και προβάλλοντας το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να δώσει με επιτυχία την κεντρική πολιτική μάχη των ερχόμενων εκλογών. Επιδιώκουμε να μαυριστούν μαζικά τα κόμματα της συγκυβέρνησης, οι παραφυάδες τους και οι φασίστες της Χ.Α., να βγει συνολικά κερδισμένη η Αριστερά και ακόμα πιο ενισχυμένο το ρεύμα της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς που εκφράζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι 130.000 ψήφοι στις πρόσφατες περιφερειακές και δημοτικές, οι εκλογικές επιτυχίες των σχημάτων που στηρίζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε μια σειρά εργατικούς χώρους, ο ρόλος των εκλεγμένων συμβούλων και συνδικαλιστών της, η επιρροή της μέσα στους χώρους της νεολαίας που εκφράστηκε με τα εντυπωσιακά μπλοκ στις πορείες του Πολυτεχνείου, είναι δυνατότητες που πρέπει να αξιοποιήσουμε ζητώντας θαρρετά την ψήφο κα την ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Για όλο τον κόσμο της Αριστεράς που ανησυχεί ήδη για το αν η ηγεσία Τσίπρα θα δικαιώσει τις προσδοκίες του, η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η καλύτερη εγγύηση για τη συνέχιση των αγώνων.

 

- Κυβέρνηση και εξουσία - Τα όρια του κοινοβουλευτικού δρόμου.

Μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μια κρίση για την κυρίαρχη τάξη αλλά δεν θα σημάνει το τέλος της. Θα εκφράσει αναμφισβήτητα την πολιτική συνειδητοποίηση της εργατικής τάξης και την διάθεσή της ν’ ανατρέψει την προηγούμενη κατάσταση. Αλλά δεν πρόκειται να εξασφαλίσει τον έλεγχο παραέξω από τον περίβολο του κοινοβουλίου. Ούτε πάνω στην οικονομική εξουσία των τραπεζιτών, των βιομήχανων και των αφεντικών, ούτε πάνω στους κρατικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς. Όσο καλές προθέσεις κι αν έχει η Αριστερά, με την καπιταλιστική κυριαρχία και το κράτος ανέπαφο, μια αριστερή πλειοψηφία στη Βουλή δεν αρκεί για να γίνουν πράξη οι διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος.

Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι τα κόμματα που θέλησαν να διαχειριστούν τον καπιταλισμό μέσα από τον κοινοβουλευτικό δρόμο κατέληξαν γρήγορα να απαντούν στους εκβιασμούς και τις πιέσεις των καπιταλιστών με προσαρμογή και συμβιβασμό μαζί τους. Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι εξαίρεση, θα βρεθεί από την αρχή στα ίδια αδιέξοδα.

Γι αυτό και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί να αφήνει το παραμικρό περιθώριο για αυταπάτες απέναντι σε αντιλήψεις που φαντασιώνονται μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ως επαναστατική κυβέρνηση.

 

- Αριστερή – εργατική αντιπολίτευση, δυνατή επαναστατική αριστερά.

Θα είμαστε μια δυνατή αριστερή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με χιλιάδες αγωνιστές που μπορεί να τον ψηφίσουν αλλά καταλαβαίνουν ότι η δική τους δράση και μόνο μπορεί να εξασφαλίσει νίκες απέναντι στις επιθέσεις των καπιταλιστών διεθνώς και στην Ελλάδα. Μέσα στα συνδικάτα, δυναμώνοντας τα βήματα των πιο προχωρημένων κομματιών για οργάνωση και συντονισμό από τα κάτω, κόντρα στις επιθέσεις που εξαπολύουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κατά της «αριστερής αντιπολίτευσης» ήδη από τώρα (π.χ. άρθρο Μπαλτά στην Αυγή), κόντρα στις εντονότερες πιέσεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας για «αυτοσυγκράτηση» και «περίοδο χάριτος» στη νέα κυβέρνηση. Μέσα σε κάθε χώρο για να επιβάλουμε την συνολική ατζέντα του κινήματος από το ξήλωμα των μνημονίων μέχρι το κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης των μεταναστών και της πρεσβείας των σιωνιστών δολοφόνων. Μέσα σε κάθε γειτονιά, ξεπερνώντας τα όρια μιας «υπεύθυνης» διαχείρισης των εκλεγμένων του ΣΥΡΙΖΑ. Και μέσα στη βουλή, αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σπάσει το όριο του 3% στις εκλογικές αναμετρήσεις που θα ακολουθήσουν.

