Με 14 ψήφους υπέρ έναντι 11 κατά, το Συμβούλιο της Επικρατείας κήρυξε αντισυνταγματικό το νόμο Παππά, με το πρόσχημα ότι συνταγματικά υπεύθυνος για τη διαδικασία αδειοδότησης των καναλιών είναι το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης κι όχι η κυβέρνηση.

 

Ουσιαστικά μπλοκάρει για χάρη των καναλαρχών όλη τη διαδικασία και διατάσσει την επιστροφή των χρημάτων σε Μαρινάκη, Αλαφούζο, Κυριακού και Σαββίδη. Πρόκειται για μια απόφαση - χαστούκι από τα δεξιά στην κυβέρνηση. Καμιά πρεμούρα δεν είχε το ΣτΕ για την προστασία των συμφερόντων των εργαζομένων στα ΜΜΕ.

 

Δεν πρέπει να εκπλήσει κανέναν το γεγονός ότι το ΣτΕ στη συγκεκριμένη αντιπαράθεση επιλέγει τη μεριά των καναλαρχών. Η αντίληψη των “ανεξάρτητων κι αντικειμενικών” θεσμών, όπως το ΣτΕ, που είναι υπεράνω συμφερόντων, δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα. 

 

Πρόκειται για έναν θεσμό που για μια ακόμη φορά αποφάσισε πολιτικά προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Δεν είναι η πρώτη φορά. Ποιός ξεχνάει τις αποφάσεις του συγκεκριμένου οργάνου για τη συνταγματικότητα των μνημονίων, του κλεισίματος της ΕΡΤ, των περικοπών, των χαρατσιών κλπ. Όπως αντίστοιχα πράττουν δεκάδες δικαστήρια διαφόρων βαθμίδων που βγάζουν απεργίες παράνομες, καταδικάζουν φτωχούς για χρέη μερικών εκατοντάδων ευρώ, την ίδια στιγμή που φέρονται με το γάντι σε πολυεκατομμυριούχους. 

 

Σεβασμός;

 

Και μπορεί αυτά να τα θυμήθηκαν ξαφνικά διάφορα κυβερνητικά στελέχη αμέσως μετά την ανακοίνωση του ΣτΕ, αλλά πόση είναι η αξιοπιστία τους, όταν το μοτίβο είναι “ο σεβασμός των αποφάσεων του ΣτΕ, όποιες κι αν είναι αυτές”. 

 

Κι αν το χαστούκι του ΣτΕ συνιστά πέσιμο από τα δεξιά στην κυβέρνηση, σε καμία περίπτωση η αριστερή εναλλακτική δεν σημαίνει υπεράσπιση του νόμου Παππά.

 

Στην πραγματικότητα και παρά την κυβερνητική προπαγάνδα ο νόμος του Παππά είχε όλους τους συμβιβασμούς από την αρχή του. Κι ακολουθούσε την ίδια συμβιβαστική τροχιά που οδήγησε το ΣΥΡΙΖΑ, από την εκλογή του με υποσχέσεις για σκίσιμο μνημονίων στην αρχή του '15, στην υπογραφή του τρίτου μνημονίου και στο ξεπούλημα του ΟΧΙ μισό έτος αργότερα. 

 

Δεν έκανε κάτι άλλο παρά να νομιμοποιήσει την ιδιωτικοποίηση των συχνοτήτων, 27 χρόνια μετά την έναρξη της διαδικασίας, βάζοντας στο παιχνίδι ως νέους παίχτες γνωστούς πάμπλουτους  μεγαλοκαρχαρίες – διατηρώντας ταυτόχρονα και κάποιους από τους παλιούς – την ίδια στιγμή που έθετε σε κίνδυνο τις δουλειές περισσότερων από 2.000 εργαζομένων. Κι όλο αυτό με τον χαρακτηρισμό του “αγώνα ενάντια στη διαπλοκή”. 

 

Οι μιντιάρχες ανενόχλητοι κι αναμένοντας τις αποφάσεις του ΣτΕ, συνέχισαν την προσφιλή τους τακτική της απληρωσιάς και των επιθέσεων στους εργαζόμενους, έχοντας το θράσος να υποκρίνονται τους υπερασπιστές τους απέναντι “στο μαύρο που ρίχνει η κυβέρνηση”.

 

Τα πρώτα βήματα της κατρακύλας που φέρνει η πολιτική των συμβιβασμών, ιδιαίτερα στο ζήτημα των ΜΜΕ, είχαν φανεί στην αντιμετώπιση της ΕΡΤ του αγώνα, από τις αρχές της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Η νέα κυβέρνηση προχώρησε με πολύ αργά και διστακτικά βήματα στην επίσημη επαναλειτουργία της ΕΡΤ. Ακόμα και σε αυτά τα βήματα δεν ήταν δεδομένο ότι θα προχωρούσε αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, συνεχίζοντας τον αγώνα που ξεκίνησε τον Ιούνιο του '13, δεν επέμεναν σε κινητοποιήσεις και μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ. 

