ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Ένα ΠΣΟ κατώτερο από τις περιστάσεις

του Λέανδρου Μπόλαρη, μέλος της ΚΕ του ΣΕΚ και της ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

Η συνεδρίαση του Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου (ΠΣΟ) της ΑΝΤΑΡΣΥΑ την Κυριακή 20 Οκτώβρη, άνοιξε τη συζήτηση για το πως θα πρέπει να πορευτεί το μέτωπο της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς σε νέες συνθήκες, γεμάτες με προκλήσεις αλλά και δυνατότητες. 

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ «γεννήθηκε» στις συνθήκες που έκφρασε ο «Δεκέμβρης του ‘08» η έκρηξη οργής της νεολαίας για την αστυνομική δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Τότε το σύνθημα «Κάτω οι Δολοφόνοι» γινόταν σημαία των διαδηλώσεων, των συγκρούσεων με την αστυνομία, των καταλήψεων. Αυτό το κίνημα τροφοδοτήθηκε από τους αγώνες της νεολαίας ενάντια στην κυβέρνηση του Καραμανλή όπως το κύμα των καταλήψεων ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος και το νόμο-πλαίσιο της Γιαννάκου. Αλλά κι από τις απεργίες ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και τη «μεταρρύθμιση» του Ασφαλιστικού. Και με τη σειρά του ήταν προάγγελος της έκρηξης που θα ακολουθούσε ενάντια στα μνημόνια. 

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έπαιξε ρόλο σε εκείνους τους αγώνες. Έβαλε με μαζικούς όρους την προοπτική της ανατροπής του συστήματος, το αντικαπιταλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα, στις μάχες που ξεδιπλώθηκαν και κεντρικά πολιτικά. 

 

Πάρα πολλά πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Αντικειμενικά, η έκταση και το βάθος της κρίσης του καταστροφικού καπιταλισμού γίνεται φανερή όχι «μόνο» στην οικονομία με την κρίση χρέους αλλά και στην περιβαλλοντική καταστροφή, στους πολέμους και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Αλλά και, το σημαντικότερο, και υποκειμενικά. Όπως ανέφερε κείμενο που κυκλοφόρησαν τα μέλη του ΣΕΚ στην ΚΣΕ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: 

 

«Η πολυδιάστατη κρίση του καπιταλισμού δημιουργεί καταστάσεις ρήξης όπου ταυτόχρονα συνυπάρχουν συνθήκες καταστροφών αλλά και δυνατότητες εξέγερσης. Το διαπιστώνουμε καθημερινά με το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη που αποσταθεροποιεί κυβερνήσεις ακόμα και στην καρδιά του καπιταλισμού θυμίζοντας το αντιπολεμικό κίνημα του Βιετνάμ. Το είδαμε το καλοκαίρι με τις μαζικές αντιφασιστικές κινητοποιήσεις στη Γαλλία και στη συνέχεια στη Βρετανία. Η εξέγερση που ξεκίνησε από τους φοιτητές και απλώθηκε στους εργάτες/τριες στο Μπαγκλαντές ρίχνοντας ένα ακλόνητο φαινομενικά καθεστώς, είναι ένα παράδειγμα που δεν αφορά κάποιες ‘καθυστερημένες χώρες’».

 

Σε αυτό το γενικό πλαίσιο, η κρίση της κυβέρνησης της ΝΔ γίνεται πλέον φανερή. «Είναι προϊόν των αγώνων όλης της προηγούμενης περιόδου, της οργής για την ακρίβεια, τη φτώχεια, τα εγκλήματα του κέρδους και των ιδιωτικοποιήσεων, του ρατσισμού και του σεξισμού. Κάθε επίθεση της ΝΔ και της άρχουσας τάξης, έχει συναντήσει μαζική και πολλές φορές πλειοψηφική αντίσταση. Να θυμηθούμε το κίνημα των καταλήψεων στα πανεπιστήμια, την αποτυχία της επίθεσης της κυβέρνησης να στιγματίσει σαν τρομοκρατία την αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη ενώ φώτιζε με τη σημαία του Ισραήλ το κτίριο της Βουλής. Η διάλυση της δημόσιας υγείας δεν θα γινόταν ένας από τους βασικούς πονοκέφαλους της κυβέρνησης με τον Γεωργιάδη να καταγγέλλει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που ‘ελέγχει τα μισά νοσοκομεία’, χωρίς τις απεργιακές μάχες των εργαζόμενων στα νοσοκομεία στις οποίες πρωτοπόρο ρόλο παίζουν οι δικές μας δυνάμεις».

