Αντώνης Δραγανίγος
Γοργή κυβερνητική απονομιμοποίηση, ανάγκη τομής στο κίνημα, με νέα κομμουνιστική οργάνωση και ανατρεπτική αντικαπιταλιστική Αριστερά
Σπάνια είναι αλήθεια έχουμε βρεθεί σε τέτοια πολιτική συγκυρία. Ενώ η εγκληματική κυβέρνηση της ΝΔ απονομιμοποιείται με γρήγορους ρυθμούς και οι ζώνες δυσφορίας και οργής επεκτείνονται, οι δυνάμεις της «κεντροαριστεράς» που παραδοσιακά διεκδικούσαν να εκφράσουν (και να ποδηγετήσουν) την δυσαρέσκεια βρίσκονται σε μια υπαρξιακή περιδίνηση και –ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ- με ορατό το ενδεχόμενο διάλυσης.
Ο «βαθύς λαός» και πρωτοπόρες δυνάμεις του διαισθάνονται την επερχόμενη κοινωνική θύελλα. Ήδη τα πρώτα της σημάδια εμφανίζονται στον ορίζοντα. Το αίτημα για «αντιπολίτευση», όπως το καταλαβαίνει ο καθένας, αναδεικνύεται. Αναπτύσσονται μάχες σε χώρους, εκεί που μπορούν «κάτι» να κερδίσουν. Πιο δύσκολα αναπτύσσονται συνολικοί αγώνες, λείπει μια συνολική πολιτική προοπτική. Μπορεί η λαϊκή αυτή διάθεση να είναι κατανοητή, αλλά η διεκδίκηση μέτρων ανακούφισης, έξω και ενάντια σε ένα πρόγραμμα συνολικής αντιπαράθεσης, όπως κάνει το ΚΚΕ, δεν δίνει απάντηση.
Τα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν τον λαό αποτελούν κεντρικές επιλογές του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και της ΕΕ. Η πορεία αυτή δεν μπορεί να αναχαιτιστεί και να ανατραπεί παρά μόνο με συνολικό πολιτικό αγώνα του εργατικού και λαϊκού κινήματος πάνω σε στόχους που αμφισβητούν τον πυρήνα της κυρίαρχης πολιτικής και συγκρούονται με τους βασικούς κόμβους της.
Μαχητικός αγώνας κατά της ακρίβειας δεν γίνεται χωρίς μάχη για μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς ενάντια στα προγράμματα σταθερότητας, κατάργηση του χρηματιστήριου της ενέργειας και εθνικοποίηση των εταιρειών ενέργειας με απειθαρχία στις ντιρεκτίβες της ΕΕ. Μάχη ενάντια στην εγκληματική πολιτική στην υγεία και την παιδεία αυτής της κυβέρνησης των παχύδερμων σημαίνει συσπείρωση δυνάμεων ενάντια στα κλεισίματα και τις συγχωνεύσεις, τους ταξικούς φραγμούς (την Τράπεζα θεμάτων και την ΕΒΕ, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, που αποτελούν τον κεντρικό πυρήνα της πολιτικής της ΕΕ και του ΟΟΣΑ. Και τι να πει κανείς για τη συνολική, παγκόσμια, σημασία των ιμπεριαλιστικών πολέμων και των εφιαλτικών επιπτώσεών τους στους λαούς.
Η οικοδόμηση της κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης ανατροπής, εδώ και τώρα αποτελεί τον πρώτο πολιτικό στόχο αυτής της περιόδου. Είναι κρίσιμο να περάσουμε απ την αίσθηση «δεν υπάρχει αντιπολίτευση» σε μια νέα αυτοπεποίθηση ότι η αγωνιστική πολιτική δράση του εργατικού και του νεολαιίστικου μπορεί να δημιουργήσει ρωγμές στην πολιτική της κυβέρνησης, να ξηλώσει τα αντιδραστικά της μέτρα, να αποσπάσει κατακτήσεις, να επιταχύνει την υποχώρησή της και να τη μετατρέψει σε κρίση, να συγκεντρώσει δυνάμεις για μια ανώτερη σύγκρουση με την αστική πολιτική.
Η ήττα και η ανατροπή της κυβέρνησης της ΝΔ με αυτούς τους όρους θα επιταχύνει και την απαξίωση του λεγόμενου «δημοκρατικού πόλου». Το ενδεχόμενο μιας κοινοβουλευτικής ενίσχυσης των φθαρμένων αυτών δυνάμεων (που σήμερα δεν διαφαίνεται) μόνο σαν αδιέξοδο και απελπισία τμημάτων των λαϊκών στρωμάτων μπορεί να προκύψει. Είναι ο ίδιος «μηχανισμός» που ενισχύει την ακροδεξιά ήδη από τώρα. Το βέλος δεν έχει πάρει την οριστική του κατεύθυνση.
