Ένοχη για τη νέα γυναικοκτονία έξω από το αστυνομικό τμήμα στους Αγίους Αναργύρους είναι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Αυτή η αλήθεια δεν κρύβεται όσο «συγκλονισμένος» κι αν δηλώνει στα κανάλια ο Χρυσοχοϊδης, όσο «εξοργισμένος» κι αν γράφει στα σόσιαλ μίντια ότι νιώθει ο Μητσοτάκης.

 

Ο ρόλος της αστυνομίας που, όπως έγραψε η Κίνηση για την Απεργιακή 8 Μάρτη στην ανακοίνωσή της, «άνοιξε την πόρτα» στο δολοφόνο, αποτελεί την προφανή πλευρά αυτής της ενοχής. Αλλά δεν είναι η μόνη. Η άλλη πλευρά είναι η πολιτική της λιτότητας, των περικοπών και των ιδιωτικοποιήσεων που εφαρμόζει, εξυπηρετώντας ένα σύστημα που βάζει τα κέρδη των λίγων πάνω από τις ζωές και τις ανάγκες των πολλών.

 

Όπως συνεχίζει η ίδια ανακοίνωση: «Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, που είναι υπεύθυνη για τις δολοφονίες στα Τέμπη και στην Πύλο, είναι υπεύθυνη και για τις γυναικοκτονίες που μέσα στην τελευταία τετραετία έχουν αυξηθεί. Σύμφωνα με την Human Rights Watch, η Ελλάδα έχει αλματώδη αύξηση των γυναικοκτονιών από το 2020 μέχρι σήμερα. Δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της επίθεσης συνολικά στις ζωές των γυναικών, στο κράτος πρόνοιας, στην υγεία, στην εκπαίδευση, στους μισθούς, παντού».

 

Η ακρίβεια, οι χαμηλοί μισθοί, η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, η αύξηση της ελαστικής εργασίας, η ανεργία, ο φόβος της απόλυσης, είναι οι καθοριστικοί παράγοντες που κάνουν τις γυναίκες ευάλωτες στη σεξιστική βία και στη συνέχεια τις εμποδίζουν να την καταγγείλουν. Η διάλυση και η ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών, όπως της δημόσιας Υγείας και Παιδείας, φορτώνουν επιπλέον βάρη στις πλάτες τους και χειροτερεύουν ακόμα περισσότερο τη θέση τους.

 

Αυτή η διάσταση έχει τεράστια σημασία. Όπως γράφει η Κατερίνα Θωίδου σε άρθρο της στο περιοδικό Σοσιαλισμός από τα Κάτω (Νο 157): «Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε γυναικοκτονία έχει πίσω της μία προϊστορία, δεν ξετυλίχθηκε σε κενό. Στις περισσότερες περιπτώσεις τη γυναικοκτονία διαπράττει ο σύντροφος ή πρώην σύντροφος που συνήθως είχε και μακρόχρονη κακοποιητική συμπεριφορά, απειλούσε, κακοποιούσε ή και εκφόβιζε τη γυναίκα, η οποία πολύ συχνά βρίσκεται σε θέση φυσικής ή και οικονομικής αδυναμίας σε σχέση με αυτόν. Όλες οι πολιτικές διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, επισφάλειας και καταπάτησης των εργασιακών δικαιωμάτων, διάλυσης του κράτους πρόνοιας, δυσκολεύουν την απόφαση των γυναικών για διαζύγιο ή ακόμα και την καταγγελία μίας κακοποιητικής συμπεριφοράς στο χώρο εργασίας της ή στο σπίτι».

 