 

Η πρόκληση για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι να ανταποκριθεί σε αυτές τις αλλαγές, στις συνθήκες όπου η «άρχουσα τάξη και εδώ και στην Ευρώπη δεν μένει με σταυρωμένα τα χέρια, δεν παραιτείται από τις ταξικές επιθέσεις της, αντίθετα τις οξύνει, ανοίγοντας ταυτόχρονα το δρόμο στην ακροδεξιά με τον ρατσισμό και την ισλαμοφοβία». Αλλά και σε συνθήκες «μαζικής αποστράτευσης του κόσμου από τα σχέδια του ρεφορμισμού». Την ώρα που το σύνθημα «Κάτω οι δολοφόνοι» κυνηγάει τον Γεωργιάδη από το Ηρώδειο ως το υπουργείο Υγείας, η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση μας καλεί να περιμένουμε τις εκλογές του 2027.

 

Αυτό απαιτεί, όπως ανέφερε μια από τις τροπολογίες που καταθέσαμε στη διαδικασία, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ «να ξεπεράσει δικά της λάθη και αδυναμίες όλο το τελευταίο διάστημα, να ανοίξει τις πολιτικές και κινηματικές πρωτοβουλίες της και να προβάλλει την αντικαπιταλιστική προοπτική των αγώνων». 

 

Στις τοποθετήσεις μας στη συζήτηση που έγινε προσπαθήσαμε να συγκεκριμενοποιήσουμε ποιες είναι αυτές οι πρωτοβουλίες και σε ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθούν. Μεταφέραμε την εμπειρία του Συντονιστικού των Νοσοκομείων και της μεγάλης απεργίας της 17 Οκτώβρη που έδωσε ένα δυνατό χαστούκι, με τη συμμετοχή και τη μαχητικότητά της, στις προκλήσεις του Γεωργιάδη. Την εμπειρία από την έκρηξη οργής για τη δολοφονία του Μ. Καμράν και τη μεγάλη διαδήλωση από τη πλατεία Βικτωρίας στο ΑΤ του Αγ. Παντελεήμονα μια βδομάδα πριν. 

 

Η άνοδος της ακροδεξιάς και των φασιστών στην Ευρώπη ήταν φυσικό να μπει στη συζήτηση του ΠΣΟ μιας και ανησυχεί όλον τον κόσμο της Αριστεράς που αναζητάει και την εξήγηση και τον τρόπο για να αντιμετωπισθεί. Επιμείναμε και εισηγητικά και στις τοποθετήσεις μας ότι αυτό το μέτωπο πάλης πρέπει να μπει ψηλά στην ατζέντα της δικής μας Αριστεράς. Κι αυτό σημαίνει σύγκρουση με τον ρατσιστική πολιτική των κλειστών συνόρων ΕΕ και κυβερνήσεων αλλά και σύγκρουση με τις σεξιστικές επιθέσεις της άρχουσας τάξης ενάντια στις γυναίκες, τα ΛΟΑΤΚΙ και τρανς άτομα, επιθέσεις που κάνει σημαία της η ακροδεξιά και οι φασίστες. 

