Ισραηλινή κατοχή: Η αλήθεια δεν είναι «κάπου στη μέση»

Νίκος Λούντος, από την Εργατική Αλληλεγγύη, No 1594

 

 

Ένα σωρό επιχειρήματα επιστρατεύονται για να σπείρουν αμφιβολίες σε όσους υποστηρίζουν την Παλαιστινιακή Αντίσταση. Μήπως πρέπει να ασκούμε κριτική και στην Αντίσταση και όχι μόνο στο Ισραήλ; Μήπως η Χαμάς είναι μια “δεξιά συντηρητική” οργάνωση και γι’ αυτό πρέπει να κρατάμε ίσες αποστάσεις; Μήπως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση και οι δύο πλευρές πρέπει να κάνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις; 

 

Η απάντηση σε όλα αυτά πρέπει να είναι ένα καθαρό Όχι. Το Ισραήλ δεν είναι απλώς ένα κράτος. Είναι ένα ρατσιστικό κράτος εποίκων, η φύση του είναι ταυτισμένη με το διωγμό, την καταπίεση και τον εξευτελισμό των Παλαιστίνιων. Είναι ταυτισμένη με τη διαρκή πολεμική απειλή και την εξυπηρέτηση της ιμπεριαλιστικής “σταθερότητας”. Είναι ένα κράτος που μόνο η διάλυσή του μπορεί να ανοίξει δρόμο για την απελευθέρωση. Οι Παλαιστίνιοι από την άλλη είναι ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα και παλεύουν ενάντια σε έναν καταπιεστή που τους τα έχει κλέψει και τους τα έχει αρνηθεί όλα. Όλο το δίκιο είναι με το μέρος τους. Όποιος παλεύει για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη πρέπει να σταθεί στο πλευρό τους μέχρι τη νίκη.

 

Δεν υπάρχει καμιά συμμετρία μεταξύ της βίας ενός πανίσχυρου κράτους και της βίας ενός λαού που αντιστέκεται. Αυτό το επιχείρημα δεν είναι θεωρητικό. Ο στρατιωτικός προϋπολογισμός του Ισραήλ είναι πάνω από 20 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο, περισσότερα από όσα ξοδεύουν η Τουρκία και η Ελλάδα μαζί. Ελέγχει τα πιο σύγχρονα όπλα στον κόσμο. Έχει πρόσβαση στα στρατιωτικά μυστικά των Ηνωμένων Πολιτειών. Είναι η μόνη χώρα της Μέσης Ανατολής που έχει στην κατοχή της πυρηνικές κεφαλές. Δέχεται τη μεγαλύτερη ετήσια στρατιωτική βοήθεια από τις ΗΠΑ σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη χώρα εδώ και δεκαετίες. 

 

Μόλις την περασμένη Παρασκευή ο Μπάιντεν αποφάσισε έκτακτη πολεμική ενίσχυση 14 δισεκατομμυρίων στο Ισραήλ. Για να έχουμε μια σύγκριση, αυτό το ξαφνικό εξοπλιστικό δώρο από τις ΗΠΑ στο Ισραήλ αντιστοιχεί στον ετήσιο προϋπολογισμό ολόκληρου του γειτονικού κράτους της Ιορδανίας. Οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν κράτος, δεν έχουν στρατό, δεν έχουν τανκς, δεν έχουν αεροπλάνα, δεν έχουν πλοία, πόσο μάλλον αεροπλανοφόρα γεμάτα με βομβρδιστικά σαν κι αυτά που έστειλαν οι ΗΠΑ για να στηρίξουν το Ισραήλ την περασμένη βδομάδα. Οι Παλαιστίνιοι αντιστέκονται απέναντι σε όλη αυτή τη βία, αντιστέκονται απέναντι στους μεγαλύτερους μηχανισμούς θανάτου του πλανήτη.

 

Το Ισραήλ είναι αυτό που μπορεί με το πάτημα ενός κουμπιού να κόψει το ρεύμα, να κόψει το νερό και τις τηλεπικοινωνίες στους Παλαιστίνιους. Το Ισραήλ μπορεί να επιλέξει τους στόχους που θέλει μέσα στις πυκνοκατοικημένες γειτονιές της Λωρίδας της Γάζας και να τους κάνει συντρίμμια. Το Υπουργικό Συμβούλιο του Ισραήλ μπορεί να ξεκινάει τις συνεδριάσεις του συζητώντας για το πότε θα κάνει τον επόμενο βομβαρδισμό, ποια παλαιστινιακά χωριά θα γκρεμίσει. Οι Παλαιστίνιοι ξεκινάνε τη μέρα τους βλέποντας πώς και αν θα επιβιώσουν. 

