Κόλαφος για πολλούς αριστερούς, αφορμή για ειρωνείες από τα παπαγαλάκια του μαύρου δεξιού μπλοκ, αποτέλεσε η τοποθέτηση του Α. Τσίπρα κατά της αποχώρησης από το ΝΑΤΟ στο ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης της αριστεράς. Τα απίστευτα για πολλούς, ειπώθηκαν σε συζήτηση με τον Ν. Χατζηνικολάου και ακροατές στο web tv του ιστότοπου enikos.gr

Ας δούμε πρώτα αυτούσιες τις δηλώσεις του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ.

‘’Δεν έχουμε ως προγραμματική θέση την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ’’!

Ν. Χατζηνικολάου: Με το ΝΑΤΟ τι θα κάνετε?

Α. Τσίπρας: Δε θα κρύψουμε την άποψη μας… Την άποψή μας…. Το ΝΑΤΟ ειδικά μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου δεν έχει λόγο ύπαρξης.

Όμως, όταν εμείς έρθουμε στην κυβέρνηση, έχουμε ευθύνη να διαχειριστούμε τις σχέσεις τις χώρες μας με διεθνείς οργανισμούς όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, με τρόπο που να μη ζημιωθούν εθνικά συμφέροντα.

Θα επαναδιαπραγματευθούμε τα πάντα, όχι μόνο το μνημόνιο, αλλά τους τρόπους   ένταξης μας στο ευρωπαϊκό και  διεθνές γίγνεσθαι.

Ν. Χατζηνικολάου: Δηλαδή θα μείνουμε ή θα φύγουμε από το ΝΑΤΟ;

Α. Τσίπρας: Δεν έχουμε ως προγραμματική θέση την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ. Αυτό θα ήταν επιπόλαιο να το έλεγα. Έχουμε όμως σαφή  προγραμματική θέση ότι η Ελλάδα πρέπει να μετατραπεί σε χώρα ειρήνης και ασφάλειας. Δεν θα υπάρχει έλληνας φαντάρος σε αποστολές του ΝΑΤΟ σε ξένες χώρες. Στο Αφγανιστάν ή στη Σομαλία. Να προστατεύσει τι εκεί; Ποια εθνικά συμφέροντα; Θα επαναπροσδιορίσουμε τους όρους παρουσίας μας εκεί. Αλλά δε θα προχωρήσουμε σε επιπόλαιες κινήσεις που θα θέσουν σε διακινδύνευση τα ζωτικά μας συμφέροντα

http://www.enikos.gr/politics/49073,O_Alexhs_Tsipras_apanta_sta_erwthmat...

(χρονικό σημείο: 1.03-1.10)

http://www.youtube.com/watch?v=8MOAxLdSwac&feature=player_embedded (χρονικό σημείο: 1.03-1.10)

Απαράδεκτη δήλωση υποταγής στη μηχανή του πολέμου

Κρίνοντας επί της ουσίας, πρόκειται για θέση απαράδεκτη, ακόμη και με τα κριτήρια της παλιάς αριστερής σοσιαλδημοκρατίας. Είναι  ανοιχτή πολιτική δήλωση υποταγής και παραμονής εντός  του  διεθνούς πλαισίου κυριαρχίας των ηγεμονικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Δεν διατυπώνεται  σε μια περίοδο υποβάθμισης του δολοφονικού για τους λαούς και την ειρήνη ρόλου του ΝΑΤΟ. Αντιθέτως, είμαστε σε μια εποχή επικίνδυνης αναβάθμισης του και τυχοδιωκτισμών, ειδικά στην περιοχή μας. Λίγα χρόνια μετά το κομμάτιασμα και τη δολοφονία μιας ευρωπαϊκής χώρας όπως η Γιουγκοσλαβία, το φριχτό πόλεμο του Αφγανιστάν, το βομβαρδισμό στη Λιβύη, τους πολέμους σε Αφγανιστάν, Ιράκ, Σομαλία.

