Ελληνοτουρκικοί ανταγωνισμοί, ΑΟΖ και Λιβύη: H πραγματική απειλή είναι η πολεμοκαπηλεία

 

Νίκος Λούντος

 

Το μνημόνιο Λιβύης - Τουρκίας έχει μετατραπεί σε πρώτο θέμα σε εφημερίδες και κανάλια. Η ελληνική κυβέρνηση το βάζει στην ατζέντα των διεθνών οργανισμών, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, στην επικείμενη συνάντηση του Μητσοτάκη με τον Τραμπ. Μας κοροϊδεύουν ανοιχτά. Το φυσικό αέριο και οι μοιρασιές στα ανοιχτά της Μεσογείου δεν είναι πρώτο θέμα για τις ζωές των εργαζόμενων ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Τουρκία.

 

Αντίθετα, η πολεμοκαπηλία και ο αντιτουρκισμός που καλλιεργεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη μάς απειλούν πραγματικά. Πάνω από το Αιγαίο κλιμακώνονται οι “ασκήσεις” και οι εικονικές αερομαχίες. Τα διεθνή ΜΜΕ συζητάνε το σενάριο για θερμό επεισόδιο, πραγματική σύγκρουση δηλαδή στα νότια της Κρήτης που μπορεί να επεκταθεί παντού. Στην πρώτη γραμμή επανέρχονται τα εξοπλιστικά προγράμματα, περισσότερα πεταμένα λεφτά για πολεμικά αεροπλάνα, πλοία και πυραύλους. Αυτά είναι που μας απειλούν και αυτά πρέπει να σταματήσουμε.

 

Έτσι κι αλλιώς, η κυβέρνηση της ΝΔ μάς πουλάει ψέματα και για τις ίδιες τις εξελίξεις. Θέλει να παρουσιάζεται σαν φωνή ψυχραιμίας, ενώ η Τουρκία “αποσταθεροποιεί” τη Μεσόγειο. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία απαντάει με το ίδιο νόμισμα σε όλες τις προκλήσεις που ήρθαν από τις ελληνικές κυβερνήσεις στο θέμα των ΑΟΖ (Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες).

 

Με το επικίνδυνο εργαλείο των ΑΟΖ η ελληνική διπλωματία πίστευε ότι θα κόψει την Ανατολική Μεσόγειο φέτες. Πατώντας πάνω στην Κύπρο, έχτισε συμφωνίες με το Ισραήλ και τη δικτατορία της Αιγύπτου, κάνοντας λες και η Τουρκία δεν είναι η χώρα με τη μεγαλύτερη ακτή στην επίμαχη περιοχή. Τώρα η Τουρκία κάνει χιαστί την ίδια κίνηση προς τα νοτιοδυτικά, μοιράζοντας τη ζώνη που συνδέει τις ακτές της με τη Λιβύη. Η ελληνική κυβέρνηση δηλώνει σοκαρισμένη που η Τουρκία “δεν βλέπει την Κρήτη”.

 

Αυτά έφεραν οι μεγαλομανίες του ελληνικού καπιταλισμού. Έφτιαχναν τρίγωνα με το Τελ Αβίβ και με το Κάιρο, αλλά τώρα κλαψουρίζουν ότι απειλείται η Κρήτη.

 

Κατηγορούν την Τουρκία για τη στρατιωτική της συμφωνία με την κυβέρνηση της Τρίπολης. Είναι αποσταθεροποιητική λένε. Όσο τα ισραηλινά αεροπλάνα έκαναν βόλτες πάνω από την Κρήτη και από το Αιγαίο, και έκαναν εικονικούς βομβαρδισμούς, στα πλαίσια των συμφωνιών Ελλάδας-Ισραήλ, όλα πήγαιναν υπέροχα. Δεν είχε σημασία ούτε ότι έκαναν πρόβες για να συνεχίσουν τις δολοφονίες στη Λωρίδα της Γάζας, ούτε ότι την ίδια στιγμή το Ισραήλ κλιμάκωνε τις απειλές κατά της Τουρκίας, από την εποχή του ισραηλινού ρεσάλτου κατά του Στολίσκου της Ελευθερίας που μετέφερε βοήθεια στη Γάζα, το 2010.

 

Η ελληνική κυβέρνηση θυμήθηκε τώρα ότι η Λιβύη είναι μοιρασμένη χώρα και κατηγορεί την Τουρκία ότι τροφοδοτεί τον εμφύλιο, στηρίζοντας τη μία από τις δύο πλευρές. Τώρα οι ίδιοι απελαύνουν από την Αθήνα τον πρεσβευτή της κυβέρνησης της Τρίπολης και υποδέχονται με τιμές την επόμενη βδομάδα τον πρόεδρο του Κοινοβουλίου του Τομπρούκ. “Αναγνωρισμένη διεθνώς” κυβέρνηση συνεχίζει να είναι η κυβέρνηση του Σαράτζ στην Τρίπολη, αλλά η Αθήνα τώρα υπογραμμίζει πως δεν πρόκειται για νόμιμη κυβέρνηση μιας και δεν έχει την έγκριση του Τομπρούκ. Ο πρώτος εμπρηστής του πολέμου στη Λιβύη είναι ο σύμμαχος της ελληνικής κυβέρνησης, δικτάτορας Σίσι, που τροφοδοτεί με όπλα τον στρατηγό Χάφταρ ο οποίος πολιορκεί την Τρίπολη. Η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα κάνουν το ίδιο. Ο Τραμπ τον περασμένο Απρίλη είχε κάνει υποστηρικτικό τηλεφώνημα στον Χάφταρ. Ο Μακρόν τον στηρίζει επίσης, ενώ τους τελευταίους μήνες έχουν πληθύνει οι αναφορές για ρώσικη παρουσία στις γραμμές του Χάφταρ.

