Πάμε για τις εκλογές στις 25 Ιούνη και από την μεριά της άρχουσας τάξης και των «θεσμών» του κράτους, ο στόχος είναι η Νέα Δημοκρατία να σχηματίσει ισχυρή αυτοδύναμη κυβέρνηση που θα μπορούν να την ελέγχουν απόλυτα. Το ερώτημα είναι αν αυτό μοιάζει αναπόφευκτο, αν η δύναμη βρίσκεται στους "από πάνω" απέναντι στην εργατική τάξη και στη νεολαία. Η απάντηση είναι, κατηγορηματικά, όχι. Η άρχουσα τάξη θέλει μία ισχυρή κυβέρνηση της ΝΔ γιατί και βλέπει και ξέρει τι έχει να αντιμετωπίσει.

Ξέρει ότι βρισκόμαστε σε μία περίοδο οικονομικής (με την ορμητική επανεμφάνιση του πληθωρισμού, των καταρρεύσεων τραπεζών και του χρέους), κλιματικής (με απρόβλεπτες φυσικές και οικονομικές καταστροφές), ενεργειακής, επισιτιστικής και υγειονομικής κρίσης με, ταυτόχρονη, όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των πολέμων (με πιο ορατό από ποτέ τον κίνδυνο ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος και ενός νέου Ψυχρού Πολέμου μεταξύ των μπλοκ ΗΠΑ - Κίνας).

Η "πολυκρίση" του καπιταλισμού τρομάζει τις άρχουσες τάξεις και τα επιτελεία της αλλά, ακόμα περισσότερο, τους τρομάζει και η επανεμφάνιση του εργατικού κινήματος.

Το είδαμε στη Γαλλία. Το είδαμε, σε όλη την προηγούμενη τετραετία της ΝΔ και εξακολουθούμε να το βλέπουμε ακόμα και μέσα στην προεκλογική περίοδο. Δεν είναι "μόνο" το χρονολόγιο των αγώνων και των απεργιών αλλά και η ριζοσπαστικοποίηση των αιτημάτων και τα ιδεολογικά προχωρήματα του κόσμου της δουλειάς και της νεολαίας. Ήταν οι εργαζόμενοι από την υγεία και το νερό έως στις συγκοινωνίες και στην ενέργεια που κάνανε το αίτημα της κρατικοποίησης με εργατικό έλεγχο να είναι πλειοψηφικό απέναντι σε ένα σύστημα που βάζει τη ζωή και το περιβάλλον πάνω από τα κέρδη. Ήταν η πανεργατική απεργία – σεισμός, στις 8 Μάρτη, που έβαλε μαζί τα αιτήματα ενάντια στην εκμετάλλευση με τα αιτήματα ενάντια στην καταπίεση των γυναικών. Ήταν η καταδίκη της της Χρυσής Αυγής, οι αγώνες των καλλιτεχνών, των φοιτητών που ξεσηκώσανε όλη την κοινωνία και ο κατάλογος συνεχίζεται. Ότι κερδήθηκε, όποια επίθεση σταμάτησε, όποιο σκάνδαλο ξεσκεπάστηκε το χρωστάμε μόνο σ' αυτούς αγώνες.

Σε μία τέτοια περίοδο, ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε γιατί, αντί να γίνει το πολιτικό στήριγμα των αγώνων και να υιοθετήσει τα αιτήματα που ανοίξανε, αποδέχθηκε όλες τις επιλογές της άρχουσας τάξης όχι μόνο στην οικονομία αλλά παντού, από τον φράχτη στον Έβρο μέχρι τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς στο Αιγαίο, "γυρνώντας τη πλάτη" στο εργατικό και νεολαιΐστικο κίνημα. Αυτή η "προσαρμογή" της ρεφορμιστικής αριστεράς στα όρια της "διαχείρισης του συστήματος" δεν είναι ούτε καινούρια ούτε θα αλλάξει με άλλη ηγεσία. Είναι η στρατηγική του κοινοβουλευτικού δρόμου που υπόσχεται "δίκαιη κοινωνία και ευημερία για όλους" αλλά στο τέλος "κάνει πλάτες" στην άρχουσα τάξη. Αυτή η στρατηγική απέτυχε με "σοκ και δέος". Έχει προκαλέσει σοκ αλλά όχι απογοήτευση στο κόσμο της αριστεράς και γι' αυτό κάνει την συζήτηση για το αν θα μπορεί να υπάρξει, και πως, μία αντικαπιταλιστική στρατηγική, πιο ζωντανή και πιο γειωμένη στη πραγματικότητα.

Η παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και στις εκλογές του Ιούνη λογοδοτεί σ' αυτή την ανάγκη και γι' αυτό έχει τεράστια σημασία η ενίσχυσή της. Για να ενισχυθεί η μόνη δύναμη που μπορεί να γίνει το οργανωτικό και πολιτικό στήριγμα των αγώνων μέχρι το τέλος. Για μία ισχυρή εργατική αντιπολίτευση εκεί που μετράει, στο πεζοδρόμιο και όχι στα κοινοβουλευτικά έδρανα. Για να ανοίξει το δρόμο για τη δικαίωση αυτών των αγώνων με τη σύγκρουση και την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος. Για να πάρει η εργατική τάξη τον έλεγχο, όχι μόνο στους χώρους δουλειάς, αλλά σε όλη την κοινωνία και να την απαλλάξει από τη φτώχεια, την κλιματική καταστροφή, τους πολέμους, το σεξισμό, το ρατσισμό.

*Χημικός, υποψήφιος με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον Β1 Βόρειο Τομέα Αθήνας

Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών