Μιχάλης Ρίζος

Η ΓΣΕΕ δεν αρκείται πλέον στη λογική του «κοινωνικού εταιρισμού», αλλά μετατρέπεται σε «χωροφύλακα» των ταξικών αγώνων

Η 1η Νοέμβρη έδειξε ότι πρωτοβάθμια σωματεία μπορούν να βαδίσουν απεργιακά και χωρίς τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό.

Το προηγούμενο δεκαήμερο ξεδιπλώθηκε ένα αντιδραστικό σχέδιο απεργοσπασίας και διάσπασης από την ηγεσία της ΓΣΕΕ (πλειοψηφία ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ, ΕΑΚ-ΣΥΡΙΖΑ). Περιελάμβανε, πρώτο, την πραξικοπηματική απόπειρα μπλοκαρίσματος της απεργίας στις 14/11 (με κήρυξη ανταπεργίας 28/11!) που είχαν αποφασίσει εκατοντάδες σωματεία, ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και όλος ο δημόσιος τομέας, με πλαίσιο ταξικών διεκδικήσεων αντικυβερνητικής, αντιεργοδοτικής κατεύθυνσης και με διαδικασίες βάσης. Δεύτερο, το κάλεσμα στους φορείς της «Κοινωνικής Συμμαχίας» να «ενώσουν τις δυνάμεις τους» στις 28/11, με πλαίσιο εντός του «μνημονιακού κεκτημένου». Και τρίτο, την υιοθέτηση πρακτικών ανοιχτής ρουφιανιάς και τρομοκράτησης των μαχόμενων δυνάμεων με πρόσκληση στην αστυνομία να παρέμβει στις συνδικαλιστικές διαδικασίες. Θυμηθείτε και την απουσία κάθε αντίδρασής της στον απεργοκτόνο νόμο τον Γενάρη του 2018.

Η ΓΣΕΕ έχει αλλάξει πίστα. Δεν της αρκεί η λογική του «κοινωνικού εταιρισμού», το διαρκές ξεπούλημα των αγώνων με τον κατακερματισμό και την αποκλιμάκωση, τα ψοφοδεή αιτήματα που δεν συσπειρώνουν, το YES-ΕΕ. Επιδιώκει πλέον να γίνει «χωροφύλακας» των ταξικών αγώνων, συνιστώσα του αντεργατικού μπλοκ κυβέρνησης, δεξιάς αντιπολίτευσης, εργοδοσίας, κράτους. Τι άλλο πια συνιστά αστικοποιημένο συνδικαλισμό;

Το σχέδιο αυτό έχει εξήγηση. Προσπαθεί να διαφυλάξει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τον ΣΕΒ και τους εφοπλιστές, γενικά την αστική πολιτική, μπροστά στη διαφαινόμενη ανάπτυξη των εργατικών και νεολαιίστικων αντιστάσεων. Στην περίοδο των ματωμένων πλεονασμάτων, της μόνιμης ευρωεπιτροπείας, της χρεομηχανής και της νατοϊκής επανεξόρμησης, δεν επιτρέπονται αποκλίσεις από τη «σταθερότητα». Ειδικά όταν ο κόσμος φαίνεται ότι δεν τσιμπάει στα μεταμνημονιακά ψίχουλα και ζητάει πολύ περισσότερα. Το σχέδιο αυτό είναι πολιτικό, και με την ευρεία έννοια κομματικό (για το κόμμα του κεφαλαίου!).

Το μεγάλο ερώτημα είναι τι κάνουν οι ταξικές, αγωνιστικές δυνάμεις. Η 1η Νοέμβρη έδειξε -με ένα μικρό, αλλά μεγάλης ποιότητας βήμα- ότι πρωτοβάθμια σωματεία μπορούν να βαδίσουν απεργιακά και χωρίς τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό. Κάτι που εκ των πραγμάτων ανοίγει δρόμο και για τη συνέχεια.

Τι κάνει όμως το ΠΑΜΕ; Δυστυχώς έχει τεράστια πολιτική ευθύνη για την ανοχή και τελικά υποταγή, που δείχνει απέναντι στον αστικοποιημένο συνδικαλισμό. Οι δικαιολογίες περί «συσχετισμού», «πανεργατικής δυνατότητας απεργιακής συσπείρωσης από τη ΓΣΕΕ», «διεύρυνσης του αριθμού των απεργών» είναι παιδαριώδεις και εκτός εποχής. Με βάση το ταξικό (και όχι το μικροαστικό) κριτήριο, δεν προσφέρουν ουσιαστικά τίποτα. Διαλύουν το κίνημα και απογοητεύουν το μάχιμο κόσμο και τα ταξικά σωματεία. Το πρόβλημα με τη στάση του ΠΑΜΕ μεγεθύνεται από τη στιγμή που το ίδιο ξαναβάζει τη ΓΣΕΕ και τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό στο παιχνίδι, όταν έδειχνε να έχει χάσει την πρωτοβουλία κινήσεων με τις από τα κάτω προσπάθειες ευρύτερης και πανελλαδικής απεργιακής συσπείρωσης (μέρος της οποίας – στην πράξη – ήταν και η 1η Νοέμβρη και ας τη λοιδόρησε το ΠΑΜΕ). Ο γ.γ. του ΚΚΕ (Πάτρα, 24/10) ισχυρίστηκε πως «θα μπορούσε να στηρίξει και η ΓΣΕΕ αυτό τον αγώνα (σ.σ. της 14/11) και να καλύψει μια σειρά εργαζόμενους που θέλουν να απεργήσουν, αλλά δεν τους καλύπτουν τα σωματεία τους». Την 1/11, αντί οι αγωνιστές του ΠΑΜΕ να είναι στο δρόμο της διακλαδικής απεργίας, έδιναν συνέντευξη Τύπου έξω από τα γραφεία της ΓΣΕΕ για να την… πείσουν. Και όταν αυτή «ανταποκρίθηκε», με τους δικούς της υπονομευτικούς όρους, το ΠΑΜΕ άρχισε να την κατηγορεί δικαίως για το χαρακτήρα που δίνει στην απεργία στις 28/11 («απόφαση υπονόμευσης του ενιαίου απεργιακού μετώπου»). Όμως, την ίδια στιγμή πειθαρχεί στις αποφάσεις της και σπεύδει να πάρει πίσω την 14/11, πλην ελαχίστων περιπτώσεων. Θεωρεί μάλιστα την 28/11 «κλιμάκωση» (!) με πρωτοσέλιδο του Ριζοσπάστη και καμαρώνει που πάρθηκε με δική του πίεση!

