Κείμενο συμβολής και προτάσεων προς τις τοπικές και τα όργανα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Δυναμική και στασιμότητα στην περίοδο

Η περίοδος είναι ασφαλώς δύσκολη και αντιφατική. Μάχες έχουν χαθεί, μέτρα έχουν περάσει, η αυτοπεποίθηση της εργατικής τάξης έχει πέσει, η διάλυση της κοινοβουλευτικής απάτης του ΣΥΡΙΖΑ, στο βαθμό που απουσιάζει μια μαζική επαναστατική αντιπρόταση, έχει απογοητεύσει αγωνιστικά στρώματα

Από την άλλη, όμως, το σύστημα αδυνατεί να σταθεροποιηθεί οικονομικά και πολιτικά. Ταυτόχρονα, η εργατική τάξη έχει συλλέξει μεγάλη πολιτική εμπειρία από τους αγώνες των τελευταίων χρόνων, και δεν έχει ηττηθεί ιστορικά (δεν έχει χάσει την ικανότητά της να αγωνίζεται). Ένας νέος γύρος αγωνιστικών εκρήξεων είναι, επομένως, απολύτως δυνατός και πιθανός. Το αμέσως επόμενο διάστημα θα υπάρξουν ευκαιρίες, καθώς η κυβέρνηση επιχειρεί να περάσει όχι απλώς έκτακτα μνημονιακά μέτρα (περικοπές κλπ), αλλά και στρατηγικές θεσμικές αναδιαρθρώσεις υπέρ του κεφαλαίου. Χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει ακριβώς τι θα κινητοποιήσει την εργατική τάξη, μπορούμε να προσδιορίσουμε τα βασικά μέτωπα: νέος εργασιακός/συνδικαλιστικός νόμος, ιδιωτικοποιήσεις, προσφυγικό, εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Ωστόσο, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνεχίζεται μια άγονη σχηματική αντιπαράθεση μεταξύ ηττοπάθειας και υπεραισιοδοξίας, μεταξύ δύο λανθασμένων απόψεων.

Σύμφωνα με την πρώτη, διάγουμε περίοδο ήττας, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι δεν υπάρχει άμεση προοπτική μαζικών αγώνων. Χρειαζόμαστε, επομένως, ένα σχέδιο πολιτικής ανασυγκρότησης, που καταλήγει στην πρόταση για ένα πιο ευρύ πολιτικό μέτωπο, μαζί με μη αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, γιατί δεν έχουμε την πολυτέλεια να είμαστε μόνοι μας. Η αντίληψη αυτή όχι μόνο επαναφέρει διαρκώς νέες εκδοχές της “συμπόρευσης”, αλλά μειώνει και τα άμεσα κινηματικά αντανακλαστικά

Σύμφωνα με τη δεύτερη άποψη, το κίνημα και η κοινωνία συνεχίζουν να στρέφονται αριστερά. αφού στην κυβέρνηση βρίσκεται ένα (κατά την αντίληψη των υποστηρικτών αυτής της άποψης) αριστερό ρεφορμιστικό κόμμα, κι αφού επιπλέον εμφανίζονται στα αριστερά του ρήξεις με το ρεφορμισμό (ΛαΕ, 53). Αυτή η αντίληψη υποτιμά το μέγεθος της αστικής προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τον ανοιχτά ρεφορμιστικό χαρακτήρα της ΛαΕ.

Το δίλημμα που έχει μπροστά της η αντικαπιταλιστική και επαναστατική αριστερά δεν είναι ή κινηματισμός ή πολιτική απάντηση. Κίνημα χωρίς αντικαπιταλιστική κατεύθυνση οδεύει τελικά στην ήττα, αντικαπιταλισμός χωρίς κίνημα παραμένει αφηρημένος.

Μόνο αν πρωταγωνιστήσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα κινήματα, και πάνω από όλα στις εμβληματικές μάχες, μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κινήματος και να του δώσει πολιτική κατεύθυνση. Και μόνο αν προσέλθει με την πλήρη πολιτική της αυτοτέλεια στα πλαίσια ενός ενιαίου κινήματος των εργαζομένων, αν δεν περικόψει το πρόγραμμα στο όνομα συμμαχιών, θα μπορέσει αυτή η κατεύθυνση να είναι αντικαπιταλιστική και επαναστατική.

