Για ορισμένα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν άμεσα την πολιτική  ταχτική της Ανταρσύα.

Συζητώντας για το  μελλον της γνησιας λαικης αντικαπιταλιστικης παλης που μπορεί να ανοίξει νέους δρόμους .

 

Μερος πρώτο (22/11/2014)

 

1,Tο βασικο αντικειμενο της  πανελλαδικης συνδιασκεψη της Ανταρσυα στις 10 Γεναρη του 2015  ειναι η αποσαφηνιση των βασικων στοιχειων της πολιτικης  ταχτικης της για την περιοδο που διανυουμε.Εχει μεγαλη αξια να επιμείνουμε στα ζητηματα που καθορίζουν την πολιτικη ταχτικη τοσο για λογους οικονομιας δυναμεων αλλα και αποτελεσματικοτητας στην συζητηση.

Η συστηματικη εξεταση των σημαντικων κοινωνικων και πολιτικων μεταβολων που εχουν συμβει  στην Ελλαδα ,απαιτουν απο την πλευρα μας καλα σταθμισμενη εφαρμογη της στρατηγικης μας.Παραμενουμε σταθερα στο εδαφος της συστημικης κρισης που ξεσπασε το 2007 και αγκαλιασε αστραπιαια την χωρα μας κυριως μετα το 2009 ,μια βαθια κριση υπερσυσσωρευσης εντος του σταδιου του ολοκληρωτικου καπιταλισμου.

Ο αμεσος στρατηγικος στοχος μας παραμενει η συνειδητη παλη (κοινωνικα ,πολιτικα και θεωρητικα ) για την αντικαπιταλιστικη επανασταση στην Ελλαδα.

Η Ελλαδα  εχει υποστει μετα το 1990 τεράστιες οικονομικες ,πολιτικες ,κοινωνικες ,δημογραφικες και πληθυσμιακες μεταβολες τετοιες που εχουν μεταβάλει ριζικά τον χαρακτηρα , το μεγεθος ,τις σχεσεις,την κατάσταση  των διαφορετικων και ανταγωνιστικων κοινωνικων ταξεων και στρωματων  , το πολιτικο συστημα στο συνολο του, καθως και τα ιδεολογικα χαρακτηριστικα ,τον τροπο ζωης ,τις συνηθειες και τις συμπεριφορες του ελλαδικου πληθυσμου.

Η συζητηση για την πολιτικη ταχτικη δεν ειναι ενα  ευκολο εγχειρημα που πηγαζει απευθειας απο την στρατηγικη σου αλλα αποτελει παντα ζητουμενο στην ταξικη παλη που κινειται σε αλλες συχνοτητες απο τις εκτιμησεις που πραγματι στηριζονται στα μακροχρονια χαρακτηριστικα της εποχης μας.Ομως η ορθη πολιτικη ταχτικη στο βαθμο που υποθετουμε οτι η στρατηγικη μας κινειται στην σωστη κατευθυνση ειναι το βασικο πεδιο δοκιμασιας της .Η συζητηση λοιπον για την πολιτικη ταχτικη της επαναστατικης αριστερας για να γινει συλλογικα πρεπει να τοποθετει τα βασικα ερωτηματα της περιοδου και να επιχειρει να προσδιοριζει με την μεγιστη δυνατη σαφηνεια τις καλυτερες απαντησεις .Ειναι αγονη μια τετοια συζητηση αν στηριζεται  μονο στα αντικειμενικα δεδομενα της ταξικης παλης. Κανένα βήμα μπροστά δεν υπάρχει χωρίς  επεξεργασια της εμπειρίας  του μαχομενου εργατικου και λαικου κινηματος και της δρασης της επαναστατικης και κομμουνιστικης πρωτοποριας.Δεν αρκει ο πλουσιοτερος και καλυτερος τροπος παρουσιασης η και προβλεψης της αστικης στρατηγικης σημερα ,αν δεν σκαβουμε βαθια στα υπογεια της δικης μας ταξης και δεν επικοινωνούμε  με τις βαθυτερες σκεψεις , τους φοβους ,τις ταλαντευσεις και τα ρισκα που βασανίζουν εκεινους που μπαινουν μπροστα στις καθημερινές μαχες αλλα και εκεινων που θελουν να βαδισουν στο μετωπο αλλα αισθανονται να έχουν βαριδια στα ποδια τους.

 

2. Εχει τεραστια σημασια οι δυναμεις της επαναστατικης αριστερας να σταθουν σταθερες και αταλαναντευτες στην καταστατικη θεση τους  οτι άμεσος στόχος τους είναι να συμβάλλουν αποφασιστικά  στην συγκροτηση του επαναστατικου υποκειμενου στην Ελλαδα και στην επαναθεμελίωση του κομμουνιστικού οράματος. Επαναστατικο υποκειμενο με τριπλη υποσταση το κομμα ,το αντικαπιταλιστικο μετωπο και το αναγεννημενο ταξικο εργατικο κινημα .Αυτη δεν ειναι απλως μια θεωρητικη συλληψη αλλα αποτελει οδηγο για δραση σε καθε φαση,μετωπο ,στιγμη της ταξικης παλης.Καθε επαναπροσδιορισμος της πολιτικης ταχτικης μας απαιτείται να  την αποσαφηνιζει ,να την συγκεκριμενοποιεί ,να την προσαρμοζει στα νεα δεδομενα  .Αυτη αποτελει την τεραστια διαφορα μας  της Ανταρσυα απο αλλες δυναμεις της επαναστατικης αριστερας που παραδοσιακα στεκονται μονομερως στην εννοια του κομματος ,του μετωπου η του κινηματος.Αυτο δεν σημαινει καθολου οτι τις περισσοτερες φορες σταθηκαμε με επιτυχια στο σκοπο μας αλλα παρα τις αποτυχιες ,τις ταλαντευσεις και τα λαθη μας αυτη η λογικη εχει αφησει βαθια ιχνη  στο εργατικο και νεολαιστικο κινημα στην χωρα μας που μπορει κανεις να τα διακρινει οχι με το μικροσκοπιο αλλα με γυμνο ματι πλεον.Ειναι αληθεια οτι αναλογα με τις εποχες βρεθηκαμε στο ματι του κυκλωνα και της κριτικης καλοπιστης και κακοπιστης ποτε σαν οπαδοι του κομματος ,ποτε σαν ακολουθητες μετωπων και ποτε σαν λατρεις του κινηματισμου.Καλως η κακως η Ανταρσυα ειναι και  παραμενει το βασικο πεδιο για την συγκροτηση  των καινοτομων δυναμεων στην επαναστατικη αριστερα σημερα και οι αγωνιστες της εχουν αυξημενες απαιτησεις απο την πολιτικη της.Αυτη ειναι η στρατηγικη αφετηρια μας οταν συζηταμε για την πολιτικη μας ταχτικη .Οχι μονο η εξεταση της πιο συντομης ,αποτελεσματικης και <εύκολης > διαδρομης προς την αντικαπιταλιστικη επανασταση ,αλλα και η συμβολη μας στην συγκροτηση εκεινης της κοινωνικης και πολιτικης μηχανης ,του επαναστατικου υποκειμενου με την ευρεια εννοια που μπορει να τραβηξει ,να οδηγησει τις καταπιεσμενες ταξεις στην κορυφη του πεδιου της μαχης ,ωστε κατεχοντας ανοιχτο και προνομιακό πεδιο να μπορει να νικησει στον ταξικο πολεμο.

