Παρά τον αρνητικό πολιτικό συσχετισμό που αποτυπώθηκε στις εκλογές, δεν αποκαθίσταται η σταθερότητα του πολιτικού συστήματος, τονίζει στο Πριν ο Αντώνης Δραγανίγος, στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΝΑΡ. Ο κόσμος παραμένει αντίθετος με τα μνημόνια, ενώ η εφαρμογή τους θα έχει τραγικά αποτελέσματα, εν μέσω κρίσης του καπιταλισμού.

Συνέντευξη στον Μάκη Γεωργιάδη

– Η επιλογή της αυτόνομης εκλογικής παρέμβασης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με αντικαπιταλιστικό αντιΕΕ περιεχόμενο αποδείχτηκε σωστή; Ποια είναι η βασική εκτίμηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για το εκλογικό αποτέλεσμα;

– Οι εκλογές διεξήχθησαν μέσα σε ένα ασφυκτικό για τον λαό πλαίσιο που διαμόρφωσε η νέα μνημονιακή συμφωνία που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, μαζί με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι, και του ανοιχτού περάσματος της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό στρατόπεδο, παρά και ενάντια στο ηχηρό «Όχι» της 5ης του Ιούλη. Ο κόσμος πήγε στην κάλπη με δεδομένη την ψήφιση των μνημονίων, πράγμα που οδήγησε στην επικράτηση του διλήμματος «ποιος θα εφαρμόσει το μνημόνιο», ο Τσίπρας ή ο Μειμαράκης, της λογικής του «μικρότερου κακού», ενώ αξιοποίησε την βαθιά απέχθεια των λαϊκών μαζών για τα παραδοσιακά φθαρμένα αστικά κόμματα.

Αν και ίδιο περίπου το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ με αυτό του Γενάρη, έχει τελείως άλλο χαρακτήρα. Τον Γενάρη ο κόσμος ψήφισε με ελπίδα και προσδοκία. Τώρα με απογοήτευση και θυμό. Χωρίς αυταπάτες, αλλά με βαρύ το ερώτημα του αν τελικά «μπορούν τα πράγματα να πάνε αλλιώς».

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το αποτέλεσμα των εκλογών αποτυπώνει τον αρνητικό πολιτικό συσχετισμό δύναμης που δημιουργήθηκε την προηγούμενη περίοδο, λόγω του ανοιχτού περάσματος του ΣΥΡΙΖΑ στις δυνάμεις του μνημονίου και εξυπηρετεί τα σχέδια του κεφαλαίου και του συστήματος. Οδήγησε ήδη σε κυβέρνηση υλοποίησης της μνημονιακής καπιταλιστικής επίθεσης, προσθέτοντας δυσκολίες στην πάλη των εργαζομένων και του λαού.

– Οι εκτιμήσεις αυτές δεν έρχονται σε αντίθεση με αυτές του καλοκαιριού για την σημασία της λαϊκής ψήφου υπέρ του «Όχι»;

– Σαν ΝΑΡ είχαμε πει, και στην απόφαση της ΠΕ του Αυγούστου, πως το «ΟΧΙ δεν είναι ενιαίο» και ξεχωρίζαμε τάσεις στο εσωτερικό του. Λέγαμε ότι μέσα στο «Όχι» «υπάρχει και μια τάση αποδοχής των ορίων της κυβερνητικής πολιτικής, ουσιαστικής αποδοχής του μονόδρομου», παράλληλα φυσικά με την τάση του «Όχι της ρήξης», του «Όχι μέχρι το τέλος», που ήθελε τη ρήξη με την ΕΕ, τους δανειστές, το κεφάλαιο και εκφράστηκε στα πιο λαϊκά πληβειακά στρώματα.

Παρότι η ανάλυση αυτή αποδείχτηκε σωστή, ορισμένες φορές υποτιμούνταν τα διαφορετικά ρεύματα που διέσχιζαν το λαϊκό «Όχι», με αποτέλεσμα όσοι αναζητούσαν την «πολιτική έκφραση του 62%», να οδηγηθούν τελικά σε παραλλαγές του «αντιμνημονιακού μετώπου», στο όνομα ότι αυτό μπορεί να ενώσει το «Όχι». Δεν δικαιώθηκε η προσέγγιση αυτή.

