Οι  εκλογές στην Ελλάδα που διεξήχθηκαν στις 6 Μάη και  αλλά και οι επικείμενες στις 17 Ιουνίου   ιστορικής σημασίας με παγκόσμια εμβέλεια. Σε ένα κράτος του αναπτυγμένου κόσμου τα καθεστωτικά κόμματα μια τεράστια σε έκταση αλλά και σε πολιτική σημασία ήττα. Το αποτέλεσμα των εκλογών αποτυπώνει τις κοινωνικές μεταβολές που προετοιμάστηκαν έντεχνα τα προηγούμενα χρόνια  από τις κυβερνήσεις   Μητσοτάκη –Σημίτη –Καραμανλή  και που τόσο βίαια υπέστη η ελληνική κοινωνία  την τελευταία διετία. Οι μνημονιακές πολιτικές της ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ που σμπαράλιασαν τον κοινωνικό ιστό   αποδοκιμάστηκαν στην κάλπη, και τόνωσαν έστω και πρόσκαιρα το ηθικό του  αγωνιζόμενου λαού.
   Ο λαός μίλησε! Και ισοπέδωσε το ΠΑ.ΣΟ.Κ, το κόμμα με το όποιο  οι εργαζόμενοι είδαν πράγματι καλύτερες μέρες στην δεκαετία του ’80. Ναι αποκτήσαμε σπίτια και αυτοκίνητα κάποιοι λιγότεροι και εξοχικά  κάποιων ακόμα πιο λίγων οι γάτες είχαν μπουχτίσει τα ψάρια, και κάποιοι ελάχιστοι έτρωγαν και με χρυσά κουτάλια. Με αυτόν τον τρόπο λειτουργεί ο καπιταλισμός στην φάση της ανάπτυξης του  όταν μάλιστα νιώθει  την πίεση ενός ισχυρού κομμουνιστικού κινήματος. Μα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης οι κοινωνικές συμμαχίες εξασθενούν ,  τα « συμβόλαια » με τον λαό  τελειώνουν απότομα. Μα τι αχαριστία να μην συμβιβάζετε η κοινωνία με την κρίση και να ζητάνε τα παιδιά τους να ζήσουν καλύτερα από αυτούς! Το σοσιαλιστικό παραμύθι έχει πεθάνει προ πολλού(Αν κάποιος ισχυριζόταν  τη δεκαετία του ’70 ότι το ΠΑΣΟΚ είναι μετεξέλιξη της Ένωσης Κέντρου ,τα μέλη του θα τον είχαν αποκηρύξει).Χάθηκε στα γρανάζια της εξουσίας, εξατμίστηκε με τον «εκσυγχρονισμό » και εξαφανίστηκε με τα μνημόνια της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
   Ο λαός μίλησε! Και κατατρόπωσε και την Ν.Δ, την παραδοσιακή δεξιά ,την δεξιά της  «σεμνότητας και ταπεινότητας », την δεξιά των κλασικών πολιτικάντηδων, την  δεξιά που ούτε θέλει ούτε μπορεί να αλλάξει. Την δεξιά που κινδυνολογεί και προσπαθεί να μας φοβίσει με το ίδιο μονότονο τροπάριο. Οι κομουνιστές φταίνε για όλα (μήπως  οι κομμουνιστές φταίνε που βγήκαμε από τις αγορές  και όχι τα αδιέξοδα της παγκόσμιας κρίσης; Ή μήπως  οι κομουνιστές φταίνε και για το «κούρεμα» του χρέους.)  ,οι κομμουνιστές  θα μας καταστρέψουν, θα μας  βγάλουν από το ευρώ και θα μείνουμε χωρίς καύσιμα, χωρίς φάρμακα ,χωρίς ρεύμα  και αποκλεισμένοι από εισαγωγές και εξαγωγές. Μήπως τώρα λοιπόν, εξαιτίας των μνημονίων της ΕΕ και του ευρώ έχουμε φάρμακα; Μήπως έχουμε φθηνά καύσιμα και δεν το ξέρουμε; Μήπως δεν  επέβαλαν το χαράτσι στο λογαριασμό της  ΔΕΗ και απειλούσαν ότι θα  κόψουν το ρεύμα  σε οποίον δεν θα το πλήρωνε; Μήπως έχουμε παροχές υγείας και παιδείας της προκοπής και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι; Ή μήπως έχουμε τρελαθεί στις εξαγωγές, τις πάμφθηνες εισαγωγές και ζούμε μες στην ευημερία;
    Οι εκλογές  ανέδειξαν την αριστερά ως κύριο εκφραστή της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Και έδωσε την πολιτική ηγεμονία στο ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α. ,τον πολιτικό σχηματισμό που κατέθεσε άμεση κυβερνητική πρόταση. Είναι όμως η πρόταση αυτή πραγματικά ενωτική προς όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς; Είναι  άμεσα εφαρμόσιμη και επεξεργασμένη στα βασικά τουλάχιστον σημεία της; Και το κυριότερο είναι η πρόταση αυτή πραγματικά αριστερή ,που να ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες και να ανοίγει δρόμους για την σοσιαλιστική προοπτική;
   Η δυναμική του  ΣΥ.ΡΙΖ.Α  αναπτύχτηκε όσο οξύμωρο και αν φαίνεται μέσα από την διπλή διάσπαση του. Αποχώρησε αρχικά  σημαντικό κομμάτι από την  καθαρά σοσιαλδημοκρατική τάση του (ΔΗ.ΜΑ.Ρ) και στην συνέχεια  σημαντικό κομμάτι από τους ευρωσκεπτικιστές. (Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής)
   Οι διασπάσεις αυτές επέτρεψαν στη ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να προσδιορίσει το ιδεολογικό του στίγμα, με ιστορικές αναφορές στον ευρωκομουνισμό, στοχευμένες    κινηματικές δράσεις  αλλά και προσήλωση σε μια Κευνσιανή οικονομική αντίληψη πολύ πιο ριζοσπαστική από τα ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα αλλά σαφέστατα αντίστοιχη και ξεπερασμένη με βάση την τρομακτική και βάναυση ελληνική πραγματικότητα. Η υπερψήφιση του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ δεν  σημαίνει αυτόματα και την υιοθέτηση του προγράμματος του  απλώς  εξέφρασε την κραυγή αγωνιάς και απόγνωσης της κατεστραμμένης από το μνημόνιο  ελληνικής   κοινωνίας.
