ΔΕΚΑ ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΑΡΣΥΑ

1.   Το πολιτικό ερώτημα που κρίνεται στην ελληνική κοινωνία τόσο στις πολιτικές μάχες του εργατικού και λαϊκού κινήματος όσο και στις εκλογές είναι: θα συνεχιστεί και θα κλιμακωθεί η πολιτική του κεφαλαίου, της ΕΕ και των ΝΑΤΟ-ΗΠΑ, πολιτική επίθεσης στα εργατικά λαϊκά δικαιώματα, πολέμου, αυταρχισμού και περιβαλλοντικής καταστροφής ή θα μπει φρένο σε αυτή την πορεία, θα μπουν βάσεις για την ανάσχεση και την ανατροπή της, ανοίγοντας ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο για την ελληνική κοινωνία;

Την πολιτική του κεφαλαίου υπηρετεί προφανώς η άθλια κυβέρνηση της ΝΔ. Με τον πιο κυνικό τρόπο επιτέθηκε στους εργαζόμενους και τη νεολαία, επιχείρησε να αξιοποιήσει την πανδημία για να επιβάλει «σιγή νεκροταφείου» στο λαϊκό κίνημα, συμμετέχει στον πόλεμο στην Ουκρανία, ξεπουλάει τα δημόσια αγαθά, δίνει τα πάντα στις επιχειρήσεις, γιγάντωσε την αστυνομική βία, τις παρακολουθήσεις, τη διαφθορά.

Εντός του ίδιου πλαισίου κινείται η πρόταση της «προοδευτικής διακυβέρνησης» ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ. Μια πρόταση που δεν υπόσχεται παρά μια στοιχειώδη «ανακούφιση» μέσα στο όρια της συμμόρφωσης με τις επιταγές της ΕΕ, τη «στρατηγική σχέση» με ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Η πρόταση αυτή είναι πολύ πίσω από ότι έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Ένας ΣΥΡΙΖΑ, και ακόμα περισσότερο το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, που έκανε τέσσερα χρόνια πλάτη στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, που ψήφισε πάνω απ τα μισά νομοσχέδιά της, που έλειπε από κάθε κρίσιμη κινηματική μάχη, αφήνοντας ανεμπόδιστη ουσιαστικά την επίθεση.

Γι αυτό το δίλημμα «Μητσοτάκης ή Τσίπρας» είναι ψεύτικο. Η «πρώτη φορά αριστερά» πήρε την κυβέρνηση για να καταργήσει τα Μνημόνια «με ένα άρθρο και ένα νόμο» και οδήγησε στην σταθεροποίηση του «μνημονιακού κεκτημένου» που έμεινε ανέπαφο. Έτσι ο Τσίπρας έφερε τον Μητσοτάκη και η μνημονιακή-αστική διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ την άθλια κυβέρνηση της ΝΔ. Δεν θα ξαναδούμε το ίδιο έργο, σε μια ακόμα χειρότερη εκδοχή. Παλεύουμε για να ενισχυθούν οι δυνάμεις που είναι «εκτός πλαισίου», εκτός του φαύλου κύκλου της αστικής κυβερνητικής εναλλαγής.

Επομένως βασικός πολιτικός στόχος σήμερα είναι η πάλη για την ανατροπή της πολιτικής και της κυβέρνησης της ΝΔ, της επίθεσης κεφαλαίου-ΕΕ-ΝΑΤΟ και της συναίνεσης ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, με την δύναμη του ανατρεπτικού πολιτικοποιημένου εργατικού και λαϊκού κινήματος και μιας ισχυρής αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής αριστεράς.

2.   Η σύμπλευση των βασικών αστικών πολιτικών δυνάμεων δεν είναι τυχαία. Πηγάζει από την ίδια την εποχή, που είναι εποχή πολύπλευρης κρίσης του καπιταλισμού, πολέμων του κεφαλαίου, διαρκούς «κατάστασης πολιορκίας» των λαϊκών και δημοκρατικών ελευθεριών, πολιτικών αναταραχών.. Στην εποχή των μεγάλων αντιθέσεων ο καθένας διαλέγει «χαράκωμα». Το κεφάλαιο ενισχύει τη θωράκιση και τα τα όπλα του..

