Ζούμε στην εποχή που νέα φαινόμενα γνωρίζουμε, με την απόλυτη ή σχετική φτώχεια να σκιάζει ένα στους δυο εργαζόμενους στην χώρα μας σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία που είδαν στην δημοσιότητα, με δυο εκατ. σχεδόν ανέργους, με ένα σχεδόν εκατ. απλήρωτους, με 300.000 σπίτια χωρίς ρεύμα, και χρέη παντού, με υγεία και παιδεία προς διάλυση. Όλα αυτά δένουν με τον κρατικό προϋπολογισμό του 2014 που ψήφισε ο δικομματικός κυβερνητικός θίασος και υπόσχεται μόνο νέα ανεβασμένα επίπεδα ανεργίας, φτώχειας και εξαθλίωσης.  Όλα αυτά αφορούν την πλειοψηφία του ελληνικού λάου, μιας και παράλληλα, η ολιγαρχία του πλούτου συσσωρεύει νέες υπεράξιες, κερδίζοντας μέσα από την καπιταλιστική κρίση, ενώ το πάρτι των πολυεθνικών, των εφοπλιστών και των τραπεζιτών συνεχίζεται. Σύμφωνα με δημοσιευμένα στοιχεία, πάνω από 1,4 δισ. ευρώ μεταφέρθηκαν στα χρόνια των μνημονίων από τους εργαζόμενους στις τσέπες των εργοδοτών.

Στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου που πλήττονται γενικότερα από την καπιταλιστική κρίση, και ιδιαίτερα στην χωρά μας, είχαμε την μεγάλη πτώση του επιπέδου ζωής και την ισοπέδωση των εργατικών και πολλών δημοκρατικών δικαιωμάτων, τα οποία ήταν  αποτελέσματα σκληρών αγώνων στα προηγούμενα χρόνια. Σε αυτές τις χώρες όπως και στην δική μας, αναπτύχθηκαν μεγάλοι εργατικοί αγώνες και αντιπαλεύτηκαν οι αντιλαϊκές πολιτικές με μνημόνια η χωρίς. Σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις και δημοσκοπήσεις, πλατιά λαϊκά στρώματα αναπολούν σήμερα και προσδοκούν, έτσι ή αλλιώς, τις περασμένες «καλές» μέρες της «ανάπτυξης», δηλαδή του καλού καπιταλισμού, παράλληλα με τον φόβο  τους.

Στην χώρα μας και ιδιαίτερα το 2011-12 έγινε πραγματικός λαϊκός ξεσηκωμός, πρωτόγνωρος για τα σύγχρονα ευρωπαϊκά δεδομένα, αλλά και για την χώρα μας, ρίχνοντας ουσιαστικά δυο κυβερνήσεις. Παρότι στην πρωτοπορία αυτού του κινήματος ήταν και η επαναστατική Αριστερά με όλες τις ιδιαιτερότητές της, στη βάση αυτού του κινήματος διάχυτη ήταν, όχι μόνο η προάσπιση των κεκτημένων, κάτι το οποίο ήταν αυτονόητο, αλλά και η νοσταλγία στην επιστροφή προ του 2009 των «καλών» ημερών.

Η  αντικαπιταλιστική και επαναστατική Αριστερά πιστεύοντας ότι η κρίση του συστήματος είναι δομική, έχει σαν βάση της τον ίδιο τον καπιταλισμό, στην παραγωγή, στην συσσώρευση και την κερδοφορία. Γνωρίζει πολύ καλά, ότι επιστροφή στην «ανάπτυξη» είναι φενάκη και στα σημερινά ευρύτερα πολίτικα-οικονομικά πλαίσια δεν θα σημαίνει με τίποτα σε επιστροφή αυτών που χάθηκαν, ή ότι θα βρουν εργασία τα 2 εκατ. σχεδόν ανέργων, χωρίς βαθιές κοινωνικές-οικονομικές, επαναστατικές ανατροπές, με πρωταγωνιστή ένα δυναμικό εργατικό- λαϊκό κίνημα, και χωρίς να σπάσει τα ιμπεριαλιστικά πλέγματα ευρώ- ΕΕ-ΔΝΤ-ΝΑΤΟ.

