Ευρωπαϊκή Ένωση: Σύνοδος Κορυφής πολεμοκαπηλείας

του Λέανδρου Μπόλαρη

 

Τα έργα και οι μέρες της κυβέρνησης της ΝΔ προκαλούν μαζική οργή, αυτό είναι πια ολοκάθαρο. Δεν είναι «μόνο» η ακρίβεια, οι περικοπές και οι ιδιωτικοποιήσεις που την πυροδοτούν. Είναι και όλα τα σκάνδαλα που συνοδεύουν αυτές τις επιθέσεις: οι υποκλοπές, το «τάισμα» των ΜΜΕ, οι προσπάθειες να κουκουλωθεί, να μπαζωθεί κυριολεκτικά και μεταφορικά, το έγκλημα των Τεμπών. Ποιος μπορεί να βάλει στοπ σε αυτές τις αθλιότητες; Η απάντηση που έρχεται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι μόνο, είναι ότι βασικό στοιχείο της απάντησης είναι οι θεσμοί της Ε.Ε. 

 

Για παράδειγμα πριν μια βδομάδα ο Γεωργιάδης έκανε οργίλες δηλώσεις καταγγελίας κατά της Λ. Κοβέσι, της ευρωπαίας εισαγγελέα, για τις δηλώσεις της για τα Τέμπη. Ο τομεάρχης Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ απάντησε: «η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αντί να βάζει τη χώρα στο ευρωπαϊκό περιθώριο, θα πρέπει άμεσα: Να καταλάβει ότι η χώρα μας ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεσμεύεται από τις αρχές και τις αξίες του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού. Να συνηθίσει στην ιδέα ότι οι δικαστικοί λειτουργοί στην Ευρώπη λειτουργούν ανεξάρτητα και δεν υπακούν στις επιθυμίες της ελληνικής Κυβέρνησης».

 

Τα ίδια λίγο πολύ ειπώθηκαν μετά το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για παραβιάσεις του «Κράτους Δικαίου» στην Ελλάδα. Κι όπως έγραφε η Αυγή: «Συγκεκριμένα, γίνεται κάλεσμα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή να αξιολογήσει την εκταμίευση των κονδυλίων της ΕΕ προς την Ελλάδα, με τη χώρα μας να κινδυνεύει να καταλήξει σαν την Ουγγαρία του Βίκτορ Όρμπαν, όπου δισεκατομμύρια ευρώ παρακρατήθηκαν από το 2021, για την κατάσταση του κράτους δικαίου».

 

«Μητσοτάκης όπως Όρμπαν» ήταν ο τίτλος του άρθρου και οι θεσμοί της Ε.Ε υποτίθεται είναι η ασπίδα για να μη καταλήξουμε εκεί. Όμως, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. 

 

Καταρχήν, να θυμηθούμε ότι οι «θεσμοί» της Ε.Ε δεν είναι δημοκρατικοί. Μόνο το ευρωκοινοβούλιο εκλέγεται κι οι αρμοδιότητές του είναι στην ουσία «συμβουλευτικές». Είναι πια μια χειροπιαστή εμπειρία το γεγονός ότι οι υπουργοί και οι βουλευτές δεν ελέγχουν ούτε το κράτος ούτε τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Τα κέντρα λήψης των αποφάσεων βρίσκονται μακριά από κάθε δημοκρατικό έλεγχο. Αν αυτό ισχύει μια φορά για τα εθνικά κράτη, ισχύει δέκα φορές για την Ε.Ε. 

 

Είναι αποκαλυπτικός ο τρόπος που επεξεργάζεται τις πολιτικές της η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η γνωστή μας Κομισιόν. Οι Γενικές Διευθύνσεις της συγκροτούν Ομάδες Εμπειρογνωμόνων για την επεξεργασία της ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Τη μερίδα του λέοντος την καταλαμβάνουν εκπρόσωποι μεγάλων επιχειρήσεων ή «ειδικοί» που εργάζονται ή έχουν εργαστεί για λογαριασμό τους. Και βέβαια, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν: είναι ο θεματοφύλακας της «δημοσιονομικής πειθαρχίας». 

 

Είναι ο Μητσοτάκης παρέα με τον Όρμπαν ο κακός όφις στο δημοκρατικό παράδεισο της ΕΕ; Η απάντηση είναι όχι. Αν κοιτάξουμε στην υποτιθέμενη κοιτίδα του «ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού», τη Γαλλία, βλέπουμε τον Μακρόν να περνάει τον ένα αντιδημοκρατικό νόμο «έκτακτης ανάγκης» μετά τον άλλο, πότε ενάντια στους διαδηλωτές, πότε ενάντια στους μετανάστες. Μπορεί ο Όρμπαν να μπήκε στο στόχαστρο των «θεσμών» της Ε.Ε για τους δικούς τους λόγους, αλλά η «μεταφασίστρια» Μελόνι έχει γίνει μέλος της «ευρωπαϊκής οικογένειας». 