Το ίδιο πρέπει να κάνουν και «οι κάτω». Αγώνες ξεσπάνε και μάλιστα μεγάλοι, αλλά το στρατόπεδο των «κάτω» δεν έχει μπορέσει να συγκροτηθεί έως τώρα και να εκφραστεί πολιτικά, σε μια μεγάλη δύναμη αντίστασης και ανατροπής.

Το κύμα των «πλατιών αριστερών κομμάτων» και των «αριστερών κυβερνήσεων», που στην προηγούμενη φάση επικαλέστηκε αυτή την ανάγκη, ενσωματώθηκε σκορπώντας απογοήτευση, γιατί η πολιτική του δεν ήρθε σε ρήξη με τις κεντρικές επιλογές του συστήματος, αφομοιώθηκε και το υπηρέτησε. Προβάλλοντας την «ανακούφιση», έφερε πολιτική ασφυξία. Προβάλλοντας το «μικρότερο κακό», έφερε το μεγαλύτερο.

 

Το βάθος της κρίσης και των αντιθέσεων κάνει αντικειμενικά πιο επίκαιρη την ανάγκη της συνολικής ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής, της επαναστατικής αλλαγής, την ανάγκη για τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό της εποχής μας. Ενδιάμεσες «λύσεις» μέσα στα πλαίσια της σημερινής κατάστασης δεν μπορούν να υπάρξουν.

 

3.   Επομένως το κρίσιμο ζήτημα σήμερα είναι η συσπείρωση των αγωνιστών, των ρευμάτων και των δυνάμεων που θέλουν να παλέψουν ενάντια στον δολοφονικό καπιταλισμό της εποχής μας, για το ψωμί, την ειρήνη και την ελευθερία των λαών, ενάντια στα κέρδη, τους ανταγωνισμούς και τους πολέμους του κεφαλαίου, από θέσεις ανατροπής της πολιτικής του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των κυβερνήσεών τους. Υπερασπιζόμενες την ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική αριστερά, απορρίπτοντας λογικές φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού. Η συσπείρωση των δυνάμεων που θέλουν να χαράξουν από σήμερα κιόλας μια πορεία σταθερής πολιτικής συνεργασίας, διαλόγου και κοινής δράσης, που θα οδηγήσει στο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και μέτωπο που απαιτεί η εποχή μας.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την πορεία.

 

4.   Μέσα στις μάχες του προηγούμενου διαστήματος ξεχώρισε ένα σημαντικό, μαζικό, μάχιμο ρεύμα αγωνιστών και αγωνιστριών, που τις έδωσε αποφασιστικά. Το ριζοσπαστικό αυτό ρεύμα πήρε κυριολεκτικά «πάνω του» ορισμένες από τις πιο σοβαρές (υγεία, πανεπιστημιακή αστυνομία, μάχη για τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες στην δύσκολη περίοδο της πανδημίας, εκπαίδευση) ενώ έχει δείξει αξιόλογη συσπείρωση δυνάμεων στον δρόμο στο εργατικό κίνημα (βλ ανεξάρτητες εργατικές συγκεντρώσεις σε Χαυτεία, Καμάρα κλπ).

Το πολιτικό ερώτημα είναι το αν αυτός ο κόσμος θα κάνει βήμα πολιτικής-προγραμματικής συγκρότησης και ενοποίησης σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, στον δρόμο για ένα ισχυρό μέτωπο-πόλο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ή θα γίνει αιμοδότης σχεδίων διαχείρισης του καπιταλισμού, «διόρθωσης» της σημερινής κατάστασης και τελικά ενίσχυσής των «δημοκρατικών δυνάμεων», επαναλαμβάνοντας την καταστροφική εμπειρία της ενίσχυσης του ΣΥΡΙΖΑ και από δυνάμεις της «άλλης αριστεράς».

Πάνω σε αυτή την βάση η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απευθύνει ανοιχτό κάλεσμα για μια πλατιά αντικαπιταλιστική ενότητα.

Απευθυνόμαστε στις δυνάμεις με τις οποίες υπάρχει μια βασική συμφωνία στα κεντρικά πολιτικά ζητήματα, απορρίπτουν την πολιτική-εκλογική συνεργασία με τη ρεφορμιστική αριστερά, έχουν διαμορφωθεί συναγωνιστικές εμπειρίες και μια κοινή πορεία το προηγούμενο διάστημα.

