Συνεχίζουμε τους αγώνες που δώσαμε μαζί: “Ήρωες της Υγείας” και στην Πανδημία και καθημερινά

της Λένα Βερδέ

 

 

«Η πανδημία του κορονοϊού που εξαπλώνεται σε όλο τον πλανήτη δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Οφείλεται στον θανατηφόρο συνδυασμό της περιβαλλοντικής καταστροφής, της επιδείνωσης των συνθηκών υγιεινής στις μεγάλες μητροπόλεις του καπιταλισμού, τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες και της υποβάθμισης σε βαθμό κατάρρευσης των δημόσιων συστημάτων πρόληψης και Υγείας», έγραφε η ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις αρχές Μάρτη του 2020, όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανακοίνωνε τα πρώτα αυταρχικά μέτρα που στη συνέχεια θα μετατρέπονταν σε απανωτά λοκντάουν.

 

Και απαντούσε στις κυβερνητικές απαγορεύσεις: «Αντί για αναστολή των αγώνων και των απεργιών που ζητάει η κυβέρνηση και συναινεί η αντιπολίτευση και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αυτό που χρειαζόμαστε είναι η στήριξη όλων των εργατικών αντιστάσεων και το άπλωμά τους. Χρειαζόμαστε τα Συνδικάτα να μπουν μπροστά στον αγώνα για την προστασία από τον κορονοϊό απέναντι σε μια κυβέρνηση που ξοδεύει εκατομμύρια για να πυροβολεί τους πρόσφυγες στα σύνορα και να προσλαμβάνει χιλιάδες μόνο για τα κάθε είδους σώματα ασφαλείας, αντί να τα δίνει για τη Δημόσια Υγεία».

 

Αυτή τη “γραμμή” μπήκαν μπροστά να υλοποιήσουν οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στους χώρους δουλειάς και πρώτα απ' όλα στα νοσοκομεία, όπου δινόταν η πιο άμεση μάχη με την πανδημία. Η πρωτοβουλία του Συντονιστικού Νοσοκομείων και του Ενωτικού Κινήματος για την Ανατροπή για μια πανελλαδική απεργιακή ημέρα δράσης με συγκεντρώσεις στις πύλες των νοσοκομείων στις 7 Απρίλη του '20 ήταν κρίσιμη απέναντι τόσο στο αφήγημα της “ατομικής ευθύνης” που πλάσαρε η κυβέρνηση και τα φιλικά της ΜΜΕ όσο και στη λογική του “θα λογαριαστούμε μετά” που υιοθετούσε όλη η κοινοβουλευτική αριστερά.

 

«Όλοι στις 7 Απρίλη από το πρωί στις πύλες των νοσοκομείων μας με ντουντούκες, πικέτες, πανό, σε μαζικές παραστάσεις σε όλη την χώρα!» έλεγε το Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή στην ανακοίνωσή του με τίτλο “να σπάσουμε το σιωπητήριο”, καλώντας Ομοσπονδίες, Ενώσεις και Σωματεία της Υγείας να κηρύξουν απεργία και όλα τα συνδικάτα να στηρίξουν τις κινητοποιήσεις. «Στις 7 Απρίλη είμαστε όλες και όλοι στις πύλες των νοσοκομείων μας. Γιατί αυτοί που κρατάνε ζωντανό το ΕΣΥ, αυτοί που σώζουν ζωές δεν είναι ο Κούλης, οι υπουργοί, οι Τσιόδρες και οι Χαρδαλιάδες. Είμαστε εμείς, οι γιατροί, νοσηλευτές, διοικητικοί, καθαριστές, τραυματιοφορείς, και όλο το προσωπικό των νοσοκομείων», συμπλήρωνε το Συντονιστικό Νοσοκομείων.

