Λέανδρος Μπόλαρης

 

Το «επίσημο» πολιτικό σκηνικό στις ΗΠΑ πηγαίνει όλο και πιο δεξιά. Την αμερικάνικη προεδρία θα την διεκδικήσουν την επόμενη βδομάδα η Χίλαρι Κλίντον και ο Ντόναλντ Τραμπ. Είναι οι λιγότερο δημοφιλείς υποψήφιοι πρόεδροι στην σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ. Δεν είναι παράξενο. Η Κλίντον «χρειάζεται» τον Τραμπ για να φανεί πιο προοδευτική και ο Τραμπ «χρειάζεται» την Κλίντον για να δείξει ότι είναι «ενάντια στο κατεστημένο». Δεν υπάρχει επιλογή του μικρότερου κακού ανάμεσα στους δυο τους. 

 

Τόσο η Κλίντον όσο κι ο Τραμπ είναι αντιπρόσωποι μιας πολιτικής ελίτ που στο μυαλό των περισσότερων Αμερικάνων μοιάζει όλο και πιο απομακρυσμένη από τις έγνοιες και τα προβλήματά τους. Η ίδια η επιρροή του Τραμπ σε κάποιες από τις πιο φτωχές κατηγορίες των λευκών Αμερικάνων είναι δείγμα αυτής της αποξένωσης και της κρίσης. 

 

Ο Τραμπ είναι ένας ρατσιστής και σεξιστής κροίσος που κολυμπάει στα δισεκατομμύρια. Μια από τις διάσημες ατάκες του ήταν «το όμορφο σε μένα είναι ότι είμαι τόσο πολύ πλούσιος». Τις προηγούμενες μέρες έκαναν το γύρο του κόσμου διαρροές που αποκάλυπταν πως κοκορευόταν για τις επιδόσεις του στην σεξουαλική παρενόχληση. Ο Τραμπ υπόσχεται να απελάσει έντεκα εκατομμύρια «παράνομους» μετανάστες και υπόσχεται ότι θα χτίσει «ένα πραγματικά μεγάλο τείχος» στα νότια σύνορα για να μην μπαίνουν οι μετανάστες από το Μεξικό. Ζητάει πιο σκληρά μέτρα ενάντια στους Μουσουλμάνους που ζουν στις ΗΠΑ και θέλει να «λύσει τα χέρια» των μπάτσων να πυροβολούν ανεμπόδιστα. 

 

Αν ο Τραμπ μπορεί να παριστάνει τον αντίπαλο του «κατεστημένου» που νοιάζεται για τον «απλό κοσμάκη» που υποφέρει, σε μεγάλο βαθμό το οφείλει στη Χίλαρι Κλίντον. Μπορεί στα τελευταία ντημπέητ να υιοθέτησε μια ελαφρώς προοδευτική φρασεολογία, αλλά αυτό δεν πείθει. 

 

Η Κλίντον καταρχάς είναι ένα πολεμοκάπηλο γεράκι. Είναι υπέρ της πιο βαθιάς και ανοιχτής πολεμικής εμπλοκής των ΗΠΑ σε όλα τα θερμά σημεία του πλανήτη. Όταν ήταν για παράδειγμα υπουργός Εξωτερικών από το 2009 μέχρι το 2013 ήταν υπέρ της ανοιχτής επέμβασης στην Συρία. Πρόσφατα, σε μια ομιλία της ομολόγησε ότι «η επιβολή της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων [στην Συρία] σημαίνει ότι θα σκοτώσεις πολλούς Σύριους» αλλά αυτό δεν την εμποδίζει. Ήταν και συνεχίζει να είναι υποστηρίκτρια της «σκληρής» αντιμετώπισης του Ιράν, όπου «όλες οι εναλλακτικές πρέπει να είναι στο τραπέζι» -δηλαδή ακόμα και του πολέμου. 