Αυτό το κάλεσμα αποτελεί ένα φιλόδοξο και ρεαλιστικό κάλεσμα αρχών, από τώρα, για τις εκλογές και για μετά τις εκλογές. Το απευθύνουμε σε οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, στο ευρύτερο μαχόμενο δυναμικό των κοινωνικο-πολιτικών συλλογικοτήτων, στην ταξική πτέρυγα, στις ανατρεπτικές τάσεις της νέας βάρδιας και ειδικά στη πρωτοπόρα ζώνη των αγωνιστών/στριών που κατανοούν την ανάγκη συνολικής παρέμβασης του αντικαπιταλιστικού ρεύματος.

5.   Η πολιτική-προγραμματική βάση μιας πλατιάς αντικαπιταλιστικής ενότητας δεν είναι μια αυθαίρετη επιλογή, ένα επιλεκτικό πρόγραμμα «σημείων προς διαπραγμάτευση». Ορίζεται από τα σοβαρά ζητήματα που μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη στην ταξική πάλη, τις απαντήσεις από την σκοπιά της εργαζόμενης πλειοψηφίας, σε σύνδεση με την δική μας επαναστατική προοπτική, την στρατηγική του αντίπαλου.

Έτσι, για παράδειγμα, η πάλη για ριζική βελτίωση της θέσης της εργατικής τάξης και του λαού δίνεται από την σκοπιά της πάλης ενάντια στην εκμετάλλευση στην κατεύθυνση της κατάργησης της. Ο κρίσιμος αγώνας για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών σημαίνει εθνικοποιήσεις των βασικών τομέων της οικονομίας χωρίς αποζημίωση και υπό εργατικό έλεγχο, πάλη ενάντια στην μεγάλη καπιταλιστική ιδιοκτησία στην κατεύθυνση της κατάργησης και της κοινωνικοποίησής της.

Ο αγώνας για την υπεράσπιση της ειρήνης απαιτεί ξεκάθαρη εκτίμηση για τον αντιδραστικό χαρακτήρα των ανταγωνισμών των δύο ιμπεριαλιστικών πόλων (που αντιπαλεύουν σήμερα στην Ουκρανία) και των αστικών τάξεων (όπως του αντιδραστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού) και αγώνα εναντίον τους. Για να πάψει κάθε εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο στην Ουκρανία, για ακύρωση των νέων υπέρογκων εξοπλιστικών προγραμμάτων, έξοδο από το ΝΑΤΟ και τον ευρωστρατό, για την κοινή διεθνιστική πάλη των λαών.

Η αντικαπιταλιστική αριστερά αποκαλύπτει τον αντιδραστικό ρόλο της ΕΕ, σαν πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό μηχανισμό της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Αντιπαλεύει τις αυταπάτες ότι αλλάζει, μεταρρυθμίζεται με «ρεαλιστικές προτάσεις». Η ανατροπή του καθεστώτος της διαρκούς μνημονιακής επιτροπείας σημαίνει εδώ και τώρα αγώνα για αντικαπιταλιστική ρήξη/έξοδο από την ΕΕ, διαγραφή του δημόσιου χρέους και του ιδιωτικού χρέους των φτωχών νοικοκυριών.

Δίνει την μάχη για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες, ενάντια στο αστικό κράτος στην κατεύθυνση της συντριβής του για την εργατική εξουσία-δημοκρατία.

Παλεύει πρωτοπόρα για ανθρώπινο περιβάλλον και την προστασία της φύσης από την υπερεκμετάλλευση του κεφαλαίου, που προκαλεί κλιματική αλλαγή και περιβαλλοντική καταστροφή είτε με τις νέες εξορύξεις ορυκτών πόρων είτε με την «πράσινη μετάβαση».

Παλεύει για τη διατροφική επάρκεια, με ενίσχυση της μικρομεσαίας αγροτιάς και των πρωτοβάθμιων συνεταιρισμών, με προσανατολισμό στις λαϊκές ανάγκες, έξω απ΄ τις επιταγές της ΚΑΠ και τους κανονισμούς της ΕΕ , ενάντια στις πολυεθνικές των τροφίμων.

Παλεύει ενάντια στον ρατσισμό, την Ευρώπη φρούριο, για το δικαίωμα στο άσυλο, για ελευθερίες και ανοιχτά σύνορα για τους πρόσφυγες.

Αγωνίζεται για την ισότητα των φύλων, ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου και κάθε διάκριση λόγω φύλου, καταγωγής, σεξουαλικού προσανατολισμού.

Ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν μπορεί να υλοποιηθεί από «αριστερές» ή «προοδευτικές» κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλισμού, χωρίς ρήξη με το αστικό κράτος και τους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς.

Η τοποθέτηση αυτή έχει μεγάλη πολιτική σημασία. Η επαναφορά προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ για μια «προοδευτική διακυβέρνηση» για να «φύγει η Δεξιά», θα οδηγήσει σε πολύ μεγαλύτερες τραγωδίες, όπως δείχνει η εμπειρία από την Ελλάδα, την Ευρώπη, την Λατινική Αμερική, ανοίγοντας τελικά τον δρόμο στην ακροδεξιά. Το πρόγραμμα που παλεύουμε, μπορεί να υλοποιηθεί στην πληρότητά του μέσα από την ρήξη με το κράτος και τους ιμπεριαλιστικούς θεσμούς, από αντικαπιταλιστική επανάσταση που οδηγεί στην εξουσία των ίδιων των εργαζόμενων.

6.   Αυτός ο αγώνας απαιτεί την συγκρότηση μιας ανεξάρτητης από το σύστημα, μαζικής, μαχητικής, ενωτικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς, σε διαχωρισμό από την ρεφορμιστική Αριστερά. Η κοινή δράση στη βάση αρχών για την ανάπτυξη του κινήματος πρέπει σίγουρα να δυναμώσει. Για να αλλάξουν όμως τα πράγματα στην Αριστερά, απαιτείται η συγκρότηση ενός αυτοτελούς ισχυρού πόλου της αντικαπιταλιστικής κι επαναστατικής Αριστεράς, σε διάκριση με τον ρεφορμισμό του ΚΚΕ και την ευρώ-τεχνοκρατική πολιτική του ΜέΡΑ25.

Γιατί πράγματι η πολιτική της ταξικής συνεργασίας, της δήθεν «ρεαλιστικής απειθαρχίας» στο πλαίσιο της ΕΕ και των ευρωμνημονίων, του ΝΑΤΟ, που προβάλλει το ΜΕΡΑ25, οι προτάσεις «πράσινης», «υγιούς» επιχειρηματικότητας και οι προτάσεις για μια «άλλη προοδευτική κυβέρνηση» προς τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ δεν ξεφεύγουν από μια «πράσινη», σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του καπιταλισμού.

Γιατί η πολιτική του ΚΚΕ , παρά την κομμουνιστική φιλολογία, αρνείται την αμεσότητα των πολιτικών στόχων ρήξης με τις επιλογές του συστήματος, (πχ εθνικοποιήσεις των βασικών τομέων της οικονομίας, ρήξη / έξοδο με την ΕΕ, πάλη ενάντια στον «ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό» κλπ) και έτσι δεν μπορεί να ανοίξει ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο.

Η ΛΑΕ έχει σαν «πρότυπο» την σοσιαλδημοκρατία τύπου «Μελανσόν», «Λούλα» κλπ, ένα ανέφικτο πρόγραμμα μιας «εφικτής» φιλολαϊκής διαχείρισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Με αυτή την πολιτική γίνεται αντικειμενικά συμπλήρωμα στη ρεφορμιστική αριστερά. Από αυτή την λογική πηγάζουν οι προτάσεις πολιτικής συνεργασίας με το ΜΕΡΑ25. Δεν χρειαζόμαστε έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε ήδη έναν!

Το θόλωμα της διάκρισης ανάμεσα στην ρεφορμιστική και στην αντικαπιταλιστική – επαναστατική αριστερά, μέσα από τις προτάσεις πολιτικής, προγραμματικής και εκλογικής ενότητας, οδηγούν σε άρνηση της βάσης συγκρότησής της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, υπονόμευση της ανεξάρτητης ύπαρξής της και προοπτικά διάλυσής της, όπως έγινε πολλές φορές τόσο στην χώρα μας όσο και διεθνώς.

7.   Για να υπερασπίσουμε τα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα, για να ανοίξουν δρόμοι ανατροπής της αστικής πολιτικής και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας χρειάζεται η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Μαζικοί και μαχητικοί αγώνες με στόχο να αποσπάσουν νίκες, όπως είχαμε το προηγούμενο διάστημα (Εκπαίδευση, Υγεία, Cosco, Μαλαματίνα, e-food, πλαστικά Καβάλας κα). Πολιτικό εργατικό κίνημα με στόχο να «ταρακουνήσει» την (κάθε) κυβέρνηση, να αμφισβητεί την ουσία της πολιτικής της, να μην φοβάται να δημιουργήσει «πολιτικό πρόβλημα».

