Για τον μετασχηματισμό της σημερινής κατάστασης

Το 2019 δεν είναι 2009. Ούτε 2015 είναι. Όμως, αυτό που έχει συμβεί σε αυτά τα 10 χρόνια έχει μια μεγάλη αλλαγή από τα “πέτρινα” χρόνια, τα χρόνια πριν το 2008 (γιατί τα σπέρματα της συνεργασίας που ξεκινησε το 2009, είχαν μπει ήδη στο κίνημα του 2008). Πράγματι, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ γεννήθηκε στον δρόμο, κι αυτό είναι κυριολεκτικό.

Αυτό που έχει αλλάξει σε αυτά τα χρόνια, είναι ότι την πραγματικότητα την διαμορφώνουμε και εμείς. Το δυναμικό της επαναστατικής αριστεράς, που “ενώθηκε” το 2009 στο Σπόρτιγκ, υπήρχε και πρωταγωνιστούσε και πριν στα κινήματα, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς. Αυτό που διαφοροποιήθηκε μετά το 2009, όμως, ήταν ότι αυτή η δράση μπορούσε να συντεθεί και να παρυσιαστεί στην κοινωνία όχι ως δράση κάποιων μεμονωμένων ή απομονωμένων ανά χώρο φωνών, αλλά ως δράση ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου που, με τις διαφορετικές του αντιλήψεις και πολιτικές στάσεις, μπορούσε να σταθεί εν μέσω της πλατείας και να πει “εδώ είμαι, αυτή είμαι”. Τα πολιτικά αποτελέσματα της πολιτικής γραμμής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ειδικά από το 2010 και μετά, επηρέασαν -έμμεσα ή άμεσα- τον πολιτικό λογο όλων των χώρων της αριστεράς. Χαρακτηριστικό είναι το θέμα της διαγραφής του χρέους, που πρώτα τέθηκε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άρχισε να επηρεάζει τον κόσμο του κινήματος και εντέλει ενσωματώθηκε στον πολιτικό λόγο σχεδόν όλης της αριστεράς.

Δεν είναι ότι αυτή η πολιτική γραμμή παραγόταν εύκολα -ισα ίσα. Οι διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, η διαφορετική κουλτούρα και ιστορία κάθε οργάνωσης από αυτές που συμμετείχαν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνυπήρχαν και συγκρούονταν. Αυτό που έδωσε τη δυναμική του μετώπου ήταν οι πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες του, η διαδικασία σύνθεσης στις τοπικές επιτροπές και στις κλαδικές επιτροπές, αυτό που βοήθησε στην ανάπτυξη αυτού που ονομάστηκε κωδικά “κουλτούρα ΑΝΤΑΡΣΥΑ”. Κι αυτό περιλάμβανε πολλά μέλη και φίλους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που αναφέρονταν σε αυτήν και στις συλλογικές της αποφάσεις, χωρίς να ανήκουν σε καμία από τις οργανώσεις της. Αυτός ήταν και είναι, στην πραγματικότητα, η συνδετική ύλη για την ενότητα της, ήταν και είναι η “ανάγκη” που έφερνε την πολιτική σύνθεση απόψεων των οποίων οι διαφορές σε περασμένα χρόνια θα φαίνονταν αξεπέραστες.

10 χρόνια μετά την ίδρυσή της, και 4 χρόνια μετά από την δοκιμασία της διάσπασης του 2015, τα πράγματα είναι ταυτόχρονα πιο εύκολα και πιο δύσκολα. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παραμένει το κυρίαρχο μέτωπο στον χώρο της μαχόμενης αριστεράς και ριζοσπαστικής αναζήτησης -για να το πούμε πιο σωστά: της δυνάμει μαχόμενης αριστεράς, αφού μεγάλο τμήμα αυτού του κόσμου ιδιωτεύει ή ασχολείται μόνο με επιμέρους μέτωπα πάλης-, χωρίς όμως αυτό να μπορεί να το καρπωθεί, να το κάνει προωθητική και δημιουργική δύναμη, ενίσχυση, σύνθεση και ενότητα. Η ήττα και οι φυγόκεντρες τάσεις του πολιτικού σκηνικού φαίνεται να επηρεάζουν κι εμάς.

Είναι στοίχημα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ το να λειτουργήσει, σε μια κατάσταση σύγχυσης και διάλυσης, ως ένας πόλος που θα βοηθήσει στον μετασχηματισμό της σημερινής κατάστασης (πολιτικού κυρίως -και όχι οργανωτικού) κατακερματισμού των δυνάμεων και των χιλιάδων αγωνιστών της ριζοσπαστικής αριστεράς. Για να το κάνει αυτό, όμως, χρειάζεται να ξαναγυρίσει σε εκείνα τα στοιχεία που 10 χρόνια πριν μας ένωσαν και σε εκείνα τα στοιχεία που μας έδωσαν τη ζωντάνια. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρεπει να “ξαναϊδρυθεί” καταφέρνοντας να βρει ενωτικούς δρόμους, δημοκρατική συζήτηση, συλλογική δράση και λειτουργία μετώπου, μαζί με όλο αυτό το δυναμικό που “ψάχνεται” εκεί έξω. Αυτό αντιστοιχει στην ιστορία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κι όχι το να γίνει η σκιά του εαυτού της κρατώντας από κεκτημένη ταχύτητα μια κοινή εκλογική ταμπέλα χωρίς τίποτε από κάτω. Ας προχωρήσουμε!

Δέσποινα Κουτσούμπα

Eργατική Αλληλεγγύη, 6/2/2019