Απ' ότι φαίνεται μια νέα εποχή ξεκινάει για το συνδικαλιστικό κίνημα στα Γιάννενα μετά το τελευταίο συνέδριο και τις εκλογές του Εργατικού κέντρου Ιωαννίνων.

Αποτελεί κοινή παραδοχή ότι ο κυβερνητικός συνδικαλισμός της ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ την τελευταία εικοσαετία αποτέλεσε σε μεγάλο βαθμό το μακρύ χέρι ενός συστήματος που μεθόδευε να αναιρέσει κατακτήσεις  των εργαζομένων που κερδήθηκαν τον τελευταίο αιώνα με αγώνες και αίμα.

Σήμερα ζούμε την κατάντια αυτής της πολιτικής με σωματεία απαξιωμένα από τους ίδιους τους εργαζόμενους, που στην πραγματικότητα δε λειτουργούν, παρά μόνο για τη διενέργεια εκλογών. Λίγα είναι τα σωματεία εκείνα που καταφέρνουν και κρατάνε ακόμα,  να δίνουν μάχες και να αγωνίζονται πετυχαίνοντας καλύτερες συνθήκες για τους εργαζόμενους.

Συμμέτοχο σε αυτή τη διαδικασία είναι και το ΠΑΜΕ που στα πλαίσια μιας «ταξικής» πολιτικής προσπαθεί να προσδώσει στα σωματεία στοιχεία ιδεολογικής καθαρότητας, με αποτέλεσμα τα σωματεία που ελέγχει να μην αποτελούν σωματεία όπου οι εργαζόμενοι μπορούν να βρίσκουν λύσεις στα προβλήματά τους, αλλά παρακλάδια ενός παρακομματικού φορέα. Μια πλήρως γραφειοκρατική μορφή συνδικαλιστικού κινήματος όπου οι αποφάσεις παίρνονται από τα κεντρικά του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ και απλά επικυρώνονται από τα σωματεία. Μια τακτική που επίσης οδηγεί στη λογική της αδράνειας και υπολειτουργίας των σωματείων. Σε αυτά τα πλαίσια αυτό που έχει σημασία είναι οι συσχετισμοί στις εκλογές, προκειμένου τα σωματεία αυτά να παραμένουν στη δύναμη του ΠΑΜΕ.

Τα αποτελέσματα των πολιτικών αυτών τα βλέπουμε σήμερα με τον πιο ανάγλυφο τρόπο στο εργατικό κέντρο Ιωαννίνων. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα σωματείων στα Γιάννενα με τεράστιο αριθμό ψηφοφόρων που δεν πραγματοποιούν συνελεύσεις, ή η προσέλευση σε αυτές είναι της τάξης των 30 – 40 ατόμων. Η πραγματοποίηση εκλογών χωρίς βιβλιάρια υγείας που θα σφραγίζονται, αλλά με απλές υπεύθυνες δηλώσεις , ώστε να διευκολύνονται οι ψηφοφόροι να ψηφίζουν σε πολλά σωματεία, εκλογικά σώματα που κατά βάση αποτελούνται από φοιτητές, σωματεία που εμφανίζουν αποτελέσματα εκλογών χωρίς να έχει μάθει κανένας εκ των προτέρων  αν και πότε αυτές πραγματοποιήθηκαν, και όλα αυτά τα πλαίσια μιας λογικής διαμόρφωσης και αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων.

 Πλήρης αδιαφορία, βέβαια για την κατάντια στην οποία έχουν φτάσει  αυτές οι τακτικές το συνδικαλιστικό κίνημα στην πόλη μας. Η λογική αυτή φάνηκε και στο συνέδριο του ΕΚΙ. Οι fast track διαδικασίες που επιβλήθηκαν με τη διενέργεια ψηφοφορίας για την εκλογή εφορευτικής πριν να διενεργηθεί  η διαδικασία του συνεδρίου, αλλά και το γεγονός ότι από καμία παράταξη ,πλην της Ταξικής Ενότητας ,δεν κατατέθηκε πλαίσιο με βασικές πολιτικές κατευθύνσεις για τη λειτουργία του εργατικού κέντρου στο επόμενο χρονικό διάστημα, ενώ αναλώθηκε σε μια άγονη αντιπαράθεση για τα οικονομικά του ΕΚΙ.

Από εκεί φάνηκε ότι προκειμένου να καλυφθούν οι παρατυπίες στις οποίες οδηγεί αυτή η γραφειοκρατικοποιημένη λογική εκατέρωθεν (π.χ. εκλογές οικοδόμων, για τις οποίες μέχρι τις εκλογές τουλάχιστον δεν είχε έρθει στο ΕΚΙ η κατάσταση ψηφισάντων, διαγραφή συνταξιούχων από τη δύναμη του ΕΚΙ). Προφανώς  οι παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ,ΔΑΚΕ αλλά και του ΠΑΜΕ μοιράζονται την ίδια  λογική για τη λειτουργία των σωματείων  .Η λογική αυτή φαίνεται ότι αποτελεί και τη βάση της συνεργασίας μεταξύ τους στο συνέδριο αλλά και στο προεδρείο του ΕΚΙ.. Αυτή είναι και που οδήγησε στην άρνηση από την πλευρά του ΠΑΜΕ να εκλέξει προγραμματικό προεδρείο με την ταξική ενότητα, με όρο τον έλεγχο και την εκκαθάριση των σωματείων, κάτι που δίστασε να κάνει  και με την παράταξη της ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ. Η μόνη διαφωνία τους στάθηκε στον τρόπο με τον οποίο θα μοιράσουν τις θέσεις της διοίκησης.

Επιτέλους, όμως, άλλαξαν οι συσχετισμοί στο ΕΚΙ. Υπάρχει πλειοψηφία της αριστεράς. Τι και ο πρόεδρος παραμένει ο ίδιος, προερχόμενος από την ΠΑΣΚΕ, τι και αν από κοινού ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ – ΠΑΜΕ, καταψήφισαν απεργία για την κυριακάτικη αργία, τι και αν από κοινού αρνήθηκαν να στηρίξουν τους κτηνοτρόφους στη δίκη τους ενάντια στην εργοδοσία, τι και αν δεν πήρε  επίσημα θέση για την απεργία των εργαζομένων στα Praktiker και τις περικοπές μισθών στα Carrefour, τι και αν η ανεργία έχει ξεπεράσει το 30% και οι μισθοί των εργαζομένων ολοένα και καθηλώνονται, τι και αν το εργατικό κέντρο έχει ερημώσει μετά τις εκλογές, τι και αν...,.Aπ'  ότι φαίνεται έχουμε πολλά να δούμε ακόμα. Το σημαντικό είναι να αλλάζουν οι συσχετισμοί!!!

ΑΝΤΑΡΣΥΑ Ιωαννίνων