 

3.Ποιες ειναι οι  βασικες παραμετροι που υπαγορευουν μια συγκεκριμενη  πολιτική  ταχτική στην επαναστατικη αριστερα και την Ανταρσυα σημερα ;

 

Απέναντι στο πρόγραμμα του κεφαλαίου!

 

Περιπου δύο χρόνια πριν ο σφ Καπακτσης σε ενα αναλυτικό έργο (Tο ελληνικο προβλημα) του ίδιου προσδιόρισε δέκα βασικές παραμέτρους για την χάραξη της πολιτικής ταχτικής σήμερα,παράμετροι που πηγάζουν από το <πρόγραμμα του κεφαλαίου> στην εποχή της κρίσης. Τα σημεία που εθεσε πράγματι αποτελούν μια πρώτη ακολουθία πολιτικών ζητημάτων που παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην χάραξη της πολιτικής ταχτικής.Συνοπτικά με την σειρά που ο ίδιος τα παραθέτει είναι τα παρακάτω ζητήματα που καθε ένα από αυτά αποτελεί ένα ολόκληρο κεφάλαιο για την επαναστατική αριστερά που απαιτεί βαθιά θεωρητική δουλειά καθώς και ανοιχτή δημοκρατική συζήτηση.

α.Το <πρόγραμμα του κεφαλαίου> εφαρμόζεται εντός,στηρίζεται και στηρίζει το πλαίσο αναφοράς του ,που είναι η παραμονή της χώρας στην ΕΕ και του ευρω με κάθε κόστος για το λαό αλλά και για περιορισμένα τμήματα της αστικής τάξης.

β.Το <πρόγραμμα του κεφαλαίου> εφαρμόζεται με στόχο την εξυπηρέτηση ,πληρωμή του δημόσιου χρέους του ελληνικού κράτους στα πλαίσια της Ενωσοευρωπαικής Οικονομικής Ρύθμισης όπως αυτή προσδιορίζεται σε κάθε φάση της εξελισόμενης κρίσης , της αναδιάταξης των ενδοιμπεριαλιστικών συσχετισμών και της ταξικής πάλης.

γ.Το <πρόγραμμα του κεφαλαίου > στηρίζεται αλλα και οδηγεί το κρατος σε  κρίσιμες μεταβολές στην δομή ,την λειτουργία του,τα εσοδά του ,τον οικονομικό του ρόλο.

δ.Το <προγραμμα του κεφαλαίου> απαιτεί γενική εκποίηση της κρατικής περιουσίας και της μικρης λαικης ιδιοχτησιας σε συνθήκες ακραίας υποτίμησης του κρατικού κεφαλαίου(σταθερού κεφαλαίου,τίτλων ιδιοκτησίας ,μετοχών ,κρατικής γης κλπ.) εξαιτίας της εκρηκτικής κρίσης.

ε.Το <προγραμμα του κεφαλαίου> μετασχηματίζει αποφασιστικά την διάρθρωση ,την τιμή , την ιστορική θέση της εργατικής δύναμης στην Ελλάδα.

στ.Το <πρόγραμμα του κεφαλαίου> επιχειρεί ένα συντριπτικό χτύπημα γενικα στο εργατικό κίνημα και ειδικά στο μαχόμενη ασυμβίβαστη ταξική του πτέρυγα με στόχο να περιχαρακώσει στα ασφυκτικά πολιτικά του όρια τις εργατικές συλλογικότητες .

ζ.Το <προγραμα του κεφαλαιου > επιχειρεί να καθορίσει το ίδιο τον πήχη ,τον ορίζοντα των εργατικών διεκδικήσεων στο έδαφος της κρίσης με στόχο να ανακόψει καθε απόπειρα διαμόρφωσης και παλης ενός σύγχρονου αντικαπιταλιστικού εργατικού προγράμματος.

η.Το <προγραμμα του κεφαλαίου > είναι πρόγραμμα αντιδημοκρατικού παροξυσμού ,ανοιχτής καταστολής ,γενικευμένης ψυχολογικής βίας ,ιδεολογικού βιασμού και εκβαρβαρισμού  του τρόπου ζωής των λαικών στρωμάτων.

θ.Το <προγραμμα του κεφαλαίου>  επιχειρεί να εμποδίσει την συγκρότηση του αντίπαλου δέους ,την συγκρότηση εκείνου του υποκειμένου που μπορεί να πάρει στις πλάτες του τη αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης και τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

ι.Το <προγραμμα του κεφαλαίου> μετασχηματίζει την διεθνη θέση της Ελλάδας ,ρίχνει περισσότερες και πιο ισχυρές άγκυρες στο Νατοικό άρμα και την οδηγεί να αυξήσει την συμμετοχή της στην δομή  και τις στρατιωτικές ενέργειες του.

 

Δύο κρίσιμες επισημάνσεις:

Πρώτη.Το κύριο μέρος του <<προγράμματος του κεφαλαίου>> βρίσκεται μπροστά μας και όχι πίσω μας.Ο βομβαρδισμός της κοινωνίας έχει προχωρήσει αλλά τα τακτικά στρατεύματα του εχθρού δεν πάτησαν το πόδι τους ακόμα στο πεδίο μάχης.

Δεύτερη.Η υποχώρηση της λαικής ριζοσπαστικοποίησης δεν είναι άτακτη.Διατηρεί επαρκείς  εφεδρικές δυνάμεις που μπορούν να την αναγεννήσουν γρήγορα και μάλιστα να την μετασχηματίσουν σε αποφασιστική και νικηφόρα δύναμη στις νέες ταξικές αναμετρήσεις.