Η ανεξάρτητη παρέμβαση και το δυνάμωμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι όρος για να προχωρήσουμε σε μια τέτοια κατεύθυνση. Μετωπικές συμμαχίες ή εκλογικές συνεργασίες που αρνούνται αυτό το ρόλο δεν ενισχύουν αλλά αποδυναμώνουν την προσπάθεια μας.

 

στ. Αδυναμίες

Για να μπορέσει να παίξει αυτόν τον ρόλο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να ξεπεράσει δικές της αδυναμίες και προβλήματα πολιτικά και οργανωτικά.

 

- Αντίσταση στις πιέσεις για δεξιά προσαρμογή.

Η ραγδαία στροφή δεξιά του ΣΥΡΙΖΑ πιέζει όλη την Αριστερά για προσαρμογή. Είναι ορατή αυτή η πίεση πάνω στο ΚΚΕ, φτάνει όμως και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Την περασμένη χρονιά εκφράστηκε αυτή η πίεση με την προσπάθεια για «μετωπική συμπόρευση» με διάφορες οργανώσεις, κύρια το Σχέδιο Β’. Ήταν μια λάθος επιλογή. Καταρχήν σαν διαδικασία δεν επιχειρήθηκε να πατήσει πάνω στην κοινή δράση, όπως ρητά είχε αποφασίσει η 2^η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με πρωτοβουλίες για την κλιμάκωση των απεργιών, την αντιρατσιστική και αντιφασιστική δράση, τις μάχες του εξάμηνου της ελληνικής προεδρίας. Αντίθετα, περιορίστηκε σε συνεδριάσεις κορυφής σε κλειστά δωμάτια επιδιώκοντας προγραμματικές συμφωνίες πάνω σε πιο δεξιά πλαίσια. Επιπλέον, η έμφαση δεν ήταν στο δυνάμωμα του πόλου της αντικαπιταλιστικής- αντι ΕΕ αριστεράς, όπως επίσης είχε αποφασίσει η 2^η Συνδιάσκεψη, αλλά αντίθετα η διάλυση του αντικαπιταλιστικού ρεύματος μέσα σε ένα ευρύτερο αριστερό ριζοσπαστικό μέτωπο σε πιο δεξιά βάση. Αναδείχθηκαν σημαντικές διαφωνίες γύρω από  την άρνηση του στόχου για αποδέσμευση από την ΕΕ. Η ανάγκη «παραγωγικής ανασυγκρότησης» και ελεγχόμενης διολίσθησης του εθνικού νομίσματος σαν μέσο διεξόδου από την κρίση, μπορεί να είναι αιτήματα για την συμβιβαστική, κεϋνσιανή και πατριωτική αριστερά, δεν μπορεί όμως να προβάλλονται από τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που διεκδικεί «όχι εθνικό έλεγχο στο νόμισμα αλλά ταξικό έλεγχο των εργατών στις τράπεζες, στις μεγάλες επιχειρήσεις και ολόκληρη την κοινωνία». Εκφράστηκαν διαφωνίες για το ζήτημα της  νομιμοποίησης των μεταναστών, για το αν η δύναμη που μπορεί να υλοποιήσει το μεταβατικό πρόγραμμα είναι η εργατική τάξη στην κατεύθυνση της ανατροπής του καπιταλισμού ή μια πιο «αριστερή εκδοχή αριστερής κυβέρνησης» στα πλαίσια του συστήματος. Τέλος, η επιμονή στην «συμπόρευση» κόστισε στην παρέμβαση της ίδιας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις μάχες στο κίνημα. Σπατάλησε χρόνο και δυνάμεις εγκλωβισμένη στον μικρόκοσμο της «συμπόρευσης», ακυρώνοντας στην πράξη κάθε άλλη πρωτοβουλία προς τα έξω. Ήταν επί της ουσίας η πιο σεχταριστική επιλογή.