Κατά τη γνώμη μας η τεράστια αυτή αντίφαση προκύπτει από τις λανθασμένες αναλύσεις που οδηγούν σε οπορτουνιστικές παλινωδίες:

– Το ΠΑΜΕ αντιμετωπίζει τη ΓΣΕΕ ως την παλιά γραφειοκρατία και όχι ως αστικοποιημένο συνδικαλισμό. Γι’ αυτό έχει την αυταπάτη ότι μπορεί να αλλάξει -και μάλιστα με τον εκλογικό δρόμο- δίνοντας τη «μάχη των μαχών» για τους συσχετισμούς στα εργατικά κέντρα ενόψει συνεδρίου ΓΣΕΕ. Ο μηχανισμός όμως του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού (που κορυφή του είναι η ΓΣΕΕ) έτσι όπως έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια με τα ινστιτούτα, τα κρατικά κονδύλια, το νομικό πλαίσιο που της δίνει υπερεξουσίες, τις νοθείες, τα δίκτυα συμπόρευσης με τους εργοδότες, δεν αλλάζει με όρους εργατικής δημοκρατίας και εκλογών. Ανατρέπεται με το συσχετισμό στα πρωτοβάθμια σωματεία και την ανάληψη ευθύνης για τη δημιουργία άλλου ταξικού και ενωτικού κέντρου αγώνα που θα οργανώνει-αποφασίζει από τα κάτω και απεργιακά γεγονότα. Σε αυτό πρέπει να συμβάλλει το ΠΑΜΕ και όχι στην «πίεση» της ΓΣΕΕ.

– Το ΠΑΜΕ αντιμετωπίζει τη ΓΣΕΕ ως αποκλειστικό φορέα του πανεργατικού αγώνα, συχνά δε ως «διευκολυντικό παράγοντα» νομιμότητας μιας απεργίας. Δεν είναι καθόλου έτσι. Αν για να απεργήσει ο κόσμος χρειάζεται την άδεια του εργοδοτικού συνδικαλισμού, τότε που είναι η λενινιστική λογική περί «απεργίας σχολείο ταξικής συνειδητοποίησης»; Επιπλέον τα σωματεία που συσπειρώνονται σε πραγματικά ταξικές μάχες δεν είναι λίγα. Στο όνομα μιας «γενικής απεργίας φετίχ», γιατί να θυσιαστούν συντονισμένες και γενικευμένες μάχες ταξικής προοπτικής και κλιμάκωσης εκατοντάδων σωματείων; Οι απεργίες δεν είναι τυπικά νούμερα αλλά περιεχόμενο, μορφή, αιτήματα, σύγκρουση με κυβέρνηση και κεφάλαιο, οργάνωση από τα κάτω, κλιμάκωση, κατακτήσεις.

– Το ΠΑΜΕ ταυτίζει την ταξική ανασυγκρότηση με την άνοδο της παραταξιακής του επιρροής. Γι’ αυτό επιζητεί «αποφάσεις γενικής απεργίας» από τη ΓΣΕΕ ως ευκαιρία εμφάνισης της πολιτικής του παρουσίας στις πλατείες. Από εδώ προκύπτει η λογική «απεργούμε με το δικό μας πλαίσιο και στη δική μας συγκέντρωση». Οι γενικές απεργίες δεν είναι όμως ευκαιρίες… εισοδισμού! Το ποιος τις διευθύνει, τις αποφασίζει, τι αιτήματα και πολιτικό πρόσημο έχουν, πώς συνεχίζονται και τι προξενούν στον ταξικό αντίπαλο έχει τεράστια σημασία.

Οι ταξικές δυνάμεις δεν μπορούν άλλο να υπηρετούν και να εντάσσονται (διαφοροποιούμενοι στα χαρτιά και στις πλατείες) στο υπονομευτικό σχέδιο της ΓΣΕΕ. Προκύπτει μείζον θέμα τοποθέτησης απέναντι στην ανάγκη ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος και μετωπικής αντιπαράθεσης με το αντιδραστικό σχέδιο διάλυσης της αγωνιστικής πτέρυγας. Η 1η Νοέμβρη δείχνει το δρόμο. Η 14η Νοέμβρη παρά την απόσυρση του ΠΑΜΕ μπορεί να συνεχίσει μια δυναμική. Η σελίδα έχει γυρίσει!