– Ο Α. Τσίπρας μιλά για κυβέρνηση τετραετίας και πολιτική σταθερότητα. Τι σας κάνει να πιστεύετε πως δεν είναι έτσι;

– Σε αντίθεση με τους διθυράμβους της αστικής τάξης και του Τσίπρα το αποτέλεσμα και γενικότερα η πολιτική κατάσταση δεν αποκαθιστά τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος. Υπάρχουν πραγματικοί λόγοι για αυτό: Πρώτο, προφανώς ο κόσμος που ψήφισε είναι αντίθετος με τα μνημόνια. Άρα η κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχιστεί. Δεύτερο: Η εφαρμογή πλέον των μνημονίων θα έχει τραγικά αποτελέσματα, ενώ παράλληλα η κρίση του καπιταλισμού και της ΕΕ θα ενταθεί. Η νέα κυβέρνηση έχει να προσφέρει μόνο πολύ χειρότερες μέρες. Τρίτο: παρά τα προβλήματα υπάρχει μια ζώνη στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, ισχυρή και με προσβάσεις στο εργατικό και λαϊκό κίνημα που μπορεί, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, να αποτελέσει την βάση για την εργατική και λαϊκή αντεπίθεση.

– Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σημείωσε όντως μια ενίσχυση σε ψήφους και ποσοστά, αλλά μικρή και παραμένει καθηλωμένη εκλογικά. Γιατί;

– Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέσω της εκλογικής συνεργασίας με το ΕΕΚ και ανένταχτους αγωνίστριες/ες έδωσε μια πολύ δύσκολη μάχη σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, μετά και από την επιλογή δύο οργανώσεών της να ενταχθούν στην ΛΑ.Ε. Παρόλα αυτά ήταν η μοναδική δύναμη που ανέβηκε σε ψήφους και σε ποσοστό, συγκεντρώνοντας ένα κρίσιμο και πρωτοπόρο δυναμικό. Φυσικά το ερώτημα παραμένει. Γιατί δεν μετατράπηκε η ψήφιση του μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ σε μαζική ενίσχυση των εξ αριστερών σχηματισμών του και ιδιαίτερα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Ορισμένες αιτίες για αυτό είναι: Η αδύναμη συγκρότηση της πολιτικής μας πρότασης για τον άλλο δρόμο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής, οι αδύναμοι πολιτικοί δεσμοί με τμήματα της εργατικής τάξης και της νεολαίας, ειδικά τα πιο φτωχά και εκμεταλλευόμενα, η αδυναμία να επιτευχθούν σε αυτή την φάση τα αναγκαία βήματα στην μετωπική πολιτική και φυσικά η αποχώρηση δυνάμεων από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δημιούργησε εικόνα διάσπασης και υποχώρησης.
Για να ξεπεραστεί το πλήγμα από την κατάρρευση της ελπίδας του ΣΥΡΙΖΑ απαιτείται τομή στην πολιτική και οργανωτική συγκρότηση του κινήματος και της αριστεράς, και κυρίως στην ικανότητα της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς να συμβάλει στο άνοιγμα της δυνατότητας ενός άλλου δρόμου αντικαπιταλιστικής ανατροπής.

– Βλέποντας εκ των υστέρων το αποτέλεσμα, υπάρχουν δεύτερες σκέψεις για τη συνεργασία με την ΛΑΕ;

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πριν τις εκλογές απεύθυνε πρόταση πολιτικής κι εκλογικής συνεργασίας σε δυνάμεις της αριστεράς και στην ΛΑ.Ε. Η πρόταση αυτή δεν ευοδώθηκε. Αν δούμε την κριτική που γίνεται σήμερα για την φυσιογνωμία και την πολιτική της ΛΑ.Ε από διάφορες πλευρές που συμμετέχουν στην ΛΑ.Ε, θα δούμε ότι ενισχύουν όσα έλεγε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ λίγες μόνο ημέρες πριν, όταν κατάληξε ότι δεν υπάρχουν όροι εκλογικής συνεργασίας. Τι θα γινόταν αν είχε συνεργαστεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την ΛΑ.Ε; Θα είχε «χαθεί» μέσα στην κυρίαρχη φυσιογνωμία της ΛΑΕ και θα είχε στην πράξη αναιρεθεί η αυτοτελής ύπαρξη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Η επιλογή της αυτόνομης εκλογικής παρέμβασης αποδείχτηκε σωστή. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ επιχείρησε να εκφράσει μια σαφή αντιΕΕ, αντικαπιταλιστική γραμμή ρήξης που ανταποκρίνονταν στα συμπεράσματα και τις αναζητήσεις των πιο ριζοσπαστικών κομματιών που εγκατέλειπαν τον ΣΥΡΙΖΑ, έστω μικρών σε μέγεθος. Και γι αυτό «στάθηκε».

