Οι εκλογές στις 6 Μαΐου είναι κρίσιμες για την εργατική τάξη και τους αγώνες της για να ανατρέψουμε το μνημόνιο και την πολιτική που έχουν επιβάλει οι κυβερνήσεις τους σε συνεργασία με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Το εργατικό κίνημα έχει δώσει σκληρές μάχες και έχει αποκτήσει πολύτιμη εμπειρία.

Ξέρουμε ότι οι εργατικοί αγώνες την τελευταία διετία, έχουν τσακίσει τα κόμματα της άρχουσας τάξης που ανέλαβαν να προωθήσουν τις βάρβαρες επιλογές. Η κυβέρνηση του Παπανδρέου κατέρρευσε κάτω από βάρος των τεράστιων αντιδράσεων τον Οκτώβριο του 2011, χωρίς να μπορέσει να κλείσει ούτε δύο χρόνια καλά καλά. Η κυβέρνηση του Παπαδήμου που την αντικατέστησε, με την στήριξη του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και των φασιστών του ΛΑΟΣ, παρουσιάζονταν σαν την τέλεια λύση. Είχε πίσω της την στήριξη τριών κομμάτων της βουλής και τον έλεγχο τουλάχιστον 250 βουλευτών του κοινοβουλίου. Πίστευαν ότι αυτή η «καταθλιπτική» πλειοψηφία θα αρκούσε για να γυρίσει τον κόσμο στα σπίτια του και θα διευκόλυνε την οργάνωση των επιθέσεων.

Το απεργιακό κύμα όχι μόνο δεν καταλάγιασε από την «οικουμενική» τους κυβέρνηση αλλά προχώρησε σε νέες κορυφώσεις. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της χώρας είχαμε τρεις πανεργατικές απεργίες μέσα σε μία βδομάδα τον Φλεβάρη, πατώντας πάνω σε ένα απεργιακό χαλί που έχουν απλώσει οι εργάτες στην Χαλυβουργία, στο ΑΛΤΕΡ, στην Ελευθεροτυπία, στην Ιντρακόμ Ντιφένς, στον Λουκίσα, στην Αλάπις και σε δεκάδες χώρους δουλειάς που συγκρούονται με τις επιθέσεις των εργοδοτών και της κυβέρνησης. Σήμερα, ο αστικός πολιτικός κόσμος ψάχνει απεγνωσμένα να βρει εναλλακτικές επιλογές διαχείρισης της εργατικής αγανάκτησης και μαχητικότητας, χωρίς να τα καταφέρνει.

Αυτές οι εξελίξεις δεν έχουν έρθει τυχαία. Η βάση για όλη αυτήν την εικόνα είναι το απεργιακό κίνημα που έχει ξεδιπλωθεί την Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια.