Εντός ΝΑΤΟ, εντός ΕΕ, εντός πλαισίου

Θυμόμαστε χρόνια αριστερούς της ‘’ευρωπαϊκής’’ αριστεράς, να δικαιολογούν την θέση του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της ΕΕ και να υπερασπίζονται μια διάκριση της έναντι του ιμπεριαλιστικού ΝΑΤΟ. Γινόταν και γίνεται με βάση την εκτίμηση, πως η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί κατά βάση μια οικονομική πολιτική διαδικασία, που ναι μεν σήμερα ηγεμονεύεται από τις συντηρητικές  δυνάμεις, αλλά αποτελεί μια αντικειμενικά προοδευτική διαδικασία, καθώς συγκροτεί ένα πλαίσιο υπέρβασης των εθνικών ανταγωνισμών που ενέχουν πάντα τον κίνδυνο όχι μόνο οικονομικών αλλά και πολεμικών ανταγωνισμών.  Αντίθετα, το ΝΑΤΟ είναι ένας κατά βάση στρατιωτικός οργανισμός, με ηγεμονία των ΗΠΑ, απομεινάρι του ψυχρού πολέμου, φωνή από το παρελθόν.

Η πραγματικότητα, όπως υποδήλωνε  και το ευφυές αλλά  λοιδορούμενο πλέον και από την  διαχειριστική αριστερά σύνθημα ‘’ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο’’, είναι τελείως διαφορετική.

Τόσο το ΝΑΤΟ, όσο και η ΕΕ, όσο και το ΔΝΤ, το G20, o ΠΟΕ, η Διεθνής Τράπεζα και άλλοι διεθνείς οργανισμοί, αποτελούν αλληλοσυμπληρούμενες μορφές πολιτικής, οικονομικής και στρατιωτικής θωράκισης και μακροημέρευσης  του κόσμου του κεφαλαίου, σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Δεν συγκροτήθηκαν ευκαιριακά απέναντι σε ένα ‘’ανατολικό στρατόπεδο’’ που δεν υπάρχει, αλλά απέναντι στον κόσμο της εργασίας και τους λαούς. Συγκροτούν ένα πλαίσιο επιδρομής απέναντι στην  αντίσταση των εργαζόμενων στρωμάτων και των λαϊκών πληθυσμών σε όλο τον κόσμο στην παγκόσμια κλοπή του μόχθου και του πλούτου. Σε αντίθεση με τις ηγεμονικές απόψεις στην αριστερά της ήττας, ο κόσμος του κεφαλαίου, θεωρεί πως ο κίνδυνος των επαναστάσεων είναι υπαρκτός και ανερχόμενος και ας μην υπάρχει ο ‘’σοσιαλισμός, που (δεν) γνωρίσαμε’’. Ίσως και εξ αιτίας της απουσίας του τελευταίου, να είναι και πιο ανεξέλεγκτος.

Το ΝΑΙ της αριστεράς τόσο στην ΕΕ όσο και στο ΝΑΤΟ, δεν είναι κατά βάση προϊόν μιας λαθεμένης εκτίμησης για τον χαρακτήρα αυτών των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, ούτε ζήτημα τακτικής.

Έχει κοινά χαρακτηριστικά. Είναι κυρίως η έκφραση, σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, της άρνησης  της ρεφορμιστικής ηττημένης αριστεράς, να τοποθετηθεί θαρραλέα και επαναστατικά απέναντι στο αστικό  πλαίσιο και την εξουσία του. Αποτελεί απόδειξη των ορίων της, των αδιεξόδων της και της αυτο-ακύρωσης της στο άχαρο πεδίο της διαχείρισης του κόσμου της εκμετάλλευσης. Είναι η προβολή σε ένα ανώτερο επίπεδο του φόβου να συγκρουστεί με την πραγματική εξουσία και το κράτος σε εθνικό επίπεδο.  

