Του Κώστα Φουρίκου,

μεταπτυχιακού φοιτητή πολιτικής επιστήμης και ιστορίας, μέλους της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Ως «ιδιόμορφη αρρώστια και ηλιθιότητα»  εξηγεί τον «κοινοβουλευτικό κρετινισμό», ένας σημαντικός Γερμανός θεωρητικός επαναστάτης, η οποία «όσους προσβάλλει τους αιχμαλωτίζει, τους δένει σ΄ έναν κόσμο φανταστικό και τους αφαιρεί κάθε αντίληψη»[i]. Μάλιστα με τον τρόπο αυτό χλευάζει πολιτικές πράξεις προερχόμενες όχι μόνο «από τα αριστερά», αλλά και από τις ίδιες τις δυνάμεις που υπερασπίζονται το καπιταλιστικό σύστημα όταν αυτές δείχνουν να μην κατανοούν μέσα στη δίνη των εξελίξεων το που πραγματικά παίζεται το παιχνίδι και εγκλωβίζονται σε κοινοβουλευτικούς τακτικισμούς, αποτυγχάνοντας τελικά να είναι αυτές που θα εγγυηθούν την αστική κυριαρχία και να κερδίσουν στη νομή της εξουσίας.

Πιο απλά θα μπορούσε να πει κανείς, ότι ο «κοινοβουλευτικός κρετινισμός» ως όρος, που αποτελεί κυρίως κομμάτι της αριστερής φρασεολογίας  και των ενδοαριστερών αντιπαραθέσεων, αφορά την αυταπάτη πως κυρίαρχα μέσω της διαμόρφωσης των εκλογικών και κοινοβουλευτικών συσχετισμών μπορεί να υπάρξει ουσιαστικό πολιτικό αποτέλεσμα.

Εάν δεχτούμε τα παραπάνω, εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε όσον αφορά και τις εκλογές της 6^ης Μάη -τις πιο κρίσιμες της μεταπολιτευτικής Ελλάδας όπως έχει σωστά λεχθεί- ότι μια τέτοια πολιτική συμπεριφορά δεν αποτελεί απλά σύμπτωμα αλλά κατ’ αρχήν μέσο αυτοπροστασίας των δυνάμεων του σάπιου πολιτικού συστήματος, που υπερασπίζονται τα συμφέροντα της σύγχρονης οικονομικής χούντας τραπεζιτών και βιομηχάνων. Για να κατορθώσουν να συσκοτίσουν και να εγκλωβίσουν, στα ανούσια -τις περισσότερες φορές- κοινοβουλευτικά παιχνίδια της κεντρικής πολιτικής, τη σκέψη της πλειοψηφίας που ασφυκτιά. Για να μπορέσουν να επιβιώσουν πολιτικά, όταν βρίσκονται εδώ και 2 χρόνια περιτριγυρισμένοι από τη λαϊκή οργή και αποστροφή. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η περισσή αλαζονεία με την οποία «τέτοιου διαμετρήματος» πολιτικοί αστέρες, δε διστάζουν να κατακεραυνώνουν το λαό και την αριστερά, για την αναίδεια που επιδεικνύουν στο να αντιπαρατίθενται στη μεσαιωνικού τύπου, βάρβαρη πολιτική που επιβάλλεται. Τέτοια αλαζονεία και ουσία πολιτικού λόγου εύκολα μπορεί να εκφέρεται μέσα από την ασφάλεια του κοινοβουλίου και της τηλεοπτικής ψευτο – πραγματικότητας. Τα ίδια λόγια και το ίδιο ύφος όμως, ολόκληρο το προηγούμενο διάστημα σε οποιαδήποτε γωνιά της χώρας, όπου παρευρίσκονταν πάνω από 10 οποιοιδήποτε πολίτες, θα χρειαζόταν σίγουρα έκτακτα αστυνομικά μέτρα και πιθανή συνδρομή του στρατού για να υπάρξει.