Το πρώτο στοιχείο που δείχνει το μέγεθος και τη δύναμη της τάξης μας είναι το γεγονός ότι από τον Φλεβάρη του 2010 μέχρι τον Φλεβάρη του 2012, είχαμε 17 πανεργατικές απεργίες. Όσο πίσω να γυρίσουμε στον χρόνο δεν θα βρούμε καμία ιστορική στιγμή με τόσο πυκνό απεργιακό πρόγραμμα. Ανεξάρτητα με το πόσο μεγάλες ή μικρότερες ήταν οι απεργιακές συγκεντρώσεις, το κεντρικό στοιχείο που χρειάζεται να κρατήσουμε είναι ότι το σύνολο της τάξης μας τουλάχιστον 17 φορές πέρασε μια συγκλονιστική εμπειρία. Το να κάνεις την κόντρα με τον εργοδότη σου και να απεργήσεις, να κουβεντιάσεις με τους συναδέλφους σου για να συμμετέχουν όλοι στην απεργία, και να πετάξεις στην άκρη τους διαχωρισμούς ανάμεσα στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Να ξεπεράσεις και να απαντήσεις στον φόβο που έσπερνε η αστυνομία ότι θα γίνουν επεισόδια, να οργανώσεις το να κατέβουν και άλλοι συνάδελφοι μαζί στην απεργιακή συγκέντρωση με το πανό από τον χώρο ή σαν ομάδα απλά, όλα αυτά είναι πολύτιμα βήματα που έγιναν τουλάχιστον δεκαεπτά φορές από εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες. Και στη συνέχεια στην ίδια την διαδήλωση να πάρεις δύναμη από τον παλμό, την μαζικότητα και την αυτοπεποίθηση των χιλιάδων διαδηλωτών, να είσαι στους δρόμους ακόμη και όταν τα ΜΑΤ έσπερναν δακρυγόνα. Να γενικεύεις τον αγώνα όχι απλά ενάντια στο «δικό σου» αφεντικό, ή τον «δικό σου» υπουργό, και να βάζεις συνολικά στο στόχαστρο την κυβέρνηση και το ίδιο το σύστημα. Να βλέπεις το ποιοι είναι οι φίλοι σου και ποιοι οι εχθροί σου, να ξεσκεπάζεται ο ρόλος της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Όλα αυτά ήταν δυνατά μαθήματα που έμαθε η εργατική τάξη μέσα από τον δικό της αγώνα. Και σε όλες αυτές τις πανεργατικές χρειάζεται κανείς να προσθέσει και τις δεκάδες πολυήμερες απεργίες που ξέσπασαν σε εκατοντάδες διαφορετικούς χώρους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Μόνο επειδή υπήρχαν όλες αυτές οι εμπειρίες που κατακτήθηκαν μαζικά από την εργατική τάξη έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο αυτοπεποίθησης, μαχητικότητας και πολιτικού προχωρήματος των αγωνιστών μέσα στους εργατικούς χώρους.  Στο σημείο όπου πλέον η απεργία διαρκείας, δεν είναι απλά ένα σύνθημα στις πορείες, αλλά γίνεται πράξη από τους εργαζόμενους στην Χαλυβουργία, την Ελευθεροτυπία, την ΙΝΤΡΑΚΟΜ, το ΑΛΤΕΡ, και την ίδια στιγμή αγκαλιάζει την πλειοψηφία των εργαζόμενων σε κάθε χώρο δουλειάς, σαν απαίτηση από την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να προχωρήσουν σε πανεργατική απεργία διαρκείας. 

Γι’ αυτό είναι τεράστιο λάθος όλων όσων υποτιμούν την σημασία και τον ρόλο των πανεργατικών απεργιών. Ακούγαμε το προηγούμενο διάστημα πολλές φορές για «λιτανείες», επειδή οι πορείες δεν ήταν συγκρουσιακές, ή για απεργίες «αναντίστοιχες του μεγέθους της επίθεσης», για απόψεις δηλ που με τον ένα ή άλλο τρόπο υποτιμούσαν την απεργιακή δράση. Απόψεις που ψάχνουν να βρουν την δύναμη που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα σε άλλες διαδικασίες, ή σε άλλα υποκείμενα, χωρίς να καταλαβαίνουν, ότι οι «πλατείες» για παράδειγμα, αθροίσανε «φρέσκες» δυνάμεις στο βασικό κορμό της αντίστασης στην Ελλάδα που παραμένει το απεργιακό κίνημα της εργατική τάξης και δεν αποτελούσαν εναλλακτικό δρόμο για να ανατρέψουμε την κυβέρνηση και την πολιτική της. Αποδείχθηκε εκ’ του αποτελέσματος, ότι τελικά οι εργάτες με τους αγώνες τους μπορούν να ανατρέψουν όχι μόνο κυβερνήσεις αλλά ακόμη περισσότερο το ίδιο το σύστημα.

Μέσα από την απεργιακή δράση, από τα πιο σημαντικά προχωρήματα της τάξης μας είναι τα βήματα οργάνωσης του από τα κάτω που γίνονται στους χώρους δουλειάς. Πλέον σε κάθε χώρο δουλειάς  έχουν αναδειχθεί μειοψηφίες αγωνιστών που παίρνουν επάνω τους την οργάνωση του χώρου τους, και συγκροτούνται σε επιτροπές βάσης, εργασιακές επιτροπές, επιτροπές αγώνα. Στα ΜΜΕ υπάρχουν εργασιακές επιτροπές εκλεγμένες τις περισσότερες φορές από τη συνέλευσή τους όχι μόνο στον ΔΟΛ, αλλά και στην Ελευθεροτυπία, στον ΑΛΤΕΡ, και αλλού.  Στο απεργιακό ξέσπασμα του Οκτώβρη, στα νοσοκομεία δημιουργήθηκαν ζωντανές επιτροπές αγώνα  που καθορίσανε την μαζικότητα,  το εύρος της κινητοποίησης, την διάρκειά της και το άπλωμα. Σήμερα ξανά αυτός ο κόσμος των επιτροπών πρωτοστατεί στη νέα σύγκρουση που ξεδιπλώνεται σε όλα τα νοσοκομεία πανελλαδικά.  Στα υπουργεία που τα κατέλαβαν οι εργαζόμενοι  τον Οκτώβρη είχαμε μαζικότατες συνελεύσεις, απεργιακές επιτροπές που έλεγχαν αυτές και όχι οι υπουργοί και οι γραμματείς τα υπουργεία τους, συντονισμοί που έσπαγαν την περιχαράκωση δεκαετιών όχι μόνο ανάμεσα στα υπουργεία,  αλλά και με ένα σωρό άλλους χώρους (νοσοκομεία, δήμους, συγκοινωνίες κλπ). Αποτελεί κρίσιμο στοιχείο για την συνέχεια το δυνάμωμα αυτών των μορφών οργάνωσης του από τα κάτω σε όλους τους χώρους το επόμενο διάστημα.