Δύναμη και αδυναμία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Σε μια περίοδο στην οποία θα μπορούσε και θα έπρεπε να παίξει κυρίαρχο ρόλο, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ εμφανίζεται πολιτικά και οργανωτικά παραλυμένη. Αδυνατεί να χαράξει μια συγκεκριμένη γραμμή, οι τοπικές της υπολειτουργούν, τα βήματα της συγκρότησής της γίνονται πάρα πολύ αργά. Αυτό δεν είναι μόνο συνέπεια στενόμυαλων οργανωτικών αντιπαραθέσεων μεταξύ διαφορετικών οργανώσεων, αλλά και αποτέλεσμα στρατηγικών διαφωνιών και προβλημάτων.

Το βασικό πολιτικό πρόβλημα που ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί ακόμα την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ο λαϊκομετωπισμός, η διαρκής ανακύκλωση μιας συζήτησης για τη συμπόρευση με ρεύματα πέραν του αντικαπιταλισμού, ρεφορμιστικά ή μισορεφορμιστικά. Αυτή η συζήτηση ανακυκλώνεται ανακυκλώνεται και σήμερα, τη στιγμή σχεδόν κανείς δεν μπορεί να βρει τέτοια διαθέσιμα ρεύματα, πέραν της πτέρυγας εκείνης που ακόμα ελπίζει σε μια συνάντηση με τη χρεοκοπημένη ΛαΕ. Η πλειοψηφία της ΚΣΕ και του ΠΣΟ ζητά σήμερα έναν νέο Χώρο Διαλόγου και Κοινής Δράσης - παρότι την τελευταία φορά που μια πρωτοβουλία με αυτό το όνομα εμφανίστηκε, οδήγησε στο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είμαστε εναντίον ούτε του διαλόγου, ούτε της κοινής δράσης, είμαστε όμως κάθετα εναντίον ενός νέου γύρου προγραμματικών διαπραγματεύσεων στα πρότυπα της “συμπόρευσης”. Η στροφή του ΣΕΚ σε μια πολιτική που αναγορεύει σε βασικό κίνδυνο το “σεκταρισμό”, και όχι πλέον το λαϊκομετωπισμό, δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση.

Εξίσου σημαντικά προβλήματα υπήρξαν για χρόνια η ανάλωση σε ενδοαριστερές διεργασίες, οι διαπραγματεύσεις κορυφής, η υπερβολική προσήλωση στις εκλογές, ενώ πολύ λιγότερες διακριτές πρωτοβουλίες παίρνονταν μέσα στο κίνημα

Παράλληλα όμως, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν και παραμένει μια πολύ σημαντική κατάκτηση. Η σημασία της συχνά υποτιμάται. Η κριτική, ωστόσο, δεν αναιρεί το γεγονός ότι:

α. Πρώτη φορά εμφανίζεται ένα ορατό αυτοτελές αντικαπιταλιστικό ρεύμα σε όλη την επικράτεια, ενωτικό, με διάρκεια και αντοχή. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ένας υπαρκτός κοινωνικο-πολιτικός πόλος, που ξεπερνά κατά πολύ την αναγνωρισιμότητα των οργανώσεών της.

β. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει κερδίσει το τεκμήριο της αντισυστημικής δύναμης. Σε μια περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ μοίραζε “αριστερά” αξιώματα  και εξαγόραζε μαζικά συνειδήσεις, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τα μέλη της δεν ενσωματώθηκαν, και για αυτό διατηρούν ένα τεράστιο ηθικό πλεονέκτημα.

γ. Η άποψη των εργαζομένων και των αγωνιστών στους κοινωνικούς χώρους για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι θετική. Τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θεωρούνται ευρέως τίμιοι αγωνιστές, χωρίς σκοπιμότητα, ανυποχώρητοι.