Το εφεύρημα της ‘’διάλυσης’’ και της αποστροφής  των ‘’μονομερών ενεργειών’’ της αποχώρησης από το ΝΑΤΟ  ή την ΕΕ, είναι η λογική διαφυγή, που επιχειρεί να γεφυρώσει τις αριστερές διαθέσεις και θέσεις, με τις δεξιές πρακτικές και πολιτικές. Με την ευκαιρία να θυμίσουμε ότι θεωρητικά και το ΝΑΤΟ έχει σαν στόχο τη ..διάλυση του.

Έωλα επιχειρήματα, επικίνδυνες αυταπάτες

Επαναδιαπραγμάτευση, αναπροσαρμογή, επανατοποθέτηση, αλλαγή των όρων παρουσίας σε αυτούς τους οργανισμούς. Πρόκειται για λεκτικές καταφυγές και  μόνιμη επωδό επιχειρημάτων, εδώ και δεκαετίες. Είτε ακούς  Ανδρέα Παπανδρέου το 81-82, είτε Νταλέμα και Κοσούτα την εποχή που η ιταλική αριστερά κυβερνούσε και συν-βομβάρδιζε στη Γιουγκοσλαβία, είτε Μελανσόν,  όταν επικροτούσε την δολοφονική εκστρατεία στην Λιβύη.

Αν θέλουμε να απαντήσουμε στο  παρόν με όρους προοπτικής και μέλλοντος, οφείλουμε να  κοιτάξουμε με θάρρος στο παρελθόν και στην ιστορία. Και αυτό μας λέει πως η αριστερά του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, συντηρεί  αυταπάτες και φόβους που σπέρνει ο αντίπαλος. Για πάντα;

Τακτική αντιμετώπισης του φόβου;

Είναι συνηθισμένη η άμυνα  στην αριστερή κριτική, με  το επιχείρημα ότι ‘’πρόκειται για μια τακτική αντιμετώπισης του φόβου που έχει ο κόσμος και τίποτα άλλο’’.

Να το συζητήσουμε.

Παρατήρηση πρώτη: Πράγματι, ο αντίπαλος σπέρνει τον φόβο, όλο και περισσότερο. Έχουμε την εντύπωση πως αν η αριστερά τον αναπαράγει, ότι συμβάλλει σε κάτι θετικό; Ας δούμε το παράδειγμα της ΕΕ. ‘’Θα γίνει καταστροφή και κόλαση, άμα μας βγάλετε από την ευρωζώνη’’, ωρύονται οι θλιβεροί συνέταιροι της ευρωπαϊκής τρόικας και των μνημονίων. Ναι, ‘’δίκιο έχετε για την καταστροφή’’, απαντάει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εμείς ‘’είμαστε υπέρ της παραμονής, εσείς θα μας βγάλετε και θα μας πάτε στη δραχμή και την καταστροφή’’. Έτσι το 35% κατά της συμμετοχής στην ευρωζώνη πριν τις εκλογές στις 6 Μάη, έγινε σήμερα 15-20%. Δεν είναι προκλητικό να έρχεται μετά  η ίδια η αριστερά και να επικαλείται τον φόβο, λέγοντας:  ‘’Τι να κάνουμε ρε παιδιά; Άμα ο κόσμος  ήθελε σύγκρουση με την ΕΕ, θα ψήφιζε ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αφού φοβάται…;’’

