Τι γυναίκα πρέπει να είμαστε για να έχουμε χώρο στην πολιτική και το δημόσιο λόγο; Νέα και τσαχπίνα ή έμπειρη που ξέρει τα κόλπα; Κομψή; Οικονομικά ανεξάρτητη; Με δουλειά (και μάλιστα καλή); Σπουδές;

Σε αυτές τις εκλογές σίγουρα λύθηκαν πολλές απορίες μας. Ανοίγουμε την τηλέοραση, τα blogs, τις εφημερίδες και βλέπουμε καλοχτενισμένες, καλοντυμένες, φρέσκιες υποψήφιες, με σπουδές -συχνά καλές- με σπίτι, νέες, δυναμικές. Μάθαμε πόσο απαραίτητο είναι το ταπεράκι της μαμάς για μια υποψήφια, καθώς τρέχει από ομιλία σε ομιλία. Επιβεβαιώσαμε πως η οικογένεια είναι απαραίτητο αξεσουάρ για ένα καλό βιογραφικό, ωστόσο, αν δεν υπάρχει ακόμα, οφείλει να γίνει, καλύτερα όταν θα μπορεί να αφιερωθεί σε αυτή. Κι αν δεν θέλει ή δεν μπορεί, ας το κρατήσει για τον εαυτό της. Γιατί, σαν τη χώρα, η γυναίκα που εμπλέκεται στην πολιτική πρέπει να είναι «περήφανη μητέρα όλων» και μάλιστα με ψηλοτάκουνα. Για να μην μιλήσουμε και για τη θριαμβευτική επάνοδο της ακραία συντηρητικής εικόνας μιας πριγκιποπούλας ή μιας ώριμης γυναίκας που αναζητά έναν άντρα για να την ολοκληρώσει ή να την ξανακάνει να νιώσει γυναίκα. 

Αναρωτιόμαστε, λοιπόν, πού είναι οι άλλες γυναίκες; Αυτές που μας θυμίζουν εμάς, τις μανάδες μας, τις φίλες μας, τις γειτόνισσές μας; Αυτές που έχασαν την δουλειά τους; Αυτές που δεν κατάφεραν ποτέ να δουλέψουν; Αυτές που έχουν δουλειές λιγότερο φανταχτερές; Πού είναι οι άνεργες μητέρες, οι μετανάστριες, οι λεσβίες; Πού είναι αυτές που ζουν ξανά με τους γονείς τους; Και αυτές που φροντίζουν ηλικιωμένους, καθαρίζουν σπίτια, σερβίρουν καφέδες;

Γιατί και στατιστικά να το δεις, μια γυναίκα στην Ελλάδα της κρίσης είναι πολύ πιθανότερο να ανήκει σε τουλάχιστον μία από τις παραπάνω κατηγορίες. Η γυναίκα της κρίσης δεν μπορεί να ταυτιστεί με την κομψή και δυναμική παρουσία των τηλεοπτικών παραθύρων και των προεκλογικών σποτ.

Γιατί η πραγματική ζωή δεν είναι θέμα στυλ. Αυτές οι προσεγγίσεις μεσουράνησαν και ευτυχώς πέθαναν μαζί με το σάπιο άρωμα ευημερίας που τις γέννησε. Είναι δύσκολος ο αγώνας που δίνει η άνεργη, όταν, όσο ψάχνει για δουλειά, δέχεται πιέσεις να «νοικοκυρευτεί, αφού έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται σ’ αυτές τις συνθήκες να κάνει και καμιά καριέρα» ή απαξιώνεται ως «μη άξια». Και ο αγώνας που δίνει η μάνα, χωρίς να της αναγνωρίζει κανείς το δικαίωμα στην κούραση ή το θυμό, να τη θέλουν μονίμως χαμογελαστή στυλοβάτη της οικογένειας, σαν να πρόκειται για διαφήμιση. Και ο αγώνας που δίνει η γυναίκα χωρίς παιδιά για να πείσει ότι δεν επιθυμεί να γίνει μάνα, η καθαρίστρια που παίρνει ψίχουλα για μια κουραστική δουλειά σε συχνά κακό εργασιακό περιβάλλον, η μετανάστρια που στιγματίζεται από την χώρα προέλευσης της και ζει στην αφάνεια μέσα στα αστικά κέντρα, η λεσβία που «πραγματικά δεν υπάρχει λόγος να μας τρίβεις στα μούτρα την σεξουαλικότητα σου». Είναι σχεδόν ανέφικτο για μια γυναίκα χτυπημένη από την κατάθλιψη και χωρίς κοινωνικές υπηρεσίες να ξεπεράσει τη μοναξιά και την ανημποριά και να σηκώσει κεφάλι διεκδικώντας τη θέση της στη ζωή.  

Ας ξαναθυμηθούμε τα βασικά, λοιπόν. Η πολιτική είναι ένα ναρκοθετημένο πεδίο για τις γυναίκες, γιατί ως δημόσιος χώρος και λόγος έχει συγκροτηθεί πάνω στην αντρική εμπειρία. Κανείς όμως δεν θα καταφέρει να μας πείσει ότι τα πράγματα καλώς έχουν κι εμείς θα πρέπει να μάθουμε να παίζουμε με τους κανόνες αυτού του στημένου παιχνιδιού. Αγωνιζόμαστε με τις δικές μας αντιφάσεις-γεννήματα της κοινωνικής πραγματικότητας και ως γυναίκες της τάξης μας, με τα «πεζά» προβλήματά μας και την οικεία εικόνα της γυναίκας που είμαστε. Αγωνιζόμαστε για να άρουμε όλα τα εμπόδια που μας έχουν τεθεί και να εξαλείψουμε την ενοχή ότι η δική μας καθημερινή εμπειρία δεν είναι σημαντική. Αγωνιζόμαστε για να εμπλουτίσουμε την ατζέντα των διεκδικήσεων της τάξης μας και να τροποποιήσουμε το πεδίο άσκησης της πολιτικής. 

Θέλουμε να ακούσουμε τις γυναικείες μας φωνές δυνατά, σε γειτονιές, πλατείες και σωματεία, όπως δυνατά ακούστηκαν οι φωνές μέσα στις συνελεύσεις των αγωνιζόμενων καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών. Εκεί που ο καθρέφτης δεν αλλάζει το είδωλο, εκεί που οι γυναίκες είναι γεννήματα της τάξης τους, μαχητικές, πλημμυρισμένες από συναίσθημα χωρίς φτηνούς συναισθηματισμούς και συντηρητικές φοβίες. Εκεί που βρήκαν οι συντρόφισσές μας τη φωνή τους, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος, και δίνουν τον πιο ανυποχώρητο εργατικό αγώνα 8 μήνες τώρα.

Μέχρι το τέλος, μέχρι τη νίκη, μέχρι την ανατροπή του καπιταλισμού και όλων των υλικών όρων που μας κατάντησαν Σταχτοπούτες.

Ομάδα Γυναικών ΑΝΤΑΡΣΥΑ