 

4.Δεν είναι τυχαίο ότι καμμιά σημαντική μεταβολή (παρά την ισχυρή αμφισβήτηση της αποτελεσματικότητας των πολιτικών) δεν προέκυψε στον πυρήνα  της αστικής στρατηγικής στο σύνολό της και στο <πρόγραμμα του κεφαλαίου> που εφαρμόζεται .Το γεγονός αυτό αποδεικνύει ότι απαντά σε βαθύτερες ανάγκες της   διευρυμένης κεφαλαιοκρατικής αναπαραγωγής  ,και μάλιστα σε συνθήκες σχετικής έλλειψης σημαντικής απειλής από το ευρωπαικό εργατικό κίνημα συνολικά.Επίσης η παραπάνω διαπίστωση μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι παρά την όξυνση των αντιθέσεων στην Ευρωπαική Ένωση ο αστικός συνασπισμός εξουσίας παραμένει προσηλωμένος και ενωμένος στην βασική στρατηγική του.Μην επαναλάβουμε την συζήτηση που έγινε την δεκαετία του 90 για την νεκροφάνεια του κευνσιανισμού διαμέσου της κεντροαριστεράς.Τότε σημαντικό τμήμα της Αριστεράς και της ριζοσπαστικής διανόησης εγκλωβίστηκε και λοβοτομήθηκε στο μπλέντερ του τρίτου δρόμου και του πολεμικού καπιταλισμού.Η αδυναμία της Αριστεράς να καθορίσει στην δεκαετία του 90 την οικονομική ουσία της νεοφιλεύθερης πολιτικής ακόμα και σήμερα βαραίνει τις πλάτες των αγωνιστών.

Οι πολιτικες διαφορες στην Αριστερά επικεντρωνονται στον χαρακτηρα του προγραμματος και κυριως στην μνημονιακη μορφη που αυτο πηρε στην αρχικη φαση της εφαρμογης του.

Το πραγματικο ερωτημα δεν ειναι αν το <προγραμμα του κεφαλαιου> πηρε την συγκεκριμενη μνημονικη μορφή αλλα γιατι η ελληνικη αστικη ταξη επελεξε να εντατικοποιήσει την καπιταλιστικη αναδιαρθρωση με μνημονια και δανειακες συμβασεις.Οι απαντησεις στο λαο διαφερουν σημαντικα ξεκινωντας απο συνωμοσιολογικες προσεγγισεις εως την αρχιτεκτονικη της Ευρωζωνης.

Η πλεον πειστικη απαντηση νομιζω οτι ειναι οτι τα μνημονια και η δανειακη συμβαση δεν επιβληθηκαν απο τα διεθνη ιμπεριαλιστικα και χρηματιστηριακα κεντρα αλλα σχεδιαστηκαν ,συναποφασιστηκαν και εφαρμοστηκαν απο ενα διεθνη συνασπισμο αστικης εξουσιας με βασικους πρωτεργατες την ελληνικη αστικη ταξη και την τροικα (ΕΕ,ΔΝΤ,Ευρωπαικη Κεντρικη Τραπεζα).

Πρωταρχικο κριτήριο για την διαμόρφωση του προγράμματος  αντιλαικής επίθεσης ηταν και είναι η στρατηγική επανάκτησης των κερδών του ελληνικού κεφαλαίου και η εξασφαλιση της πολιτικής κυριαρχίας του.Δευτερεύον κριτήριο αλλα αποφασιστικο  (εναρξη και την μορφη της αντιλαικης επιθεσης) ήταν η προστασία της ευρωζώνης από την όξυνση της ελληνικής κρίσης και η προώθηση των οικονομικών συμφερόντων του κεντροευρωπαικού κεφαλαίου (κυρίως του Γερμανικού). Η αποφυγη μετασχηματισμού της Ελλάδας σε αδύναμο πολιτικό κρίκο της ευρωπαικής αλυσίδας που τείνει να σπάσει συμπαρασύροντας όλο το ευρωενωσιακό πολιτικό οικοδόμημα σε βαθιά αποσταθεροποίηση..

 

Η προσφυγή όμως της ελληνικής αστικής τάξης στους πραγματικούς συμμάχους και συνομιλητές της πέρα από φυσική-οικονομική επιλογή(η ελληνική οικονομία πρόκειται για οικονομία οργανικά δεμένη στην ΕΕ ),είχε πρωτίστως πολιτικό χαρακτήρα ενίσχυσης της θέσης μάχης που έλαβε απέναντι στο λαικό και εργατικό κίνημα.Αυτή η επιλογή δεν είναι επιλογή < εξαρτημένων> χωρών με κατώτερη θέση στο ιμπεριαλιστικό πλέγμα αλλά κάθε εθνικού καπιταλιστικού σχηματισμού ανώτερου ,μεσαίου η κατώτερου που προβλέπει ότι είναι απαραίτητο να χρησιμοποιήσει αμεσα το διεθνή συσχετισμό δύναμης για να παγώσει έστω προσωρινά την ταξική πάλη . Να εξασφαλισει την επιβολη της ηγεμονίας της(με τις λιγοτερες δυνατες απωλειες) και νικήσει τον ταξικό αντίπαλό της.Η παρουσία ενός διεθνούς συνασπισμού εξουσίας που διαθέτει την έγκριση ενός συνόλου κρατών καθώς κεντρικών διεθνών οργανισμών του κεφαλαίου προσδίδει στο πρόγραμμα επιβλητικό χαρακτήρα ,αίσθηση εξαιρετικής δύναμης και λειτουργεί ως <<διεθνή καπιταλιστική περικύκλωση>> απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας.Με λίγα λόγια είναι ένας αποτελεσματικος διεθνής μηχανισμός πειθάρχησης των επικίνδυνων λαικών τάξεων.Αυτό που βιώνεται ως αίσθημα ντροπής , εθνικής μειονεξίας και κατωτερότητας από σημαντικά λαικά στρώματα ,για την αστική ταξη και σημαντικά στρώματα της ανώτερης μεσαίας τάξης είναι περηφάνεια για την ενσωμάτωση της χώρας στον κορμό των ανεπτυγμένων αστικών κοινωνιών .

Ολη η φιλολογία για τον στρεβλό και καθυστερημένο παρασιτικό και δημοσιοκεντρικό χαρακτηρισμό της ελληνικής κοινωνίας,μιας κοινωνίας της συνενοχής έχει σαν στόχο τον βομβαρδισμό της λαικής συνείδησης με ενοχικά σύνδρομα που ερμηνεύουν  το παρελθον  αλλα και προοικονομούν την ζωή του λαού μας.