   Κυριάρχησε  η λογική του  «πολιτικά εφικτού» και όχι του «κοινωνικά αναγκαίου».
   Πρόταση  με αναφορές έστω στην σοσιαλιστική προοπτική ή για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας δεν μπορεί να υπάρξει  εντός της Ε.Ε και της ζώνης του ευρώ. Διαχειριστικές προτάσεις με κάποιες φιλολαϊκές  μεταρρυθμίσεις  μάλλον υπάρχουν  χωρίς να έχουμε την πλήρη και ολοκληρωμένη εικόνα.(πιο τεκμηριωμένες αλλά λιγότερο ριζοσπαστικές φαίνονται να  είναι οι θέσεις  Δραγασάκη)  Αλλά μήπως έχουμε εικόνα  για την  πρόταση των αστικών κομμάτων με τη φανατική προσήλωση στον αυτόματο πιλότο του μνημονίου; Ποιοι θα επαναδιαπραγματευθούν το μνημόνιο; Αυτοί που δεσμεύτηκαν προεκλογικά εγγράφως; Ή μήπως έχουμε εικόνα  για την  στάση της τρόικας που αμήχανα αναπαράγει εκβιασμούς; Έχουμε όμως πολύ καλή εικόνα για το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης  που δεν μπορεί πλέον να ξεπεραστεί με λογικές  «ιστορικών συμβιβασμών» και ανεπαρκών μεταρρυθμίσεων.
   Στο δίλημμα ευρώ ή  χάος... η  ντόπια ελίτ φαίνεται κερδίζει το δημοψήφισμα που δεν έγινε…Η αποδοχή αυτού του διλλήματος από τον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ οδηγεί είτε στην σταδιακή ενσωμάτωση του είτε ακόμα  χειρότερα στην ιδεολογική του ήττα . Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι οδυνηρή για ολόκληρη την αριστερά ,διότι θα  οδηγήσει σε διόγκωση της ακροδεξιάς ,στο «υποτάξου για να επιβιώσεις », ενώ η απογοήτευση θα στείλει πίσω στην απόγνωση και στη δυστυχία εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών μας.
   Η επιλογή του άλλου δρόμου σε σύγκρουση με την στρατηγική κεφαλαίου και ευρωπαϊκής ένωσης, με έξοδο από την ευρωζώνη( με δική μας πρωτοβουλία και όρους και όχι πέταγμά μας εκτός, με τους όρους των αιμοδιψών αγορών και εταίρων) και την Ε.Ε, διαγραφή του χρέους και διάθεση κάθε μονάδας του ΑΕΠ αποκλειστικά για την επιβίωση του λαού και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, είναι αναγκαία  για την ικανοποίηση των πιο βασικών αναγκών της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού. Το «γάντι» που πετάει ο αντίπαλος («χωρίς μνημόνιο βγαίνετε από το ευρώ») πρέπει να το σηκώσουν η Αριστερά και το μαζικό κίνημα.
   Το δίλημμα  μνημόνιο ή ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ μπορεί εκλογικά να είναι πανίσχυρο αποδυναμώνει όμως όλες τις διαφορετικές  ιδεολογικές  και κινηματικές αντιλήψεις  που είναι όχι μόνο χρήσιμες αλλά και απαραίτητες για την συνέχεια του αγώνα . Το κίνημα χρειάζεται αυτές τις ιστορικές στιγμές και δυνατό Κομμουνιστικό Κόμμα (παρά την επιμονή του στον απομονωτισμό)  αλλά και  δυνατή αντικαπιταλιστική αριστερά με ισχυρή ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
   Η αναμέτρηση με την σκληρή καθημερινότητα περνάει μέσα από δυνάμωμα της ταξικής πάλης  και των λαϊκών  αγώνων και κινητοποιήσεων. Μόνο ένας εξεγερμένος λαός μέσα από τις νίκες του μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία. Η  στάση της πραγματικής και όχι κατ’ όνομα ριζοσπαστικής αριστεράς δεν μπορεί να είναι  άλλη από την αγωνιστική προώθηση και στήριξη κάθε ρήξης με το ντόπιο και ξένο κατεστημένο, αλλά και η καταγγελία κάθε οπισθοχώρησης απέναντι τους.

 Δημήτρης Συράκης

Δημοσιεύθηκε στο Chiosopinion.gr