Συσπείρωση των αντιΕΕ αντικαπιταλιστικών δυνάμεων – Κάλεσμα κοινής δράσης σε ΛΑΕ και ΚΚΕ για την αντεπίθεση του κινήματος

– Μετά την εκλογική επικράτηση των μνημονιακών δυνάμεων πόσο εύκολη είναι η αντεπίθεση του κινήματος και η εργατική λαϊκή αριστερή αντιπολίτευση;

– Η αντεπίθεση του κινήματος είναι απόλυτα ρεαλιστική. Οπωσδήποτε θα ξεσπάσουν αγώνες ότι και να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και το αστικό μπλοκ, όσο και να κρύβεται η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Το αν αυτοί οι αγώνες θα είναι αποφασιστικοί και «μέχρι το τέλος», θα γενικεύονται, θα συντονίζονται οριζόντια και θα αποκτούν πολιτική προοπτική θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από τα πρακτικά βήματα στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, το οριστικό ξέκομμα από τον κυβερνητικό εργοδοτικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό και συνολικά την στάση της αριστεράς (σε αυτήν δεν ανήκει προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ). Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα μπει μπροστά σε αυτή την μάχη. Η πιο επείγουσα από τις πρωτοβουλίες που πρέπει να αναληφθούν είναι η απεύθυνση στην Λαϊκή Ενότητα και το ΚΚΕ, για να υπάρξει ο ελάχιστος συντονισμός και κοινή δράση για μαχητικούς αγώνες για την προστασία των λαϊκών συμφερόντων και την ανατροπή της επίθεσης και της κυβέρνησης.

Σε πολιτικό επίπεδο τι πρωτοβουλίες σκέφτεστε να πάρετε;

Το πρώτο που χρειαζόμαστε είναι η ανώτερη πολιτική και οργανωτική συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού, αντιΕΕ ρεύματος. Η «συμμαχία» με τις πιο πρωτοπόρες, ταξικά γειωμένες, μάχιμες δυνάμεις είναι το βασικό μας μέλημα, στο πλαίσιο της πάλης για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης και τον «άλλο δρόμο» στην ελληνική κοινωνία σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την ΕΕ, το ΔΝΤ. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει επεξεργαστεί ήδη πριν από τις εκλογές μια ανοιχτή πρόταση πολιτικής συνεργασίας με βάση την οποία απευθύνθηκε στις υπόλοιπες δυνάμεις. Αυτή αποτελεί ένα μόνιμο στοιχείο της τακτικής μας. Θεωρούμε την πρόταση αυτή επίκαιρη και ενεργή και μάλιστα πρέπει να «διευρυνθεί» προς όλες τις δυνάμεις που άμεσα ή έμμεσα τοποθετήθηκαν υπέρ του αντικαπιταλιστικού προγράμματος.

Προεκλογικά μιλήσατε για το κοινωνικοπολιτικό μέτωπο του «ΟΧΙ της ρήξης». Πως το βλέπετε τώρα;

Θα συνεχίσουμε και θα εντείνουμε τις προσπάθειές μας σε αυτή την κατεύθυνση, με σημείο αφετηρίας τις επιτροπές που χτίστηκαν το καλοκαίρι στις γειτονιές και τις μεγάλες πόλεις, το περιεχόμενο που κατέκτησαν και τον κόσμο που συσπείρωσαν. Αλλά δεν θέλουμε να περιοριστούμε εκεί. Στην ουσία αυτό που μας χρειάζεται είναι μορφές λαϊκής συσπείρωσης και πάλης, μορφές του «οργανωμένου λαού» ενάντια στο μαύρο μέτωπο κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ και του πολιτικού τους συστήματος. Που θα αποτελούν κύτταρα ανοιχτού διαλόγου για τα μεγάλα προβλήματα στην ελληνική κοινωνία, για τον «άλλο δρόμο». Απευθυνόμαστε στην ΛΑΕ και το ΚΚΕ και κάθε άλλη δύναμη της αριστεράς, σε όλο το πολύμορφο αγωνιστικό, αντιμνημονιακό, αριστερό δυναμικό, σε δυνάμεις της αυτονομίας κα. Έτσι θα χτίζονται- κυρίως από κάτω- μορφές του κοινωνικοπολιτικού μετώπου. Όχι με συνεννοήσεις κορυφών, που από ένα σημείο και μετά περισσότερο μοιάζουν με παραγοντισμούς, παρά με προσπάθειες πραγματικής αγωνιστικής ταξικής δράσης.

Δημοσιεύθηκε στο Πριν, 27/9/2015