Όταν μετά την μεγαλειώδη απεργία και διαδήλωση στις 9 Νοέμβρη δεν υπάρχει καμία συνέχεια και κλιμάκωση δεν φταίει ο «συσχετισμός», ο «κόσμος», αλλά η ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και η τακτική του ΠΑΜΕ να κινείται στα όριά της. Η αλλαγή των συσχετισμών μέσα στο εργατικό-λαικό κίνημα προϋποθέτει μια πλατιά συσπείρωση σωματείων, επιτροπών αγώνα, συνδικαλιστών, ένα κέντρο αγώνα, εργαζόμενων για να συμβάλλει στην αντεπίθεση του κινήματος, στην σύγκρουση με τη γραφειοκρατία, στην υπέρβαση όσων μένουν με τον συμβιβασμό μαζί της.

 

8.  Απέναντι σε αυτή την λογική συγκρότησης/συσπείρωσης/αντεπίθεσης του αντικαπιταλιστικού-επαναστατικού ρεύματος στέκονται άλλες πολιτικές επιλογές.

Άλλες δυνάμεις βλέπουν την σημερινή αντικαπιταλιστική αριστερά και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σαν «ανεπαρκή» και επιλέγουν τον δρόμο της αποχώρησης, της «επιστροφής» αποκλειστικά στον χώρο και της κατά περίπτωση προσκόλλησης σε άλλα σχέδια (πχ ΑΡΙΣ με ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα).

Για άλλες απόψεις, όπως αυτές που υποστηρίζει το ΣΕΚ, η ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής – επαναστατικής αριστεράς, «περνάει» μέσα από το «τράβηγμα» όλης της «ριζοσπαστικής αριστεράς» «χωρίς αποκλεισμούς» σε μια ενιαία πολιτική-εκλογική παρέμβαση. Η άποψη αυτή υποτιμάει, την ανασυγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επιλογή που εκφράστηκε με την άρνηση για πάνω από 6 μήνες συνεδρίασης των ΤΕ με σοβαρό αντίκτυπο στη συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Παραγνωρίζει τις αντιτιθέμενες και ασύμβατες μεταξύ τους γραμμές και αντιλήψεις που υπάρχουν στην «εξωκοινοβουλευτική αριστερά» ανάμεσα στο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και μέτωπο και το ρεφορμιστικό πρόγραμμα («ανακούφιση» μέσα στα σημερινά πλαίσια) και που επιδιώκει συμμαχίες με τη σοσιαλδημοκρατία («μεγάλη αριστερά» τύπου Μελανσόν-Λούλα κλπ). Έτσι αυτός ο «διάλογος» και οι «ενωτικές πρωτοβουλίες» καταλήγουν τελικά σε μια διαδικασία σύγχυσης, αφοπλισμού της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και άρνησης υλοποίησης υπαρκτών δυνατοτήτων ενότητας με εκείνες τις δυνάμεις με τις οποίες έχουν διαμορφωθεί κοινές θέσεις.

9.  Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα παρέμβει και στις εθνικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν. Η εκλογική παρέμβαση από την σκοπιά μας γίνεται για τη συσπείρωση δυνάμεων στο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, για την συμβολή στην πορεία οικοδόμησης του αντικαπιταλιστικού μετώπου.

Απευθύνουμε ανοιχτό κάλεσμα προς όλες τις δυνάμεις να τοποθετηθούν θετικά υπέρ της ανάγκης για μια ισχυρή ενωτική παρέμβαση της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στις επερχόμενες πολιτικές μάχες και τις εκλογές, για ένα ισχυρό μέτωπο αύριο και να συμβάλλουν σε αυτή την κατεύθυνση.

Με βάση όλες τις διεργασίες που έχουν γίνει έως τώρα, με τις μέχρι τώρα θέσεις και πρακτική των δυνάμεων της ΛΑΕ και ειδικά την θέση για πολιτική και εκλογική συμπόρευση με «όλη την αριστερά», ιδίως τις δυνάμεις του ΜΕΡΑ 25, δεν υπάρχουν περιθώρια πολιτικής συνεργασίας με τις δυνάμεις του χώρου αυτού.

