Γιώργος Κρεασίδης

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι αδίστακτη και αποφασισμένη να αξιοποιήσει στο έπακρο την ολέθρια κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ

Μια βδομάδα ήταν αρκετή για να δείξει πού θα κινηθεί η νέα κυβέρνηση της ΝΔ: Στο έδαφος μια συντηρητικής μετατόπισης πάνω στα ερείπια της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ που διέσυρε την έννοια της Αριστεράς. Πρόκειται για τη ρεβάνς του πολιτικού συστήματος της άρχουσας τάξης που κλονίστηκε, καθώς ο δικομματισμός επανέρχεται ποσοστιαία σε επίπεδα προ κρίσης, με την πρώτη αυτοδύναμη κυβέρνηση μετά το 2009 και τον ΣΥΡΙΖΑ να παίρνει τη θέση που κατείχε το ΠΑΣΟΚ. Σε ένα βαθμό ο κόσμος του κεφαλαίου νιώθει ότι πέρασαν για πάντα οι μέρες αγωνίας που έζησε όσον αφορά στη θέση της Ελλάδας στο ευρώ και την ΕΕ στην αρχή της δεκαετίας.

Αυτά αποτυπώνονται στις πρώτες συμβολικές και όχι μόνο πράξεις της νέας κυβέρνησης. Συγκεντρωτικό κυβερνητικό σχήμα, όπου πέρα από το στενό κύκλο του Μητσοτάκη, μεγάλο βάρος έχουν οι δήθεν τεχνοκράτες, δηλαδή εξωκοινοβουλευτικοί που δε φοβούνται για το πολιτικό κόστος, πρώην στελέχη του ΣΕΒ, των επιχειρήσεων, των νεοφιλελεύθερων θινκ τανκ (Δράση, ΚΕΦΙΜ) κλπ. Σταθερή είναι η προσήλωση στην υλοποίηση των μνημονιακών δεσμεύσεων, όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και η κατοχύρωση όσων ήδη έχουν υλοποιηθεί, όπως η εργασιακή ζούγκλα και η υποβάθμιση των κοινωνικών υπηρεσιών του δημοσίου. Γεμάτη νόημα ήταν και η πρώτη επίσκεψη του πρωθυπουργού στο υπουργείο Παιδείας, με ρητορείες υπέρ της υποταγής της εκπαίδευσης στα επιχειρηματικά συμφέροντα και προαναγγελία της κατάργησης του ασύλου.

Η αναγνώριση ως προέδρου της Βενεζουέλας του πράκτορα των ΗΠΑ και επίδοξου πραξικοπηματία Γκουαϊδό υπογραμμίζει, ταυτόχρονα, την απόλυτη ταύτιση με τον αμερικάνικο και ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό. Είναι αποτέλεσμα της γραμμής ΣΥΡΙΖΑ για στοίχιση με τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, όπως και την ΕΕ, στα πολλαπλά μέτωπα που αφορούν τους υδρογονάθρακες και τους δρόμους του εμπορίου σε ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή. Μια επιλογή που η ελληνική άρχουσα τάξη θεωρεί στρατηγικής σημασίας στον ανταγωνισμό της με την τουρκική για τις ΑΟΖ και το γενικότερο συσχετισμό στην περιοχή.

Ανεβαίνει ο πήχης για τις ταξικές δυνάμεις και την μαχόμενη Αριστερά

Κεντρική επιλογή, επίσης, είναι η αντιμετώπιση του προσφυγικού ως απειλής για τη δημόσια ασφάλεια και όχι σαν μια ανθρώπινη τραγωδία, αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και της επέλασης των πολυεθνικών. Η ΝΔ ταυτίζεται με την κυρίαρχη επιλογή στην ΕΕ για διαίρεση των φτωχών με όπλο το φόβο για τους πρόσφυγες.

Παράλληλα, η βάρβαρη επίθεση των ΜΑΤ την Πέμπτη στο Κουκάκι ενάντια στη διαμαρτυρία των κατοίκων για τις αυξήσεις στα νοίκια λόγω της βραχυχρόνιας μίσθωσης ακινήτων (airbnb κ.ά.) έδειξε τι ακριβώς αφορά η συνθηματολογία για «νόμο και τάξη». Μάλιστα, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (!), του βραβευμένου από το FBI Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, προχώρησε και σε μια επικοινωνιακή εκστρατεία που παρουσίαζε τους διαδηλωτές που δέχτηκαν την αστυνομική καταστολή σαν επιτιθέμενους…

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν κρύβει τις προθέσεις της και την αποφασιστικότητά της να αξιοποιήσει την ολέθρια κληρονομιά της προκατόχου του. Εξάλλου, ο ΣΥΡΙΖΑ της δίνει πίστωση χρόνου, εγγυάται τη συνέχεια του κράτους και τη μετρημένη αντιπολίτευση. Ωστόσο, ο έλεγχος του πολιτικού συστήματος δεν συνεπάγεται και κοινωνική σταθερότητα. Οι πηγές της λαϊκής δυσαρέσκειας δεν έχουν εκλείψει, ενώ η καπιταλιστική κρίση είναι παρούσα και απειλεί με νέο παροξυσμό.