 

Ξήλωμα

 

Ακόμα κι όταν η κυβέρνηση ξανάνοιξε την ΕΡΤ, το έκανε επιτιθέμενη και ξηλώνοντας μία μία τις κατακτήσεις του εργατικού ελέγχου με τον οποίον κράτησαν την ΕΡΤ ζωντανή οι εργαζόμενοί της. 

 

Οι περισσότερες εκπομπές που γεννήθηκαν μέσα στον αγώνα κι “έδιναν φωνή στην κοινωνία” κόπηκαν. Οι επαναπροσλήψεις δεν συμπεριλάμβαναν τους συμβασιούχους του '13, ούτε αλληλέγγυους που εργάζονταν στην ΕΡΤ του αγώνα και κατ' απαίτηση των ίδιων των εργαζόμενων, είχαν θέση στη νέα ΕΡΤ. Το αντιφασιστικό μπλοκάρισμα της Χρυσής Αυγής από το πρόγραμμα έδωσε τη θέση του στην προβολή ομιλιών του Μιχαλολιάκου και των ναζιστικών εκδηλώσεων μίσους. Πάνω απ'όλα η αυτοδιαχείριση μετατράπηκε σε ενός Ταγματάρχη αρχή και οι διευθυντικές θέσεις μοιράστηκαν ανάμεσα σε απεργοσπάστες της ΔΤ/ΝΕΡΙΤ και στο πιο συντηρητικό και φιλοκυβερνητικό κομμάτι των αγωνιζόμενων εργαζομένων.

 

Το μπούμερανγκ επέστρεψε πριν κανα δεκαήμερο, όταν ο εκλεκτός του Παππά, διευθύνων σύμβουλος Λ.Ταγματάρχης απέλυσε τον γενικό διευθυντή ενημέρωσης και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Στ. Καπάκο, προκαλώντας αντιδράσεις ακόμα και μέσα στο κυβερνών κόμμα.

 

Κι επειδή η κληρονομιά της διετίας του αγώνα είναι μεγάλη, οι επιθέσεις δεν σταματούν ακόμα και σήμερα, είτε αυτές στοχεύουν στο συνδικαλισμό και την ομοσπονδία των εργαζομένων, είτε στην Εrtopen. Μόλις μια βδομάδα πριν είδαμε την προσπάθεια της διοίκησης να χρεώσει τα σχέδιά της για συρρίκνωση της ΕΡΤ στην ΠΟΣΠΕΡΤ, ενώ ταυτόχρονα ανακοινώθηκε η ίδρυση της ύποπτης Ένωσης Εργαζομένων ΕΡΤ, από ένα αόρατο Δ.Σ, που, αντί για αγώνες και διεκδικήσεις, μιλάει για... “αλλαγή νοοτροπίας, δουλειά και όχι τυφλό διεκδικιτισμό”. 

 

Τις ίδιες ημέρες έγινε η απόπειρα φίμωσης της Ertopen με την εισβολή στο χώρο της και την κατάσχεση των μηχανημάτων εκπομπής. Η προσπάθεια για κλείσιμο της Εrtopen δεν έχει σταματήσει από τις αρχές του 2015 μέχρι σήμερα.

 

Παράδειγμα

 

Υπάρχει άλλος δρόμος; Το παράδειγμα της ΕΡΤ των εργαζομένων είναι ο άλλος δρόμος. Αντί για επίθεση και ξήλωμα των κατακτήσεων της αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ, καθιέρωσή τους κι άπλωμά τους σαν παράδειγμα για όλα τα ΜΜΕ. Όπως ούτως ή άλλως λειτουργούσε και λειτουργεί το παράδειγμα της ΕΡΤ, στα μυαλά χιλιάδων εργαζομένων. 

 

Ταυτόχρονα σύγκρουση με τους μιντιάρχες και τη διαπλοκή τους σημαίνει κρατικοποίηση των καναλιών τους, χωρίς ούτε ένα ευρώ αποζημίωση στους ίδιους κι εφαρμογή του εργατικού ελέγχου κατά τα πρότυπα της ΕΡΤ. Όπως αντίστοιχα σημαίνει και σύγκρουση με τους, καθόλου ανεξάρτητους, θεσμούς της δικαιοσύνης και του κράτους, όταν κάθε βήμα σε αυτή την κατεύθυνση δεχόταν την επίθεσή τους.

 

Παρά τα εμπόδια που τους έβαζε το “μαύρο”, η απληρωσιά, οι επιθέσεις της αστυνομίας και της δικαστικής εξουσίας, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ σε όλη τη χώρα, έδειξαν ότι ο καναλάρχης δεν χρειάζεται. Κι ότι χωρίς αυτόν – και τους ανθρώπους του – παράγεται πρόγραμμα πολύ ανώτερο από τα λαϊφστάιλ τηλεσκουπίδια της ιδιωτικής TV και πολύ πιο δημοκρατικό κι ανοιχτό στις ανάγκες των εργαζόμενων από μια κυβερνητική τηλεόραση. 

 

 

Αυτή είναι η προοπτική τόσο για την ΕΡΤ όσο και για τα ιδιωτικά κανάλια και οι εργαζόμενοι οι μόνοι που μπορούν να την υλοποιήσουν με τον τρόπο που το έκαναν χιλιάδες συνάδελφοί τους στο παρελθόν.