 

H ελληνική αστική τάξη διαμέσου των πολιτικών της εκπροσώπων και του κράτους της προτίμησε προσωρινά από ιστορικά σκοπιά να εμφανίσει την αδυναμία της, να επιβάλλει το βάρβαρο πρόγραμμά της αλλα δεν έμεινε εκεί.Επιχειρεί να μετατρέψει την αδυναμία της σε δύναμη χρησιμοποιώντας όλα τα πλεονεκτήματα και τις δυνάμεις που της προσφέρει η στρατηγική επιλογή του ανήκομεν στην Δύση , στην ΕΕ , στην ευρωζώνη ,στο ΝΑΤΟ.Κάθε λογική που βλέπει στην προσφυγή της ελληνικής αστικής τάξης στην τρόικα και τα μνημόνια κυρίως την επιβολή των ξένων κέντρων και την ιστορική αδυναμία της βλέπει μόνο την μια πλευρά και μάλιστα την πλέον δευτερεύουσα στις στρατηγικές αντιμετώπισης των οικονομικών κρίσεων στο έδαφος του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και οδηγεί στην κωμική εκτίμηση ότι η ελληνική αστική τάξη ειναι <<φύσει>> και <<θέσει>> ανίκανη ,παρασιτική ,αδύναμη γενικά αλλά και απέναντι στο εργατικό κίνημα,κοινώς στέκεται σε πήλινα πόδια.Πρόκειται για μια θεση που δεν δικαολογείται ούτε από το πρόσφατο παρελθόν αλλά ούτε από την ιστορική πορεία του ελληνικού καπιταλισμού.Είναι μάλιστα βαθιά επικίνδυνη γιατί δεν βοηθά το μαχόμενο εργατικό και λαικό κίνημα να δεί καθαρά το μέγεθος της δύναμης του αντιπάλου και επομένως να συναισθανθεί το ύψος  των πολιτικών αλμάτων που πρέπει να κανει,άλματα που ξεπερνούν κατα πολύ τις σημερινές πολιτικές της επιδόσεις και την προετοιμασία της.

5.Η  επαναστατική αριστερά εχει υποτιμήσει τον αμεσο πολιτικο χαρακτήρα της εσωτερικευσης του διεθνους συσχετισμου δυναμης στην ταξική πάλη την πρόσφατη πενταετία.Ο κίνδυνος να ενταθεί ο διεθνής πολιτικός εκβιασμός και να ξεδιπλωθεί με αιχμή την όξυνση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού στην περιοχή είναι ορατός.Η πλειοψηφία του λαού  μας δεν παραμένει πιστή στο ευρωπαικό οικοδόμημα  γιατί η ΟΝΕ ,η ο Μηχανισμος στήριξης ,η η Ευρωπαική Οικονομικη Διακυβέρνηση είναι η προοπτική μιας καλύτερης ζωής αλλά κυρίως γιατί αισθάνεται ότι η εποχή μας είναι εποχή τεράστιων ανακατάξεων προς το χειρότερο ,είναι εποχή αναβίωσης του ανοιχτού πολέμου και των συγκρούσεων χωρίς όρους και όρια.Η συμμετοχή στην Ευρωπαική Ενωση του προσφέρει μια αίσθηση ασφάλειας σε αντίθεση με την χαοτική κατάσταση που επικρατεί στις γειτονικές περιοχές με βαρύ αντίτιμο βέβαια για την κοινωνία που οδηγείται σε εξαθλίωση και βαρβαρότητα. Δεν πρόκειται απλά για συνέχεια της μεταπολιτευτικής στρατηγικής της Καραμανλικής Δεξιάς ,την οχύρωση της Ελλάδας στο <<δημοκρατικό φρούριο>> της ΕΟΚ ως αποτελεσματική άμυνα απέναντι στην Τουρκία και απέναντι στον εσωτερικό εχθρό το μεταπολιτευτικό εργατικό κίνημα.Είναι έκφραση της λαικής πεποίθησης ότι η ΕΕ και οι ΗΠΑ ως βασικοί εκφραστές των <<δανειστών>>,της <<ελευθερης αγοράς>> ,των <<πολυεθνικών>> δεν προκειται να σταθούν αμέτοχοι στην ταξική σύγκρουση αλλά είναι ικανοί να στηριξουν ανοιχτή αντιδημοκρατική εκτροπή , να σπρώξουν την χώρα σε  ανοιχτό εμφύλιο και σε πόλεμο ιδαίτερα στην εποχή της βαθιάς κρίσης.Την ίδια στιγμή αυτή η πεποίθηση υπονομεύεται από τον ρόλο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στην ένταση των πολεμικών αναμετρήσεων στην περιοχή που αποκτά αδίστακτα ,φονικά χαρακτηριστικά όπως στο Κομπάνι , στην Ουκρανία ,στην Αίγυπτο ,την Λιβύη γεγονός που πολλαπλασιάζει τις δυνατότητες να κερδίζει έδαφος η μαχητική αντιιμπεριαλιστική δημοκρατική στάση.

 

Αν θέλουμε να σκεφτόμαστε με όρους πραγματικής κοινωνικής  πλειοψηφίας και όχι εκλογικής της Αριστεράς ο μοναδικός δρόμος για την αλλαγή του <<κοινού νού>> είναι ο μετασχηματισμός της λαικής πλειοψηφίας σε <<οργανωμενο λαό>> με την πλήρη εννοια του όρου δηλ. κοινωνικά , πολιτικά προγραμματικά ,πολιτισμικά και στρατιωτικά.Κάθε κοινωνική αναμέτρηση λοιπόν είμαστε υποχρεωμένοι να την αξιολογούμε με αυτό το κριτήριο που ασφαλώς και δεν αποτυπώνεται μόνο η κυρίως σήμερα στην ενίσχυση του αντικαπιταλιστικού πόλου αλλα σε όλα τα βήματα που κάνουμε στην συγκρότηση του επαναστατικού υποκειμένου για την αντικαπιταλιστική επανάσταση και την ήττα του ιμπεριαλισμού στην χώρα μας.Αν πιστεύει κανείς ότι μπορεί να αποφύγει την Σκύλα και την Χάρυβδη επιμένοντας σε μια οικονομίστικη εκδοχή της αντιΕΕ παλης που επικεντρώνεται  αποκλειστικά στην αναίρεση (ή στην παράκαμψη) των δημοσιονομικών,νομισματικών και εργασιακών στρατηγικών της ΕΕ (και των φορέων τους) πολύ γρήγορα η θα υποκύψει στις ορέξεις της ΕΕ η θα συντριβεί ολοκληρωτικά.Αν επίσης καποιος πιστεύει ότι μόνο ο αντικαπιταλιστικός λόγος μπορεί να υπερνικήσει την αστική δύναμη ,χωρίς σχέδιο,οργάνωση ,προτεραιότητες,συνειδητή πειθαρχία στο σκοπό και κυρίως ανεπτυσσόμενη και αλληλοτροφοδοτούμενη σχέση με τα φτωχά λαικά στρώματα και την νεολαία θα χαθεί στο πεδίο της μάχης άδοξα.Την δεκαετία του 80 η <<εκτος των τειχων>> ακαδημαική αριστερά είχε καταληφθεί από την μανία της μελέτης της στρατιωτικης κατηχησης του Σουν Tσου που χρησιμοποιήθηκε για την ερμηνεία ενός συνολου φαινομένων από την επιχειρηματική στρατηγική των ιαπωνικών επιχειρήσεων έως τις αναδυόμενες νέες μορφές διεξαγωγής πολεμου από τους Αμερικάνους.Σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι ως ηγεσίες των πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς επικαλούμενοι τον ταξικό συσχετισμό δύναμης και καταγγέλοντας την επαναστατική αριστερά ως χρήστη μεθόδων μάχης Μπρους Λη ,υποβιβαζουν και καταδικάζουν το μαχόμενο λαό στην κωμική φιγούρα του  Τσάκι Τσαν.Αλήθεια πόσες Γιουγκοσλαβίες,Ουκρανίες ,Βουλγαρίες θα πρέπει να υπάρξουν ακόμα για να πειστούν ορισμένοι ότι η ΕΕ έχει βαθύτατο αντιδραστικό ,κατασταλτικό ,στρατιωτικό και πολεμικό χαρακτήρα και ρόλο ενεργό μάλιστα και όχι ακολουθητικό των ΗΠΑ;Η υπόθεση του πολέμου στην Ευρωπαική ήπειρο σταμάτησε να είναι ο απαγορευμένος καρπός των ευρωπαικών αστικών τάξεων μετά τον μεγάλο πόλεμο από την δεκαετία του ενενήντα.Οσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε πραγματικά ,τόσο πιο γρήγορα θα αντιδράσουμε!