Το να ζωντανέψουν οι επιτροπές αγώνα όπου φτιαχτεί και να δημιουργηθούν όπου δεν υπάρχουν,  για να ξαναζωντανέψει η δημοκρατία  της βάσης, και να μπορούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να έχουν τον έλεγχο του χώρου τους και του αγώνα τους. Το ζωντάνεμα της δημοκρατίας της βάσης είναι και η απάντηση στο πώς μπορεί να κρατήσει ένας μακροχρόνιος αγώνας διαρκείας. Η εμπειρία που έρχεται από την Χαλυβουργία και την Ελευθεροτυπία και την ΙΝΤΡΑΚΟΜ είναι ότι οι εργαζόμενοι με Γενικές Συνελεύσεις κάθε βδομάδα, συζητάνε για τον αγώνα τους, αποφασίζουν τα επόμενα βήματα και υλοποιούν τις αποφάσεις τους.

Ο συντονισμός ανάμεσα στους χώρους που παλεύουν είναι επίσης κρίσιμο σημείο που βγαίνει από την εμπειρία των αγώνων την τελευταία διετία. Δίνει οξυγόνο σε κάθε χώρο που παλεύει και δύναμη να συνεχίσει. Γεμίζει με αυτοπεποίθηση τους εργαζόμενους στο χώρο και απλώνει την φωτιά της μάχης και στους δίπλα χώρους γενικεύοντας το μέτωπο της αντιπαράθεσης για να μπορεί να είναι νικηφόρο. Σπάει την απομόνωση ενός αγώνα που τους μόνους που βολεύει είναι τα αφεντικά και την κυβέρνηση. Βήματα συντονισμού είδαμε να γίνονται όλο το προηγούμενο διάστημα. Στις αστικές συγκοινωνίες ο συντονισμός που ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο, πλαγιοκόπησε την κυβέρνηση, και πολεμήθηκε όσο τίποτε από τους κυβερνητικούς κύκλους. Στην φωτιά της μάχης τον Οκτώβριο έγιναν προσπάθειες συντονισμού στα νοσοκομεία του κέντρου της Αθήνας, στους Δήμους. Στα ΜΜΕ οι εργασιακές επιτροπές συντονίστηκαν και προχώρησαν σε μια πετυχημένη συναυλία αλληλεγγύης στο Περιστέρι στις 30 Γενάρη. Τα ίδια βήματα συντονισμού από τα κάτω είδαμε τους προηγούμενους μήνες στα νοσοκομεία κόντρα στην συμβιβαστική τακτική των συνδικαλιστικών ηγεσιών.

Πάνω απ’ όλα όμως ο συντονισμός είναι η δύναμη για να επιβάλλουμε πάνω στις συνδικαλιστικές ηγεσίες τους αγώνες και τις μάχες που θέλουν να δώσουν οι εργάτες ενάντια στους συμβιβασμούς των γραφειοκρατών. Αυτό έγινε στις 17 Γενάρη με την παναττική απεργία που αναγκάστηκαν τα εργατικά κέντρα να προκηρύξουν μετά από την πίεση κατά κύριο λόγο των χαλυβουργών αλλά και όλων των χώρων που παλεύουν. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έδωσε τις δυνάμεις της γι’ αυτήν την προσπάθεια, στηρίζοντας τους χώρους που έδιναν μάχες αλλά και οργανώνοντας τέτοιες προσπάθειες συντονισμού.

