Στο σύστημα που υπηρέτησαν και προώθησαν όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολιτευτικής Ελλάδας

• Στη Ν.Δ.  με τα δύο μνημόνια, την εξασφάλιση ανεξέλεγκτης αύξησης  του κεφαλαίου (ελληνικό και ξένο), την απεριόριστη εκμετάλλευση των εργαζομένων (7ήμερο εργασίας, 12ωρο ημερησίως, απολύσεις), την  ποδοπάτηση των κεκτημένων των εργαζομένων που αποκτήθηκαν με παγκόσμιους αγώνες και για τα οποία χύθηκε πολύ εργατικό αίμα.
• Στον ΣΥΡΙΖΑ, με το 3^ο μνημόνιο, την άγρια λιτότητα, το άλλοθι στην ακροδεξιά (ΑΝΕΛ), τη διατήρηση φασιστικών/ναζιστικών στοιχείων στα σώματα ασφαλείας, την βίαιη καταστολή, την ασύστολη ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου, την ανενδοίαστη ισοπέδωση της εργατικής τάξης, την άνευ όρων πρόσδεση στο άρμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ.
• Στο ΚΙΝΑΛ, με το ΔΝΤ.
• Στη συμμορία της Χ.Α (και τα γελοία υποκατάστατά της).
• Στο γραφειοκρατικό ΚΚΕ, που ευαγγελίζεται πως η λύση στα προβλήματα των εργαζομένων είναι η κοινοβουλευτική του ενδυνάμωση.
• Στις διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ: (ΛΑΕ, με τα εθνικιστικά παραληρήματα, προσωποπαγής Πλεύση Ελευθερίας, με την εφαρμογή των συστημικών νόμων, Βαρουφάκης, που δεν κάνει τον κόπο να κοινοποιήσει τις αρχές του κόμματός του).

Για άλλη μια φορά βρισκόμαστε μπροστά σε εθνικές εκλογές.

Για ακόμη μια φορά αντιμετωπίζουμε την ίδια κατάσταση. Το στόρι επαναλαμβάνεται:

• Οι ίδιες υποσχέσεις: -θα έρθει η ανάκαμψη

                                     -Θα μπει τέλος στη λιτότητα

                                     -θα βγούμε απ’ τα μνημόνια

                                     -θα γίνουν επενδύσεις

• Τα ίδια ψευτοδιλήμματα: «ψηφίστε με, για να μην βγει ο άλλος και επέλθει καταστροφή»

Και οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται, αλλά η κατάσταση παραμένει η ίδια. Η ίδια πολιτική εφαρμόζεται και οι κατώτερες τάξεις καμιά βελτίωση δεν βλέπουν.

Αντιθέτως:

– αυξάνεται η ανεργία

– γενικεύεται η επισφαλής εργασία

– μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις

– αυξάνεται η φορολογία για τους φτωχότερους

• εκμηδενίζονται οι κοινωνικές παροχές
•  

Και γενικά πέφτει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και των φτωχών στρωμάτων.

Αυτό βεβαίως συμβαίνει γιατί η αλλαγή προσώπων ή κομμάτων στην κυβέρνηση, ενδεχομένως σημαίνει μια διαφορετική διαχείριση, αλλά  δεν σηματοδοτεί πραγματικές οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές. Στα χρόνια της κρίσης είδαμε κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, τεχνοκρατών, συνεργασίας, τα πάντα – και όλες αυτές οι κυβερνήσεις εφάρμοσαν εξίσου τη λιτότητα, τα μνημόνια, την πολιτική των ελλήνων καπιταλιστών, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Δεν είναι τα πρόσωπα που κάνουν τη διαφορά, όταν διατηρείται το ίδιο σύστημα διακυβέρνησης.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, λοιπόν, αυτό το υπάρχον καπιταλιστικό σύστημα δεν αποδέχεται και θεωρεί ότι πρέπει να αλλάξει εις βάρος των πλουσίων και προς όφελος των εργαζομένων, καθώς αυτοί είναι που παράγουν τον πλούτο.

