Στις 25 Νοεμβρίου του 1960 εκτελούνται τρεις γυναίκες στη Δομινικανή Δημοκρατία: η Μινέρβα, η Μαρία Τερέσα και η Πάτρια, οι τρεις, δηλαδή, από τις τέσσερεις αδερφές Μιραμπάλ, γνωστές για την αντιδικτατορική τους δράση ενάντια στο καθεστώς του Ραφαέλ Τρουχίγια, γνωστού ως Ελ Χέφε. Ξυλοκοπούνται μέχρι θανάτου σε ενέδρα, με εντολή του δικτάτορα. Η ημερομηνία της εκτέλεσής τους γίνεται ορόσημο ως ημέρα μνήμης ενάντια στη βία κατά των γυναικών.
Η βία εξακολουθεί να ορίζει, σαν λάιτ μοτίφ, τη θλιβερή ημερήσια διάταξη της ζωής εκατομμυρίων γυναικών. Στο σπίτι, τη δουλειά, το σχολείο, το πανεπιστήμιο, το λεωφορείο, το γκισέ της δημόσιας υπηρεσίας, το θάλαμο του νοσοκομείου, το δρόμο. Ενδοοικογενειακή βία, bullying, βιασμός, διαπόμπευση δίνουν τον τόνο στις πράξεις και στις παραλείψεις μιας κοινωνίας που κατά τα άλλα περηφανεύεται ότι έχει καταφέρει να αγγίξει εκείνη την πολυπόθητη ισότητα, για την οποία για έναν σχεδόν αιώνα πάλεψε το φεμινιστικό κίνημα. Η υποτίμηση και ο σεξισμός χαρακώνουν την έτσι κι αλλιώς κακογυαλισμένη πατίνα μιας κοινωνίας που διατείνεται ότι ο φεμινισμός είναι παρωχημένος και αντιμετωπίζει με επιθετικότητα ή χλεύη τις φωνές που εναντιώνονται και διεκδικούν.
Γυναίκες που τις ρίχνουν από τη σκάλα για ένα καμένο φαί. Γυναίκες που χαστουκίζονται για ένα εισιτήριο αστικής συγκοινωνίας. Γυναίκες οροθετικές, των οποίων η αξιοπρέπεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνονται εκλογικός άσος στο μανίκι ενός υπουργού. Τρανς γυναίκες που πληρώνουν με άγριο ξύλο το θάρρος να ισορροπήσουν τη βούληση και τις επιθυμίες τους με τη μορφή του σώματός τους. Γυναίκες που βιάζονται ή ακρωτηριάζονται τα γεννητικά τους όργανα. Γυναίκες που αντιμετωπίζονται σαν εμπόρευμα από τους σύγχρονους δουλεμπόρους του trafficking. Γυναίκες μετανάστριες που κοιμίζουν τα παιδιά τους σε ξενοδοχεία-καταγώγια και μένουν όλη νύχτα με το ένα μάτι ανοιχτό. Γυναίκες εργαζόμενες που εκβιάζονται να μην κάνουν παιδιά. Γυναίκες απολυμένες που αντιμετωπίζουν στο δρόμο τη βία της αστυνομίας, της κοινωνικής απάθειας και των απλήρωτων λογαριασμών.
Η εικόνα κραυγάζει. Ας πάρουμε το χρόνο να αναρωτηθούμε λίγα λεπτά: υπάρχει ή δεν υπάρχει ανάγκη για μια ισχυρή απάντηση απέναντι στην έμφυλη βία; Υπάρχει ή δεν υπάρχει ανάγκη να σταθούμε επιτέλους όλες μαζί, αλληλέγγυες, δυναμικές, ορίζοντας μία καινούρια χάρτα διεκδικήσεων αλλά και υπερασπίζοντας ξανά και σταθερά την υπάρχουσα; Χρειαζόμαστε μία κοινωνία που δεν θα αφήνει καμία γυναίκα έρμαιο και θύμα στα χέρια του πατέρα, του συντρόφου, του εργοδότη ή του τυχαίου αρσενικού που αποφάσισε να επιβεβαιώσει την εξουσία που του έδωσε η πατριαρχία πάνω της.

Αυτή την 25η Νοέμβρη ενώνουμε τις φωνές μας με τις γυναίκες που αγωνίζονται. Μαζί με τις Αγωνιζόμενες Καθαρίστριες του Υπ.Οικ., που εδώ και 15 μήνες βρίσκονται στο δρόμο, δείχνουμε την αλληλεγγύη μας και σε κάθε γυναίκα, θύμα της βίας.
Δεν θέλουμε μόνο βελτίωση των όρων ζωής μας, θέλουμε την ίδια μας τη ζωή πίσω, να την ορίζουμε και να την καθορίζουμε εμείς και μόνο εμείς. Θέλουμε και παλεύουμε για μία κοινωνία χωρίς σεξισμό και βία, απαλλαγμένη από κάθε είδους καταπίεση και εκμετάλλευση.

• Δικαίωση στον αγώνα των αγωνιζόμενων καθαριστριών.

• Να καθαρίσουμε με την έμφυλη βία.

Ομάδα Γυναικών ΑΝΤΑΡΣΥΑ