Πάμε προς τις εκλογές με την αύρα ενός κινήματος που συντάραξε τους προηγούμενους μήνες όλη τη χώρα. Μίλησέ μας γι’ αυτό το κίνημα και τη δική σας προσπάθεια με την Ανατρεπτικη Συσπείρωση Ηθοποιών.

 

Πρόκειται για μια προσπάθεια που έχει βάθος. Το 2013 ξεκινήσαμε, λίγοι άνθρωποι, την Ανατρεπτική Συσπείρωση Ηθοποιών, μπαίνονας για πρώτη φορά και στο ΔΣ του ΣΕΗ, στη δύσκολη περίοδο των μνημονίων. Λέγαμε τότε ότι με την επίθεση που δεχόμασταν θα έπρεπε να κάνουμε αγώνες διαρκείας. Ότι πρέπει να ενώσουμε τους αγώνες μας με άλλα κομμάτια εργαζομένων. Αλλά η ηγεσία του σωματείου δεν μας άκουγε, έλεγαν ότι αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν, είναι πολύ προωθημένα.

 

Αυτή η στάση έχει αποδειχθεί σήμερα εκ των πραγμάτων ότι ήταν λάθος. Ο αγώνας που δίναμε τότε δικαιώθηκε σήμερα σε όλα τα σημεία που ανοίγαμε: Είδαμε στο πλευρό της καταληψης στο Ρεξ να έρχονται οι νοσοκομειακοί, οι εκπαιδευτικοί, οι ναυτεργάτες, που έκαναν ταυτόχρονα απεργίες. Ο αγώνας μας ενώθηκε με τους σπουδαστές/ριες των δραματικών σχολών που παρέσυραν και τους φοιτητές από τα πανεπιστήμια. Θέατρα βρεθήκαν σε κατάληψη από φοιτητές αλλά και από τους εργαζομένους στο Ρεξ. Στις μαζικότατες συνελεύσεις του ΣΕΗ συμμετείχαν ζωντανά εκατοντάδες συνάδελφοι φτάνοντας τον αριθμό εκείνων που τα περασμένα χρόνια πήγαιναν μια φορά στο τόσο για να ψηφίσουν στο σωματείο. Ο αγώνας των καλλιτεχνών ενώθηκε στο δρόμο με τους αγώνες των υπόλοιπων εργαζομένων και μπόλιασε το ξέσπασμα του κινήματος μετά τα Τέμπη. Στις απεργίες που έγιναν, έκλεισαν όλα τα θέατρα και η απεργία απλώθηκε στην τηλεόραση, έγινε απεργία στα σίριαλ. Πράγματα πρωτοφανή για το χώρο μας. 

 

Πως φτάσαμε σε αυτήν την αλλαγή;

 

Η αλλαγή αυτή δεν έγινε τους τελευταίους μήνες. Υπήρξαν μάχες, υπήρξαν εμπειρίες του κόσμου, που οδήγησαν στο σημερινό άλμα.

 

Όταν έσκασε η πανδημία έκλεισαν τα θέατρα, οι συνάδελφοι έμειναν χωρίς δουλειά. Η μικρή μερίδα των συναδέλφων που ήταν σε κρατικές σκηνές μπορούσε να πάρει μια αποζημίωση αλλά ο υπόλοιπος κλάδος είχε μείνει ξεκρέμαστος. Εμείς σαν ΑΣΗ λέγαμε ότι πρέπει να κινητοποιηθούμε και η απάντηση του ΔΣ ήταν «τώρα έχει πανδημία». Αλλά η ανάγκη, δηλαδή ότι οι εργαζόμενοι δεν είχαμε να φάμε, έφερε τον κόσμο στον δρόμο, στα μαζικά συλλαλητήρια που ένωσαν όλους τους κλάδους των καλλιτεχνών, μουσικούς, εικαστικούς το 2021. 