 

Το Ισραήλ μετράει τα φάρμακα, τη ζάχαρη, το αλεύρι, τις παιδικές πάνες, ακόμη και τα μολύβια που φτάνουν στην Παλαιστίνη, και μπορεί να αποφασίσει πόσα παιδιά θα πεθάνουν μέσα σε ένα μήνα, πόσα παιδιά θα μείνουν νηστικά, πόσοι ασθενείς θα σφαδάζουν απ’ τους πόνους, πόσοι μαθητές θα φτάσουν στο σχολείο με άδεια χέρια. Το Ισραήλ μπορεί και ρίχνει 6.000 βόμβες μέσα σε έξι μέρες, μπορεί και βομβαρδίζει νοσοκομεία, μπορεί και διατάζει ένα εκατομμύριο ανθρώπους να μετακινηθούν σαν κοπάδι.

 

Βάρβαρος δεσμοφύλακας

 

Το Ισραήλ είναι ο βάρβαρος δεσμοφύλακας των Παλαιστίνιων. Ένας δεσμοφύλακας που έσφαξε τους γονείς και τους παππούδες τους, τους έδιωξε απ’τη γη τους, τους φυλάκισε, τους βομβαρδίζει, τους απειλεί και τους εξευτελίζει. Ποιος έχει δικαίωμα να κάνει κριτική στην Αντίσταση απέναντι σε όλη αυτή τη βαρβαρότητα;

 

Είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας η περιγραφή που βλέπει τη σύγκρουση σαν σύγκρουση “φανατικών” και “ακραίων” από τις δυο μεριές. Το Ισραήλ έχει όντως μια κυβέρνηση ακραίων και φανατικών. Αλλά η πολιτική εξόντωσης των Παλαιστίνιων δεν είναι καινούργια, είναι ίδια από τότε που ιδρύθηκε, πριν από 75 χρόνια. Το Ισραήλ είναι αποτέλεσμα της Νάκμπα, του συστηματικού διωγμού και σφαγής πάνω από 700 χιλιάδων Παλαιστίνιων στα χρόνια 1947-1948. Το διωγμό ενορχήστρωσαν και εκτέλεσαν παραστρατιωτικές οργανώσεις με βασική τη Χαγκανά. Αυτές οι οργανώσεις, όταν πάνω στην κλεμμένη γη κηρύχθηκε η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, μετονομάστηκαν σε στρατό του Ισραήλ. 150 χιλιάδες Παλαιστίνιοι είχαν απομείνει μέσα στα σύνορα του κράτους που ονομάστηκε Ισραήλ. Τους επιβλήθηκε στρατιωτικός νόμος και απαγορευόταν να πάνε μέχρι το διπλανό χωριό. 

 

Πολύ γρήγορα το Ισραήλ πέρασε έναν ακόμη νόμο με τον οποίο οι περιουσίες όσων “πέρασαν χρόνο σε εχθρική χώρα” μεταβιβάστηκαν χωρίς αποζημίωση στο ισραηλινό κράτος. Αυτό σήμαινε πως οι 700 χιλιάδες πρόσφυγες όχι μόνο δεν είχαν το δικαίωμα να επιστρέψουν ποτέ, αλλά έμαθαν ότι τους έκλεψαν τα σπίτια, τα χωράφια, τις βιοτεχνίες και ό,τι άλλο είχαν. Σχεδόν ταυτόχρονα πέρασε ένας άλλος νόμος που καλούσε οποιονδήποτε είχε εβραϊκή καταγωγή από οπουδήποτε στον κόσμο να γίνει άμεσα πολίτης του Ισραήλ. Αυτά που κλάπηκαν από τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες μοιράστηκαν στους νεοεισερχόμενους εποίκους που έφτασαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες.

 

Η ηγεσία του Ισραήλ στηριζόταν ιδεολογικά στον σιωνισμό, ένα εθνικιστικό εβραϊκό ρεύμα που εμφανίστηκε το 19ο αιώνα και έβλεπε την ίδρυση “εβραϊκής πατρίδας” στην Παλαιστίνη σαν λύση απέναντι σε δύο δεινά. Αφενός τον αντισημιτισμό που απλωνόταν από την Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη σε ολόκληρη την ήπειρο. Αφετέρου την εξάπλωση προοδευτικών και επαναστατικών ιδεών και οργανώσεων στους εβραϊκούς πληθυσμούς.

 

Ο σιωνισμός παρέμεινε μειοψηφικό ρεύμα στις εβραϊκές κοινότητες ακόμη και μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Οι Εβραίοι της Ευρώπης και της Αμερικής ήταν ριζωμένοι στις χώρες τους. Ο εβραϊκός πληθυσμός στην Παλαιστίνη στα τέλη του 19ου αιώνα δεν ξεπερνούσε τις 25 χιλιάδες. Η άνοδος του αντισημιτισμού αύξησε την εβραϊκή παρουσία αλλά όχι δραματικά. Από την εποχή των πογκρόμ του Τσάρου μέχρι το Ολοκαύτωμα, οι καταδιωκόμενοι Εβραίοι έψαχναν καταφύγιο στα αστικά κέντρα της Ευρώπης και της Αμερικής, όχι στην Παλαιστίνη. Οι Σιωνιστές ακόμη και μετά την απελευθέρωση όσων σώθηκαν από τα ναζιστικά στρατόπεδα, έκαναν εκστρατεία για “κλειστά σύνορα” σε κόντρα με τις μαζικές εβραϊκές οργανώσεις, ώστε να μην αυξηθεί η εβραϊκή μετανάστευση στις ΗΠΑ και να ανοίξει ο δρόμος για την κατάκτηση της Παλαιστίνης.