 

Η κινητοποίηση πήρε τελικά πανεργατικές διαστάσεις και έγινε κέντρο για όλη την αριστερά. Η τεράστια επιτυχία της έσπασε την εκστρατεία συναίνεσης της κυβέρνησης και άνοιξε το δρόμο για όλο το εργατικό κίνημα να αντισταθεί στη δολοφονική διαχείριση της πανδημίας. Τα νοσοκομεία δεν σταμάτησαν από τότε να είναι στην πρώτη γραμμή αυτής της σύγκρουσης, με την αντικαπιταλιστική αριστερά να παίζει τον ίδιο προωθητικό ρόλο σε κάθε μάχη και σε κάθε καμπή. Σε όλες τις συγκεντρώσεις στις πύλες και στο Υπουργείο Υγείας, σε όλες τις απεργίες και τις διαδηλώσεις που πολλαπλασιάστηκαν τους επόμενους μήνες, διεκδικώντας προσλήψεις και μονιμοποιήσεις, δωρεάν μαζική ιχνηλάτηση, μάσκες και άλλα Μέσα Ατομικής Προστασίας, λεφτά για ΜΕΘ και εξοπλισμό, οι αγωνιστές/τριες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν στήριγμα πολιτικά και οργανωτικά.

 

Μια κρίσιμη στιγμή ήταν το καλοκαίρι του 2021, όταν η κυβέρνηση προχώρησε στις αναστολές εργασίας των ανεμβολίαστων υγειονομικών στοχοποιώντας τους ως υπεύθυνους για τη διασπορά του κορονοϊού. Ήταν ξεκάθαρα ένα πρόσχημα, όχι μόνο για να συγκαλύψει τις δικές της δολοφονικές ευθύνες για τους δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, αλλά και για να προχωρήσει την ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ “ξεφορτώνοντάς” το από 7.000 υγειονομικούς, διαιρώντας ταυτόχρονα την εργατική τάξη. Η αντικαπιταλιστική αριστερά είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στον αγώνα ενάντια και σε αυτή την προσπάθεια που μπέρδευε με στόχο να βάλει στο περιθώριο το υγειονομικό κίνημα.

 

Το σύνθημα “Ναι στον εμβολιασμό, Όχι στις απολύσεις” από το Συντονιστικό Νοσοκομείων καθόρισε τις εξελίξεις. «Η κυβέρνηση αξιοποιεί το ζήτημα της πανδημίας και των εμβολιασμών με χυδαίο τρόπο έτσι ώστε να απολύσει εκατοντάδες εργαζόμενους από τα δημόσια νοσοκομεία», έγραφε στην ανακοίνωσή του. «Αν πράγματι νοιάζονταν για την δημόσια Υγεία θα είχαν προσλάβει προσωπικό, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι δεν έχουν προσλάβει ούτε ένα μόνιμο εργαζόμενο αυτούς τους 17 μήνες της πανδημίας. Θα είχαν μονιμοποιήσει τους πάνω από 20.000 συμβασιούχους που για ενάμιση χρόνο δίνουν ηρωικά τη μάχη με τον κορονοϊό. Αντίθετα ετοιμάζονται να απολύσουν χιλιάδες συμβασιούχους σε τρεις δόσεις. Κόπτεται δήθεν η κυβέρνηση για τις ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού τη στιγμή το 97% των προσφύγων στα στρατόπεδα παραμένουν ανεμβολίαστοι. Θα είχαν αυξήσει τα δρομολόγια για να μην στριμώχνονται οι εργαζόμενοι καθημερινά στα ΜΜΜ για να πηγαίνουν στις δουλειές τους. Θα είχαν ανοίξει τα σχολεία με 15 μαθητές στην τάξη όπως ζητούσαν οι εκπαιδευτικοί».

 

Μόνο έτσι τα νοσοκομεία είδαν εκείνες τις ημέρες μια μαζικότατη απεργιακή διαδήλωση έξω από το Υπουργείο Υγείας εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων υγειονομικών μαζί, καθώς και μεγάλες συγκεντρώσεις και συνελεύσεις στα προαύλια, οργισμένες πολιορκίες και καταλήψεις στα γραφεία των Διοικήσεων, αρνήσεις αποδοχής των χαρτιών αναστολής. Χάρη σε αυτή την παρέμβαση, που ξεκαθάριζε και όλες τις δυνάμεις της αριστεράς και των συνδικάτων, η επίθεση απονομιμοποιήθηκε στα μάτια της συντριπτικής πλειοψηφίας του κόσμου. Και χάρη στους αγώνες που ακολούθησαν και που ποτέ δεν σταμάτησαν να έχουν σαν κεντρικό αίτημα την επιστροφή όλων των εργαζόμενων στη δουλειά τους, έφτασε αυτό το μέτωπο να κλείσει με άρση των αναστολών και νίκη των υγειονομικών.