Τι γίνεται όμως με την αριστερά και μια τέτοια «αρρώστια» απώλειας της επαφής με την πραγματικότητα και εγκλωβισμού στο μαγικό κόσμο των δημοσκοπήσεων και των κοινοβουλευτικών εδράνων, όπως περιγράφεται και παραπάνω? Η πικρή αλήθεια είναι ότι έχει προ πολλού προσβληθεί από αυτή. Νοσεί από αυτή όπως και από άλλες τέτοιες αρρώστιες της λογικής της διαχείρισης της δοσμένης πραγματικότητας αντί της προσπάθειας ριζικής ανατροπής της, της φοβίας απέναντι στο λόγο των κυρίαρχων και της ενσωμάτωσης τού αντί της αμφισβήτησης και της υπέρβασής του και ούτω καθεξής…

Ειδικά σε αυτές τις εκλογές παρά τα πολλά που θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς δεξιά και αριστερά, δε μπορεί να παραβλεφθεί ο πρωταγωνιστικός ρόλος της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ σε μια τέτοια «άρρωστη κατάσταση». Ειδικότερα όσον αφορά τις τελευταίες ημέρες της προεκλογικής μάχης, ο ασθενής δείχνει να χειροτερεύει και οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Η στροφή στον άνευ όρων κυβερνητισμό πάει χέρι χέρι με το πιο δεξιόστροφο κουστούμι που θα μπορούσε να φορεθεί από την αριστερά σε μια τέτοια κρίσιμη περίοδο όπως η σημερινή και ο κατηφορικός δρόμος που ακολουθείται δείχνει μνα μην έχει τέλος.

Εδώ, όσον αφορά και πάλι αυτούς τους περίεργους ενδοασριστερούς όρους όπως ο «κυβερνητισμός», πρέπει να διευκρινίσουμε ότι δεν μας απασχολεί πλέον το ερώτημα του αν οι όποιοι επαναστατικοί στόχοι, (επαναστατικοί όσον αφορά τη δυνατότητά τους να αλλάξουν ριζικά τις ζωές της εργαζόμενης πλειοψηφίας προς το καλύτερο) μπορούν να υλοποιηθούν μέσα από τις εκλογές ή μόνο μέσα από τις εκλογές ή  και μέσα από τις εκλογές. Δεν πρόκειται καν να αναλωθούμε στο αν είναι ή δεν είναι αρκετά ριζοσπαστικοί οι στόχοι που τίθενται. Πλέον φτάνουμε στο σημείο να πρέπει να σταθούμε στο κατά πόσο μπορεί να ευσταθεί το όποιο πρόγραμμα της όποιας διακυβέρνησης, στο βαθμό που συγκροτείται διαρκώς σε αυταπάτες και αντιφάσεις. Που δεν συγκρούεται αλλά ενσωματώνει τον τρόπο που στήνεται η ίδια η συζήτηση από αυτούς που μας οδήγησαν μέχρι εδώ.

Πως μπορεί δηλαδή να λες έστω γενικόλογα ότι θα στηρίξεις το εισόδημα των μισθωτών και των συνταξιούχων και ταυτόχρονα να λες ότι «έχεις ανάγκη υγιούς επιχειρηματικότητας(http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=26994); Αφού όποιος επιχειρηματίας ή πρωτοετής φοιτητής οικονομικών επιστημών προσπαθήσει να σου εξηγήσει πως υφίσταται αυτή η έννοια (ναι της επιχειρηματικότητας!) το πρώτο πράγμα που θα σου πει, ειδικά σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης, είναι η μείωση των μισθών.