 

Ακριβώς εδώ εντοπίζεται και ο εκρηκτικός και απόλυτα επικίνδυνος χαρακτήρας της πολιτικής συγκυρίας για την αστική στρατηγική και την κυβέρνηση.Οτι από την μια πλευρά προπαγανδίζει με την πιο δυνατή φωνή ότι η χώρα εισέρχεται σε περίοδο οικονομικής σταθεροποίησης , ότι εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της οικονομικής ανάκαμψης και η Ελλάδα παραμένει πολιτικά και στρατιωτικά ισχυρή και σταθερή σε μια περιοχή γενικευμένων αναταραχών και πολεμικών συγκρούσεων εγκαινιάζοντας μία νεα πολιτική στρατιωτικών συμμαχιών και από την άλλη πλευρά το κοινωνικό κόστος που πληρώνει ο λαός από την συνέχιση της αντιλαικής επίθεσης δεν είναι μόνο  αβάσταχτο αλλά καθώς  ενεργοποιούνται οι παράγοντες εκείνοι που προβάλλουν την πολεμική απειλή ως πιθανή εκδοχή του παροξυσμού των ενδοαστικών αντιθέσεων στην περιοχή εμπλέκοντας και την Ελλάδα για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά στις ευρύτερες στρατιωτικές συγκρούσεις η ευρωπαική λύση αδυνατεί να εξασφαλίσει το στρατηγικό πλεονέκτημα που πρόσφερε μέχρι σήμερα ότι δήθεν τα ελληνικά σύνορα είναι και σύνορα της ευρωπαικής ένωσης.

Εισερχόμαστε  σε μια εκρηκτική περίοδο στην οποία θα δοκιμαστούν όλες οι μέθοδοι του κεφαλαίου για την αντιμέτωπιση των επικίνδυνων τάξεων ,του εσωτερικού εχθρού χρησιμοποιώντας ακόμα και τα μαντρόσκυλα του συστήματος τους φασίστες της χρυσής αυγής όπως ακριβώς έπραξαν και στην Ουκρανία.

Η επαναστατική αριστερά και η Ανταρσυα πρέπει να αξιολογήσει σε βάθος τον αντιδραστικό μετασχηματισμό της ΕΕ και την όξυνση των ενδοιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και να πολλαπλασιάσει τις προσπάθειες της για την ανάπτυξη της διεθνιστικής αλληλεγγύης καθώς και να αναπροσαρμόσει την οργανωτικοπολιτική της συγκρότηση ώστε να ανταποκρίνεται στις νέες συνθήκες της ταξικής πάλης χωρίς δισταγμό.

6. Tα τελευταία δύο χρόνια κυρίως μετά τις εκλογές του Ιούνη του 2012   παρατηρουν  ολοι πλεον ότι ο πολιτικος λογος του Συριζα μετατοπιζεται σταθερα απο το κεφαλαιο στους <ολιγαρχες> ,απο τον αντιιμπεριαλιστικο αγωνα στην <πολυδιαστατη ενεργη εξωτερικη πολιτικη> ,απο τον ελληνικο καπιταλισμο στην <κοινωνια της συνενοχης,της ρεμούλας και του παρασιτισμού> ,απο την παλη για την μειωση της εκμεταλευσης στην <καθαρση στον επιχειρηματικο κοσμο>,απο την διαγραφη του μεγαλυτερου μερους του κρατικου χρεους> στην <αποφασιστικη διαπραγματευση>, απο το καλεσμα για <ανατροπη> στην τεχνη της <διαχειρισης>,απο την πάλη ενάντια στην φτώχεια στην <αξιοποίηση> των ΕΣΠΑ .Δεν προκειται για συγκυριακο φαινομενο που θα κλεισει τον κυκλο του με την καταχτηση της κυβερνητικης εξουσιας εφοσον το επιτρεψουν οι <πολιτικες συνθηκες> οπως δηλωνουν κυβερνητικοι παραγοντες.