 

Αντίστοιχη κατάληξη είχε η επίθεση στα σωματεία των εργαζόμενων και ιδιαίτερα σε αυτά που η αντικαπιταλιστική αριστερά είχε δύναμη. Η απόπειρα απόλυσης του Κώστα Καταραχιά από το ΕΣΥ, μέλους του ΣΕΚ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πρωτοστατούσε σε όλες τις μάχες ενάντια στη δολοφονική κυβέρνηση μέσα και έξω από τα νοσοκομεία, ανατράπηκε κάτω από την πίεση ενός τεράστιου κύματος συμπαράστασης και απεργιακών κινητοποιήσεων σε πανελλαδικό επίπεδο. Ενός κύματος που ξέσπασε γιατί οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς έκαναν ξεκάθαρο ότι στο πρόσωπό του συμπυκνωνόταν όλη η προσπάθεια της κυβέρνησης να διαλύσει το συνδικαλισμό και να επιβάλει φίμωτρο στους υγειονομικούς, διώχνοντας τους πιο μαχητικούς εκπροσώπους τους.

 

Καθοριστική ήταν η συμβολή τους και στις μάχες της τελευταίας χρονιάς για να μην περάσουν οι απόπειρες ιδιωτικοποίησης του ΕΣΥ, τόσο με τις δωρεές των Λάτσηδων, των Νιάρχων και των Βερδινογιάννηδων, όσο και με τα νομοσχέδια που άνοιγαν διάπλατα την πόρτα των νοσοκομείων στους ιδιώτες. Από τα Παίδων μέχρι το Γεννηματάς, ο Μητσοτάκης και οι υπουργοί του βρήκαν απέναντί τους μαζικότατες απεργιακές κινητοποιήσεις που ξεμπρόστιαζαν τα ξεπουλήματα και ολόκληρη της πολιτική τους.

 

Κορυφαία στιγμή ήταν η συγκέντρωση ενάντια στη φιέστα που έστησε ο Πλεύρης στο Γεννηματάς τον Οκτώβρη, δημιουργώντας του τόσο μεγάλη αναταραχή ώστε να ξεστομίσει ανοιχτά τις απειλές ότι “αυτοί με τις ντουντούκες δεν χωράνε στο δρόμο μας” -την ντουντούκα κρατούσε η Αργυρή Ερωτοκρίτου, μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΟΕΝΓΕ με το Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή, που σήμερα διώκεται συνδικαλιστικά από τον διοικητή του Ευαγγελισμού και το Υπουργείο. Αλλά και όταν τον περασμένο Δεκέμβρη ο Πλεύρης κατέβαζε το νόμο για την ακόμα μεγαλύτερη λειτουργία των νοσοκομείων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, ήταν η αντικαπιταλιστική αριστερά που πρότεινε τριήμερη απεργία στην Υγεία με πανεργατικό ξεσηκωμό στο πλευρό της.

 

«Οι πρωτοβουλίες που πήραν οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στα νοσοκομεία, δηλαδή το Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή και το Συντονιστικό των Νοσοκομείων, ήταν καθοριστικές», περιέγραφε το ρεπορτάζ της Εργατικής Αλληλεγγύης. «Η συνέλευση της ΕΙΝΑΠ -η πρώτη μετά από 13 χρόνια- καλέστηκε μετά από πρόταση του Κώστα Καταραχιά σε ΔΣ της ΕΙΝΑΠ, ενώ και η απόφαση αυτής της συνέλευσης για απεργιακή κλιμάκωση διαρκείας ήταν η πρόταση των παραπάνω δυνάμεων κόντρα σε καλέσματα για απογευματινά συλλαλητήρια ή για μία μόνο 24ωρη απεργία την ημέρα της ψήφισης. Το Συντονιστικό των Νοσοκομείων είχε ξεκινήσει καμπάνια ενημέρωσης για το νομοσχέδιο καλώντας σε απεργία διαρκείας με προκηρύξεις και αφίσες στα νοσοκομεία ημέρες πριν για να προετοιμάσει το κλίμα».