Η οποιαδήποτε απόπειρα να αμβλύνουμε τις αιχμές του αντικαπιταλιστικού προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μας βοηθάει να «διατηρήσουμε επαφή» με τις μάζες που επηρεάζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα διευκολύνει την ένταξή τους στη λογική της «ρεαλιστικής πολιτικής» που καλλιεργεί η ηγεσία Τσίπρα. Η άλλη όψη της κοινής δράσης μαζί τους μέσα στους αγώνες δεν είναι να πάμε πιο κοντά προγραμματικά, αλλά να αναδείξουμε το ρεαλισμό της αντικαπιταλιστικής ανατροπής.

Παράλληλα, χρειάζεται βελτίωση της συλλογικής λειτουργίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καθώς στη διαδικασία της «συμπόρευσης» υπήρξαν απαράδεκτες απόπειρες παράλληλων διαπραγματεύσεων και συρραφής κειμένων έξω από τις συλλογικές προσπάθειες.

 

-  Οργανωτική συγκρότηση και λειτουργία.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μέτωπο της επαναστατικής αριστεράς στο οποίο επιδιώκουμε να κερδηθούν και να συμμετέχουν αγωνιστές, οργανωμένοι σε συνιστώσες και ανένταχτοι, με όλο τον πλούτο των διαφορετικών απόψεων τους, μέσα από πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες και όχι μέσα από διαδικασίες γραφειοκρατικού ελέγχου τύπου ΚΚΕ και βυζαντινισμούς τύπου ΣΥΡΙΖΑ.

ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών σημαίνει συγκροτημένη δημοκρατική συζήτηση με γενικές συνελεύσεις των τοπικών επιτροπών στη βάση εισηγήσεων και όχι διαδικασίες ηλεκτρονικών δημοψηφισμάτων. Έχουμε ήδη την εμπειρία δυο συνδιασκέψεων που δεν μπορεί να μηδενίζεται από απόψεις από έξω περί «γραφειοκρατικών ηγεσιών».

Σ’ αυτήν την κατεύθυνση χρειάζεται:

- να προχωρήσουμε στη διαδικασία ανάδειξης αιρετών συντρόφων στα όργανα μέσα από ευθείες δημοκρατικές διαδικασίες απλής αναλογικής: κάθε μέλος έχει το δικαίωμα να συγκροτήσει πρόταση για τους εκλεγόμενους, κάθε μέλος έχει δικαίωμα να ψηφίσει την πρόταση της επιλογής του, η σύνθεση των εκλεγμένων προκύπτει αναλογικά από αυτές τις διαδικασίες. Το αποτέλεσμα είναι όχι μόνο δημοκρατικό αλλά και ενωτικό και συνθετικό. Καμιά άποψη δεν αποκλείεται, καμιά άποψη δεν «καπελώνει», η κοινή συνισταμένη προκύπτει συνθετικά.

- Χρειάζεται αναλογικότητα, είτε πρόκειται για τους εκλεγμένους δημοτικούς- περιφερειακούς συμβούλους (αλλά και υποψήφιους), είτε για τους εκλεγμένους στα συνδικάτα. Χρειάζεται να σταματήσουν οι αντισυντροφικές επιθέσεις και μεθοδεύσεις αποκλεισμών.

- Οι εισηγήσεις και τα σχέδια αποφάσεων του Πανελλαδικού Συντονιστικού και της Συνδιάσκεψης να κυκλοφορούν έγκαιρα προετοιμασμένα από την ΚΣΕ για να μην καταλήγουν σε κοπτοραπτικές κειμένων της τελευταίας στιγμής.