 

Δυστυχώς, η πλειοψηφία της ΚΣΕ και του ΠΣΟ (όπως είχε διαμορφωθεί δυο χρόνια πριν, στην προηγούμενη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) κινήθηκε υποτιμώντας τις δυνατότητες που ανοίγονται. Χαρακτηριστικές είναι τοποθετήσεις που από τη μια αναγνώριζαν ότι «γίνονται αγώνες που νικάνε», «ακόμα και εξεγέρσεις» αλλά «ξεφουσκώνουν» και πισωγυρίζουν. Το συμπέρασμα; «να έχουμε μεγαλύτερη ενσυναίσθηση των πραγματικών συσχετισμών». Και για να αλλάξουν αυτοί οι «πραγματικοί συσχετισμοί», χρειάζονται «σκληρές πολιτικές προϋποθέσεις». Τόσο «σκληρές» που οδηγούν σε περιχαράκωση. Αυτή η λογική έχει οδηγήσει ουσιαστικά στην «εξαφάνιση» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη στιγμή που ο κόσμος που αποδεσμεύεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν καλύπτεται από την κοινοβουλευτική Αριστερά.

 

Η αντικαπιταλιστική Αριστερά μπορεί και πρέπει να μπει μπροστά πρώτα απ’ όλα στον αγώνα ενάντια στην ακροδεξιά απειλή. Σε συνθήκες όπου η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας υιοθετεί την ατζέντα της ακροδεξιάς, αυτό το καθήκον είναι επείγον. Είναι χρέος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς να παίρνει την πρωτοβουλία και να ενώνει την τάξη μας σε αυτόν τον αγώνα, καθώς βλέπουμε ηγεσίες της ρεφορμιστικής Αριστεράς να ευθυγραμμίζονται στη γραμμή της Σάρα Βάγκενεχτ και να εγκαταλείπουν τον αντιρατσισμό, Μια πολιτική γραμμή που υποτιμάει τις αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές μάχες που έχουν δώσει οι εργαζόμενοι και η νεολαία στη Γαλλία ή τη Βρετανία και βαφτίζει «δικαιιωματισμό» την πάλη ενάντια στον σεξισμό. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρειάζεται να πρωτοστατήσει σε ένα πλατύ, ενωτικό αντιφασιστικό κίνημα, που θα έχει στο κέντρο του την οργανωμένη εργατική τάξη και τα συνδικάτα. 

 

Τα πολιτικά βήματα μπροστά που κάνει ο κόσμος των αγώνων επιτρέπουν αλλά και επιβάλλουν στην αντικαπιταλιστική Αριστερά να κάνει τις συνδέσεις ανάμεσα στην πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης και στην προοπτική της ανατροπής του συστήματος που υπηρετεί. Μπορούμε να μετατρέψουμε το άμεσο πρόγραμμα διεκδικήσεων που διαμορφώνουν οι εργατικοί αγώνες σε συνολικό πρόγραμμα αντικαπιταλιστικής ανατροπής.

 

Στη διαδικασία καταθέσαμε, επίσης, τροπολογία σύμφωνα με την οποία το ΠΣΟ κηρύσσει την έναρξη των διαδικασιών για την 6η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συγκεκριμένα με στόχο να γίνει το πρώτο δεκαπενθήμερο του Απριλίου 2025. Αυτή η διαδικασία είναι επιβεβλημένη όχι μόνο γιατί έχουν περάσει δυο χρόνια από την προηγούμενη Συνδιάσκεψη η οποία αποφάσισε ότι αυτή, το ανώτατο όργανο του μετώπου, συγκαλείται κάθε δυο χρόνια. Αλλά και γιατί μπορεί και πρέπει να γίνει αφετηρία και μέσο για την πλατιά συζήτηση των πρωτοβουλιών και της προοπτικής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με τα μέλη της αλλά και με όλο το δυναμικό που θέλει να μιλήσει για το μέλλον της Αριστεράς, αναζητάει εναλλακτική προοπτική για τους αγώνες του. 

 

Η πλειοψηφία του οργάνου απέρριψε κι αυτή την πρόταση. Είναι μια λάθος επιλογή, σε μια κρίσιμη πολιτικά στιγμή. Θα επιμείνουμε στην αναγκαιότητα αυτή της διαδικασίας, ανοίγοντας τη συζήτηση με τον κόσμο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και μπαίνοντας μπροστά στις πρωτοβουλίες που θα δυναμώνουν την πάλη για την ανατροπή της μισητής κυβέρνησης των δολοφόνων και την αντικαπιταλιστική προοπτική τους.