10. Μέσα στις πρωτόγνωρες καταστάσεις και προβλήματα, των τελευταίων χρόνων η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τα πολύ σημαντικά της προβλήματα, έδωσε μεγάλη μάχη και με τις θέσεις και την πρακτική της, άφησε το στίγμα της στην αριστερά.

-      Την περίοδο της πανδημίας, έδωσε την μάχη ενάντια στον οδοστρωτήρα που επιχείρησε να περάσει η κυβέρνηση της ΝΔ πάνω από το κίνημα, αποκαλύπτοντας ότι τα μέτρα της κυβέρνησης δεν είχαν «υγειονομική», αλλά κατασταλτική στόχευση! Συγκρούστηκε τόσο με την υποταγή και συμμόρφωση στις κυβερνητικές «επιστημονικές επιτροπές» όσο και με τον ανορθολογισμό των «αρνητών της πανδημίας». Έτσι δεν πέρασε το καταστροφικό «θα λογαριαστούμε μετά» του ΣΥΡΙΖΑ και δυνάμεων της αριστεράς και της αναρχίας.

-      Την περίοδο του πολέμου στην Ουκρανία καθόρισε σωστά τον χαρακτήρα του σαν πόλεμο μεταξύ κεφαλαίων και ιμπεριαλιστικών κέντρων, αντιδραστικό απ όλες τις πλευρές σε αντίθεση με μεγάλα τμήματα της ευρωπαϊκής αριστεράς που τάχθηκαν με το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και τα αστικά κράτη, και αρκετές δυνάμεις της ελληνικής αριστεράς που ταυτίζονται ή στηρίζουν τον ρώσικο καπιταλισμό.

-      Έχει κρατήσει ταξική-διεθνιστική στάση στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό σε αντίθεση με τη ρεφορμιστική αριστερά που ευθυγραμμίζεται με την «εθνική γραμμή» στο όνομα της προστασίας των «κυριαρχικών δικαιωμάτων».

-      Αντιμετώπισε την βαθιά αντιδραστική στροφή του πολιτικού συστήματος και της κυβέρνησης από την σκοπιά της συνολικής πάλης με το κράτος αντί να την υποβαθμίσει (ΚΚΕ) ή να την αντιμετωπίσει από την σκοπιά των δημοκρατικών δυνάμεων (ΛΑΕ).

-      Αντιμετώπισε με θάρρος την αντιπροσφυγική και αντιμεταναστευτική υστερία παλεύοντας για «ανοιχτά σύνορα» για τους πρόσφυγες, όταν η πλειοψηφία της αριστεράς έβλεπε μόνο «εργαλειοποίηση» του μεταναστευτικού» από τον Ερντογάν.

-      Έχει αντικαπιταλιστική ανάλυση στο τεράστιο πρόβλημα του περιβάλλοντος με μάχη ενάντια στον «γκρι» και τον «πράσινο» καπιταλισμό, σε αντίθεση με άλλες δυνάμεις που «σπρώχνονται» στην γειτονιά του «οικοκαπιταλισμού» (ΜΕΡΑ25) ή υποβαθμίζουν την κλιματική αλλαγή (ΚΚΕ, ΛΑΕ).

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει οικοδομήσει ένα πολύτιμο, αναγνωρίσιμο, διακριτό και αυτοτελές πολιτικό ρεύμα. Θέλουμε το ρεύμα αυτό να πάει παρακάτω. Να κερδίσει νέο κόσμο και αγωνιστές. Να οργανωθεί καλύτερα. Να γίνει πιο μαζικό, ταξικό, ορατό. Γι αυτό απαιτούνται καθαρές θέσεις και απαντήσεις. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, φιλοδοξούμε, να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, στο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και μέτωπο της εποχής μας.

Στην Ιταλία, πολλοί είπαν ότι η ακροδεξιά και οι φασίστες ήταν εκεί για να λένε ότι «για την κρίση φταίνε οι ξένοι». Όμως η Αριστερά δεν ήταν εκεί για να πει ότι για την κρίση φταίνε οι πλούσιοι. Ε λοιπόν εμείς φιλοδοξούμε να είμαστε εκεί, να το φωνάξουμε και να το παλέψουμε!

 

ΝΑΡ για την ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Ιανουάριος 2023