Πως μπορείς να υπεκφεύγεις του παραπάνω ερωτήματος, λέγοντας ότι στήριξη της επιχειρηματικότητας είναι το χτύπημα της διαφθοράς και της διαπλοκής στη χώρα (http://www.syn.gr/gr/keimeno.php?id=26994). Το σκάνδαλο της SIEMENS έγινε σε άλλη χώρα, άλλη ήπειρο, άλλο πλανήτη? Αυτού του τύπου η διαπλοκή είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο που αλλάζει ή μήπως αποδείχτηκε ότι η SIEMENS διατηρούσε ειδικό κονδύλι για να λαδώνει κρατικούς αξιωματούχους και σε άλλες χώρας πέραν της Ελλάδας? Ακόμη περισσότερο μήπως δεν αποδείχτηκε και από το συγκεκριμένο σκάνδαλο, ότι η περιβόητη διαφθορά δεν αποτελεί εμπόδιο αλλά αντίθετα κρίσιμο και ουσιαστικό στοιχείο της επιχειρηματικότητας των κολοσσών τύπου SIEMENS στα πλαίσια του ανταγωνισμού τους με άλλες επιχειρήσεις?

Πως μπορείς επίσης να δηλώνεις αφοσίωση στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας όταν ακόμη κι αυτό που περιγράφεις εσύ ως ευρωπαϊκή πορεία δεν υπήρξε ποτέ? Πως μπορείς να μιλάς ακόμη και σήμερα μετά από όλα όσα έχουν διαδραματιστεί στην Ευρώπη για τα «αρνητικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης» και να τα αντιλαμβάνεσαι ως αποτέλεσμα των «τωρινών πολιτικών συσχετισμών» εντός της? Να  αδυνατείς δηλαδή να αναζητήσεις  το πρόβλημα στα ιδρυτικά και δομικά στοιχεία της ΕΕ και της ευρωζώνης, τα οποία υπήρξαν αποτέλεσμα ισχυρότατων κοινωνικών συσχετισμών ολόκληρης της προηγούμενης περιόδου (της ηγεμονίας του κεφαλαίου έναντι των εργαζομένων) και όχι απλά κάποιων συγκυριακών πολιτικών συσχετισμών. Πως μπορείς εν τέλει να να προσπαθείς να υπερασπιστείς τη δυνατότητα ύπαρξης ενός θεσμού, σχηματισμού, νόμου κλπ. χωρίς την ουσία και τους πρωταρχικούς σκοπούς για τους οποίους φτιάχτηκε αυτός? Και τι νόημα έχει εν τέλει μια τέτοια προσπάθεια?

Πως μπορείς ακόμη και για τη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου να μιλήσεις ή για την στάση πληρωμών του χρέους (που τη μετέτρεψες ελέω πολιτικού κόστους κι αυτή σε τριετή αναστολή πληρωμών ως διαπραγματευτικό χαρτί για την αναδιάρθρωση του χρέους) και να αποκλείεις την όποια πιθανότητα ρήξης ή και αποδέσμευσης από την ΕΕ, η οποία ακόμη και αυτούς τους κουτσουρεμένους στόχους σου, τους απαγορεύει? Πως μπορείς να μιλάς για την ανάσχεση των ελλειμμάτων της ελληνικής οικονομίας και να υπερασπίζεσαι την ευρωζώνη που αποδεδειγμένα με βάση τη στατιστική και την οικονομία, υπήρξε μηχανισμός παραγωγής τους, πολύ πριν από την κρίση χρέους?

Πως μπορείς τέλος, να μιλάς για «αριστερή» κυβέρνηση που θα προκύψει με «καμένα» δεξιά στηρίγματα; Και να ισχυρίζεσαι μάλιστα, ότι δε θα χρειαστεί να συνδιαλλαγείς όσον αφορά το περιεχόμενο μιας τέτοιας διακυβέρνησης με αυτά τα στηρίγματα που διάλεξες; 

Είναι προφανές πια. Δε γίνονται όλα μαζί. Κι όταν επιλέγεις σε μια τέτοια κρίσιμη μάχη να πας από τη λάθος πλευρά, τότε αναγκαστικά και συνειδητά καταρχήν θα προσπαθήσεις να ακυρώσεις οποιαδήποτε ριζοσπαστική φωνή στο εσωτερικό σου. Θα νιώσεις την ανάγκη να διαχωριστείς από «το γιαούρτι και τη μούντζα». Θα πεις ότι  δεν μπορείς να προτείνεις πράγματα (απελάσεις μεταναστών!) τα οποία δεν μπορούν να εφαρμοστούν γιατί δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο εφαρμογής τους. Θα αναγνωρίσεις την ύπαρξη υγειονομικής βόμβας(!!) λόγω των μεταναστών, επειδή το λένε οι κυρίαρχοι, λες και δεν είναι η διάλυση της υγείας και το γεγονός ότι δε δίνουν τα φαρμακεία στους ασφαλισμένους φάρμακα, η πραγματική υγειονομική βόμβα.