Πιστεύει πως το σύστημα όμως δεν αλλάζει με διαχειριστικές τακτικές. Δεν υπάρχει καλύτερη διαχείριση. Δεν μπορεί να είναι λύση το «λιγότερο κακό». Το σύστημα δεν βελτιώνεται. Μόνο ανατρέπεται.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ συγκρούεται με τον καπιταλισμό και παλεύει να περάσει η εξουσία στα χέρια των εργαζομένων, μέσα από τις οργανώσεις και τις συνελεύσεις τους, για ν’ αλλάξει η ζωή τους.

Και η ζωή τους θ’ αλλάξει ΜΟΝΟ  αν:

• Δοθούν πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και όχι ψεύτικα επιδόματα και κάλπικες παροχές.
• Μειωθεί το ωράριο εργασίας, ώστε να υπάρξουν θέσεις για νέες προσλήψεις και ριζική αντιμετώπιση της ανεργίας.
• Διαγραφεί το χρέος, γίνει αποδέσμευση από την ΕΕ και μπει οριστικό τέλος στη λιτότητα.
• Αναλάβουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι  τον έλεγχο των επιχειρήσεων, ώστε να παράγεται ό,τι χρειάζεται και όχι ό,τι επιτάσσει το κέρδος.
• Γίνει εθνικοποίηση των τραπεζών.
• Αποτραπούν οι ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας ιδιοκτησίας.
• Σταματήσει  η οικολογική καταστροφή του πλανήτη που γίνεται με σκοπό την κερδοφορία των δυνατών.
• Χειραφετηθούν  οι καταπιεσμένες  κοινωνικές ομάδες και αναγνωρισθούν τα ίσα δικαιώματά τους.
• Ισχύσει πραγματική και ουσιαστική ισότητα των γυναικών στην κοινωνία, στην εργασία και στην οικογένεια της πατριαρχίας.
• Εξασφαλισθούν  ίσα δικαιώματα εκπαίδευσης σε όλους.
• Θεσπιστούν δωρεάν για όλους ασφάλιση, υγεία και κοινωνικά αγαθά (νερό, θέρμανση, ηλεκτρικό ρεύμα, παιδικοί σταθμοί).
• Αποσοβηθεί ο κίνδυνος του πολέμου, που υποκινείται από το ΝΑΤΟ και επέλθει συναδέλφωση με τους γειτονικούς λαούς.
• Νομιμοποιηθούν  όλοι οι πρόσφυγες  και μετανάστες  εργαζόμενοι, με τους οποίους έχουμε τις ίδιες επιδιώξεις, τις ίδιες απαιτήσεις και τις ίδιες διεκδικήσεις από τα αφεντικά.

Το ιδεολόγημα με τη χαμένη ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, λόγω της μικρής της δύναμης και συνεπώς της αδυναμίας της να κυβερνήσει, είναι κίβδηλο. Χαμένη είναι η ψήφος στα κόμματα που έχουν ήδη κυβερνήσει και μας έχουν κατασπαράξει.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει αυταπάτες για την ανάληψη της κοινοβουλευτικής εξουσίας. Η επιδίωξή της είναι να συσπειρωθεί η εργατική τάξη και τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα και να διεκδικήσουν μια δίκαιη κατανομή του πλούτου.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν επιζητεί την ανάθεση από τους ψηφοφόρους, επιζητεί τη συμμετοχή και τη συστράτευσή τους  για την Ανατροπή.

Ένα δυνατό μαζικό κίνημα θα μπορέσει να φέρει την αλλαγή και να θεμελιώσει μια άλλη κοινωνία, που θα στηρίζεται στα χαμηλά στρώματα και όχι στους «άριστους» που αποφασίζουν αντ’ αυτών.

Σούλα Κατσιαμπούρα,

υποψήφια βουλευτής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με το ψηφοδέλτιο Επικρατείας.

Πηγή: thenewspaper.gr