Γιάννης Ελαφρός
▸ ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ «τσακώνονται» για ισχυρή κυβέρνηση κοινωνικού πολέμου. Πώς θα μπει σφήνα στα αστικά σχέδια;
Ο κύβος ερρίφθη, οι βουλευτικές εκλογές προκηρύχθηκαν για την 21η Μάη. Αναμφίβολα όμως γίνονται σε ένα διαφορετικό τοπίο απ’ αυτό που σχεδίαζαν τα κυβερνητικά κι ευρύτερα τα αστικά επιτελεία. Το πολύνεκρο έγκλημα στα Τέμπη και η έκρηξη οργής κατά της κυβέρνησης της ΝΔ και όσων υλοποίησαν πολιτική ιδιωτικοποιήσεων και εγκατάλειψης των δημόσιων υποδομών (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και η ακροδεξιά), έχει αλλάξει το σκηνικό. Ο Κ. Μητσοτάκης υποχρεώθηκε σε μετάθεση των εκλογών, πράγμα που δυσκολεύει τους χειρισμούς του Μαξίμου για αλλεπάλληλες κάλπες μέχρι να ξαναβγεί ο… Μωυσής της ολιγαρχίας. Την ίδια ώρα, η αμφισβήτηση μεγαλώνει, τα εκλογικά σακούλια των κυβερνητικών κομμάτων (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ) δεν γεμίζουν και το φάντασμα της αντισυστημικής στάσης και ψήφου στοιχειώνει τα πολιτικά επιτελεία. Ειδικά, καθώς βλέπουν το μάτι της νεολαίας να γυαλίζει από οργή και πόθο για κάτι διαφορετικό.
Στις εσωτερικές δυσκολίες του συστήματος προστίθενται οι εικόνες που έρχονται από τη φλεγόμενη Γαλλία, όπου η εργατική τάξη, ο λαός και η νεολαία δείχνουν στην πράξη τι σημαίνει πραγματική αντιπολίτευση στους δρόμους και τις απεργίες. Ενώ οι τραπεζικοί τριγμοί αποτελούν τα προμηνύματα ενός νέου κρισιακού σπασμού του καπιταλισμού.
Παρά τις κοκορομαχίες μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, με τσόντα το ΠΑΣΟΚ, που θα οξυνθούν σε τόνους όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, ο πολιτικός λόγος των δύο αστικών μπλοκ έχει πλησιάσει εντυπωσιακά, κάνοντας τις όποιες διαφορές καθαρά θέμα διαχείρισης. Τα παραδείγματα καθημερινά. Για την τραγωδία στα Τέμπη, τι διαφορετικό ακούσαμε από τον ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τη ΝΔ; Αμφισβητήθηκε –έστω εκ των υστέρων– η ιδιωτικοποίηση; Μπήκε θέμα κρατικοποίησης και ενιαίου ασφαλούς, ποιοτικού και φθηνού σιδηροδρόμου; Όχι! Και από τον ΣΥΡΙΖΑ το θέμα περιστράφηκε γύρω από τον σταθμάρχη (εάν ήταν βύσμα της Δεξιάς κ.λπ.) και τις διαχειριστικές ικανότητες των υπουργών και της κυβέρνησης της ΝΔ. Καραμανλής ή Σπίρτζης; Απελπισία…
Παρόμοια ταύτιση εκφράζεται και όσον αφορά την επόμενη κυβέρνηση, όπου το βασικό ζητούμενο είναι η «σταθερότητά» της, με το πολιτικό της πρόγραμμα να θεωρείται λίγο-πολύ δεδομένο. Ο Κ. Μητσοτάκης μιλάει για σταθερή κυβέρνηση με αυτοδυναμία της ΝΔ, ένα αφήγημα που πλέον πάσχει από… σταθερότητα, λόγω πτώσης της ΝΔ.
Ο Α. Τσίπρας προτείνει κυβέρνηση συνασπισμού με το ΠΑΣΟΚ (που μπορεί να τα βρει και με τη… ΝΔ), μιλώντας για επιστροφή στην «ευρωπαϊκή κανονικότητα» και πως μια κυβέρνηση ευρύτερης βάσης θα είναι πιο σταθερή.
Γιατί νοιάζονται οι «επάνω» για σταθερή κυβέρνηση; Γιατί γνωρίζουν πως το τα επόμενα χρόνια θα εξαπολύσουν μια πολύ βαριά αντιλαϊκή-αντεργατική επίθεση για να επιστρέψουν στη «δημοσιονομική σταθερότητα» της ΕΕ και να αυξήσουν τα ποσοστά κερδοφορίας (που ήδη απογειώνονται) σε περιβάλλον κρίσης και πολέμου. Πίσω από τα προεκλογικά χαμόγελα κρύβουν τα δόντια του επερχόμενου κοινωνικού πολέμου σε έναν λαό που βρίσκεται χρόνια βυθισμένος στο ευρω-μνημονιακό κλουβί.