 

Αυτές τις μεγάλες μάχες έχει να συνεχίσει το υγειονομικό κίνημα. Όχι μόνο για να ανατρέψει τα νομοσχέδια που ψήφισε αυτή η δολοφονική κυβέρνηση στη Βουλή, αλλά και για να κερδίσει όλα τα αιτήματά του για μια πραγματική Δημόσια και Δωρεάν Υγεία που έχει ανάγκη η εργατική τάξη και η νεολαία. Η αντικαπιταλιστική αριστερά θα είναι στην πρώτη γραμμή.

 

Ένα σύστημα παθογόνο

 

Το ξέσπασμα της πανδημίας του κορονοϊού είναι αναμφισβήτητα το γεγονός που σημάδεψε την περίοδο της διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Γύρω από το ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα και από αυτή τη νέα κρίση εξελίχτηκαν οι μεγαλύτερες συγκρούσεις των τεσσάρων τελευταίων χρόνων. Οι εργάτες και οι εργάτριες της Υγείας βρέθηκαν στο κέντρο τους.

 

Ήταν μάχες που είχαν να ξεπεράσουν μια σειρά εμπόδια, πρώτα απ' όλα απέναντι στην κυρίαρχη προπαγάνδα για τις ίδιες τις αιτίες της πανδημίας. Μπορεί οι θεωρίες Τραμπ περί “κινέζικου ιού” κατασκευασμένου στα εργαστήρια της Γιουχάν να απορρίπτονταν από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα ως αυτό που ήταν: θεωρίες συνωμοσίας. Όμως σε όλο τον κόσμο οι κυβερνήσεις επέλεγαν να παρουσιάζουν την πανδημία κάτι σαν “φυσική καταστροφή”, ένα “εξωγενές” από το καπιταλιστικό σύστημα φαινόμενο. Ένα φαινόμενο που “δεν έχει υπεύθυνους”, που “δεν έχει εύκολους και έτοιμους τρόπους αντιμετώπισης”, που “μας χτυπά όλους το ίδιο”. Με βάση αυτή την εξήγηση, που αγκαλιάστηκε θερμά και από την κυβέρνηση της ΝΔ, η μόνη λύση ήταν -τουλάχιστον μέχρι οι φαρμακοβιομηχανίες να παρασκευάσουν το εμβόλιο- να σωπάσουμε και να κλειστούμε στα σπίτια μας.

 

Η παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ήταν πολύτιμη για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, να στηρίξει πολιτικά το εργατικό κίνημα και να μην περάσει αυτή η προπαγάνδα παράλυσής του, ενώ στο μεταξύ θα πέθαιναν άνθρωποι και θα περνούσαν όλες οι επιθέσεις για την θωράκιση των αφεντικών. Καταρχάς, αναδεικνύοντας τις ευθύνες της βιομηχανίας εξορύξεων και των πολυεθνικών τροφίμων που, στο κυνήγι του κέρδους, λεηλατούν τη φύση και καταστρέφουν το περιβάλλον δημιουργώντας τους όρους εμφάνισης και εξάπλωσης πανδημιών όπως αυτή.

 

«Περίπου το 60% των νέων παθογόνων ιών προέρχονται από ζώα και περίπου το 30% μπορεί να αποδοθεί άμεσα στις αλλαγές που προκλήθηκαν από “αλλαγή χρήσης της γης” από “ανθρώπινη δραστηριότητα”: αποψίλωση, γεωργία, ανάπτυξη ή εξόρυξη πόρων σε περιοχές που προηγουμένως ήταν παρθένες», έγραφε η Εργατική Αλληλεγγύη στη σειρά άρθρων που αφιέρωσε, όπως και το περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω, για τις αιτίες της πανδημίας. «Είναι ενδεικτικό ότι μόνο το 15% των δασικών περιοχών του πλανήτη έχουν απομείνει ανέγγιχτες. Οι υπόλοιπες έχουν αποψιλωθεί, καταστραφεί ή σπαστεί σε κομμάτια, σε σημείο που τα οικοσυστήματα που βασίζονται σε αυτές να έχουν πλέον διαταραχθεί...