Οσοι γνωριζουν την συνθεση της ηγεσιας του Συριζα ,την πορεια του συνασπισμου της αριστερας και του ευρωκομμουνιστικου ρευματος στην χωρα μας καθως και την κοινωνικη βαση του <<μικρου συριζα>> πραγματι αναγνωριζουν οτι αυτες οι δυναμεις στην φωτια της μαχης του 2010 -2012 μετατοπιστηκαν πραγματικα σε μαχητικα ρεφορμιστικες θεσεις από τις ήπια μικροαστικές συνδιαχειριστικές αλλα μεχρι εκει.Τα ορια στην πολιτικη σκεψη και την πρακτικη τους ηταν πιο ισχυρα απο τον λαικο και νεολαιστικο ριζοσπαστισμο και εχουν σφυρηλατηθει μεσα σε δεκαετιες νομιμης πολιτικης δρασης και εχουν διαποτισει τα βασικα χαρακτηριστικα της πολτικης τους δρασης.Η λαικη ριζοσπαστικοποιηση με τα εξεγερτικα και πρωτοτυπα χαρακτηριστικα που πηρε ηταν που τροποποιησε σε μαχητικη ρεφορμιστικη κατευθυνση το <<μικρο συριζα>>,ριζοσπαστικοποιηση που ρημαξε κυριολεκτικα το δικομματικο πολιτικο συστημα και εφερε μια αριστερη ρεφορμιστικη δυναμη στα προθυρα της κυβερνησης.Η απειλη μιας μεγαλης πολιτικης αλλαγης συνοδευονταν τοτε απο την διαρκη παρουσια των γενικευμενων μαχητικων αγωνων με απεργιες και συγκρουσεις.Ορια ειχε ομως και ο λαικος ριζοσπαστισμος που ενω εκφραστηκε εκρηκτικα στο δρομο αποδειχτηκε αδυναμος να ξεπερασει τις προδιαγραφες του μεταπολιτευτικου εργατικου κινηματος αλλα και της αριστερης παραδοσης της ηττας και της μισης εξεγερσης.Η επομενη μερα ηταν η μερα της πολιτικης αλλαγης ως ωριμου φρουτου,της εκλογικης αναμονης και της κατεργασιας του λαικου ριζοσπαστισμου στις βασικες αρχες της ευρωπαικης συγκατοικησης και της εθνικης σωτηρίας.Απο τον μαχητικο ρεφορμισμο ξανα πισω στην εποχη των μειωμενων προσδοκιων και των μικρων αλλα σταθερων μεταρρυθμισεων και ολα αυτα στα πλασια που υπαγορευει ο διεθνης συσχετισμος δυναμης δηλαδη με πολιτικη αποδοχή της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.Δεν προκειται για ταχτικη συγκεντρωσης δυναμεων και σταδιακης φθορας ,κλαδεματος της αστικης εξουσιας οπως ισχυριζονται στελεχη και μελη του Συριζα αλλα για αποδοχη οτι η κυβερνηση σωτηριας δεν μπορει παρα να κινηθει στα ασφυχτικα ιμπεριαλιστικα πλαισια.

Δεν ειναι τυχαιο λοιπον οτι μια σειρα θεωρητικες προσεγγισεις επαναπροσδιοριζουν την θεση και το χαρακτηρα της διεθνους θεσης της Ελλαδας. Δεν αναφερομαι στις ρητορικες κατα κυριο λογο αναφορες όπως <<Ελλαδα υπο Κατοχη>> που εχουν κυριως καταγγελτικο χαρακτηρα ,ουτε στην δυναμικη επαναφορα των θεωριων της <<εξαρτημενης Ελλαδας >> που υποφερει διπλά μέσα στο Λάκο των Λεόντων την ΕΕ αλλά σε εκείνες τις αναφορές που καθοριζουν την σημερινή Ελλάδα ως προτεκτοράτο ,μισοαποικία χρέους η και αποικία χρεους.Αυτές οι προσεγγίσεις τείνουν να κυριαρχήσουν στο κατεξοχην κόμμα του μικροαστικού σοσιαλισμού(αριστερη σοσιαλδημοκρατια) τον Συριζα αλλα επηρεαζουν και τις θεσεις της επαναστατικης αριστερας.

Οι παρεμβάσεις του Αλέξη Μητρόπουλου ,του καθηγητή Κασιμάτη ,του συνταγματολόγου Χρυσόγονου , του Νίκου Κοτζιά (Ελλάδα ως αποικία χρέους) ,καθώς και άλλων διαμορφώνουν ένα βασικό πλαίσο διεθνούς πολιτικής της κυβέρνησης σωτηρίας .Αυτή  η γραμμή φαινεται να κερδίζει έδαφος στο ανερχόμενο ρεφορμιστικό ρεύμα και να ενσωματώνει βίαια τις αδύναμες ταξικές προσεγγίσεις της πρώτης περιόδου ριζοσπαστικοποίησης του Συριζα.

Η συγκεκριμένη γραμμη έχει τρία σημαντικά πλεονεκτήματα που προσφέρουν στο Συριζα μια γενικά εύκολη μαζική λαική πολιτική αφήγηση και σε καμμιά περίπτωση δεν απειλούν την σταθερή ευρωπαική του επιλογή.

Το πρώτο είναι ότι ενσωματώνει την ευρωπαική λύση  για  το κρατικό χρέος χωρίς να θέτει σε κίνδυνο την  συνέχεια των διεθνών οικονομικών σχέσεων της Ελλάδας , ιδιαιτερα στο εσωτερικό της ΕΕ(Οικονομικη επιτηρηση ως νεο πεδιο της ταξικης παλης στην ΕΕ).

Το δεύτερο ότι επιτρέπει μια ισχυρά διαταξικη ερμηνεία της οξύτητας της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και προετοιμάζει το έδαφος για μια εθνική λαική συμμαχία με αστικά κοινωνικά στρώματα και ανώτερα στρώματα της κρατικής γραφειοκρατίας και των επιχειρηματικών στελεχών.Τονιζω οτι αυτος ειναι πλεον ο οδηγός δράσης της πολιτικης του Συριζα και σε καμμια περίπτωση απόλυτα μειοψηφικές και περιθωριακές φωνές όπως η αριστερη ευρωκομμουνιστικη προσεγγιση  (που διαθετει μια εργατικη-αντικαπιταλιστικη κριτικη του σημερινου διεθνους καπιταλισμου που ομως στραγγαλιζεται από τον ευρωπαισμό και τον κυβερνητισμό).Επίσης ειναι μια λογικη που μπορει να ενσωματωσει και την πολιτικη κατευθυνση της Αριστερης Πλατφορμας  δεδομενου οτι οι θεωρητικες αφετηριες της Αριστερης πλατφορμας αντλουν τα βασικα τους χαρακτηριστικα απο την θεωρητικη παραδοση της περιοδου 1985-1989(δειτε την ημεριδα για την παραγωγικη ανασυγκροτηση του ΜΑΧΩΜΑΙ).

Το τρίτο ίσως και πιο σημαντικό από πολιτική-εκλογική αποψη είναι ότι αυτή η άποψη μπορεί να πάρει την σκυτάλη από τις εθνικολαικες θεσεις του πρωτο-πασοκικου πολιτικου ρευματος πράγμα που συνάδει με την ενσωμάτωση χωρίς <<αλλαγές>> στον ευρύτερο πολιτικό μηχανισμό του συριζα μεγαλου τμηματος στελεχων του ΠΑΣΟΚ ,η κρατικων στελεχων που υπηρετησαν τις δικομματικες πολιτικες.

