Το εθνικιστικό χαρτί του «Μακεδονικού» δεν λύνει την κρίση τους - την οξύνει!

του Πάνου Γκαργκάνα

 

Το συλλαλητήριο της Αθήνας «για τη Μακεδονία» προβλήθηκε κατά κόρον ως «παλλαϊκή κινητοποίηση». Η Νέα Δημοκρατία, όταν πήρε πάνω της τη διοργάνωσή του, είχε στο μυαλό της ότι θα αφαιρούσε την πρωτοβουλία των κινήσεων από τους ακροδεξιούς επίδοξους διασπαστές της και με τη συμμετοχή της Εκκλησίας και την κάλυψη του Μίκη Θεοδωράκη θα έδινε πλατύ χαρακτήρα που έβαζε πίεση πάνω στην κυβέρνηση να προσαρμοστεί.

 

Σίγουρα, ο Μίκης στιγμάτησε το κύρος του συμμετέχοντας στη φιέστα. Αλλά ο κόσμος που εμπνέεται από τη μουσική του και το αγωνιστικό παρελθόν του δεν ήταν εκεί. Ακόμα και μια δημοσκόπηση που δημοσίευσε το in.gr δείχνει ότι μόλις το 2% όσων πήραν μέρος δηλώνει “αριστερός”. Αυτό φαίνεται και από το μέγεθος του συλλαλητήριου που δεν πλησίασε ούτε κατά φαντασία το εκατομμύριο που διαλαλούσαν οι διοργανωτές.  Φαίνεται ακόμη περισσότερο από τη σύνθεσή του. Έλλειπε κάθε στοιχείο αυθόρμητης συμμετοχής και κυριαρχούσαν οι μηχανισμοί της ΝΔ και της Εκκλησίας δίνοντας στέγη και στους μηχανισμούς της ακροδεξιάς. Η σκηνοθεσία στη διάταξη των πανό, των σημαιών και των τηλεοπτικών πλάνων παρέπεμπε σε προεκλογική συγκέντρωση -κατώτερη από εκείνες των παλιών εποχών του δικομματισμού. 

 

Πίσω από τη δήλωση Μητσοτάκη για «έκφραση εθνικής υπερηφάνειας από εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που βρέθηκαν στο Σύνταγμα από κάθε γωνιά της χώρας, έκφραση που δεν είχε κομματικό χρώμα», το μόνο που υπάρχει είναι η στρατηγική που έκφρασε, με τον κυνικό τρόπο που τον χαρακτηρίζει, ο Πορτοσάλτε: «Το Σκοπιανό-Μακεδονικό ως αφορμή για το συλλαλητήριο της Κυριακής στο Σύνταγμα. Η ουσία: Αντικυβερνητικό, έκφραση αγανάκτησης και θυμού για τα μαζεμένα της 3ετίας των Τσιπροκαμμένου! Ό, τι δεν έγινε με τους “Παραιτηθείτε”». 

 

Ακόμα και με κριτήριο αυτούς τους (όχι τόσο) κρυφούς στόχους, η επιχείρηση μετράει απώλειες. Μια σειρά στελέχη της ΝΔ πήραν αποστάσεις, όπως ο Δένδιας, ο Σταϊκούρας, ακόμα και η Ντόρα Μπακογιάννη. Το κόμμα που είναι η κολώνα της συμμετοχής της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ έχει όρια μέχρι πού μπορεί να παριστάνει ότι θα εμποδίσει την ένταξη της Δημοκρατίας της Μακεδονίας  σε αυτούς τους οργανισμούς. Όχι μόνο γιατί το απαιτούν οι “εταίροι και σύμμαχοι” αλλά γιατί το απαιτούν τα συμφέροντα του ελληνικού καπιταλισμού και της άρχουσας τάξης του που διαπλέκεται με τη ΝΔ.

 

Για την επιστροφή, έστω και πιο αδύναμη, των εθνικιστικών συλλαλητηρίων, την ευθύνη δεν την έχει βέβαια μόνο η Νέα Δημοκρατία. Και είναι υπαρκτός ο ρόλος του Μ. Θεοδωράκη, του Κασιμάτη και όσων άλλων «δημοκρατικής», «προοδευτικής» ή και «αριστερής» προέλευσης στήριξαν αυτό το συλλαλητήριο- αλλά ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη έχει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και οι επιλογές της:

 

Ο Καμένος, οι ΑΝΕΛ, ο ακροδεξιός «σύμμαχος» με τον οποίον ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε πριν τρία χρόνια τη συνεργασία «για να καταργηθούν τα μνημόνια», καλούσε ανοιχτά υπέρ των συλλαλητηρίων και στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Η κίνηση ΠΡΑΤΤΩ στην οποία ανήκει ο υπουργός Εξωτερικών Κοτζιάς και ο υπουργός Δημοσίας Τάξης Τόσκας έσπευσε να γλείψει τα συλλαλητήρια. 

