του Τάσου Αναστασιάδη, μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του "Συντονισμός Ενάντια στα Μνημόνια"

 

Η απεργία στην Cosco ήταν από τις πιο σημαντικές απεργιακές κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος και χρειάζεται να βγάλουμε τα αναγκαία συμπεράσματα από αυτόν τον αγώνα. 

 

Ήταν από τις πιο σημαντικές απεργίες, γιατί κατ’ αρχάς κράτησε για τέσσερις μέρες κλειστό ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Ευρώπης, και μάλιστα απέναντι στον πολυεθνικό γίγαντα που λέγεται Cosco. Τρομοκράτησαν τους «διεθνείς επενδυτές», μια που όπως μας ενημέρωσε η Καθημερινή στις 1 Ιούνη, ο κινέζος πρέσβης έκανε διάβημα στο Μαξίμου για να παραπονεθεί για το ότι «κινδυνεύουν οι κινέζικες επενδύσεις στην Ελλάδα». 

 

Η απεργία των λιμενεργατών της Cosco έδειξε σε όλους ότι η ανάπτυξη που υπόσχεται η κυβέρνηση είναι περισσότερα κέρδη για τα αφεντικά και για τους εργάτες σημαίνει τσακισμένα δικαιώματα, χαμηλούς μισθούς. Έκανε θρύψαλα τις θεωρίες κυβέρνησης και αντιπολίτευσης ότι οι Ιδιωτικοποιήσεις εκτός από αναγκαίες είναι και επωφελείς για τους εργαζόμενους, αναδεικνύοντας τα «κάτεργα» που προσπαθούν να χτίσουν τα αφεντικά στις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις. 

 

Ξεσήκωσε ένα πολύ μεγάλο κύμα εργατικής αλληλεγγύης. Μέσα σε δύο τρεις μέρες εκατοντάδες ψηφίσματα αλληλεγγύης από σωματεία από όλη την Ελλάδα αλλά και εκτός, έφτασαν στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ, και εκατοντάδες εργαζόμενοι βρέθηκαν από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ στην περιφρούρηση της απεργίας στο Ικόνιο. 

 

Ήταν μια απεργία διαρκείας που την έδωσαν «οι επισφαλώς» εργαζόμενοι, οι εργολαβικοί. Εργαζόμενοι που αναγκάζονται να ζούνε με ένα τηλέφωνο στο χέρι γιατί αν τους πάρει ο εργολάβος, πρέπει σε μισή ώρα να είναι στη δουλειά. Που ενώ κάνουν μια από τις σκληρότερες δουλειές δεν παίρνουν βαρέα και ανθυγιεινά. Που δεν έχουν συλλογική σύμβαση. Ήταν μια απεργία που επιβεβαίωσε ότι η εργατική τάξη, με όλα της τα κομμάτια, από τις δυνατές ταξιαρχίες μέχρι τον κόσμο της ασυνδικάλιστης επισφάλειας, έχει τεράστια δύναμη στα χέρια της και μπορεί να νικήσει απέναντι σε κάθε αφεντικό, απέναντι σε κάθε μνημόνιο. 

 

Η απεργία ξεκίνησε στις 30 Μάη την ημέρα της πανεργατικής. Οι εργαζόμενοι της Cosco, αξιοποίησαν την πανεργατική, την οργάνωσαν με Γενική Συνέλευση, αποφάσισαν και υλοποίησαν την περιφρούρησή της. Η εργοδοσία θεώρησε ότι θα ήταν εύκολο να σπάσει την απεργία. Από νωρίς άρχισαν οι εκβιασμοί από τους εργολάβους. Όταν δεν κατάφεραν με τις πιέσεις και τους εκβιασμούς, προσπάθησαν με λάντζα να μεταφέρουν απεργοσπάστες από το Π Φάληρο, στις εγκαταστάσεις του Ικόνιου. Οι εργαζόμενοι το απέτρεψαν. 

 

Πανικός

 

Η εργοδοσία βρέθηκε σε πανικό και προσπάθησε να αξιοποιήσει τον απεργοσπαστικό μηχανισμό των δικαστηρίων. Έβαλε τα δικαστήρια και έβγαλαν παράνομη την απεργία του σωματείου (ΕΝΕΔΕΠ). Όταν κάλυψε την απεργία το Εργατικό Κέντρο Πειραιά, έβγαλε και την απεργία του ΕΚΠ παράνομη. 

 

Στην πραγματικότητα τα δικαστήρια ήταν το μοναδικό αποκούμπι των αφεντικών της Cosco για να πιέσουν να σταματήσει η απεργία. Και ταυτόχρονα εμφανίστηκαν πρόθυμοι για διάλογο. Κυβέρνηση και εργοδότες στην τριμερή συνάντηση που έγινε την Τετάρτη 6 Ιούνη, υποσχέθηκαν ότι άμεσα θα γίνει η ένταξη στα ΒΑΕ για όλους τους λιμενεργάτες, και στις 12 Ιούνη θα ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για την συλλογική σύμβαση. Έτσι η προσωρινή αναστολή των απεργιών που αποφασίστηκε την Παρασκευή 1 Ιούνη, πρακτικά σήμανε το τέλος της απεργίας και μπροστά μας είναι η μάχη ώστε οι υποσχέσεις να μην μείνουν για μια ακόμη φορά στα χαρτιά. 

 

Το κεντρικό επιχείρημα για την αναστολή ήταν ότι αν συνεχίσει η απεργία, τότε θα κινδυνέψει να διαλυθεί το σωματείο που με χίλιους κόπους έχει καταφέρει να σταθεί στα ποδάρια του μετά την απεργιακή κινητοποίηση το καλοκαίρι του 2014, όταν ιδρύθηκε. Θα απολυθούν οι μαχητικοί συνδικαλιστές και οι πρωτοπόροι εργάτες, και έτσι ό,τι χτίστηκε θα διαλυθεί. Άρα χρειάζεται ένα βήμα πίσω, ανασύνταξη των δυνάμεων για να συνεχίσουμε και να δυναμώσουμε. 