Eιναι σαφες λοιπον οτι μια πιθανη νεα λαικη ριζοσπαστικοποιηση με ενισχυμενα τα ταξικα ,δημοκρατικα ,αντιιμπεριλιστικα και αντικαπιταλιστικα χαρακτηριστικα της που θα αμφισβητησει το εσωτερικο και διεθνες πλαισιο της αστικης στρατηγικης για το ξεπερασμα της κρισης ειναι σε θεση κλονισει αποφασιστικα την αστικη κυριαρχια και αναδειξει πολυμορφους και πρωτογνωρους δρομους που θα οδηγησουν στην ανατροπη της.Η επαναστατικη αριστερα εχει καθηκον και υποχρεωση μαζι με τις μαχομενες λαικες δυναμεις να χαραξει μια πολiτικη ταχτικη που θα διευκολυνει τον νεο λαικο ριζοσπαστισμο να σπασει τα ορια της <<κακης παραδοσης >> του εργατικου κινηματος.

 

7.Μετά είκοσι έτη.

Απο την ΟΝΕ στον Μηχανισμο στηριξης και απο τον Μηχανισμο στηριξης στην Ευρωενωσιακη Επιτροπεια.

 

Ειναι η σταση απεναντι στην ΕΕ ο καθοριστικος κρικος της λαικης αντικαπιταλιστικης παλης σημερα και ποιες ειναι οι βασικες πρακτικες μορφες της ;Ποιες ειναι οι αναπροσαρμογες στις οποιες απαιτείται να προχωρησει η Ανταρσυα στην οργανωση και το περιεχομενο της αντιΕΕ παλης σημερα ώστε να συμβάλει στην δημιουργία ενός διεθνιστικού νικηφόρου εργατικού κινήματος στην χώρα μας;Μπορεί να διαχωρισθεί ο λαικός αγώνας για την διαγραφή του χρέους από την πάλη ενάντια στην ΕΕ;Μπορεί να διαχωρισθεί η παλη για την διαγραφή του χρέους από την πάλη για την απόσπαση της Τράπεζας Ελλάδας απο την Κεντρική Ευρωπαική τράπεζα ,την πάλη για δημόσιες τράπεζες υπό εργατικό έλεγχο και διοίκηση;Μπορεί να διαχωρισθεί η πάλη για το γενικευμένο σπάσιμο της θηλιάς των χρεών των λαικών οικογενειών,την επιβολή μιας νέας λαικής σεισάχθειας από την πάλη ενάντια στους ξένους και ντόπιους δανειστές;Μπορεί να διαχωρισθεί η πάλη για την προστασία της λαικής εργατικής κατοικίας από την πάλη ενάντια στο σαρκοβόρο τραπεζικό κεφάλαιο;Mπορεί να διαχωρισθεί η πάλη ενάντια στην αντιδραστική μεταμόρφωση της εκπαίδευσης από την σύγκρουση με τις Ευρωενωσιακές πολιτικές της κατεργασίας των απασχολήσιμων;Από τον άπειρο κατάλογο των ερωτημάτων που πιθανά να ξεπερνούν τις σελίδες των μνημονίων ,υπάρχουν μερικά που ξεχωρίζουν δεν βγάζουν απλά μάτι αλλά καθορίζουν την ζωή της πλειοψηφίας.Εκεί πρέπει επιτέλους να στραφούμε και να ξεδιπλώσουμε την δράση μας γιατί αν το σκεφτούμε καλά πολύ λίγα έχουμε κάνει σε σύγκριση με αυτά που έχουμε πεί ,και πολύ λιγότερο έχουμε βασανιστεί για το ποιος και πως σε σχέση με αυτά που έχουμε κάνει.Ας διδαχτούμε επιτέλους όχι μόνο από τους δικούς μας σχεδιασμούς αλλα και από την γνήσια λαική και νεολαίστικη δράση που έχει αναδείξει εξαιρετικά επικίνδυνες μορφές αγώνα έστω και παραδειγματικά !

 

Το ζητημα της ΕΕ απο την δεκαετια του 70 αποτελεσε κεντρικο ζητημα της ταξικης συγκρουσης στην ελληνικη κοινωνια.

Ο  μαρξιστης οικονομολογος Κωστας Λαπαβιτσας στο προσφατο συνεδριο για το χρεος στην Παντειο διατυπωσε οτι καθε πολιτικο προγραμμα που θα επιχειρησει να μετασχηματισει βαθια ριζοσπαστικα την ελληνικη οικονομια και κοινωνια δηλαδη να μεταβαλει τις κοινωνικες ισορροπιες προς οφελος των εργατικων λαικων στρωματων ειναι απαραιτητο να περασει μεσα απο το <τριγωνο των Βερμουδων> που οριζεται απο το δημοσιο χρεος ,το ελληνικο τραπεζικο συστημα και την ευρωπαικη οικονομικη νομισματικη ενωση.Απλά δεν μπορεί να σταθεί οποιαδήποτε λαικη αντικαπιταλιστικη στρατηγικη χωρις να σπάσει  αυτη την τριπλη θηλια που σφιγγει ολο και περισσοτερο τα εργατικα και λαικα στρωματα.Μαλιστα επιχειρησε να θεμελιωσει τον κοινωνικο ριζοσπαστικο χαρακτηρα ενος τέτοιου αντικαπιταλιστικου προγραμματος που θα εμπεριεχει την μετωπικη συγκρουση με τις τρεις κορυφες του <τριγωνου των Βερμουδων> κυριως στις κοινωνικες δυναμεις που εχουν αντικειμενικα έχουν στρατηγικο συμφερον απο τη επιτυχη εκβαση αυτης της πρωτοφανους ταξικης αναμετρησης.

Το βασικο του επιχειρημα ειναι οτι κάθε ενας απο τους <πολους του κακου > δεν αποτελει ενα ειδος εξωτερικης εθνικης πιεσης μονο αλλα οτι προσλαμβανει μορφη αμεσης και καθοριστικης  συμπιεσης στην καθημερινη ζωη ,στην εξελιξη και το μελλον της ζωης των λαικων στρωματων.Οτι αποτελουν δηλαδη μορφες εμμεσης αλλα αποφασιστικης οικονομικης και πολιτικης ανακατανομης πορων και εξουσιας που πλεον αγγιζουν καθε πλευρα της ζωης.Κατα την γνωμη του αυτα προκυπτουν κυριως απο την ενταση της χρηματιστικοποιησης των συγχρονων αστικων κοινωνιων ,χρηματιστικοποιηση βεβαια με την ευρυτερη εννοια που αναπτυσει στο τελευταιο εργο του.