 

Οι εξουσίες των «ευρωπαϊκών δικαστηρίων» και οι «οδηγίες της Ε.Ε» ήταν και παραμένουν ο πολιορκητικός κριός για να «συντονιστούν» οι εθνικές νομοθεσίες στην πολιτική της «απελευθέρωσης της αγοράς» (των σιδηροδρόμων μεταξύ άλλων, για να μην ξεχνιόμαστε), τις ιδιωτικοποιήσεις και γενικότερα στα συμφέροντα των καπιταλιστών. Οι δημοκρατικές ευαισθησίες και οι διακηρύξεις για τα δικαιώματα είναι το περιτύλιγμα. 

 

Το πόσο υποκριτικό είναι αυτό το «περιτύλιγμα» το διαπιστώνουμε όταν κοιτάξουμε το θηριώδες νομικό και κατασταλτικό οπλοστάσιο που επιστρατεύει η Ε.Ε. ενάντια στους πρόσφυγες. Εδώ, οι διακηρύξεις περί κράτους δικαίου πάνε περίπατο και στη θέση τους προβάλλει ο ωμός ρατσισμός και η ισλαμοφοβία. Η συμφωνία ανάμεσα στην Κομισιόν και το Ευρωκοινοβούλιο για το νέο Σύμφωνο για το Άσυλο είναι χαρακτηριστικό.

 

Η Ε.Ε του φράχτη του Έβρου, της Φρόντεξ και των υγρών τάφων στη Μεσόγειο, όπως στην Πύλο, δεν είναι απάντηση στα αίσχη του Μητσοτάκη. Και αυτό δεν θα αλλάξει ακόμα αν το Ευρωκοινοβούλιο γεμίσει με ευρωβουλευτές του «προοδευτικού τόξου». Γιατί η Ε.Ε από τα πρώτα της βήματα, και σε όλες τις μεταμορφώσεις της, σχεδιάστηκε να εκπροσωπεί και να υπηρετεί την Ευρώπη του κεφαλαίου και πλέον του ρατσισμού και του πολέμου. 

 

Στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε στις Βρυξέλλες ο Μακρόν «έριξε» την ιδέα για ένα κοινό ευρωομόλογο για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής άμυνας, με άλλα λόγια τη χρηματοδότηση των εξοπλισμών. 

 

Η άμεση πίεση είναι η πορεία του πολέμου στην Ουκρανία. Η αμερικάνικη βοήθεια αγκομαχά και το κενό πρέπει να το καλύψει η Ε.Ε. Η πρόταση της Κομισιόν να χρησιμοποιηθούν τα «υπερκέρδη» από τα παγωμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία στις ευρωπαϊκές τράπεζες δεν αρκεί να γεμίσει την «τρύπα». Κι ο Μακρόν, αφού εγκατέλειψε την ιδέα για αποστολή μονάδων του ΝΑΤΟ στο έδαφος της Ουκρανίας, πρότεινε αυτή τη λύση για να χρηματοδοτηθεί ο πόλεμος. 

 

Την πρόταση την απέρριψαν η Γερμανία και άλλες «πλούσιες χώρες του βορρά». Έχουν τα δικά τους εξοπλιστικά προγράμματα μαμούθ και δεν έχουν διάθεση να μοιραστούν και άλλα βάρη στο όνομα της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης». 

 

Χρόνια πριν, το 2010, όταν έπεφτε η ιδέα του ευρωομολόγου για το χρέος υπήρχε μια ολόκληρη συζήτηση για τις «τσιγκούνες» χώρες του Βορρά που δεν ήθελαν να βοηθήσουν τον φτωχό Νότο. Τότε ήταν πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ με τον Τσίπρα να βάζει το ζήτημα στη Βουλή. Ήταν υποτίθεται η προοδευτική απάντηση στα πλαίσια της Ε.Ε. 

 

Τώρα, αυτή η προοδευτική λύση κέρδισε έναν ακόμα υποστηρικτή. Ο Μητσοτάκης προσερχόμενος στην Σύνοδο Κορυφής δήλωσε: «Η Ευρώπη να μπορέσει να εκδώσει ευρωομόλογα που θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά και μόνο για την αμυντική της θωράκιση. Εχει έρθει η ώρα πια να μπορέσουμε να περιβάλλουμε με περιεχόμενο ουσιαστικό την ανάγκη της Ευρώπης να διασφαλίσει την άμυνα και την ασφάλεια».

 

Αυτό που παζαρεύουν στην Ε.Ε είναι πως ακριβώς θα μοιραστεί η πίτα (και τα βάρη) των εξοπλισμών. Δισεκατομμύρια για όπλα -και την «αμυντική» βιομηχανία που τα παράγει- για να μπορούν οι ευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις να στηρίζουν τις επεμβάσεις τους από την Ουκρανία μέχρι τη Μέση Ανατολή. 

 

Μια αντιπολίτευση που αναζητάει «προοδευτικά αντίβαρα» μέσα στους θεσμούς της Ε.Ε κινδυνεύει να βρεθεί με σύμμαχο τον… Μητσοτάκη.