Γιάννης Ελαφρός

Σμάρι είχαν πέσει οι φωτορεπόρτερ πάνω στον Αλέξη Τσίπρα και τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ την Πέμπτη στην απεργιακή διαδήλωση στην Κλαυθμώνος. Ίσως γιατί επρόκειτο για την επανεμφάνιση ενός… «είδους υπό εξαφάνιση», του «στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ σε πορεία». Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά από εντατική καμπάνια, εμφανίστηκε με κομματικό μπλοκ –αρκετά μαζικό και οργανωμένο για τα δεδομένα του– με ατσαλάκωτους πρώην υπουργούς και καινούργιες σημαίες, αποκλειστικά κόκκινες για την περίσταση.

Κι όμως ο κόσμος δεν μπορεί να περιμένει πολλά από την αξιωματική αντιπολίτευση κι όχι μόνο λόγω της ισχνής συνδικαλιστικής της παρέμβασης. Πρώτο, εντυπωσιάζει η ρηχή ανάλυση και αντίστοιχη στοχοθεσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει τα σχέδια της κυβέρνησης ως… υπερβολές του Μητσοτάκη. Είναι χαρακτηριστική η ανακοίνωση-κάλεσμα για την απεργία της 6ης Μάη: Ενώ «στην Ευρώπη γίνονται ήδη οι πρώτες απόπειρες μείωσης του χρόνου εργασίας από προοδευτικές κυβερνήσεις, η κυβέρνηση της ΝΔ ταυτισμένη με τα πιο ακραία επιχειρηματικά συμφέροντα επιχειρεί την θεσμοθέτηση της 10ωρης εργασίας». Καλωπισμός της ΕΕ, καμιά αναφορά στο κεφάλαιο, ενώ η κυβέρνηση καταγγέλλεται ως «εντολοδόχος μιας μικρής ελίτ». Δεν πρόκειται για μη «ξύλινο λόγο», αλλά για βασική εκτίμηση: Ο ΣΥΡΙΖΑ, στην αστική του ολοκλήρωση, έχει αποδεχθεί το ρόλο του κεφαλαίου και της κερδοφορίας του, των ιδιωτικών επενδύσεων και των μεγάλων επιχειρήσεων ως ηγετικής δύναμης της ανάπτυξης. Άρα δεν είναι αυτοί αντίπαλοι, αλλά οι «ακραίοι», η «μικρή ελίτ», οι κολλητοί της ΝΔ (σε άλλες περιπτώσεις) και βεβαίως ο νεοφιλελευθερισμός που αντιπαλεύει τις… προοδευτικές κυβερνήσεις. Το γεγονός πως η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων αποτελεί στρατηγικό στόχο του κεφαλαίου, της ΕΕ και όλων των κυβερνήσεων («κεντροαριστερών» ή «κεντροδεξιών») δεν φαίνεται να απασχολεί τη νέα διασπορά αυταπατών του Α. Τσίπρα. Αξίζει όμως να προβληματίσει για τις διακηρύξεις δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του χώρου της αναρχίας/αυτονομίας που συχνά μένουν στην εναντίωση στις «νεοφιλελεύθερες πολιτικές» και όχι στην καπιταλιστική επίθεση.
Το δεύτερο πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ αφορά τη χρησιμότητα για τον λαό της πολιτικής του πρότασης, που τελικά συμπυκνώνεται στην κυβερνητική επιστροφή. Δεν είναι μόνο πως πολλοί θυμούνται το έργο των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ: Από το νόμο Κατρούγκαλου για το ασφαλιστικό με την άνοδο των ορίων ηλικίας μέχρι την επιβολή εμποδίων για την προκήρυξη απεργίας (νόμος Αχτσιόγλου) και τη μη κατάργηση του νόμου 3986/2011 που προέβλεπε ρευστοποίηση του 8ωρου (με συμφωνία Ένωσης Προσώπων).

Ιδιαίτερη σημασία έχει η τρέχουσα πολιτική πράξη του ΣΥΡΙΖΑ. Τους προηγούμενους μήνες το λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα κέρδισε μια ουσιαστική νίκη, που έκανε τον κόσμο να αναπνεύσει: έσπασαν στην πράξη ο χουντικός νόμος για τις διαδηλώσεις και οι επιπλέον απαγορεύσεις με την τρομερή αστυνομοκρατία λόγω lockdown. Έπαιξε ρόλο η λαϊκή οργή και μαζική κινητοποίηση μετά τη Νέα Σμύρνη, το φοιτητικό κίνημα και η διαρκής ασυμβίβαστη παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς από την αρχή της πανδημίας. Που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ; Με τα λόγια του Α. Τσίπρα στον Αντέννα: «Η αντιπολίτευση ήταν θετική, έδωσε συναίνεση στο πιο δύσκολο πράγμα, που ήταν ο περιορισμός των ελευθεριών των πολιτών».

Εφημερίδα ΠΡΙΝ, 8-9.5.2021