Παρατήρηση δεύτερη: Σήμερα,  κάποιες αλλαγές και τομές που κατά την αντίληψη της αριστεράς είναι αναγκαίες για την επιβίωση του λαού, δεν  φαντάζουν ώριμες και εφικτές στη συνείδηση των εργαζομένων. Πως στεκόμαστε σε αυτό; Συνηγορούμε στις αυταπάτες του κόσμου που αποτελούν και προϊόν της πολιτικής και ιδεολογικής κυριαρχίας των συντηρητικών δυνάμεων και της πλύσης εγκεφάλου, κάνουμε την αδυναμία και τον αποπροσανατολισμό  των ανθρώπων αρετή ή προσπαθούμε να ανατρέψουμε αυτές τις αντιλήψεις, ώστε αυτές οι αλλαγές να είναι κατανοητές αύριο; Είναι σοβαρό ζήτημα αυτό. Κρίνει αν η αριστερά έχει πράγματι μια στρατηγική ματιά και στόχευση προοπτικής και ανατροπής και εργάζεται για αυτό ή αν απλά ασκείται στον τακτικισμό και βυθίζεται στη μιζέρια της διαχείρισης των υπαρκτών συσχετισμών. Να μη ξεχνάμε ότι οι αντιλήψεις του κόσμου, συμπεριλαμβανόμενου του φόβου, δεν αποτελούν αντικειμενικό και σταθερό πεδίο, αλλά και έκφραση του ταξικού και  πολιτικού  συσχετισμού που πρέπει να ανατραπεί.

Παρατήρηση τρίτη:  η λογική των υποχωρήσεων και του μετριασμού των θέσεων της αριστεράς, μπροστά στην πίεση και την κινδυνολογία των αστικών δυνάμεων, αποτελεί  ένα καλό δρόμο για να έρχεται ο κόσμος προς την αριστερά; Δεν συμφωνούμε. Πράγματι αυτό είναι η μόνιμη πίστη της αριστεράς των ‘’μεταρρυθμίσεων’’, που όμως δεν επιβεβαιώνεται. Ο κόσμος δεν είναι κουτός. Τα συντηρητικά κόμματα  τα ψηφίζει για ‘’τάξη και ησυχία’’, όχι μόνο για κάποιες πολιτικές θέσεις. Αν υποσχεθεί και η αριστερά ‘’τάξη και ησυχία’’,  θα γίνει πιστευτή άραγε; Πολλοί εργαζόμενοι που θέλουν να ξεφύγουν από τα δεξιά κόμματα, επιλέγουν την παλιά σοσιαλδημοκρατική αλλαγή των ‘’ήρεμων και άκοπων αλλαγών’’, με κυβερνητική ανάθεση, χωρίς αγώνα. Άραγε, αν η αντικαπιταλιστική αριστερά, υποσχεθεί το ίδιο, ‘’μια κυβέρνηση μετά από εκλογές, που θα κάνει ότι πρέπει’’, είμαστε σίγουροι ότι ο κόσμος θα έρθει τρέχοντας;  Αν η αριστερά αντιπροσωπεύει την ανάγκη της ρήξης και της ανατροπής  στη βάση ενός αναγκαίου αντικαπιταλιστικού προγράμματος  για τη σωτηρία του λαού, δεν αποφεύγει την πολιτική και κοινωνική πόλωση, αλλά την προετοιμάζει πολιτικά, ιδεολογικά, κινηματικά. Οργανώνει το λαό για αυτήν και δεν τον αποκοιμίζει.

Παρατήρηση τέταρτη: Είναι θέμα τιμονιού και τιμονιέρη άραγε; Είναι φανερό πως περνάει από το μυαλό πολλών: ‘’Μωρέ ας πάρουμε εμείς την κυβέρνηση, καθησυχάζοντας του φοβισμένους νοικοκυραίους και θα τους κανονίσουμε όλους μετα..’’ Αμ δε… Δε μας κυβερνά η κάλπη, ούτε  η κυβέρνηση. Έχουμε μια  εξουσία στην Ελλάδα, μια οικονομική ολιγαρχία με το όπλο του διευθυντικού δικαιώματος, αλλά και  οργανωμένη πολιτικά σε ένα κράτος αντεργατικό, με ένα μηχανισμό καταστολής που κατά 60% ψηφίζει Χρυσή Αυγή…  Λέει κάτι αυτό; Ακόμη και αν κάποιος καταφέρει κανείς να ''πάρει το τιμόνι'' με αυτό τον τρόπο, απλούστατο θα είναι όμηρος της ίδιας του της νέας του ταυτότητας..