 

Περισσότερο από το ένα τρίτο των εκτάσεων του πλανήτη και τρία τέταρτα όλου του πόσιμου νερού διατίθενται ήδη για την αγροκτηνοτροφική παραγωγή και αυτές είναι περιοχές στις οποίες οι μεταδοτικές ασθένειες εξαπλώνονται με τη μεγαλύτερη συχνότητα. Η βιομηχανική κτηνοτροφία, στο σύνολο της, έχει αποψιλώσει μια έκταση ίση με την αφρικανική ήπειρο προκειμένου να εκθρέψει ζώα που προορίζονται για σφαγή. Εκατοντάδες χιλιάδες ζώα στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο δημιουργώντας ιδανικές συνθήκες για τη μετάλλαξη των μικροβίων σε θανάσιμους παθογόνους οργανισμούς.

 

Το ίδιο και για τα λοιμώδη νοσήματα (κυρίως από κουνούπια) που έχουν, επίσης, αυξηθεί, καθώς η αύξηση της θερμοκρασίας και oι απρόβλεπτες βροχοπτώσεις καθιστούν όλο και περισσότερες περιοχές του πλανήτη ευάλωτες αυξάνοντας το εύρος της περιοχής μέσα στο οποίο η ασθένεια μπορεί να βρει ξενιστές για να μεταφέρουν παθογόνους ιούς».

 

Η αντικαπιταλιστική αριστερά αναδείκνυε επίσης τον πραγματικό λόγο που οι κυβερνήσεις επέλεγαν ένα μεσαιωνικό μέτρο, αυτό της καραντίνας, ως τρόπο ανάσχεσης της πανδημίας. Όχι φυσικά γιατί δεν υπήρχαν οι απαραίτητες επιστημονικές και τεχνολογικές δυνατότητες αντιμετώπισής της. Αλλά γιατί οι πολιτικές των περικοπών, της υποστελέχωσης και της υποχρηματοδότησης των δημόσιων νοσοκομείων, είχαν τσακίσει τα Εθνικά Συστήματα Υγείας τα προηγούμενα χρόνια, πριμοδοτώντας τον ιδιωτικό τομέα. Και γιατί ούτε μέσα στην πανδημία, ακόμα και μετά τους μαζικούς θανάτους, ήταν διατεθειμένες να αλλάξουν αυτές τις πολιτικές. Αυτό ήταν το υπόβαθρο και για όλες τις αντιεπιστημονικές οδηγίες και υγειονομικά πρωτόκολλα που εξέδιδαν -την ίδια ώρα που κατηγορούσαν όλους όσους τα αμφισβητούσαν από “ανεύθυνους”, μέχρι “αρνητές” και “ψεκασμένους”.

 

Ξεσκέπαζε τέλος χωρίς μισόλογα το ρόλο των φαρμακοβιομηχανιών που διατείνονταν, με τη στήριξη των κυβερνήσεων, ότι πάλευαν για να μας σώσουν. Στην πραγματικότητα, όχι μόνο είχαν αρνηθεί παρά τις προειδοποιήσεις πολλών επιστημόνων να επενδύσουν σε φάρμακα ή/και εμβόλιο πριν το ξέσπασμα της πανδημίας γιατί το έβρισκαν “οικονομικά μη ενδιαφέρον”, αλλά και μετά, το μόνο που έκαναν ήταν να παίρνουν κρατικές επιχορηγήσεις δισεκατομμυρίων και να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποια θα διαθέσει πρώτη το εμβόλιο στην αγορά -αντί να συνεργάζονται και να αξιοποιούν από κοινού όλες τις επιστημονικές γνώσεις και πρακτικές για αποτελεσματικά και ασφαλή φάρμακα και εμβόλια.

 

«Στον καπιταλισμό το φάρμακο, το εμβόλιο, η θεραπεία, η ίδια η υγεία μας είναι εμπορεύματα και όχι αγαθά», κατέληγε άρθρο στο Σοσιαλισμός από τα Κάτω. «Για τις φαρμακοβιομηχανίες η παραγωγή φαρμάκων αποτελεί το μέσο για την επίτευξη της κερδοφορίας τους και όχι ο μοναδικός σκοπός τους. Το ποια φάρμακα ή εμβόλια και για ποιες ασθένειες θα παρασκευαστούν, αν θα βγουν στην αγορά ή όχι και σε τι ποσότητες και σε τι τιμές, ποιές έρευνες για την ανακάλυψη νέων φαρμάκων θα γίνουν, καθορίζονται όχι από τις ανάγκες της ανθρωπότητας αλλά από το κέρδος των φαρμακοβιομηχανιών. Αυτό τον παραλογισμό πρέπει να τον σταματήσουμε».