του Γιώργου Κρεασίδη

Θέλουν εκλογές το 2019 Τσίπρας-δανειστές» μας εξηγεί το πρωτοσέλιδο της Εφημερίδας των Συντακτών, εκλαϊκεύοντας όσα δήλωσε την Τετάρτη ο πρωθυπουργός στο Real FM. Σε ρόλο εγγυητή της πολιτικής σταθερότητας, ο Α. Τσίπρας θέλησε να κλείσει τη σεναριολογία για πρόωρες εκλογές, διαβεβαιώνοντας πως η κυβέρνηση θα εξαντλήσει τη θητεία της. Φυσικά, σαν σταθερότητα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ΕΕ εννοούν την εφαρμογή όλου του πακέτου των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων του τρίτου μνημονίου αλλά και την ολοκληρωτική υλοποίηση αυτών που προηγήθηκαν.

Η Τρόικα των ΕΕ, ΔΝΤ και ΕΚΤ έχει επενδύσει στη μακροβιότερη μνημονιακή κυβέρνηση, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πετύχει, μέχρι στιγμής, να μη τροφοδοτεί ένα ρεύμα ανατροπής η κοινωνική οργή και απογοήτευση από τη διάψευση των ελπίδων.

Όσο για το πολυδιαφημιζόμενο «τέλος του μνημονίου», στην ίδια συνέντευξη, ο Α. Τσίπρας ξεκαθαρίζει σχετικά, «δεν οραματίζομαι το 2018 ως μία επιστροφή στα χρόνια του 2008-2009», μιλώντας αόριστα για «παθογένειες» της περιόδου πριν την κρίση που θα αφήσουμε πίσω μας σαν κοινωνία. Από εκείνη την εποχή, όμως, αυτά που δεν λείπουν είναι η ανάπτυξη σε όφελος του κεφαλαίου, η διαπλοκή, ο συνδυασμός του κοινοβουλευτικού θέατρου και ολοκληρωτισμού, μαζί με την Ιερά Συμμαχία της ΕΕ και τη συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Προφανώς για την κυβέρνηση παθογένειες είναι το χαμένο εισόδημα, οι συλλογικές συμβάσεις, το ωράριο, ο ξεπουλημένος δημόσιος και φυσικός πλούτος, οι κοινωνικές κατακτήσεις και οι πολιτικές ελευθερίες, που ασταμάτητα ήταν στο στόχαστρο της άρχουσας τάξης, αλλά μετά τα μνημόνια δέχτηκαν καίριο χτύπημα. Με δυο λόγια, οι εκατοντάδες εφαρμοστικοί νόμοι και ρυθμίσεις που οδήγησαν στην κοινωνική καταβύθιση θα μείνουν ανέγγιχτοι.

Στην πραγματικότητα, η περίφημη «μεταμνημονιακή» εποχή που υπόσχονται η κυβέρνηση και η ΕΕ, θα μοιάζει παρά πολύ με όσα γνωρίζουμε. Κοινωνική αιμορραγία για την αποπληρωμή του χρέους μέχρι τη δεκαετία του 2060 και βλέπουμε, συνέχιση της επιτροπείας από ΕΕ, ίσως και ΔΝΤ, συμπληρώνουν το μνημονιακό κεκτημένο του κεφαλαίου. Παράλληλα, έχει ξεκινήσει η συζήτηση για ένα «μετα-μνημόνιο», που υποτίθεται θα διαφέρει από τα τρία προηγούμενα. Καταρχάς επειδή θα είναι «ελληνικής ιδιοκτησίας», δηλαδή θα το επεξεργαστεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Δεύτερον, επειδή δε θα προβλέπει νέα μέτρα αλλά την εφαρμογή όσων έχουν προεγκριθεί για το 2019 και 2020, όπως η ριζική μείωση του αφορολόγητου και των συντάξεων καθώς και όσων έχουν μένει σε εκκρεμότητα λόγω λαϊκών αντιδράσεων και κοινωνικού κόστους, όπως οι πλειστηριασμοί λαϊκής κατοικίας. Τρίτον, επειδή δε θα προβλέπει νέο δάνειο αλλά τις δεσμεύσεις για την υλοποίηση των εξωφρενικών πλεονασμάτων ύψους ακόμα και 3,5% για τα επόμενα χρόνια.
Η ΕΕ θέλει την προπαγάνδα για το τέλος των μνημονίων για να δείξει ότι ρήμαξε την ελληνική κοινωνία για καλούς, αναπτυξιακούς λόγους. Η κυβέρνηση και το αστικό πολιτικό σκηνικό τη στηρίζει για να γλιτώσει από την πίεση για αναίρεση της μνημονιακής βαρβαρότητας. Δεν λείπουν και οι φωνές για «μεταμνημονιακή εποχή» και «ξεπερασμένες διαχωριστικές γραμμές», ώστε να μη μένουν έξω από τη μετεκλογική συζήτηση για αντινεοφιλελευθερισμό ή για εθνική παραγωγική ανασυγκρότηση οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι φανερό ότι η πολιτική σταθερότητα αυτού του είδους δεν θα αμφισβητηθεί ούτε από τη ΝΔ του «υπουργού αντιπολίτευσης» Μητσοτάκη ή το Κίνημα των ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι που φιλοδοξεί να συγκυβερνήσει με τον πρώτο των επόμενων εκλογών. Ούτε μπορούν, αλλά κυρίως δεν θέλουν.

Το κρίσιμο δίλημμα βρίσκεται στο λαϊκό και εργατικό κίνημα και αγγίζει ιδιαίτερα τη μαχόμενη, την αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική Αριστερά. Θα αμφισβητηθεί η πολιτική σταθερότητα Τσίπρα και δανειστών; Θα γίνει απόλυτη προτεραιότητα ένα μαχητικό κίνημα ανατροπής της αντεργατικής σταυροφορίας των μνημονίων; Είναι ώρα αγώνων, συσπείρωσης σε σωματεία και εργατικές οργανώσεις, επεξεργασίας αιτημάτων που ενώνουν και προγραμμάτων που δίνουν ορίζοντα ανατροπής ή καθήλωσης σε αναζητήσεις εκλογικών συμμαχιών, έξω από κάθε κοινωνική διεργασία και αγωνία; Εξάλλου τα εκλογικά όνειρα σε μια κοινωνία που θα έχει περάσει από πάνω της η «σταθερότητα» του Τσίπρα, είναι βέβαιο ότι θα αποδειχτούν απατηλά. Αυτό όμως που κυρίως μετράει είναι η ζωή των λαϊκών ανθρώπων που βουλιάζει και τα μέτρα που δύσκολα ξηλώνονται, αν περάσουν χωρίς μάχη. Σε αυτό το δρόμο δε βρίσκεται απλά η πολιτική προοπτική των εργαζομένων, αλλά και η υπεράσπιση του σήμερα μιας ολόκληρης γενιάς του κόσμου της δουλειάς.

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 6.1.2018

http://prin.gr/?p=18403