Η δημοσίευση στην εφημερίδα της κυβέρνησης της υπουργικής απόφασης για τη συγχώνευση του «Μαντζαβινάτειου» με το Γενικό Νοσοκομείο Κεφαλληνίας θεωρήθηκε για πολλούς έκπληξη και μάλιστα ξύπνησε «επαναστατικά» αντανακλαστικά. Για όποιον όμως αντιλαμβάνεται έστω και στοιχειωδώς τι σημαίνει για τη δημόσια υγεία η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών η εξέλιξη αυτή ήταν πλήρως αναμενόμενη.

Τα τελευταία χρόνια τα συστήματα υγείας σε όλο τον κόσμο απορροφούν όλο και περισσότερες δαπάνες, τόσο δημόσιες όσο και ιδιωτικές. Νέα φάρμακα, πανάκριβες διαγνωστικές εξετάσεις και χρήση εξελιγμένου τεχνολογικού εξοπλισμού δημιουργούν συνθήκες εξαιρετικής κερδοφορίας για τους επιχειρηματίες του κλάδου «γονατίζοντας» ταυτόχρονα τα ασφαλιστικά ταμεία και συμβάλλοντας στη διόγκωση του δημόσιου χρέους. Στη χώρα μας οι παραπάνω τάσεις συνδυάστηκαν και με φαινόμενα εκτεταμένης διαφθοράς (δομημένα ομόλογα, υπερτιμολογήσεις, μίζες, φακελάκια) επιδεινώνοντας ακόμη περισσότερο το πρόβλημα.

Όταν λοιπόν το πρόβλημα του χρέους φτάνει στο απροχώρητο, όταν δηλαδή οι δανειστές αρχίζουν να φοβούνται το «φέσι», έρχεται η ώρα να «μικρύνει το σπάταλο κράτος», να «γίνουν θυσίες» , να «μάθουμε να ζούμε χωρίς δανεικά» και να παραδεχτούμε ότι «μαζί τα φάγαμε». Τότε οι διεθνείς εκφραστές της άρχουσας τάξης – λέγε με Ευρωπαϊκή Ένωση και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην περίπτωσή μας – σε πλήρη συνεργασία με τους εδώ υποτακτικούς τους - λέγε με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ – εμφανίζουν την τέλεια λύση. Νέα δάνεια που θα ξεπληρώσουν τα προηγούμενα αλλά με τέτοιους όρους που  η χρεωκοπία φαντάζει σχεδόν παράδεισος. Στα θέματα της υγείας, οι όροι αυτοί είναι ξεκάθαροι: περικοπές, απολύσεις, συγχωνεύσεις, αύξηση της ιδιωτικής συμμετοχής στις δαπάνες. Ξεκάθαρα όμως είναι και τα αποτελέσματα. Στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ όπου εφαρμόστηκαν προγράμματα του ΔΝΤ η φυματίωση «χτύπησε κόκκινο» και το προσδόκιμο ζωής μειώθηκε δραματικά. Όμως και στην Ελλάδα η εμφάνιση κρουσμάτων μηνιγγίτιδας από τον ιό του Δυτικού Νείλου οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις περικοπές των κονδυλίων της τοπικής αυτοδιοίκησης για ψεκασμούς κατά των κουνουπιών που μεταδίδουν τη νόσο, μόλις λίγους μήνες μετά την ψήφιση του πρώτου μνημονίου.

Τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με τις συγχωνεύσεις των νοσοκομείων της Κεφαλονιάς, θα αναρωτηθεί κανείς. Η απάντηση είναι απλή. Στους όρους του επικαιροποιημένου μνημονίου, ήδη από τις αρχές του περασμένου χρόνου, προβλέπεται ρητά η συγχώνευση νοσοκομείων γειτονικών περιοχών. Το μέτρο αυτό, χωρίς μάλιστα καμιά ειδική μέριμνα για τις περιοχές που αφορά (π.χ. λειτουργία προγραμμάτων νοσηλείας στο σπίτι, επέκταση της λειτουργίας του ΕΚΑΒ, προγραμματισμένες επισκέψεις ειδικευμένων ιατρών  στα περιφερικά ιατρεία και κέντρα υγείας) θα έχει τραγικές επιπτώσεις στη συνολική λειτουργία του συστήματος υγείας. Όταν μάλιστα κύριος στόχος είναι, όχι η εξασφάλιση αξιοπρεπούς επιπέδου περίθαλψης, αλλά «η διατήρηση των δαπανών για την δημόσια υγεία στο ή κάτω από 6% του ΑΕΠ», τότε ακόμη και η θεωρητικά άνευ πρακτικών συνεπειών διοικητική ενοποίηση ισοδυναμεί με προαναγγελία κλεισίματος για τα μικρότερα νοσοκομεία (επομένως και για το Μαντζαβινάτειο) αφού η υποχρηματοδότηση και οι τεράστιες, ακόμη και τώρα, ανάγκες σε προσωπικό των πιο κεντρικών νοσοκομείων θα δημιουργήσουν συνθήκες ασφυξίας για τα υπο συγχώνευση μικρότερα. Αν κανείς συνδυάσει τα παραπάνω με την εφιαλτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί λόγω της δραματικής αύξησης των ανασφάλιστων και της συνεχούς επιδείνωσης των όρων παροχής των υπηρεσιών υγείας με τη δημιουργία του ΕΟΠΥΥ (αυξήσεις ποσοστών συμμετοχής, δυσλειτουργία του συστήματος ηλεκτρονικής συνταγογράφησης, μη συνταγογραφούμενα φάρμακα, συνεχή εμπόδια στην έκδοση παραπεμπτικών για παρακλινικές εξετάσεις, όρια στον αριθμό των επισκέψεων σε συμβεβλημένους ιατρούς) που έχουν αυξήσει κατακόρυφα τις επισκέψεις ασφαλισμένων στα δημόσια νοσοκομεία, γίνεται φανερό ότι οι συγχωνεύσεις στρέφονται ξεκάθαρα όχι μόνο ενάντια στην υγεία αλλά ακόμη ακόμη και στην ίδια τη ζωή όλων εκείνων  που εξυπηρετούνται από τα υπό κατάργηση νοσηλευτικά ιδρύματα.

Για μας είναι απόλυτα σαφές ότι οι κεντρικές πολιτικές επιλογές κυβέρνησης,ΕΕ και ΔΝΤ δεν είναι δυνατό να ανατραπούν με την επίκληση ούτε τοπικών ιδιαιτεροτήτων, ούτε πολύ περισσότερο της φιλανθρωπίας των διάφορων κυβερνητικών ή υπηρεσιακών παραγόντων.

Τώρα περισσότερο από ποτέ προβάλλει η ανάγκη να απαιτήσουμε με κάθε τρόπο :

• Παύση των πληρωμών του ληστρικού και τοκογλυφικού χρέους. Διαγραφή του χρέους της Ελλάδας και όλων των κρατών.
• Να φύγει τώρα το ΔΝΤ! Άμεση αποχώρηση της χώρας από τη ζώνη του ευρώ, ρήξη με την ΕΕ και αποδέσμευση από αυτή.
• Εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση των τραπεζών κάτω από κοινωνικό έλεγχο- εφαρμογή ελέγχων στις κινήσεις κεφαλαίων.
• Κρατικοποίηση στρατηγικών επιχειρήσεων. Εθνικοποίηση του μεγάλου και κρατικοδίαιτου ουσιαστικά ιδιωτικού τομέα περίθαλψης. Δημιουργία εθνικού φορέα παραγωγής και διανομής φαρμάκων και ιατρικών υλικών.
• Δημόσιο, δωρεάν, σύγχρονο σύστημα περίθαλψης με δυνατότητα ισότιμης, καθολικής και έγκαιρης πρόσβασης σε υψηλής ποιότητας υπηρεσίες υγείας για όλους τους κατοίκους της χώρας.
• Δραστική αύξηση της φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου και παράλληλη δραστική μείωση της φορολόγησης των εργαζομένων.
• Δήμευση της περιουσίας όλων όσων βαρύνονται με κλοπή δημόσιου πλούτου.
• Διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας και δήμευση της τεράστιας εκκλησιαστικής περιουσίας.
• Να καταβληθούν άμεσα όλες οι οφειλόμενες αμοιβές για εφημερίες ιατρικού προσωπικού και ώρες νυχτερινής εργασίας για το νοσηλευτικό προσωπικό
• Να αυξηθούν οι μισθοί και το εισόδημα των εργαζομένων, να μειωθεί ο χρόνος εργασίας. Λιγότερη δουλειά – δουλειά για όλους!  
• Απαγόρευση των απολύσεων. Όχι στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων.
• Δημόσιο, ενιαίο, στηριγμένο στην αλληλεγγύη των εργαζομένων ασφαλιστικό σύστημα.
• Διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών. Διάλυση όλων των ειδικών δυνάμεων που στόχο έχουν την καταστολή του λαϊκού κινήματος
• Άμεση καθιέρωση της απλής αναλογικής, της υποχρεωτικής εναλλαγής των βουλευτών και του ανώτερου πολιτικού προσωπικού, η αμοιβή τους με ένα μέσο εργατικό μισθό, η θεσμοθέτηση μορφών άμεσης δημοκρατίας.

Λήψη μέτρων για την προστασία των φτωχών ανέργων, όπως η διαγραφή των χρεών τους απέναντι σε τράπεζες, ΔΕΚΟ, εφορίες