Σε αυτές τις συνθήκες, αναδεικνύεται σε επείγουσα αναγκαιότητα η συγκρότηση μιας εργατικής ανατρεπτικής αντιπολίτευσης, σφήνα στα θεμέλια της σταθερότητας της βάρβαρης πολιτικής κεφαλαίου και της αστικής συναίνεσης ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ, μέσα και από τη μάχη των εκλογών. Μιλάμε για μια πολιτική που:
– στέκεται αποφασιστικά υπέρ των εργατικών λαϊκών συμφερόντων.
Για παράδειγμα, προτάσσει την ανάγκη αύξησης των μισθών εδώ και τώρα για ζωή με αξιοπρέπεια, σε βάρος των κερδών, όπως και την κατάργηση των πλειστηριασμών και των εξώσεων των λαϊκών νοικοκυριών, απαιτώντας τη διαγραφή των χρεών των φτωχών, σε βάρος των τραπεζών.
– διεκδικεί πολιτικούς στόχους ρήξης με τους πυλώνες του συστήματος, όπως οι εθνικοποιήσεις τώρα, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό-κοινωνικό έλεγχο, των σιδηροδρόμων, αλλά και γενικότερα το πέρασμα σε δημόσια ιδιοκτησία των «κοινών αγαθών», κόντρα στην εμπορευματοποίηση-
ιδιωτικοποίησή τους: νερό, ρεύμα, παιδεία, υγεία, περιβάλλον κ.λπ.
– καλεί σε ανυπακοή και ανατροπή του νέου ευρω-σφαγείου των ματωμένων πλεονασμάτων, παλεύοντας για τη διαγραφή του δημόσιου χρέους και έξοδο από ευρωζώνη και ΕΕ.
– δεν κατατάσσεται στις πολεμικές εκστρατείες του ΝΑΤΟ και της ελληνικής αστικής τάξης, κηρύσσει τον πόλεμο στους αστικούς και ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, που απογειώνουν τους εξοπλισμούς, δηλητηριάζουν με εθνικισμό, δημιουργούν και στοχοποιούν στη συνέχεια την προσφυγιά.
– τα δίνει όλα για την ανάπτυξη ενός μαχητικού και ανυποχώρητου κινήματος τύπου Γαλλίας, είναι με τους αποφασιστικούς αγώνες για νίκες και κατακτήσεις, έξω, πέρα και ενάντια στους αστικούς θεσμούς και τον κοινοβουλευτικό κορσέ, γιατί τελικά «όλα είναι δρόμος», όλα κατακτιούνται στους δρόμους του αγώνα και όχι με κινήματα διαμαρτυρίας και λογικές «θα λογαριαστούμε μετά» και «βγάλτε συμπεράσματα» για την κάλπη.
– Έχει πολιτικό νεύρο και έμπνευση μια ανατρεπτική αντικαπιταλιστική Αριστερά, καθώς αναγνωρίζει ως αιτία της πολύπλευρης κρίσης που βιώνουμε τον φονικό καπιταλισμό της εποχής μας. Μια τέτοια Αριστερά είναι συνολικά απέναντι στο σύστημα και γι’ αυτό ικανή να τα βάλει με θεούς και δαίμονες.
Ισχυρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ σημαίνει ενίσχυση της λογικής ενός ανυποχώρητου κινήματος τύπου Γαλλίας
Την ουσία και την κατεύθυνση αυτής της αναγκαίας αντιπολίτευσης υπηρετεί κι εκφράζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τις αδυναμίες της. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η πολιτική δύναμη που έχει δείξει στην πράξη, με την πρωτοπόρα δράση των αγωνιστριών και των αγωνιστών της, πως είναι ανατρεπτική απέναντι στην κυρίαρχη πολιτική.
Το ΜέΡΑ25, παρά την προσπάθειά του να εμφανιστεί με πιο ριζοσπαστικό προφίλ, παραμένει εντός πλαισίου ΕΕ και συστήματος, ενώ πρόσφατη είναι η πρόταση κυβερνητικής συνεργασίας με τον πιο δεξιό ΣΥΡΙΖΑ
όλων των εποχών, που μπορεί να ξαναεμφανιστεί, εάν χρειαστεί…
Από την άλλη, το ΚΚΕ, παρά την αγωνιστική παρέμβαση του κόσμου του, περισσότερο παραπέμπει σε αμυντική λογική «κάτι αριστερό να υπάρχει» στη βουλή, έστω και με αναπαλαίωση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», χωρίς λογική για κίνημα ανατροπής, επιθετικά αντικαπιταλιστικά αιτήματα και κομμουνιστική επαναθεμελίωση. Με χιλιομπαλωμένα πανιά όμως δεν ξεκινάς για μεγάλο ταξίδι.
Οι προκλήσεις και αναμετρήσεις που έρχονται απαιτούν μια σύγχρονη επαναστατική και κομμουνιστική Αριστερά, όχι μόνο γιατί «δεν πάει άλλο», αλλά για να πάει αλλιώς. Γι’ αυτό χρειάζεται ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στους δρόμους και στις κάλπες.
του Σωτήρη Κοντογιάννη
Αντώνης Δραγανίγος