Όταν επιλέγεις τόσο σφοδρά τη διαχείριση της υπάρχουσας κατάστασης και όχι την ανατροπή της, -και πάλι αναγκαστικά και συνειδητά- θα προσπαθήσεις να υπονομεύσεις την προσπάθεια της άλλης αριστεράς, που δεν ακολουθεί τον ίδιο δρόμο. Εν προκειμένω της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Θα μιλήσεις ξανά κα ξανά για χαμένη ψήφο, θα κυκλοφορείς ανώνυμα ιντερνετικά μηνύματα που ισχυρίζονται ότι όποια αριστερή ψήφος πηγαίνει εκτός της (μέχρι τώρα) κοινοβουλευτικής αριστεράς είναι βοήθεια προς το πρώτο κόμμα. Την ίδια στιγμή που έχεις στα χέρια σου τις «κρυφές» δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι η πιθανότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (που συγκεντρώνει ποσοστά πολύ κοντά στο 3%) να εισέρθει στο κοινοβούλιο είναι κάτι παραπάνω από πραγματική. Πράγμα που σημαίνει ότι έστω την τελευταία στιγμή και έστω στη βάση τέτοιων αριθμητικών και κοινοβουλευτικών κριτηρίων, κρίνονται πολλά περισσότερα στο να αρπάξει από το δικομματισμό 8 ή 9 βουλευτές η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε σχέση με το αν θα έχει 1 ή 2 βουλευτές παραπάνω ο ΣΥΡΙΖΑ.

Οι εκλογές μπορεί να ισχύει ότι δε μπορούν αλλάξουν ριζικά τον κόσμο, αλλιώς θα ήταν παράνομες και τα λοιπά, –σωστά- χιλιοειπωμένα. Μπορούν όμως να διευκολύνουν ή να δυσχεράνουν την προσπάθεια αλλαγής του. Γι αυτό και σε αυτή τη μάχη, για την αριστερά κρίνεται το αποτέλεσμα που φέρνει σε σύνδεση με τον τρόπο που έρχεται αυτό. Η ιστορία αυτό δείχνει. Αλλιώς, η όποια κρίση είναι κοντόφθαλμη και βραχυπρόθεσμη. Δε μπορεί να δει τις επερχόμενες απογοητεύσεις και το ξεφούσκωμα. Δεν διδάσκεται από τις «παλιές αρρώστιες» και τις προθανάτιες καταστάσεις που αυτές έχουν επιφέρει.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τις δυνάμεις που έχει, τις μικρές ακόμη αλλά πιο υπολογίσιμες και επικίνδυνες για το σύστημα από ποτέ, προσπαθεί να υπηρετήσει μια τέτοια λογική. Αν ένα προηγούμενο διάστημα διακρίθηκε, γιατί τόλμησε να βάλει κρίσιμα στοιχεία ενός αναγκαίου προγράμματος ανατροπής στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου (στάση πληρωμών – διαγραφή χρέους, έξοδος από ευρώ – ΕΕ), σήμερα ξεχωρίζει γιατί μιλάει για τη δυνατότητα συνολικά ενός άλλου δρόμου που δε θα κριθεί σε μια ζαριά και δε θα ξημερώσει μεταφυσικά την 7^η του Μάρτη. Υπάρχει όμως και είναι πιο δυνατός από ποτέ. Κόντρα στις αυταπάτες και τις εύκολες λύσεις. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για να στηριχτεί. ΑΝΤΑΡΣΥΑ λοιπόν την 6^η του Μάη. Και ΑΝΤΑΡΣΙΑ από την 7^η και μετά…