Μέσα σε αυτή την ζωντανή λαϊκή κίνηση, όχι σε συνθήκες εργαστηρίου, αλλά μέσα σε μάχες που γεννούν νέες κοινωνικές πρωτοπορίες, μπορούν να γίνουν συγκεκριμένα βήματα στον «δίδυμο στόχο» της συγκέντρωσης δυναμικού για νέα οργάνωση κομμουνιστικής απελευθέρωσης και μια νέα τομή και συσπείρωση της ευρύτερης κοινωνικής και πολιτικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς.
Για μια κοινωνική και πολιτική αντιπολίτευση ανατροπής
Καθώς η πορεία για τη νέα κομμουνιστική οργάνωση μπαίνει στην τελική ευθεία η φιλοδοξία είναι να ανοίξει μια πλατιά και πολύ αναγκαία συζήτηση μέσα στον λαϊκό κόσμο, για την απάντηση στον δολοφονικό καπιταλισμό της εποχής μας, τη σοσιαλιστική – κομμουνιστική προοπτική και το πρόγραμμα της εργατικής εξουσίας, την επαναστατική τακτική και τους δρόμους που πρέπει να περπατήσουμε ως την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, την εμπειρία της νίκης και της ήττας των επαναστάσεων.
Η πορεία αυτή και η ίδρυση της οργάνωσης της κομμουνιστικής απελευθέρωσης υπηρετεί το στόχο της συγκέντρωσης-συσπείρωσης πρωτοπόρων πάνω στην προγραμματική και πολιτική βάση που αντιστοιχεί στην περίοδο της κρίσης και των πολέμων του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Θα αποτελέσει πραγματικό στοιχείο βαθύτερης αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων, στοιχείο της αναγκαίας τομής για την αντικαπιταλιστική αριστερά συνολικά.
Η αντικαπιταλιστική αριστερά, παρά την συμμετοχή των αγωνιστών της με πρωτοπόρο και μαχητικό σε κάθε μέτωπο και αγώνα, δεν έχει ξεπεράσει την πολιτική αδυναμία, τα στοιχεία κρίσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την απαράδεκτη ταλάντευση δυνάμεών της γύρω από «αντιδεξιά» μέτωπα, το «βάλτωμα» άλλων οργανώσεων γύρω από ρεφορμιστικά σχέδια, την υποχώρησή της. Αυτά οδηγούν στην ανάγκη της τομής.
Το δυναμικό υπάρχει! Τα ριζοσπαστικά ρεύματα που γεννιούνται στους αγώνες (όπως π.χ. στη νεολαία), ο απογοητευμένος αριστερός κόσμος απ’ την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ και τα όρια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, δυναμικό μιας κριτικής στάσης για σημαντικές πλευρές της πολιτικής της ΚΚΕ, μπορεί να στηρίξει τόσο την νέα κομμουνιστική οργάνωση, όσο και να εμπλακεί στην οικοδόμηση μιας σύγχρονης, μαχητικής, συνεκτικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα κριθεί στην συμβολή της σε αυτόν τον στόχο παρεμβαίνοντας με ενωτικό, προωθητικό περιεχόμενο, βασισμένη σε ένα αντικαπιταλιστικό πλαίσιο στόχων πάλης όπως αποφασίστηκε στην 5η Συνδιάσκεψη, ακόμη πιο συνδεδεμένο με τις μάχες στο εργατικό κίνημα και με τη συνολική αντικαπιταλιστική ανατροπή και την επαναστατική διέξοδο.
Υπάρχουν περίοδοι που τα γεγονότα τρέχουν με θυελλώδη ρυθμό. Αλλά για να μπορέσει μια κομμουνιστική οργάνωση και ένα αντικαπιταλιστικό μέτωπο να παρέμβουν και να κερδίσουν πρέπει στις περιόδους της «σχετικής ηρεμίας» που προηγούνται να κάνουν εκείνη τη βασανιστική δουλειά συγκέντρωσης δυνάμεων, οικοδόμησης της πρωτοπορίας «σε όλα τα επίπεδα». Αυτό και όχι ευκαιριακές συμμαχίες κάθε είδους μπορεί να αλλάξει τον συσχετισμό. Σε αυτή την περίοδο είμαστε σήμερα.
του Σωτήρη Κοντογιάννη
Αντώνης Δραγανίγος