 

Αυτό δεν έγινε αυτόματα. Πήγαινε να διαπραγματευτεί η ΠΟΘΑ μαζί με τον Μπιμπίλα, στα υπουργεία, μέσα στα γραφεία, μπας και λυθεί το πρόβλημα έτσι. Πήγανε μια, δύο, τρεις, το πρόβλημα δεν λυνόταν. Έλεγε η κυβέρνηση, όσοι είναι σε αναστολή σε δημόσια και ιδιωτικά θέατρα να πάρουν επιδόματα. Αλλά τι γινόταν με τους υπόλοιπους που δεν φαίνονταν πουθενά; Εμείς λέγαμε κάτι πρέπει να γίνει, αυτοί λέγανε περιμένετε, αλλά κάποια στιγμή πιεζόμενο το ΔΣ και από εμάς και από τη βάση, αποφάσισε να κατέβουμε στο δρόμο. 

 

Μια βάση πλέον τελείως διαφορετική. Μέσα στην πανδημία, το σωματείο μαζικοποιήθηκε από χιλιάδες νέους/ες ηθοποιούς που έτρεξαν να γραφτούν γιατί ήταν το μόνο που μπορούσε να τους προστατεύσει, ανακαλύπτοντας τη δύναμη του συνδικάτου. Το σωματείο γιγαντώθηκε και οι εργάτες της Τέχνης, ξεχυθήκαμε όλοι στους δρόμους. Έτσι φτάσαμε στο μητρώο καλλιτεχνών, που μπήκαν όχι μόνο οι ηθοποιοί, αλλά όλα τα καλλιτεχνικά σωματεία. Ήταν μια νίκη απέναντι στην κυβέρνηση που ήλθε από τα κάτω και μια νίκη που ενδυνάμωσε το σωματείο.  

 

Την ίδια περίοδο έσκασαν και οι πρώτες καταγγελίες του metoo στον κλάδο ενώ άνοιξε και το ζήτημα του αυταρχισμού των θιασαρχών. Οι συνάδελφοι και το σωματείο το αγκάλιασαν και ο χώρος των ηθοποιών έγινε φάρος για να γίνει το ίδιο σε άλλους χώρους. Αυτές οι εμπειρίες όπλισαν τους χιλιάδες εργαζόμενους και φοιτητές του χώρου με αυτοπεποίθηση και οδήγησαν στο ξέσπασμα των τελευταίων μηνών με το ΠΔ για την υποβάθμιση των πτυχίων.

 

Μίλησέ μας γι’ αυτό.

 

Όταν πριν κάποια χρονια καταργήθηκαν τα ΤΕΙ, τα πτυχία μας που ήταν ισότιμα με των ΤΕΙ, ανωτέρας εκπαίδευσης, έπρεπε να πάνε σε μια διαβάθμιση. Ο Μητσοτάκης που είχε να ξεπληρώσει γραμμάτια, προχώρησε στο ΠΔ. Για να ενισχύσει ακόμη περισσότερα την ιδιωτική πρωτοβουλία στην εκπαίδευση -που εμείς λέγαμε εδώ και χρόνια ότι αυτό που χρειάζεται είναι μια δημόσια και δωρεάν σχολή- αφήνοντας όλους τους υπόλοιπους ηθοποιούς σαν ανειδίκευτους εργάτες και υποβαθμίζοντας παράλληλα και τις πανεπιστημιακές σχολές.

 

Το ΣΕΗ μπήκε στις κινητοποιήσεις με την ηγεσία του σωματείου να σέρνεται από τη βάση που εμείς τροφοδοτούσαμε με τις προτάσεις μας. Δεν ήθελαν να κάνουν γενικές συνελεύσεις. Και για απεργία ούτε να ακούσουνε. Δεν είχανε πάρει πρέφα τι γίνεται, έλεγαν ότι έτσι κι αλλιώς τα πτυχία μας είναι υποβαθμισμένα χρόνια τώρα. Εμείς όμως είχαμε πάρει πρέφα, τους λέγαμε ότι εδώ έχει σκάσει μια βόμβα. Κάποια στιγμή οι φοιτητές βγήκανε η μια κατάληψη μετά την άλλη στις δραματικές σε όλη την Ελλάδα και ξέσπασε το κίνημα.

 

Σαν ΑΣΗ τρέξαμε από την πρώτη μέρα στις καταλήψεις να τις στηρίξουμε. Τους λέγαμε βάλτε την πίεση στο ΣΕΗ και εμείς θα σας βοηθήσουμε. Κάτω από αυτή την πίεση το ΔΣ αποφάσισε 48ωρη απεργία, με εμάς να προτείνουμε διαρκείας. Στη γενική συνέλευση που πιέσαμε να γίνει τη δεύτερη μέρα της απεργίας στις αρχές του Φλεβάρη είχε 400 άτομα. Στη δεύτερη γενική συνέλευση στις 13/2 είχε 600 άτομα, όπου η πρόταση για απεργία διαρκείας μειοψήφισε για λίγες ψήφους και αποφασίστηκε μια 24ωρη και μια στάση εργασίας. 