Αυτή η πολιτική έχει οδηγήσει στη ραγδαία αύξηση των γυναικοκτονιών, των βιασμών, των παρενοχλήσεων, συνολικά της σεξιστικής βίας τα τελευταία χρόνια. Και απαγορεύει και την αντιμετώπισή της. Μια κακοποιημένη γυναίκα έχει άμεση ανάγκη για στέγη, δουλειά, εισόδημα, ιατρική περίθαλψη, ψυχολογική υποστήριξη, νομική εκπροσώπηση κλπ. Όλες αυτές οι υπηρεσίες όμως είτε απλά δεν υπάρχουν γιατί δεν αποτελούν κυβερνητική προτεραιότητα είτε δεν φτάνουν για να καλύψουν όσες γυναίκες τις χρειάζονται γιατί υπόκεινται στην ίδια πολιτική της διάλυσης και των περικοπών. Τα δημόσια νοσοκομεία μπορεί να δέχονται καθημερινά θύματα σεξιστικής βίας, αλλά οι υγειονομικοί δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη για να μπορούν να τους προσφέρουν όσα έχουν ανάγκη. Το ΕΣΥ βρίσκεται υπό διαρκή επίθεση διάλυσης και ιδιωτικοποίησης, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση δεν σταματά να προσλαμβάνει μπάτσους και να αγοράζει περιπολικά.

 

Ιδεολογία

 

Η σεξιστική ιδεολογία είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα αυτών των πολιτικών. Όπως γράφει η Μαρία Στύλλου στο βιβλίο της «Η πάλη για την απελευθέρωση των γυναικών», από την πρώτη στιγμή της εκλογής της, «η κυβέρνηση προσπάθησε να πισωγυρίσει συνειδητά τις γυναίκες σε “βασίλισσες του σπιτιού”... Καλλιεργείται επίμονα η υποτίμηση των γυναικών, ότι η θέση τους είναι στο σπίτι, η φύση τους η φροντίδα, ακόμα και το ότι δεν έχουν απόλυτα λόγο για το σώμα τους». Αυτός ο συνδυασμός, των επιθέσεων στις συνθήκες ζωής και των σεξιστικών ιδεών, ανοίγει το δρόμο στη βία. Όπως συνεχίζει: «Οι σχέσεις ανάμεσα στα ζευγάρια δεν εξελίσσονται στο κενό. Ο κυρίαρχος μύθος θέλει την οικογένεια σαν ένα καταφύγιο όπου οι άνθρωποι μπορούν να βρουν την αγάπη και τη στοργή που λείπει από την σκληρή καθημερινότητα μιας κοινωνίας βασισμένης στον ανταγωνισμό και στο κυνήγι του κέρδους. Όμως στην πράξη ο κλειστός χώρος της οικογενειακής σχέσης μπορεί να εσωτερικεύει και να εντείνει τις πιέσεις που έρχονται από την ανεργία, την απληρωσιά, την κούραση, το άγχος, τις προκαταλήψεις. Σε τέτοιες συνθήκες, η άνιση θέση της γυναίκας τη μετατρέπει σε θύμα εκδηλώσεων βίας».

 

Όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος που παλεύει τη σεξιστική καταπίεση πρέπει να βάλουν στο στόχαστρό τους αυτές τις δολοφονικές επιλογές, με κλιμάκωση των απεργιακών αγώνων. Εκεί χρειάζεται να εστιάζουν την πολεμική και τη δράση τους: στο δρόμο που άνοιξε η μετατροπή της Παγκόσμιας Ημέρας Ημέρας Γυναικών στις 8 Μάρτη σε απεργία, στη μάχη για να τελειώνουμε με αυτή την κυβέρνηση και το βρώμικο σύστημα που στηρίζει. Η βία κατά των γυναικών δεν θα σταματήσει απλά επειδή στο εκπαιδευτικό σύστημα θα διδάσκεται η έννοια της συναίνεσης ή στο νομικό σύστημα θα κατοχυρωθεί ο όρος γυναικοκτονία. Αυτά είναι αιτήματα που θα μείνουν στα μισά αν δεν είναι κομμάτι μιας συνολικής πάλης για την απελευθέρωση, για να τσακίσουμε το σύστημα που γεννά την καταπίεση..

 

Η πανεργατική απεργία στις 17 Απρίλη είναι ο επόμενος σταθμός της σύγκρουσης. Όπως καταλήγει η ανακοίνωση της Κίνησης για την Απεργιακή 8 Μάρτη: «Συγκλονισμένοι από τη βαρβαρότητα ενός συστήματος και μιας κυβέρνησης που δολοφονούν, και με τον σεξισμό των γυναικοκτονιών και με την απληστία των ιδιωτικοποιήσεων, παλεύουμε για να τα ανατρέψουμε. Οργανώνουμε τις μάχες που έχουμε μπροστά μας. Μέχρι τη νίκη!».