δ. Παρά τη δυσκολία, το δυναμικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε σημαντικά κινήματα (όχι μόνο παλιότερα, αλλά και πρόσφατα: προσφυγικό, πεντάμηνα, πλειστηριασμοί κ.ά).

ε. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι διεθνές σημείο αναφοράς μεταξύ των αντικαπιταλιστικών ρευμάτων.

Υπάρχει χρόνος να αλλάξουμε τα πράγματα

Δεν θέλουμε απλώς να κάνουμε κριτική. Αντιθέτως, η κριτική μας γίνεται γιατί πιστεύουμε βαθιά στις δυνατότητες και την αναγκαιότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Το βασικό μέλημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σήμερα θα πρέπει να είναι να πρωταγωνιστήσει σε ένα κίνημα-κλειδί. Μόνο έναν τέτοιο κίνημα θα επιτρέψει να ξεπεραστεί η στασιμότητα και στους αγώνες, αλλά και στο ίδιο μας το μέτωπο.

Όπως είπαμε, δεν μπορεί να προβλέψει κανείς ακριβώς ποιο μέτωπο θα δώσει το κίνημα -κλειδί. Δίπλα στο προσφυγικό, ίσως αυτό το κίνημα να είναι ο αγώνας ενάντια στο νέο εργασιακό/συνδικαλιστικός νόμο, που πρέπει να τον χτίσουμε σαν να είναι η μάχη των μαχών. Το ίδιο μπορεί να συμβεί αν προχωρήσουν τα σχέδια για την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, που θα αναμορφώσει το εκπαιδευτικό σύστημα στα πρότυπα της αστικής τάξης. Οι ιδιωτικοποίησεις του νερού, του Ελληνικού, των υποδομών, είναι επίσης πιθανό να αποτελέσουν το έναυσμα για ένα κίνημα ενάντια στα κεντρικά σχέδια της κυβέρνησης και των δανειστών, αλλά και τοπικά, για να μην κοπεί το ρεύμα ή το νερό σε καμία εργατική οικογένεια, για να μην μείνει κανένας εργαζόμενος ή άνεργος άστεγος επειδή του πήρε το σπίτι το κράτος ή η τράπεζα.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να έχει συγκεκριμένο σχέδιο να προτείνει στο κίνημα. Σε αυτή τη φάση, αυτό το σχέδιο μπορεί να είναι η συγκρότηση συνελεύσεων αγώνα σε γειτονιές και χώρους δουλειάς, με όλα τα ρεύματα που θέλουν να αγωνιστούν σε κόντρα με την κυβέρνηση και το κεφάλαιο. Συνελεύσεις προορισμένες να αναλάβουν την καμπάνια για τα κρίσιμα μέτωπα, να πλαισιώσουν τις μάχες που θα δώσουν τα σωματεία, να οργανώσουν παντού τον αγώνα, να μην αφήσουν τους απογοητευμένους να πάνε σπίτι τους.

Ο συνελεύσεις αγώνα θα έχουν νόημα και ζωή αν αγωνίζονται για άμεσα τοπικά ζητήματα, αλλά και για όλα τα βασικά κεντρικά μέτωπα που περιγράψαμε. Τέτοιες τοπικές συσπειρώσεις χρειαζόμαστε, και όχι πχ τις τοπικές της  ΔιΕΕξόδου, που συγκροτούνται σε έναν επιμέρους στόχο, αφηρημένο και χωρίς συγκεκριμένα καθήκοντα. Πέρα από τις γνωστές μας αντιρρήσεις για τη ΔιΕΕξοδο, που έχει συλληφθεί ως μέτωπο πολιτικού χαρακτήρα, συγκροτημένο σε έναν στόχο (αντιΕΕ-ευρώ) αποκεκομμένο από το σύνολο του αντικαπιταλιστικού μεταβατικού προγράμματος, θεωρούμε πως και πρακτικά οι τοπικές της ΔιΕΕξόδου δεν μπορούν να εμπνεύσουν και να συσπειρώσουν αξιόλογες δυνάμεις σε σταθερή βάση.