Βέβαια, ο λαϊκός παράγοντας δεν θα βγει ξανά στο προσκήνιο, ξεπερνώντας το μούδιασμα των εκλογικών αποτελεσμάτων, ούτε αυτόματα ούτε με επίκληση της ανάγκης να γίνουν αγώνες. Η μαχόμενη Αριστερά και οι κοινωνικές πρωτοπορίες θα μετρηθούν για την ικανότητά τους να αντλήσουν διδάγματα από την πορεία επικράτησης και διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Πρώτα από όλα χρειάζεται μια κρίσιμη συσπείρωση δυνάμεων, που θα προσπεράσει τον εγκλωβισμό στο σχεδιασμό του εργοδοτικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού. Η απόφαση της ΑΔΕΔΥ να περιμένει απλά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, ενώ η ΝΔ έχει προαναγγείλει νέα επίθεση σε κοινωνικές υπηρεσίες και εργασιακές σχέσεις στο δημόσιο, δεν συνιστά απλώς αγωνιστική αφλογιστία. Είναι στάση συναίνεσης και χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση. Είναι ολοφάνερο ότι είναι αδιέξοδα τα καλέσματα για αλλαγή στάσης των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και η στοίχηση πίσω από το ΣΥΡΙΖΑ που αυτοδιαφημίζεται ήδη ως αριστερή αντιπολίτευση. Πρόκεται για οπισθοδρομικές επιλογές που θα οδηγήσουν σε νέες ήττες. Επείγει η απόφαση για αντιεργοδοτικό και αντικυβερνητικό αγώνα, για να έρθουν στο προσκήνιο τα αιτήματα που απουσιάζουν: Για αυξήσεις, μόνιμη δουλειά, ασφάλιση και δικαιώματα, οι απεργίες και οι μαχητικές μορφές αγώνα που στοχοποιούνται και λοιδοωρούνται. Αλλά και για την ενότητα των εργαζομένων χωρίς τις διαιρέσεις που δεν έχουν τελειωμό – παλιός-νέος, Έλληνας-μετανάστης, δημόσιος-ιδιωτικός, μόνιμος-προσωρινός, ανταγωνιστικός και μη. Επείγει, προπαντός, η δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων που είναι προϋπόθεση για όλα αυτά, καθώς εγγυάται ότι ο λόγος θα ανήκει στους εργαζόμενους και όχι σε κάθε λογής γραφειοκράτες. Αυτά τα στοιχεία, δηλαδή, που μόνο στα πρωτοβάθμια σωματεία, αλλά και σε επιτροπές αγώνα της μαχόμενης βάσης των εργαζομένων μπορούν να συναντηθούν.

Ο δρόμος αυτός ανεβάζει τον πήχη των απαιτήσεων για τη συγκρότηση των ταξικών αγωνιστικών δυνάμεων πέρα από τα όρια μιας παρακολουθητικής λογικής στις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αλλά και για την υπέρβαση του κομματικού ακτιβισμού για την αδιέξοδη διαμαρτυρία, που οδηγεί σε κοινοβουλευτική εκτόνωση – είτε στην προοπτική του «λιγότερου κακού» του ΣΥΡΙΖΑ είτε στο κόμμα-αποκούμπι του ΚΚΕ κ.ά., χωρίς ελπίδα ανατροπής στον ορίζοντα.

Στο πολιτικό επίπεδο απαιτείται μια άλλη Αριστερά. Οι δυνάμεις του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ οφείλουν να πάρουν πρωτοβουλίες άμεσα που θα φέρουν στο προσκήνιο τις δυνατότητες της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς να συσπειρώνει, να συμβάλλει στην ανάπτυξη και τον προσανατολισμό των αγώνων και να παρεμβαίνει πολιτικά, όπως με το σύνθημα της διαγραφής του χρέους. Και παράλληλα, να απεγκλωβίζεται από την προγραμματική ρηχότητα, την υποβάθμιση του επαναστατικού δρόμου σε επαγγελία και το αδιέξοδο της συσπείρωσης σε ετερόκλητο άθροισμα.

Φυσικά αυτός ο δρόμος θα δοκιμαστεί στη δράση και την πράξη. Ένας από τους πρώτους σημαντικούς σταθμούς θα είναι η ανεξάρτητη συγκέντρωση για μια εργατική και λαϊκή αντιπολίτευση που θα γίνει στις 7 Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη, στην Καμάρα, όταν στα εγκαίνια της ΔΕΘ θα μιλάει ο Μητσοτάκης.

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 14.7.2019

http://prin.gr/?p=26750