Σε σχολεία και δήμους: Ενωμένοι στον αγώνα για προσλήψεις.

 

Σεραφείμ Ρίζος, Νίκος Χατζάρας

Η κυβέρνηση στο νομοσχέδιο για το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής νομοθετεί την εφαρμογή της δίχρονης υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής. Με μια πρώτη ματιά φαίνεται ότι υλοποιεί ένα παλιό αίτημα του εκπαιδευτικού κινήματος. Είναι όμως έτσι; 

Ας μη βιαζόμαστε να πανηγυρίσουμε. Η κυβέρνηση έχει αποδείξει ότι χρησιμοποιεί το κέλυφος πολλών αιτημάτων των εργαζομένων και των κινημάτων για να τους δώσει άλλο, βαθύ νεοφιλελεύθερο, περιεχόμενο, διασπώντας την ίδια στιγμή τα κινήματα.

 

 Για να εφαρμοστεί το συγκεκριμένο μέτρο απαιτούνται χιλιάδες μόνιμοι διορισμοί νηπιαγωγών και δημιουργία νέων νηπιαγωγείων. Αυτό δεν έχει εξασφαλιστεί. Πουθενά δεν φαίνεται να έχει εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση για να δημιουργηθούν νέα νηπιαγωγεία όπως έγινε από το 2006 έως το 2010, που χτίστηκαν 392 νέα νηπιαγωγεία. Το αντίθετο μάλιστα. Η εφαρμογή του μέτρου προβλέπεται σε βάθος τριετίας αρχίζοντας μόνο σε ορισμένους Δήμους και όχι σε όλη τη χώρα. Το μέτρο συνδέεται με  απόφαση του διευθυντή εκπαίδευσης, του περιφερειακού διευθυντή και κοινής  υπουργικής απόφασης υπουργού Παιδείας και του υπουργού Οικονομικών. Όπως και οι 20.000 διορισμοί που είχαν υποσχεθεί, έτσι και το ζήτημα της εφαρμογής της δίχρονης υποχρεωτικής προσχολικής εκπαίδευσης θα εξαρτάται από την πορεία των οικονομικών της χώρας. Νέα νηπιαγωγεία και νηπιαγωγούς θα έχουμε μόνο αν μπορούν να χωρέσουν στην επίτευξη των πλεονασμάτων του 3,5%. 

 

Υπάρχει ή όχι κίνδυνος η εφαρμογή του μέτρου να σημάνει ότι το ήδη υπάρχον προσωπικό θα φορτωθεί πολύ περισσότερα παιδιά; Μπορεί να υπάρξει δίχρονη υποχρεωτική σε συνδυασμό με το όριο των 14 παιδιών για να ιδρυθεί νηπιαγωγείο; Σε ποιο νηπιαγωγείο θα πάνε άραγε τα παιδιά μιας περιοχής που δεν συμπληρώνει το μαγικό αριθμό 14; Από την αντίθετη πλευρά, αν τα παιδιά είναι πολλά σε μια περιοχή και απαιτείται η δημιουργία πολλών νέων νηπιαγωγείων, θα αναστέλλεται το μέτρο λόγω οικονομικού κόστους; Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση την ώρα που ετοιμάζει σφαγή θέσεων εργασίας με συγχωνεύσεις τμημάτων στην Α Δημοτικού, όπως προβλέπει το ΠΔ 79, την ώρα που ετοιμάζεται να αναθεωρήσει την ώρα σίτισης ως διδακτική ώρα,  που προετοιμάζει αύξηση του ωραρίου, θα κάνει μια εξαίρεση για τους νηπιαγωγούς; Μήπως άραγε πέρασε πολύς καιρός από την υποβάθμιση του ολοήμερου νηπιαγωγείου που το μετέτρεψαν και αυτό σε παιδοφυλακτήριο;

Ταυτόχρονα παραμένει ανοιχτό το ζήτημα της ελεύθερης επιλογής των γονιών για το που θα γράψουν το παιδί τους. Σε αυτή την περίπτωση ο κύριος ωφελημένος θα είναι οι ιδιώτες.

 

Η ΔΟΕ αντί να ανοίγει όλα αυτά περιορίζεται στο να επιχειρηματολογεί για την επιστημονικότητα του μέτρου, λες και είναι επιστημονικός όμιλος και αντιπαρατίθεται με την ΚΕΔΕ και την ΠΟΕ ΟΤΑ, αφήνοντας την κυβέρνηση στο απυρόβλητο.  Και όμως την ίδια στιγμή δε διστάζει να ξεπουλάει τον αγώνα των αναπληρωτών. Η Συνέλευση των Προέδρων πέρασε χωρίς να αποφασίσει τίποτα. Η πρόταση για κινητοποίηση στις 23 Φλεβάρη λοιδορήθηκε. Οι πρωτοβάθμιοι Σύλλογοι και οι αναπληρωτές που θέλησαν να δράσουν αφέθηκαν αστήρικτοι. Το ίδιο και η πρόταση για απεργία στις 2 Μάρτη. Ως αυτή τη στιγμή δεν έχει αποφασιστεί καμία κινητοποίηση από τη ΔΟΕ για τη μέρα που οι αναπληρωτές καλούν σε πανελλαδική κινητοποίηση. Η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο στήριγμα. 