Στις συνελεύσεις αγώνα, αντιθέτως, μπορούμε να χτίσουμε καθημερινούς δεσμούς. Εκεί, μέσα στην κοινή δράση, θα αλλάξουμε τους συσχετισμούς, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι είμαστε το πιο συνεπές αγωνιστικά και οι πιο ριζοσπαστικό πολιτικά ρεύμα. Χωρίς καθημερινή πράξη και συνύπαρξη, οι γενικές πολιτικές συζητήσεις με άλλα ρεύματα είναι απλώς θεωρητικές, και δεν μετακινούν κανέναν.

Επιπλέον, δομές σαν τις συνελεύσεις ή τις επιτροπές αγώνα έχουν για εμάς στρατηγικό χαρακτήρα: είναι τα έμβρυα της αυτοοργάνωσης, της ανεξάρτητης οργάνωσης της εργατικής τάξης, που είναι η μόνη η οποία μπορεί να αντιπαρατεθεί προοπτικά στο ίδιο το κράτος των καπιταλιστών. Είναι η μόνη πραγματική αντιπρόταση στην κυρίαρχη μέχρι τώρα πρόταση εξουσίας της αριστεράς, δηλαδή στις “αριστερές κυβερνήσεις”.

Υπάρχει χρόνος να αλλάξουμε τη λειτουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Αφού βρουν έναν λόγο για να δρουν καθημερινά μαζί, μέσα από μια γραμμή πλεύσης σαν αυτή που περιγράψαμε, τα μέλη πρέπει να έχουν και τρόπο να το κάνουν. Τα αυτονόητα βήματα της συγκρότησης (γραφεία, έντυπο κλπ) και της ενεργοποίησης των διαδικασιών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν θα υλοποιηθούν αν τα αναθέσουμε σε επιτροπές, ούτε αν απλώς περιμένουμε να αναλάβει η κάθε οργάνωση ή τάση το μερίδιο της ευθύνης που κανονικά της αναλογεί.. Αντιθέτως, θα τα οικοδομήσουμε μέσα από την πρωτοβουλία των ίδιων των μελών και την καθημερινή λειτουργία των τοπικών.

Πέρα από τα αυτονόητα, όμως, ας τολμήσουμε να θέσουμε και στόχους που ξεπερνούν τη ρουτίνα: να ανακοινώσουμε από τώρα ότι σε λίγους μήνες θα γίνει το πρώτο κοινό αντικαπιταλιστικό φεστιβάλ ή/και κάμπινγκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να καλέσουμε μια διεθνή αντικαπιταλιστική συνδιάσκεψη, να προχωρήσουμε στην πρώτη εργατική διάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τέτοιοι στόχοι μπορούν να εμπνεύσουν τα μέλη μας για να δουλέψουν μαζί, ξεπερνώντας την παράλυση.

Με βάση το σκεπτικό αυτού του κειμένου, καταθέτουμε τις εξής προτάσεις προς τα όργανα και, κυρίως, προς όλες τις τοπικές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ:

• Άμεση συνεδρίαση όλων των τοπικών
• Οι τοπικές να πάρουν την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση συνελεύσεων αγώνα σε κάθε πόλη και γειτονιά. Όπου είναι δυνατό, να γίνει το ίδιο και σε χώρους δουλειάς ή σχολές.
• Παράλληλα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταθέτει τις δικές της προτάσεις με εκδηλώσεις για τοπικά θέματα ή για κεντρικά θέματα σε τοπικό επίπεδο. Να οργανώσουμε πολιτική εξόρμηση με αιχμή τα 4 βασικά μέτωπα: εργασιακός/συνδικαλιστικός νόμος, προσφυγικό, ιδιωτικοποιήσεις, εκπαιδευτικό.
• Άμεση ανακοίνωση του κοινού εντύπου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να ανοίξουν άμεσα κεντρικά γραφεία.
• Ανακοίνωση κοινού αντικαπιταλιστικού φεστιβάλ για την άνοιξη.
• Προετοιμασία μιας πλατιάς διεθνούς αντικαπιταλιστικής συνδιάσκεψης στην Αθήνα.

Πρωτοβουλία για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αντικαπιταλιστική και Επαναστατική