Τέλος είδαμε να βγαίνουν μέσα από τους ίδιους τους αγώνες των εργαζόμενων και τα αιτήματα που μπορούν να συγκροτήσουν ένα συνεκτικό εργατικό πρόγραμμα. Που ξεκινάει από τα αιτήματα για την κατάργηση του άρθρου 99, τον έλεγχο των εργαζόμενων στα λογιστικά βιβλία των αφεντικών, την απαγόρευση των απολύσεων και την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων. Την διαγραφή του χρέους, για να εξοικονομήσουμε τα χρήματα που χρειάζεται για να σώσουμε τους μισθούς τις δουλειές μας τις υπηρεσίες που έχουμε ανάγκη. Την κρατικοποίηση των τραπεζών, των ΔΕΚΟ και των μεγάλων επιχειρήσεων κάτω από τον έλεγχο των ίδιων των εργατών. Ιδίως σε αυτό το ζήτημα του εργατικού ελέγχου έχει αρχίσει να διαμορφώνεται μια πολύτιμη εμπειρία. Οι εργαζόμενοι του ΑΛΤΕΡ έχοντας καταλάβει ουσιαστικά το κανάλι, το έχουν μετατρέψει το τελευταίο διάστημα στο κανάλι των αγώνων, δίνοντας βήμα σε όλους τους αγώνες και τους αγωνιστές που τα υπόλοιπα ΜΜΕ δεν κάνουν. Αντίστοιχα οι εργαζόμενοι στην Ελευθεροτυπία προχώρησαν στην έκδοση του πρώτου δικού τους απεργιακού φύλλου, δείχνοντας και αυτοί από την μεριά τους ότι τελικά υπάρχει ζωή και χωρίς αφεντικά, και μάλιστα καλύτερη. Οι εργαζόμενοι στα υπουργεία τον Οκτώβριο με τις καταλήψεις τους είχαν τον πλήρη έλεγχο των υπουργείων πετώντας απ’ έξω τους υπουργούς και αναγκάζοντάς τους να τριγυρίζουν την Αθήνα για να βρουν χώρο να δώσουν συνεντεύξεις τύπου. Στα Νοσοκομεία όπως του Κιλκίς, ο σύλλογος των εργαζόμενων δηλώνει ότι το νοσοκομείο και η λειτουργία του περνάει στα χέρια των εργαζόμενων. Αλλά και σε μικρούς ιδιωτικούς χώρους, όπως στο Λουκίσα, στην ΑΒΕΞ στην Πάτρα, και αλλού οι εργαζόμενοι κρατάνε τον έλεγχο του χώρου δουλειάς και δεν τον αφήνουν στα αφεντικά. Όλη αυτή η εμπειρία βγάζει στην επιφάνεια την μάχη για το ποιος ελέγχει τους χώρους δουλειάς. Οι εργάτες ή τα αφεντικά και η κυβέρνηση, και κάνει έτσι το ζήτημα του εργατικού ελέγχου σε όλη την κοινωνία όχι μια θεωρητική συζήτηση αλλά μια πραγματική μάχη.

Με εργαλείο τις επιτροπές αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς, μπορούμε να επιβάλλουμε ότι παντού οι εργάτες οργανώνουν όχι μόνο τον αγώνα και την απεργία αλλά έχουν το κουμάντο για το οτιδήποτε συμβαίνει στο χώρο τους. Απέναντι στο διευθυντικό δικαίωμα των αφεντικών και των διευθυντών χτίζουμε το αντίπαλο δέος. Με την προοπτική να φτάσουμε στο σημείο οι εργατικές επιτροπές από όλους τους χώρους δουλειάς να κάνουν κουμάντο και σε όλη την κοινωνία.

Τέτοιες προοπτικές ανοίγονται μπροστά μας μέσα από τους αγώνες της τάξης μας. Έτσι μπορούμε να νικήσουμε, και το δυνάμωμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις εκλογές θα δώσει ώθηση σε αυτήν την προοπτική. Γιατί όλες αυτές οι επιλογές που δίνουν δύναμη  και προοπτική νίκης στους εργατικούς αγώνες, είναι στο DNA των αγωνιστών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πρωτοστάτησαν σε όλες τις μάχες.

Τάσος Αναστασιάδης (του Βασιλείου), συντονιστής της Επιτροπής Αλληλεγγύης Συνδικαλιστών και Συνδικάτων, Υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Β' Αθήνας