Η προεκλογική περίοδος που διανύουμε δεν γίνεται σε συνθήκες σταθερότητας. Η αστάθεια στο τραπεζικό σύστημα συνδυάζεται στην Ευρώπη με την πίεση της ΕΕ και της ΕΚΤ για μεγαλύτερες περικοπές των κοινωνικών δαπανών. Η διεθνής οικονομική αβεβαιότητα επηρεάζει τόσο τον ελληνικό καπιταλισμό όσο και τα κόμματα που είναι ταγμένα στη διαχείρισή του, με πρώτο βεβαίως τη Νέα Δημοκρατία.

Οι φόβοι της ΝΔ για την αστάθεια του συστήματος συνδυάζονται με τον φόβο μιας γενίκευσης των εργατικών και κοινωνικών αντιστάσεων. Φοβούνται μια επανάληψη του 2008 με χρεοκοπίες των τραπεζών. Φοβούνται μια επανάληψη του 2012, όταν η κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμου είχε μια τεράστια πλειοψηφία στη Βουλή αλλά εκατομμύρια εργαζόμενοι διαδήλωναν εναντίον της. Φοβούνται το «αντισυστημικό ρεύμα», όπως το ονομάζουν, που βγήκε ορμητικά στο προσκήνιο μετά το έγκλημα στα Τέμπη.

Έχουν κάθε δίκιο να φοβούνται. Η εργατική τάξη δείχνει να έχει ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό την απογοήτευση που είχε σκορπίσει η μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και η διακυβέρνησή του ως το 2019. Περίπου 2,7 εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωσαν αυτόν τον Μάρτη, ένας αριθμός που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τα απεργιακά συλλαλητήρια και τις «πλατείες» του 2010-2012. Προφανώς σ’ αυτό το «αντισυστημικό ρεύμα» προσπαθούν να απευθυνθούν και ακροδεξιά και φασιστικά μορφώματα όπως εκείνα του Βελόπουλου και του Κασιδιάρη, που τρέφονται από τη ρατσιστική ρητορική, τις επαναπροωθήσεις, τη φτώχεια. Όμως το «αντισυστημικό ρεύμα» δεν είναι ένα άγραφο χαρτί το οποίο μπορούν εύκολα να λερώσουν οι φασίστες. Αποτελεί καρπό και συνέχεια των αγώνων που ξεδιπλώθηκαν τα τελευταία χρόνια ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ. Εκφράστηκε στις απεργίες των εργαζόμενων στα νοσοκομεία, στην Cosco και την e-food, στην Πανεργατική απεργία στις 9 Νοέμβρη, στο ξεσηκωμό των εργατών/τριών της Τέχνης, στους αγώνες των φοιτητών που ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην Πανεπιστημιακή Αστυνομία και τα ΜΑΤ. Σημαδεύτηκε από τους αγώνες ενάντια στο σεξισμό και τις έμφυλες διακρίσεις, από τη μάχη ενάντια στη ρατσιστική πολιτική των «κλειστών συνόρων» που δολοφονεί στον Έβρο και το Αιγαίο.

Απέναντι στην άθλια κυβέρνηση της ΝΔ και την κρίση του συστήματος δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο επειδή έχουμε την εμπειρία του 2015, όταν οι ελπίδες για δικαίωση των αγώνων μέσα από μια αριστερή κυβέρνηση διαψεύστηκαν σκληρά αλλά και επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πάψει να μετατοπίζεται προς τα δεξιά στο όνομα του ρεαλισμού. Το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικούσε να εκφράσει το αντισυστημικό ρεύμα μιλώντας για την ελπίδα μιας κυβέρνησης της ριζοσπαστικής αριστεράς που θα έφερνε ριζικές αλλαγές. Σήμερα, ενώ ο κόσμος έχει αρχίσει να ριζοσπαστικοποιείται ξανά σε βαθμό που η κυβέρνηση της ΝΔ να ανησυχεί για νέο 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται πιο δεξιά και από την περίοδο 2015-2019. Απέναντι στη νέα όξυνση της οικονομικής κρίσης, καμαρώνει ότι είχε πετύχει πλεονάσματα του προϋπολογισμού ενώ στα χρόνια του Μητσοτάκη είχαμε ελλείμματα, «ξεχνώντας» ότι τα πλεονάσματα δεν συνιστούν λαϊκό αίτημα αλλά το ασφυκτικό πλαίσιο που επέβαλλαν οι «θεσμοί» με τα τρία Μνημόνια.

Γι’ αυτούς τους λόγους, το μαύρισμα της ΝΔ στις εκλογές πρέπει να γίνει με το βλέμμα στραμμένο στους αγώνες. Καμιά άρχουσα τάξη στην ιστορία δεν παραιτήθηκε από την εξουσία και το προνόμιά της επειδή ο λαός έριξε σε ένα κουτί ένα χαρτάκι διπλωμένο στα τέσσερα. Οι αγώνες είναι ο δρόμος για να επιβάλλουμε ότι οι ζωές μας θα είναι πάνω από τα κέρδη, για να φέρουμε το δικό μας έλεγχο στην οικονομία και στην κοινωνία, τη δημοκρατία των εργαζομένων. Έχουμε τη δύναμη να επιβάλλουμε όλα τα αιτήματα των αγώνων μας με τη συλλογική δύναμη της τάξης μας σε κάθε χώρο δουλειάς.

Οι αγώνες μας χρειάζονται την Αριστερά που δεν μένει στη μέση του δρόμου, την Αριστερά της ανατροπής, της σύγκρουσης με το σύστημα. Την Αριστερά που δεν χαμηλώνει το πήχη των αγώνων στο όνομα των «αρνητικών συσχετισμών» και δεν περιορίζει τον ορίζοντά της στην «ρεαλιστική ανυπακοή» μιας «δημιουργικής ασάφειας» που έχουμε ξαναζήσει. Την Αριστερά που δεν υπόσχεται κοινοβουλευτικές επιτυχίες αλλά εμπνέεται από το ξεσηκωμό της εργατικής τάξης και της νεολαίας στη Γαλλία. Την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Νίκος Χατζάρας, υποψήφιος βουλευτής με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Α΄ Θεσσαλονίκης, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Εργαζομένων Δήμου Αμπελοκήπων – Μενεμένης, μέλος του ΣΕΚ