 

Αυτά τα επιχειρήματα αγκαλιάστηκαν και αναπαράγονταν από τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ. Τόσο η ηγεσία του Εργατικού Κέντρου του Πειραιά όσο και δεκάδες συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ από μια σειρά από σωματεία στην περιοχή, βρέθηκαν από την πρώτη στιγμή στην απεργία στην Cosco. Η στήριξή τους στην απεργία ήταν σημαντική, αλλά την κρίσιμη στιγμή προτίμησαν την αναστολή αντί για την συνέχιση της απεργίας.

 

Αν θέλουμε να διδαχτούμε για το πώς αντιμετωπίζεις τέτοιες προκλήσεις από τους εργοδότες, όπως αυτή που αντιμετώπισαν οι απεργοί της Cosco, χρειάζεται να γυρίσουμε πίσω στην περίοδο της μεταπολίτευσης. Τότε που σχεδόν όλες οι απεργίες ήταν παράνομες μια που δεν υπήρχαν έτσι και αλλιώς συνδικάτα για να τις προκηρύξουν. Οι εργάτες αποφάσιζαν απεργία, οι εργοδότες απειλούσαν ότι η απεργία είναι παράνομη και θα απολυθούν όλοι αν συμμετέχουν, οι εργάτες συνέχιζαν την απεργία και οι εργοδότες στο τέλος απλά έχαναν. Έτσι κύλησε στα εργοστάσια, όλη η πρώτη διετία της μεταπολίτευσης και εργοστάσιο το εργοστάσιο με αυτόν τον τρόπο κέρδισε αυξήσεις 30% και 40%, κέρδισε κατακτήσεις, και έχτισε το σωματείο του. Σε κανέναν αγώνα εκείνη την περίοδο δεν κέρδισαν οι εργάτες ούτε τα δικαιώματά τους ούτε το σωματείο τους, υποχωρώντας στους εκβιασμούς και τις τρικλοποδιές της εργοδοσίας. Αντίθετα κέρδισαν και δυνάμωσαν όταν πόλωσαν τα πράγματα. 

 

Η ίδια δυνατότητα υπήρχε και στην απεργία στην Cosco. Η αποφασιστικότητα των εργατών ήταν δεδομένη, και ορατή. Σε κάθε συνέλευση που αποφάσιζε την συνέχιση της απεργίας, οι απεργοί ξεσπούσαν σε χειροκροτήματα και υψωμένες γροθιές. Κάθε μέρα συνέχισης της απεργίας έβαζε τεράστια πίεση στην COSCO. Όταν οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν να δουλεύουν στις προβλήτες ΙΙ και ΙΙΙ διακινούσαν εκατό χιλιάδες κοντέινερ τον χρόνο. Σήμερα έχουν φτάσει στα τρία εκατομμύρια. Αν η εργοδοσία απέλυε εργαζόμενους, θα σήμανε την επιλογή να χάσει τεράστια κέρδη, μια που το να αντικαταστήσεις έμπειρους εξειδικευμένους εργάτες δεν είναι ζήτημα μιας και δύο βδομάδων αλλά μηνών. Πόσο μάλλον αν μπροστά της έβρισκε ενωμένους και αποφασισμένους τους εργάτες της Cosco. 

 

Παμπειραϊκή απεργία

 

Αυτό που χρειάζονταν ήταν η ακόμη μεγαλύτερη στήριξη σε αυτούς τους μαχητικούς εργάτες. Το Εργατικό Κέντρο Πειραιά θα έπρεπε να καλέσει από την πρώτη μέρα παμπειραϊκή απεργία. 

 

Να ξεσηκώσει όλη την πόλη του Πειραιά στο πλευρό των λιμενεργατών. Αντίστοιχα και οι Ενώσεις των Λιμενεργατών, και η ΟΜΥΛΕ, έπρεπε να κινηθούν στην ίδια κατεύθυνση. Όχι μονάχα για να τονώσουν την μαχητική διάθεση των εργατών στο Λιμάνι, αλλά πολύ περισσότερο για να καταλάβουν κυβέρνηση και αφεντικά ότι δεν συγκρούονται με τους 1300 εργάτες στην Cosco, αλλά τους δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες της περιοχής. 

 

Τώρα, μπροστά μας είναι η μάχη να μην αφήσουμε τις υποσχέσεις των υπουργών και της εργοδοσίας να μείνουν «λόγια του αέρα» αλλά να γίνουν πράξη. Υποσχέσεις οι εργοδότες και η κυβέρνηση έχουν δώσει πολλές στο παρελθόν, από την πρώτη μέρα που φτιάχτηκε το σωματείο το καλοκαίρι του 2014, αλλά δεν έχουν κάνει τίποτε για να λυθούν τα προβλήματα. 

 

Η σκληρή στάση της εργοδοσίας τις ημέρες της απεργίας, με τα δικαστήρια και τους μεταφερόμενους απεργοσπάστες, δείχνει ότι στην πραγματικότητα θέλουν να τσακίσουν τον συνδικαλισμό στην Cosco γιατί τους είναι εμπόδιο. Άρα η υπεράσπιση του σωματείου και το δυνάμωμά του είναι βασικό για κάθε εργαζόμενο. Να γραφτούν όλοι μέλη, για να δυναμώσει ο συνδικαλισμός ακόμη περισσότερο. Να μην αφήσουμε να πειράξουν ούτε έναν από τους μαχητικούς εργάτες που πρωτοστάτησαν στην οργάνωση της απεργίας.