Επειδή αυτός ο Μάιος δεν είναι - «εμπρός βήμα ταχύ» - ένας ανέμελος περίπατος στο ανοιξιάτικο τοπίο, όπως περίπου τον περιέγραψαν προεκλογικά τα κόμματα του μνημονίου και τα στρατευμένα μέσα ενημέρωσης, αλλά μια κρίσιμης σημασίας εκλογική αναμέτρηση σε συνθήκες βαθύτατης κρίσης, η επιλογή δεν είναι μια ανέξοδη και άνευ συνεπειών πράξη. Υπάρχουν όντως διλήμματα που διεκδικούν σαφείς απαντήσεις από τους ψηφοφόρους. Κι υπάρχει όντως χαμένη ψήφος. Αλλά και τα διλήμματα είναι διαφορετικά από εκείνα που θέτουν τα παγίως αναξιόπιστα κόμματα της «εξουσίας» και η χαμένη ψήφος είναι άλλη

Η κρίση είναι η αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα. Και οι προοπτικές, παρ’ όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις, είναι δυσοίωνες, σε βάθος χρόνου. Οι διανομείς αυταπατών μοιράζουν μαζί με ψηφοδέλτια ευχές και φόβο, ανασύροντας κινδύνους από τα έγκατα του σκότους. Και άπειρα ψέματα. Αλλά πόσο μπορείς να γελάσεις ένα λαό που βιώνει την κρίση; Όλο και λιγότερους ανθρώπους για όλο και λιγότερο χρόνο.

Η πραγματικότητα της φτωχοποίησης των εργαζομένων, η ανεργία και η περικοπή των εισοδημάτων, αν και δεν διέκοψε λόγω εκλογών, θα επιπέσει με νέα ένταση αμέσως από τη Δευτέρα, επί δικαίων και αδίκων, επί εχεφρόνων και «ανοήτων», επί υπερψηφισάντων και καταψηφισάντων. Η πρωτοφανής ύφεση θα συνεχιστεί και οι ειδικοί υπολογίζουν πως αθροιστικά η μείωση του ΑΕΠ μέσα στη χρονιά μπορεί να φτάσει το 40% . Τα στοιχεία λένε πως οι Έλληνες απώλεσαν το 25,3% του εισοδήματός τους, από το 2009 μέχρι σήμερα. Οι ειδήσεις για την πορεία του προϋπολογισμού λένε πως το 2008 - όταν ζούσαμε σαν «άρχοντες», όταν τα «τρώγαμε μαζί» που θα ’λεγε ο Θ. Πάγκαλος, όταν κυριαρχούσε η μάστιγα των φοροφυγάδων και των τεμπέληδων - τα έσοδα του προϋπολογισμού ήταν 94,8 δισ. ευρώ και το 2011, μετά τα αλλεπάλληλα μέτρα «νοικοκυρέματος», περικοπών και εξαθλίωσης, με Έλληνες που δεν τα τρώνε πια -και μερικοί δεν τρώνε καν - η είσπραξη ήταν 88 δισ. Και άλλα πολλά και συντριπτικά μπορεί κανείς να παραθέσει, που τα ξέρουν όλοι πλέον, τα οποία όμως τα έσπρωξαν κάτω από το τραπέζι οι συνένοχοι, προκειμένου να υφαρπάξουν μια ψήφο την οποία, αν την πάρουν, θα την διαχειριστούν ομοίως ή παρομοίως με τον αλήστου μνήμης Γιωργάκη Παπανδρέου, που είχε τάξει θαύματα προεκλογικά το πολύ πρόσφατο 2009, για να βγάλει τελικά από το κυβερνητικό καπέλο αντί λαγούς δηλητηριώδη μνημονιακά φίδια. Προχθές μόλις ο τραπεζίτης Παπαδήμος «άφησε» ένα οκτασέλιδο στο υπουργικό συμβούλιο στο οποίο υπενθυμίζει τα συμφωνηθέντα μεταξύ τροϊκανών και Σαμαρά- Βενιζέλου.

