Εξαρχής, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ταυτίστηκε με την ανταρσία, με τη διάθεση για σύγκρουση και κλιμάκωση όλων των μαχών, από τις μαζικές απεργίες και τις Πλατείες ενάντια στις μνημονιακές επιθέσεις, μέχρι την κατάληψη της ΕΡΤ και τη στήριξη στους μετανάστες εργάτες γης της Μανωλάδας. Όμως μέσα σ’ αυτή τη δεκαετία αναδείχθηκε σε κάτι πολύ περισσότερο από μια μαχητική συσπείρωση αγωνιστών και αγωνιστριών, κάνοντας ορατό το διακριτό στίγμα της, την αντικαπιταλιστική προοπτική των αγώνων. Τη δυνατότητα της εργατικής τάξης να φτάσει τις μάχες της μέχρι τη συνολική σύγκρουση με το σύστημα του κέρδους και την ανατροπή του.

Το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα, που πρόβαλε ήδη από το 2010, έκανε χειροπιαστή αυτή την προοπτική. H διαγραφή του χρέους, η κρατικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο, η διεθνιστική έξοδος/ρήξη από το ευρώ και την ΕΕ, ήταν -και παραμένει- ένα πρόγραμμα μάχης για το εργατικό κίνημα. Αντικαπιταλιστικό, γιατί οι αιχμές του αμφισβητούν τα “ιερά και τα όσια” της αστικής τάξης. Μεταβατικό, γιατί δένει τις ανάγκες της εργατικής τάξης και τους αγώνες της στο σήμερα, με την προοπτική της επαναστατικής ανατροπής και υπογραμμίζει ποια δύναμη θα το υλοποιήσει: η εργατική τάξη, με τη συλλογική δύναμη κι οργάνωσή της, όχι κάποιοι “σωτήρες” που θα ικανοποιήσουν κάποια από τα αιτήματά της απ’ τα υπουργικά γραφεία. 

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα και διεθνώς, μετατράπηκε σε πολιτική. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσαν κι ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2012 εκτινάχθηκε, φτάνοντας να πάρει την κυβέρνηση το 2015. Αυτή η εξέλιξη έθεσε κρίσιμα ερωτήματα και προκλήσεις στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τι αντιπροσώπευε η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ; Την ανάδυση ενός νέου “δικομματισμού” με την εργατική τάξη σε αποστράτευση και “ανάθεση” ή έκφραση μιας αριστερής πολιτικής ριζοσπαστικοποίησής της; Και ποια θα έπρεπε να ήταν η στάση απέναντι σε αυτή την εξέλιξη; Προσαρμογή σε πιο “ρεαλιστικές” θέσεις; Φραστική καταγγελία και ηττοπάθεια για τις δυνατότητες αντίστασης στα ξεπουλήματα; ‘Η ξεδίπλωμα πρωτοβουλιών κοινής δράσης και άνοιγμα συζήτησης για την προοπτική πέρα από τα όρια του ρεφορμισμού;