 

Είναι πραγματικά αποκρουστικό, αυτό που γράφεται και ακούγεται, ότι όλο αυτό είναι ακόμη μια «έξυπνη τακτική» της κυβέρνησης που εκμεταλλεύεται ένα εθνικιστικό συλλαλητήριο σαν διαπραγματευτικό χαρτί, σαν μέσο πίεσης στην συζήτηση για την ονοματολογία.  Ο μόνος που ωφελείται από τέτοιες «έξυπνες» τακτικές είναι οι αυθεντικοί και πιο γνήσιοι εκφραστές της αντίδρασης μέσα στην Ελλάδα.  Από τον Καμένο, τον Κοτζιά και τον Τόσκα μέχρι τον Ιερώνυμο που πριν από δύο βδομάδες έσπευσε να συναντήσει ο Τσίπρας –και τελικά του γύρισε την πλάτη καλώντας στο συλλαλητήριο της Αθήνας – οι «συμμαχίες» του ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που πετυχαίνουν είναι να δίνουν έδαφος στην δεξιά και στην ακροδεξιά. 

 

Και βέβαια, το πρόβλημα δεν έγκειται απλά στις «συμμαχίες» αλλά στην ίδια την ουσία της πολιτικής του: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι αυτή που διαπραγματεύεται τον τρόπο με τον οποίο ο ελληνικός καπιταλισμός έχοντας τις πλάτες του ΝΑΤΟ και της ΕΕ θα γίνει κυρίαρχος στην περιοχή των Βαλκανίων. Είναι αυτή που διεκδικεί, θέτει και επιβάλλει τους δικούς του όρους στους πιο αδύναμους καπιταλισμούς  της περιοχής. Είναι αυτή που συνεχίζει την πολιτική όλων των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων και γι' αυτό έρχεται σε σύγκρουση με τον κόσμο που την ψήφισε, όσο κι αν προσπαθεί  να φανεί “προοδευτική” σε σύγκριση με την ακροδεξιά στροφή του Μητσοτάκη.

 

Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις είναι θετικό ότι η Λαϊκή Ενότητα και το ΚΚΕ δεν συμμετείχαν στα συλλαλητήρια. Αλλά είναι αρνητικό ότι οι ηγεσίες τους μπαίνουν σε αυτήν τη συζήτηση με όρους «εθνικού συμφέροντος», ενισχύοντας την διαπραγματευτική θέση της κυβέρνησης για «σύνθετη ονομασία χωρίς αλυτρωτισμούς με αλλαγή του Συντάγματος», κάνοντας υπόκλιση στις «πατριωτικές ευαισθησίες».  

 

Τις προηγούμενες μέρες, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες του ΣΕΚ βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης, με την αφίσα που κολλήθηκε κατά χιλιάδες στις γειτονιές της Αθήνας και ήταν και το πρωτοσέλιδο της Εργατικής Αλληλεγγύης σε δεκάδες εξορμήσεις σε χώρους δουλειάς και πλατείες. Η πρωτοβουλία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να κυκλοφορήσει χιλιάδες προκηρύξεις καλώντας μαζικά σε πλατείες και χώρους δουλειάς ενάντια στα εθνικιστικά συλλαλητήρια αλλά και η πρόταση για κοινή δήλωση που απηύθυνε σε όλη την Αριστερά είναι ένα βήμα που έπαιξε ρόλο γιατί βάζει μπροστά το ταξικό συμφέρον: ότι οι εργάτες των Βαλκανίων πρέπει να παλέψουν ενωμένοι  ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, ενάντια στους επικίνδυνους εθνικισμούς που καλλιεργούν οι αστικές τάξεις, «με σεβασμό στο δικαίωμα του κάθε λαού να αποφασίζει ο ίδιος το πώς θα ονομάζεται η χώρα του και όχι να αποφασίζουν γι’ αυτόν οι “νονοί” των Βαλκανίων, τοπικοί και διεθνείς». 

 

Έρχονται μάχες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, ενάντια στις απολύσεις, για δουλειές και αυξήσεις, ενάντια στον ρατσισμό και τις φασιστικές απειλές. Ενωμένη η Αριστερά έχει τη δυνατότητα να δείξει ποιος και πώς παλεύει ενάντια στο πραγματικό ξεπούλημα και να φράξει τον δρόμο στην επιχείρηση πατριδοκάπηλου αποπροσανατολισμού.