Του Βασίλη Ζούμπου

 

Πηγή: Εφημερίδα ΠΡΙΝ (01/07/12)

 

Που λες σύντροφε διάβασα ακόμα ένα άρθρο που καλεί όλες τις αριστερές δυνάμεις να συμπαραταχθούν πάνω σε ένα ελάχιστο κοινό ριζοσπαστικό προοδευτικό πρόγραμμα και σκέφτηκα κάποιες ερωτήσεις που θέλω από καιρό να σου κάνω. Ελπίζω να γνωρίζεις πως όσα θα σε ρωτήσω είναι καλοπροαίρετα κι ότι δεν θα σου τα έλεγα αν δεν θεωρούσα ότι θα πιάσουν τόπο.

 

Ερώτηση 1η: Έχοντας βιώσει τα ολέθρια για το λαό αποτελέσματα της πολιτικής της Ευρωζώνης τα τελευταία 11 χρόνια, θεωρείς ακόμα και τώρα πως είναι προς το συμφέρον του λαού να παραμείνει η χώρα σε αυτή την καπιταλιστική λυκοφιλία, που είναι πλέον ξεκάθαρο πως έχει σαν μοναδικό της σκοπό την υπεράσπιση των συμφερόντων του κάθε είδους κεφαλαίου;

 

Ερώτηση 2η: Έχοντας βιώσει τη διάλυση του παραγωγικού ιστού της χώρας, κυρίως λόγω της συμμετοχής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση τα τελευταία 31 χρόνια, θεωρείς ακόμα πως είναι προς το συμφέρον του λαού να υποστηρίζεις ενεργά - μέσω της συμμετοχής της χώρας στην ΕΈ - την φονταμεταλιστικά νεοφιλελεύθερη, αγριο-καπιταλιστική ολοκλήρωση της Ευρωπαϊκής ηπείρου; 

 

Ερώτηση 3η: Πως μπορείς σύντροφε να θεωρείς πως είναι δυνατό να υπερασπιστείς τα συμφέροντα του λαού μέσα στην ΕΕ και την ΟΝΕ, όταν η συμμετοχή σου σε αυτές έχει σαν αποτέλεσμα να είσαι χειροπόδαρα δεσμευμένος με δεκάδες συνθήκες που οριοθετούνε ένα ασφυκτικά στενό αντεργατικό, εχθρικό προς το λαό πλαίσιο άσκησης πολιτικής.

 

Ερώτηση 4η: Είναι πραγματικά σύντροφέ μου τόσο δύσκολο να καταλάβεις πως δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί καμία προοδευτική (και για να πάω ένα βήμα πιο μπροστά, καμία αντικαπιταλιστική) αλλαγή μέσα στα πλαίσια της ΟΝΕ και της ΕΕ;

 

Ερώτηση 5η: Δεν είναι προφανές σύντροφέ μου πως υπάρχει τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας και λαϊκής κυριαρχίας για όλους τους λαούς που συμμετέχουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση;

 

Ερώτηση 6η: Δεν γνωρίζεις πως δεν υπάρχει κανένας λαϊκός δημοκρατικός έλεγχος στη διαδικασία λήψης αποφάσεων στους θεσμούς της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο Eurogroup, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, στην Κομισιόν, στον εμπαιγμό του Ευρωκοινοβουλίου, και πάνω από όλα στη Γραφειοκρατία των Βρυξελλών, δηλαδή στην παραγωγή της Ευρωενωσιακής νομοθεσίας στα γραφεία των Βρυξελλών από μη εκλεγμένους γραφειοκράτες; 

 

Ερώτηση 7η: Δεν έχει καταστήσει πλέον σαφές το ευρω-διευθυντήριο της ΟΝΕ και της ΕΕ πως η συμμετοχή μιας χώρας σε αυτές τις λυκοσυμμαχίες έχει σαν άμεσο αποτέλεσμα ο λαός να μην έχει κανέναν έλεγχο στην οικονομική, νομισματική, χρηματοπιστωτική, δημοσιονομική και εμπορική-δασμολογική πολιτική που εφαρμόζεται στη χώρα του;

 

Ερώτηση 8η: Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβεις πως η συμμετοχή αυτή σημαίνει πως όλες οι κομβικές πολιτικές επιλογές που επηρεάζουν την καθημερινή ζωή του κόσμου, αποφασίζονται ερήμην του λαού από γραφειοκράτες της ΟΝΕ, της ΕΕ και της ΕΚΤ που είναι έμμισθοι υπάλληλοι του μεγάλου χρηματοπιστωτικού και βιομηχανικού κεφαλαίου της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης;

 

Ερώτηση 9η: Εν τέλει, πόσες αυταπάτες έχεις κατασκευάσει για να θεωρείς πως το τερατώδες, βαθιά αντιδημοκρατικό και βαθιά αντιδραστικό οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να μεταρρυθμιστεί προς μια φιλολαϊκή, φιλεργατική κατεύθυνση από το εσωτερικό του; 

 

Ερώτηση 10η: Όσον αφορά τα εγκληματικά αποτελέσματα που έχουν οι πολιτικές της ΟΝΕ και της ΕΕ για το λαό μας, υπάρχει στ’ αλήθεια μία κόκκινη γραμμή εξαθλίωσης του λαού πέραν της οποίας εκτιμάς ότι πρέπει ενεργητικά να επιχειρήσουμε την αποδέσμευσή μας από αυτούς τους μηχανισμούς; 

Ερώτηση 11η: Αν ναι, ποια είναι αυτή η κόκκινη γραμμή; Ο διψήφιος αριθμός αυτοκτονιών κάθε εβδομάδα; Οι εκατό χιλιάδες άστεγοι; Τα δύο εκατομμύρια ανέργων; Μήπως όταν συμβούν αυτά, θα είναι πλέον αργά και ο λαός θα είναι τόσο εξαθλιωμένος, τόσο συντετριμμένος, τόσο αποκαρδιωμένος που δεν θα μπορεί να σηκώσει πλέον κεφάλι;

 

Ερώτηση 12η: Και κάτι ακόμα σύντροφε. Η συμμετοχή στην ΕΟΚ, στην ΕΕ, στην ΟΝΕ και στο ΝΑΤΟ ήταν επιλογές της ξενόδουλης, πάντα εχθρικής προς τα συμφέροντα του λαού ελληνικής αστικής τάξης. Πως είναι δυνατόν να έχουμε χάσει τόσο πολύ την πυξίδα μας σαν αριστερά ώστε να μην μπορούμε να κατανοήσουμε πως ο λαός δεν έχει κανένα συμφέρον από το να υπερασπίζεται τις στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης;

 

Σύντροφέ μου, όσο αναφέρεσαι στην ενότητα της αριστεράς χωρίς να είσαι διατεθειμένος να ανοίξεις έναν γενναίο συντροφικό διάλογο για αυτά τα κομβικά ζητήματα, τόσο θα αποδεικνύεις πως δεν είναι ειλικρινής η πρόθεσή σου για συνεργασία, παρά μόνο σκοπεύει στη δημιουργία εντυπώσεων και στην υφαρπαγή των ψήφων του λαού. 

 

Σε ένα κόσμο που η χυδαία και καταστροφική ιδεολογία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού επιχειρείται να γίνει το σημείο εκκίνησης κάθε πολιτικής κουβέντας, το ζήτημα για την αριστερά δεν είναι να ακολουθήσει αυτή την συντηρητική μετατόπιση για να γίνει πιο δημοφιλής και να κερδίσει ευκαιριακά τη ψήφο των λαϊκών στρωμάτων.

 

Το ζήτημα για την αριστερά είναι να ακολουθήσει τη παμπάλαια συνταγή της ρήξης, της ανατροπής, της μετωπικής ταξικής ιδεολογικής σύγκρουσης με αυτά τα ιδεολογήματα ώστε να καταφέρει να τα ξεγυμνώσει μπροστά στα μάτια του λαού και να του δείξει το δύσκολο δρόμο προς την απελευθέρωσή του.