 

Για τους σιωνιστές, οι Παλαιστίνιοι Άραβες αντιμετωπίζονταν σαν μη-άνθρωποι μέσα σε μια άδεια γη. Δανείζονταν το λεξιλόγιο του αποικισμού της Αμερικής για να μιλήσουν για «περιφράξεις» όπου θα τους τοποθετούσαν, όπως έκαναν στις ΗΠΑ με τους Ιθαγενείς «Ινδιάνους». Ο ιδρυτής και πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπεν Γκουριόν, δέκα χρόνια πριν το 1947 έλεγε πως αν προκύψει μεικτό κράτος Εβραίων και Αράβων «δεν θα είναι το τέλος, αλλά μόνο η αρχή…. Θα διώξουμε τους Άραβες και θα πάρουμε τα σπίτια τους… με όση ισχύ διαθέτουμε».

 

Μαντρόσκυλο του ιμπεριαλισμού

 

Την ισχύ την εξασφάλισαν οι Σιωνιστές μετατρέποντας το Ισραήλ σε μαντρόσκυλο του ιμπεριαλισμού. Καθώς οι αποικιοκράτες Άγγλοι και Γάλλοι έφευγαν από τη Μέση Ανατολή, το Ισραήλ μετατρεπόταν σε προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης. Το 1956 μαζί με τους Αγγλογάλλους επιτέθηκε στην Αίγυπτο, όταν η κυβέρνηση του Νάσερ απείλησε τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών. Το 1967 εξαπέλυσε πόλεμο σε όλους τους γείτονές του και πλέον οι ΗΠΑ το υιοθέτησαν σε μια σχέση που συνεχίζει ακάθεκτη μέχρι σήμερα. 

 

Το Ισραήλ εξασφάλιζε δυτική στρατιωτική παρουσία στην πιο κρίσιμη στρατηγικά περιοχή του πλανήτη, την περιοχή των πετρελαίων. Το Ισραήλ είναι η χώρα που δέχθηκε αθροιστικά τη μεγαλύτερη αμερικάνικη βοήθεια σε όλα τα χρόνια μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Με αμερικάνικη χρηματοδότηση το Ισραήλ έχτισε και τη δική του εγχώρια εξοπλιστική βιομηχανία, ώστε πλέον να ανήκει στους κορυφαίους όχι μόνο εισαγωγείς αλλά και εξαγωγείς όπλων. Έχει πρωτεύοντα ρόλο στα προγράμματα κατασκοπείας και υποκλοπών σε όλο τον κόσμο. 

 

Σε εσωτερικό επίπεδο, είναι ένα κράτος απαρτχάιντ. Όπως πάντα έκανε η αποικιοκρατία, το Ισραήλ αντιμετώπισε τους Παλαιστίνιους όχι σαν ανθρώπους, ούτε καν σαν εργάτες, αλλά σαν ζώα τα οποία πρέπει να καθυποταχτούν. Η καθημερινή πραγματικότητα στο Ισραήλ είναι ο ρατσισμός στην πιο ακραία του μορφή. Οι ισραηλινοί εποικισμοί μπορεί να έχουν πισίνες, εθνικές οδούς διασύνδεσης, γήπεδα γκολφ, ενώ από την άλλη πλευρά στα παλαιστινιακά χωριά επικρατούν τριτοκοσμικές συνθήκες, απαγόρευση κυκλοφορίας, εσωτερικά διαβατήρια.

 

Όποιος μιλάει για “δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα” εννοεί δικαίωμα στη διαιώνιση του πιο φριχτού ρατσισμού, εννοεί δικαίωμα των αποικιοκρατών να κυριαρχούν σε βάρος των ντόπιων, εννοεί δικαίωμα των πλούσιων να βασανίζουν τους φτωχούς.

 

Το Ισραήλ δεν έχει κανένα δικαίωμα στην αυτοάμυνα. Ο αποικιοκρατικός του μηχανισμός πρέπει να καταλήξει στα σκουπίδια της Ιστορίας, όπως έγινε με τους Γάλλους στην Αλγερία, τους Άγγλους στην Ινδία. Οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαίωμα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους με κάθε μέσο. Και εμείς έχουμε υποχρέωση να τους στηρίξουμε. Κάθε βήμα που κάνουν εκείνοι κατά του Ισραήλ είναι νίκη για όλους που παλεύουμε για ειρήνη, δικαιοσύνη και ελευθερία παντού.