 

Η νεολαία της Λιβύης που σκοτώνεται καθημερινά σε αυτόν τον άδικο από όλες τις πλευρές πόλεμο δεν ενδιαφέρει κανέναν. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που πουλιούνται σαν σκλάβοι, δολοφονούνται και βιάζονται και από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές δεν απασχολούν κανέναν. Την διχασμένη Λιβύη τη θυμήθηκαν όταν είδαν να χάνουν από τα χέρια τους το φυσικό αέριο και τους πιθανούς (μελλοντικούς) αγωγούς.

 

Η ελληνική κυβέρνηση πίστευε πως η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έβαζε φρένο στις κινήσεις της Τουρκίας. Έπεσε έξω στις εκτιμήσεις και τώρα το πληρώνει. Νόμιζε πως η επιθετικότητα της Τουρκίας σε βάρος των Κούρδων στη Συρία θα την απομόνωνε και πως η ελληνική πλευρά θα έβγαινε κερδισμένη στις μοιρασιές των ΑΟΖ γύρω από την Κύπρο. Τελικά ο Ερντογάν έφτασε σε συμφωνία με τον Τραμπ και όλοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αναγνωρίζουν ως κομμάτι της “σταθεροποίησης” της Συρίας την εισβολή του τουρκικού στρατού.

 

Όσο και να σηκώνουν το ζήτημα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, οι διχασμοί, τα διλήμματα και τα προβλήματα στο εσωτερικό του ιμπεριαλισμού είναι πλέον τόσο μεγάλα που δεν υπάρχουν ούτε ομοφωνίες, ούτε συμφωνίες, ούτε αυτόματες κυρώσεις. Καμιά συμμαχία πλέον δεν είναι δεδομένη και σταθερή. Όλα αυτά φάνηκαν και με το παραπάνω στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Αγγλία (βλέπε κάτω). Όλο και περισσότερες διαφορές λύνονται πλέον στον πάγκο του χασάπη, όποιος προλάβει να εισβάλει, όποιος προλάβει να ελέγξει, όποιος προλάβει να κάνει τις μπίζνες με τους εξοπλισμούς.

 

Εκεί στηρίζονται και αυτοί που σαν τον Κοτζιά, που τον είχε Υπουργό Εξωτερικών ο ΣΥΡΙΖΑ για τρία χρόνια, βγαίνουν και καλούν σε επιθετικές ενέργειες εδώ και τώρα. Ο Κοτζιάς καλεί σε αυτόματη ανακήρυξη της ΑΟΖ με την Αίγυπτο, κλείσιμο όλων των θαλάσσιων οδών που έχει η Τουρκία, επέκταση των ελληνικών συνόρων (“μεγάλωμα της εδαφικής κυριαρχίας” το λέει ο ίδιος). Καλούν ανοιχτά σε πόλεμο και κατηγορούν τον Μητσοτάκη για… υποχωρητικότητα.

 

Να πάνε να φουντάρουνε στη Μεσόγειο όσοι τόσο πολύ θέλουν να ψάξουν για φυσικό αέριο. Ας πάνε να σκοτωθούνε οι ίδιοι, όσοι θέλουν να μας βάλουν σε πόλεμο για τις ΑΟΖ. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι “υποχωρητική”, χρησιμοποιεί όλα τα κανάλια για να εξασφαλίσει ότι τα ελληνικά αφεντικά, οι κατασκευαστικές και οι εφοπλιστές δεν θα βγουν χαμένοι από τις μοιρασιές, από το λιμάνι της Βεγγάζης ως το φυσικό αέριο ανατολικά της Κύπρου. Θα πάει να συναντηθεί με τον Τραμπ στις αρχές Γενάρη, προβάλλοντας σαν παράσημο τις δαπάνες για εξοπλισμούς (η Ελλάδα είναι δεύτερη μετά τις ΗΠΑ σε ποσοστό δαπανών για όπλα ανάμεσα στις χώρες του ΝΑΤΟ).

 

Ούτε στο ελάχιστο συναίνεση με όλους αυτούς. Η εργατική τάξη δεν έχει συμφέρον από καμιά γεώτρηση και καμιά ΑΟΖ, από καμιά καινούργια κούρσα εξοπλισμών και από καμιά παρέμβαση στο εσωτερικό της Λιβύης και καμιάς άλλης χώρας. Και αν είναι να πληρώσουμε με αίμα το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, είναι καλύτερα όλα τα κοιτάσματα να μείνουν εκεί που βρίσκονται.