 

Και βέβαια είναι η κολλητή όλων των αρπακτικών της αγοράς που έχουν γίνει μισητά σε πλατιά τμήματα του αμερικάνικου πληθυσμού. Για την ακρίβεια έχει κάνει μια περιουσία -όπως και ο σύζυγός της ο Μπιλ Κλίντον- κάνοντας ομιλίες και διαλέξεις σε «απαιτητικά» κοινά μεγαλοστελεχών επιχειρήσεων. Η ταρίφα είναι 200 χιλιάδες δολάρια η ομιλία. Το 2008 και το 2012 η Γκόλντμαν Σακς, που συμβολίζει την απληστία και τη διαφθορά των τραπεζών, είχε ρίξει τα εκατομμύριά της στους Ρεπουμπλικάνους αντιπάλους του Ομπάμα. Τώρα υποστηρίζει ενθουσιωδώς την Κλίντον. 

 

Το ίδιο κάνει το μεγαλύτερο κομμάτι της άρχουσας τάξης. Όχι φυσικά γιατί είναι προοδευτικό ή αντιρατσιστικό ή νοιάζεται για τα δικαιώματα των γυναικών, αλλά επειδή το τρομάζει η δημαγωγία του Τραμπ. Για παράδειγμα οι δηλώσεις του υπέρ μιας «προστατευτικής» οικονομικής πολιτικής που είναι ανάθεμα για ένα ιμπεριαλισμό με παγκόσμια συμφέροντα και συμμαχίες. Έτσι δεν είναι παράξενο που μια σειρά Ρεπουμπλικάνοι βγαίνουν ανοιχτά να δηλώσουν ότι θα ψηφίσουν την Κλίντον ή τέλος πάντων δεν θα ψηφίσουν τον Τραμπ. 

 

 

Όμως, η αμφισβήτηση και η αποξένωση δεν πάνε μόνο προς τα δεξιά, όπως θέλουν να μας πείσουν τα «επίσημα» ΜΜΕ που προωθούν την υποψηφιότητα της Κλίντον ως το «μικρότερο κακό». 

 

Η καμπάνια του Μπέρνι Σάντερς για το χρίσμα των Δημοκρατικών είναι η ζωντανή απόδειξη της αριστερής στροφής μεγάλων τμημάτων της αμερικάνικης κοινωνίας. Ο Σάντερς αυτοαποκαλείται «δημοκρατικός σοσιαλιστής», και κήρυττε  μια “πολιτική επανάσταση” για το 99% ενάντια στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού -το σύνθημα δηλαδή του κινήματος Occupy το 2012. 

 

Είναι ενδεικτικός ο αριθμός των ψήφων που συγκέντρωσαν ο Σάντερς και ο Τραμπ στις καμπάνιες τους. Ο Σάντερς 9,3 εκατομμύρια και ο Τραμπ 10,6 εκατομμύρια. Στην κατηγορία αυτών που έχουν εισόδημα από 30 χιλιάδες δολάρια το χρόνο και κάτω, ο Σάντερς πήρε 1.670.000 ψήφους και ο Τραμπ 1.272.000. 

 

Οι ΗΠΑ δεν είναι μόνο η χώρα των Τραμπ και των Κλίντον, των ρατσιστών και των πολεμοκάπηλων. Είναι και η χώρα όπου τα κινήματα ξαναγεννιούνται εδώ και χρόνια. Από το αντιπολεμικό κίνημα μέχρι το Occupy. Από τις απεργίες των δασκάλων στο Ουισκόνσιν και το Σικάγο μέχρι τους αγώνες στα φαστ-φουντ που κερδίζουν τα 15 δολάρια την ώρα για κατώτατο μισθό και το αντιρατσιστικό κίνημα που ξαναβγαίνει στους δρόμους. 

 

 

Σε αυτούς τους αγώνες και τα κινήματα βρίσκεται η ελπίδα της αλλαγής και αυτά θα βρει μπροστά του όποιος κι αν κερδίσει τις εκλογές.