Στον φόβο, στις ψεύτικες ελπίδες και στην νοσταλγία της ανάπτυξης πόνταρε και το τρικομματικό μπλοκ τον Απρίλη του 2012, τις ίδιες αυταπάτες καλλιεργούν και σήμερα σκορπώντας παράλληλα τον φόβο για τα χειρότερα σε περίπτωση φυγής από ευρώ και την ΕΕ. Την ίδια περίπου τακτική ακολουθεί σήμερα και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όπου στο Τέξας ο αρχηγός τους ήταν πολύ σαφής, χωρίς φυσικά η Αριστερή του Πλατφόρμα να το καταγγείλει δημόσια.  

Με  τα σημερινά δεδομένα αν  τυχόν  έρθει κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι ξεκάθαρο ότι, ή θα κάνει στροφή και θα ακολουθήσει την ίδια περίπου μνημονιακή πολιτική, ή θα κάνει προσπάθεια επιστροφής σε «καλή» κυβέρνηση προ του 2009. Σε κάθε όμως περίπτωση μια τέτοια κυβέρνηση θα είναι βραχύβια. Η άρχουσα τάξη σήμερα και οι ανάγκες της για ξεπέρασμα της καπιταλιστικής κρίσης θέλει ξεκάθαρες πολιτικές λύσεις, με σταθερό πολιτικό προσωπικό με προοπτικές, με στιβαρό χέρι και φυσικά άμεσο τσάκισμα του εργατικού-λαϊκού κινήματος και της επαναστατικής Αριστεράς. Αυτά ούτε η σημερινή κυβέρνηση  όμως  μπορεί να τα συνεχίσει για πολύ έτσι , ούτε τυχόν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να δώσει  τέτοιες εγγυήσεις.

Για τις ανάγκες αυτές της αστικής τάξης, πέρα από την καλλιέργεια των αυταπατών και του φόβου, χρειάζεται και «όραμα» για τις μάζες και ιδιαίτερα για τις εξαθλιωμένες, με σταθερές ιδεολογικοπολιτικές βάσεις. Και αυτό είναι οι παραλλαγές του εθνικισμού, αυτό δείχνει η διεθνής σύγχρονη εικόνα και εμπειρία, όσο και η ελληνική πρόσφατη ιστορία. Πραγματικά αν κανείς προσέξει στην βάση από τα ολίγων δεξιά ως την μαύρη δεξιά υπάρχει ένας οργασμός ποικιλόμορφου εθνικισμού με αντιμνημονιακό λόγο, στον οποίον θέλουν να εντάξουν και μια στρογγυλεμένη και συνεργάσιμη Χρυσή Αυγή, ώστε να μπορέσουν να ετοιμάσουν, μετά από ένα μικρό διάλειμμα του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, να κάνουν το μεγάλο άλμα δημιουργώντας ένα δεξιό-μαύρο μέτωπο.                                                  

Το μεγάλο ζήτημα είναι τι θα κάνει το εργατικό-λαϊκό κίνημα και η επαναστατική Αριστερά, θα κερδίσει τον χρόνο οργανώνοντας την επίθεση με σχέδιο επαναστατικής διεξόδου, ή θα τσακιστεί χάνοντας το παιχνίδι για αρκετά  χρόνια. Τα καθήκοντα αυτά έτσι ή αλλιώς χρεώνονται και στις αδύναμες ακόμη πλάτες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μιας και ούτε η ηγεσία του ΚΚΕ δείχνει να έχει συναίσθηση της κατάστασης πέρα από μεγάλα λόγια, όσο για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει πλέον τον δρόμο της, συμπαρασύροντας και το αριστερό της τρέιλερ.

Ο δρόμος της συμπόρευσης των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ δυνάμεων είναι πλέον μονόδρομος χωρίς εκπτώσεις ή σεχταριστικές αναδιπλώσεις, όπως όμως και η ανάγκη της ουσιαστικής πολιτικής ενίσχυσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτά είναι τα σημεία τα οποία μπορούν να δώσουν νέα ώθηση και δύναμη  στο εργατικό-λαϊκό κίνημα ώστε να προχωρήσουμε στην υλοποίηση των πολιτικών στόχων μας,  ώστε να σπάσουν τα τείχη που υψώνονται μπροστά μας. Αυτά όλα είναι ευκαιρία να εκφραστούν άμεσα πολιτικά και στις  επερχόμενες εκλογές του Μαΐου, με πίστη και δύναμη από το κίνημα που έδωσε σπουδαίες μάχες αυτά τα χρόνια και έχει να δώσει και σήμερα, δένοντας με την εικόνα της κοινωνίας που ονειρευόμαστε.        

ΤΟΥΜΠΕΛΗΣ  ΒΑΣIΛΗΣ,   Π.Σ.Ε ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ   

Δημοσιεύθηκε στο Πριν, 19/1/2014