 

Η πρόταση για απεργία διαρκείας ήταν απολύτως ρεαλιστική. Εξακόσια άτομα συνέλευση σημαίνει ένα μεγάλο δυναμικό για να στηρίξει απεργιακές φρουρές και στα θέατρα και στα σίριαλ -που οι συνάδελφοι χωρίς περιφρούρηση απεργήσαν στη 48ωρη- σε έναν αγώνα διαρκείας έχοντας μαζί μας και τους φοιτητές και τους συμπαραστάτες. Η ηγεσία δεν ήθελε την κλιμάκωση αλλά όλη αυτή η κατάσταση τρομοκράτησε τον Μητσοτάκη που αναγκάστηκε να καλέσει τα σωματεία στο Μαξίμου και τους είχε τέσσερις ώρες, τόσο πολύ τον πόναγε! 

 

Ποια είναι η συνέχεια για τον κόσμο που έδωσε αυτές τις μάχες;

 

Όλα αυτά που έγιναν, είναι παρακαταθήκη για το σήμερα και το αύριο. Το δυναμικό αυτό εξακολουθεί να υπάρχει και ο κόσμος με το παραμικρό θα ξανακατέβει στο δρόμο. Και χρειάζεται ένα δυνατό σωματείο που θα οργανώνεται από τα κάτω με  αγώνες διαρκείας, με απεργιακές φουρές, με συνελεύσεις που να αποφασίζει η βάση. Έρχονται αγώνες μετά τη μάχη των εκλογών γιατί μέσα στις συνθήκες της κρίσης οι επιθέσεις θα κλιμακωθούν, όποια και να είναι η νέα κυβέρνηση. Και συνολικά αλλά και στα δικά μας όπου βέβαια θα υπάρχουν ανοιχτά ζητήματα, δεν έχει λυθεί κανένα πρόβλημα.  

 

Μέσα σε όλη αυτήν την πορεία αναπτύξαμε και ποσοτικά και ποιοτικά την παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Η επιρροή μας είναι πολύ μεγαλύτερη από το μέγεθός μας.  Στη γενική συνέλευση των 600 ατόμων η πρότασή μας -για απεργία με διάρκεια, εξορμήσεις στις καταλήψεις των φοιτητών, απεργιακές φρουρές στα θέατρα και τις τηλεοπτικές παραγωγές, να γίνουν τα θέατρα κέντρο αγώνα για όλους εκείνους που μάχονται- μειοψήφισε για μόλις είκοσι ψήφους. Οι συνάδελφοι μας στήριξαν γιατί είπαμε ότι τα προβλήματα λύνονται με την απεργία, στο δρόμο, στον αγώνα και όχι στα υπουργικά γραφεία στην Βουλή. 

 

Με αυτό το κριτήριο πρέπει να δώσουμε και τη μάχη των εκλογών, που έχει τεράστια σημασία για την επόμενη μέρα. Γιατί η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ σημαίνει να πάρουμε δύναμη για να ακουστεί δυνατότερα η φωνή μας στις μάχες που έρχονται. Δεν σημαίνει ψεύτικες υποσχέσεις, ψηφίστε μας για να αλλάξουμε τον κόσμο από τα έδρανα της Βουλής. Σημαίνει δυνάμωμα εκείνης της πλευράς του κινήματος, που πιστεύει ότι ο κόσμος αλλάζει από τα κάτω, με τη δράση των εργατών της Τέχνης και των εργατών γενικότερα. Ότι οι εικόνες που είδαμε στην κατάληψη του Ρεξ με τους φοιτητές και τους εργαζόμενους, οι ίδιοι να έχουν τον έλεγχο και να οργανώνουν παραστάσεις, εκδηλώσεις και συζητήσεις, με τη συμπαράσταση των υπολοιπων εργαζομένων, είναι παρακαταθήκη για το μέλλον, πως θα έπρεπε να λειτουργεί ο πολιτισμός και ολόκληρη η κοινωνία.