Συνεπώς το ουσιαστικό δίλημμα των εκλογών είναι και πάλι: Αυτοί ή εμείς; Θα εγκρίνουμε τις δυνάμεις που υπερασπίστηκαν την καταστροφική λαίλαπα των μνημονίων, του ΔΝΤ και της ΕΕ; Αν ναι, θα πρέπει να προετοιμαστούμε να αντιμετωπίσουμε την, «εγκεκριμένη» και με την ψήφο μας, λαίλαπα, η οποία θα γίνει έτσι ακόμα πιο σφοδρή και ανεξέλεγκτη. Από την άλλη όσο αποδυναμώνονται τα κόμματα της μνημονιακής εξουσίας τόσο αυξάνονται οι δυνατότητες των «κάτω», τόσο θα είναι υποχρεωμένοι οι έλληνες πολιτικοί επιτετραμένοι αλλά και οι κυβερνήτες του Βερολίνου και των Βρυξελλών να λαμβάνουν υπόψη την απειλή μιας κοχλάζουσας κοινωνίας. Υπό το φόβο… Ο φόβος είναι δύναμη των μεν και δύναμη των δε, με διαφορετικό περιεχόμενο. Ο λαός φοβάται τη δύναμή των «πάνω», τις σιδηρόφρακτες στρατιές των μηχανισμών καταστολής και βίας, την οικονομική τους ισχύ και, το χειρότερο, φοβάται το … φόβο! Και το απροσδιόριστο. Οι «πάνω» φοβούνται τη δύναμη του λαού που εξεγείρεται. Δεν ζούμε μια ειρηνική εποχή. Ο κοινωνικός πόλεμος έχει αρχίσει από καιρό και η πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου αυτού με άλλα μέσα!
Συνεπώς οι ιδέες για κάποιες ψήφους που πάνε χαμένες αν ψηφιστούν οι συνδυασμοί της Αριστεράς, συνιστούν εκβιασμό μη πειστικό πλέον, για την μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. (Και γίνονται ακόμα πιο καιροσκοπικές όταν, σε κάποιες περιπτώσεις, τη διακινούν και κόμματα της Αριστεράς, προκειμένου να κερδίσουν ψήφους από άλλες κινήσεις της μη πειθαρχημένης Αριστεράς).

Είναι καιρός να ξαναδούμε την πολιτική πραγματικότητα όπως είναι και όχι όπως συσκοτίζεται από τους μηχανισμούς κυριαρχίας. Ως μια έκφραση της αναμέτρησης εργασίας και κεφαλαίου και ως δύναμη των «κάτω» να διεκδικήσουν και να κερδίσουν.
Καμιά κυβέρνηση της παρούσης πολιτικής πραγματικότητας δεν μπορεί σήμερα να δώσει ουσιαστικές λύσεις. Όπως δεν μπορεί να δώσει απάντηση η μοναχική πορεία του ΚΚΕ, κόντρα σε όλους και κυρίως κόντρα στα κινήματα που δεν ελέγχει, και η μετάθεση στη «λαϊκή εξουσία» της επίλυσης των προβλημάτων. Μόνο οι «κυβερνήσεις» των «κάτω», των ενωμένων «κάτω», μπορούν σήμερα να δώσουν σοβαρές και ουσιαστικές απαντήσεις, καθώς η πίεση των δρόμων είναι εκείνη η οποία αναπτερώνει τις ελπίδες του κινήματος και προκαλεί φόβο και αναδίπλωση στο σύστημα.

Με αυτή τη λογική η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διεκδικεί ενδυνάμωση και ισχυρή αγωνιστική ψήφο. Επιδιώκοντας να μετατρέψει την εκλογική δύναμη σε δύναμη αγώνων και να γίνει καταλύτης στην προσπάθεια για τη συγκρότηση ενός αγωνιστικού μετώπου ρήξης και ανατροπής, με τη συμμετοχή όλων των δυνάμεων της Αριστεράς και κυρίως όλων των αγωνιζόμενων δυνάμεων της εργασίας που μπορούν και θέλουν μια ουσιαστική λαϊκή απάντηση με γνώση, συνείδηση, παρόν και προοπτική.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα 'Ηπειρωτικός Αγών', 4/5