Το χειρότερο θα είναι η εκπαιδευτική αριστερά και οι κινήσεις βάσης να τσιμπήσουν σε αυτή τη λογική και απλά να κινηθούν πίσω από τη ΔΟΕ. Ιδιαίτερα οι αναπληρωτές και οι νηπιαγωγοί. Κάτι τέτοιο θα αποτελέσει τη συνδικαλιστική τους χρεωκοπία. Η κυβέρνηση δεν είναι αθώα. Ούτε ασκεί φιλεργατική πολιτική. Διαχειρίζεται την κρίση του ελληνικού καπιταλισμού και εφαρμόζει τις επιταγές του ΟΟΣΑ στην εκπαίδευση. Δεν οργανώνει αντίσταση σε αυτές. Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Είναι λάθος η εικόνα ότι από τη μια πλευρά βρίσκεται η ΚΕΔΕ που είναι οπαδός της αποκέντρωσης και από την άλλη βρίσκεται η κυβέρνηση. ΚΕΔΕ και ιδιοκτήτες ιδιωτικών παιδικών σταθμών διεκδικούν μεγαλύτερο μερίδιο από τη διάλυση της προσχολικής αγωγής και εκπαίδευσης, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα χαμηλό εργασιακό κόστος και η κυβέρνηση δουλεύει γι’ αυτούς. 

 

Είναι πραγματικοί οι φόβοι που εκφράζονται ότι οι εξελίξεις μπορεί να σημάνουν μείωση των ΕΣΠΑ στους βρεφονηπιακούς σταθμούς των Δήμων. Η συνέπεια αυτού θα είναι μειώσεις προσωπικού αλλά και πιέσεις για αυξήσεις στα τροφεία, πράγμα που με τη σειρά του ωφελεί τους ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς. Πουθενά δεν διαφαίνεται ότι η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να εξασφαλίσει ότι τα 30.000 περίπου παιδιά που αποκλείονται κάθε χρόνο από τους παιδικούς σταθμούς θα βρουν θέση σε αυτούς. Οι δεσμεύσεις της κυβέρνησης περί δημιουργίας χιλιάδων παιδικών σταθμών δεν έχουν καμία αξία. 20.000 αδιόριστοι εκπαιδευτικοί μπορούν να βεβαιώσουν τον οποιοδήποτε γραφειοκράτη γι’ αυτό.

 

Από την άλλη, η πλειοψηφία του ΔΣ της ΠΟΕ ΟΤΑ αντί να ανοίγει τα ζητήματα των αποκλεισμών στους παιδικούς σταθμούς, των τροφείων, των voucher και της κρατικής χρηματοδότησης προς τους ιδιώτες μέσω αυτών, αντί να ανοίγει τα ζητήματα των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, της εργασιακής ανασφάλειας και ομηρίας των εργαζόμενων στους παιδικούς σταθμούς, στοχοποιεί το δημόσιο νηπιαγωγείο θέτοντας εμμέσως πλην σαφώς ζητήματα ωραρίου των νηπιαγωγών. Υπερασπίζει το «δικαίωμα» της ελεύθερης επιλογής κλείνοντας το μάτι στους ιδιώτες. Η συμμαχία της με τη νεοφιλελεύθερη ΚΕΔΕ, που ζητάει να περάσουν τα νηπιαγωγεία στους Δήμους, εκλαμβάνεται και ορθώς, από χιλιάδες νηπιαγωγούς ως μια επιθετική κίνηση εναντίον των δικαιωμάτων τους. 

 

Το αίτημα για δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή είναι ένα αίτημα επέκτασης της Δημόσιας Εκπαίδευσης και αυτού που ονομάζουμε κοινωνικό κράτος. Δεν μπορεί να επιτρέψουμε να εκφυλίζεται από τη στάση κυβέρνησης και συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Τα πρωτοβάθμια σωματεία της βάσης πρέπει να επιβάλλουν με κοινές πρωτοβουλίες το συντονισμό των δύο κλάδων από τα κάτω, μην αφήνοντας να ισχύσει καμία απόλυση, σε κανένα από τους δύο κλάδους. Διεκδικώντας προσλήψεις προσωπικού, μονιμοποιήσεις συμβασιούχων και αναπληρωτών. Πραγματική επέκταση των δημόσιων δομών, νηπιαγωγείων και παιδικών σταθμών. Επαναφορά του ολοήμερου νηπιαγωγείου, κατάργηση του ορίου των 14 παιδιών για ίδρυση νηπ/γειου. Μείωση της αναλογίας εκπαιδευτικού/νηπίων στο 1/15. Κατάργηση των voucher και των τροφείων. Κατάργηση των κριτηρίων αποκλεισμού των παιδιών. Μόνο έτσι θα ισχύσει η δίχρονη υποχρεωτική προσχολική εκπαίδευση στα νηπιαγωγεία με ταυτόχρονη ένταξη όλων των παιδιών στους βρεφονηπιακούς παιδικούς σταθμούς.

 

O Σεραφείμ Ρίζος είναι πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στα Χανιά

 

Ο Νίκος Χατζάρας είναι μέλος του ΔΣ του Συλλόγου Εργαζομένων του Δήμου Αμπελοκήπων-Μενεμένης