Για μια ολόκληρη περίοδο οι πιέσεις έρχονταν από την κατεύθυνση της προσαρμογής. Κοινή συνισταμένη διαφορετικών απόψεων ήταν ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έπρεπε να γίνει λιγότερο αντικαπιταλιστική για να γίνει πιο προσιτή. Ακούγονταν πολύ δυνατά οι φωνές -και μέσα στις γραμμές της- που λέγανε ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να ψαλιδίσει τα αντικαπιταλιστικά της χαρακτηριστικά και να παρουσιάσει τη δική της “κυβερνητική πρόταση”.  Η αποχώρηση της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ τον Σεπτέμβρη του 2015 για να προσχωρήσουν στην ΛΑΕ που υποτίθεται θα συνέχιζε από κει που κόλλησε ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν το προϊόν αυτής της πίεσης. 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με την πολύτιμη συμβολή του ΣΕΚ, άντεξε σε αυτές τις πιέσεις και έπαιξε ρόλο σε κρίσιμες στιγμές, βοηθώντας όλη την Αριστερά. Η μάχη του δημοψηφίσματος το καλοκαίρι του 2015 είναι ένα καίριο παράδειγμα. Μπήκαμε μπροστά αποφασιστικά για τη νίκη του ΟΧΙ και  ανοίξαμε το δρόμο για μια αξιόπιστη εναλλακτική απέναντι στα ξεπουλήματα του Τσίπρα. Η πρωτοβουλία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενάντια στα εθνικιστικά συλλαλητήρια τον Γενάρη του 2018 έπαιξε τον ίδιο ρόλο, δείχνοντας πώς η αριστερά μπορεί να απαντάει στη ΝΑΤΟϊκή διπλωματία του Τσίπρα χωρίς συμβιβασμούς με την εθνικιστική υστερία της Δεξιάς. Η συμβολή δυνάμεών μας, μαζί με την ΚΕΕΡΦΑ, στην πάλη ενάντια στο ρατσισμό της Ευρώπης-Φρούριο κι ενάντια στην φασιστική απειλή και τους ναζί της Χρυσής Αυγής, αποδείχθηκε πρωτοπόρα για την απομόνωση της φασιστικής απειλής και για να μην πισωγυρίσει η δυσαρέσκεια από τα ξεπουλήματα του ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά. 

Συνεχίζουμε!

Τέσσερα χρόνια μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, η αριστερή πολιτικοποίηση και αναζήτηση δεν έχει υποχωρήσει. Η αποτυχία της εθνικιστικής εκστρατείας που οργάνωσε συστηματικά και υστερικά η ΝΔ, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο κόσμος της δουλειάς προτιμάει να οργανώνει τις απεργίες του για δουλειές και αυξήσεις, για να πάρει πίσω αυτά που του λεηλάτησαν τα Μνημόνια, και γυρνάει την πλάτη του στα πατριδοκάπηλα συλλαλητήρια.

Χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες που στράφηκαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα συγκρούονται με τις επιλογές της ηγεσίας του και κατανοούν τα αδιέξοδα της ρεφορμιστικής στρατηγικής του κοινοβουλευτικού δρόμου. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να συνδεθεί και να κερδίσει όλον αυτόν τον κόσμο ξεπερνώντας λάθη και αδυναμίες. Ο ρεφορμισμός δεν αντιμετωπίζεται με απλές καταγγελίες. Χρειάζεται συνειδητή και επίμονη προσπάθεια για να σπάει η επιρροή του μέσα στις μάζες, για να γίνεται πράξη κάθε φορά η στρατηγική του ενιαίου μετώπου του Λένιν και του Τρότσκι. Ο κόσμος που απογοητεύεται από τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κερδίζεται στην αντικαπιταλιστική αριστερά ανακαλύπτοντας μέσα στην κοινή δράση ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι στήριγμα στην αναζήτηση γνήσιας αριστερής εναλλακτικής.

Οι προκλήσεις και οι δυνατότητες είναι μεγάλες. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να τις αδράξει, έχοντας καθαρή εκτίμηση για την περίοδο, πρωτοστατώντας σε όλες τις μάχες και προωθώντας αποφασιστικά το πρόγραμμα της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Οι εργατικοί αγώνες για “να τα πάρουμε όλα πίσω”, η απεργιακή 8 Μάρτη, οι αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές κινητοποιήσεις με σταθμό τη 16 Μάρτη, ένας πανελλαδικός γύρος εκδηλώσεων προβολής των θέσεων και του προγράμματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι συγκεκριμένα βήματα που θα βοηθήσουν να βγει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπροστά και να συσπειρώσει τον κόσμο που κοιτάζει με ελπίδα προς αυτήν. Δέκα χρόνια μετά, η πρωτοβουλία του Σπόρτινγκ παραμένει πιο επίκαιρη παρά ποτέ.