Ανεξαρτητα απο την συμφωνια η οχι στην παρουσιαση της χρηματιστικοποιησης ως του βασικου χαρακτηριστικου του συγχρονου καπιταλισμου μετα την δεκαετια του 80 , η θεση του ότι μονο εαν οι κοινωνικες δυναμεις που εχουν συμφερον στρατηγικο επιλεξουν μεσα απο μια συνθετη κοινωνικη διαδικασια συζητησης και αγωνων να συγκρουστουν με τις στρατηγικες του κεφαλαιου τοτε μονο μπορει να πεταξει ενα αντικαπιταλιστικο προγραμμα πανω απο τα ακραια επικινδυνα εδαφη του <τριγωνου των Βερμουδων> και επομενως να ανοιξει ενας αλλος δρομος για την ελληνικη κοινωνια είναι απόλυτα σωστή και μάλιστα όχι γενικα΄αλλά ειδικά σήμερα.

 

Αυτη η θεση που επιβεβαιωνεται περιτρανα και ειναι κεντρική θεση της Ανταρσυα(δεν ειναι για παζαρεμα) πρεπει να γινει αντικειμενο της μεγαλυτερης και πιο εντονης συζητησης και δρασης στο μαχομενο εργατικο κινημα.

 Να θεσει στο κεντρο της οχι μια αγονη αντιπαραθεση (για την συζητηση στην Ανταρσυα) αναμεσα στους υποστηριχτες της ρηξης με την ΕΕ και της αντικαπιταλιστικης αποδεσμευσης απο την ΕΕ.Αυτη η αντιπαραθεση κριθηκε πολιτικα και θεωρητικα για οσους επιμενουν στην κοινωνικη ανατροπη στις δεκαετιες του 80 και του 90.Οι υποστηριχτες της μαχης εναντια στις συνεπειες της ενσωματωσης στην ΕΕ χωρίς επιμονή στην πάλη για αντικαπιταλιστική διεθνιστική αποδέσμευση ,κατεληξαν στην αποδοχη της ΕΕ σαν την μοναδικη επιλογη της Ελλαδας στην εποχη μας με ελάχιστες εξαιρέσεις.Οι αμφιβολιες που διατυπωνουν τα τελευταια χρονια σχετικα με το χαρακτηρα της ΕΕ ουτε τους απαλλασει απο τις τεραστιες πολιτικες τους ευθυνες αλλα κυριως αποτελουν εμποδιο στην δημιουργικη αναπτυξη μιας αποτελεσματικης γραμμης(στο βαθμό που επικαθορίζει την συζήτηση στο εσωτερικο της επαναστατικης αριστερας) που θα δενει τις νεες μορφες της καθημερινης αντιΕΕ παλης με τον πολιτικο στοχο της αντικαπιταλιστικης αποδεσμευσης.

Στις γραμμες μας τονιζω και οχι στις συμμαχιες μας δεν εχουμε αναγκη να αναπαραγουμε την συζητηση των περασμενων δεκαετιων αλλα να επικεντρωθουμε στην αναζητηση των σημερινων συγχρονων δρομων της αντιιμπεριαλιστικης αντικαπιταλιστικης αντιΕΕ παλης οπως αυτες προκυπτουν απο την ταξικη συγκρουση και επηρεαζουν καθε στοιχειο της κοινωνικης και οικονομικης ζωης γιατι γνωριζουμε πολυ καλα οτι μονο η ριζοσπαστικη κινηση των λαικων μαζων μπορει να αλλάξει τον ταξικο συσχετισμο δυναμης σε βάρος του κεφαλαίου.Και εκει πασχουμε γιατι οσο δεν αναπροσαρμοζουμε την πολιτικη μας ταχτικη, για να επικεντρωσουμε στα φλεγοντα ζητηματα της ζωης του λαου ,πλατιες λαικες μαζες θα αναζητουν και πολλες φορες θα εγκλωβιζονται σε ανωδυνες για το συστημα πρωτοβουλιες και δρασεις(π.χ. μορφες λαικης αντιδρασης εναντια στην γκιλοντινα των <<ατομικων χρεων>> σε τραπεζες και δημοσιο).Αυτη η σταση δεν ειναι εκφραση <<επιβιωτισμου>> δηλαδη ο καθενας κανει οτι μπορει για να σωθει αλλα πραγματικη εναγωνια λαικη δραστηριοποιηση και αντίσταση μεσα απο εναλλακτικους κρυφοκαθεστωτικους μηχανισμους, που γίνεται αναγκαστικη ελλειψει αλλων μορφων ανεξαρτητης εργατικης και λαικης δρασης που θα ηταν ικανες να βαζουν φραγμους στην αστικη επιθεση και να πετυχαινουν νικες.

H ανάπτυξη των σχέσεων με τις ευρύτερες λαικές μαζες ,τις σκέψεις τους ,τους προβληματισμούς τους ,τα ρίσκα τους ,τις μάχες τους,τις αγωνίες τους ,τις ταλαντεύσεις τους είναι το διαβατήριο για την πραγματική αναβάθμιση του πολιτικού ρόλου της Ανταρσυα.Καταλαβαίνω ότι αυτό εισητήριο είναι πιο ακριβό από την φτήνια της ενδοαριστερής συζήτησης και τα άσκοπα ξημερώματα με ομογάλακτους αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η πρόσφατη τετραετία των αγώνων πρόσφερε αρκετούς πρόθυμους ψηφοφόρους κυρίως στον Συριζα αλλά δεν ανέδειξε η καλύτερα η αριστερά σε όλες τις εκδοχές δεν προσέλκυσε τις  πραγματικές φυσικές πρωτοπορίες που γεννήθηκαν στην δουλειά και στην γειτονιά.Αυτές ξέρετε δεν κολακεύονται από τα μεγάλα λόγια και τα αριστερά σχέδια διακυβέρνησης αλλά κρίνουν με ποιον θα πάνε και ποιον θα αφήσουν ,όταν αποφασίσουν να σκάσουν μύτη, με το κριτήριο της ανατρεπτικής πράξης που δεν λογαριάζει συσχετισμούς και αντιπάλους.

Η συνάντηση μας μαζί τους που μπορεί βάσιμα να γιγαντώσει το κοινωνικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής είναι μπροστά μας αρκεί να μην ξαναπέσουμε στην παγίδα της εύκολης λύσης ότι δηλαδή οι πολιτικές συμμαχίες και μόνο είναι πρώτη και η τελευταία έννοια μας και επαναληφθεί ο ξεπεσμός μας σε ταχυδρομικά περιστέρια συμμαχικών πολιτικών προγραμμάτων επειδή έτσι μας σφυράει δήθεν ο πιο κοντινός μας ,όταν δίπλα μας ουρλιάζουν οι βόμβες του κοινωνικού πολέμου και οι κρατήρες της φτώχειας,της ανεργίας και της εξαθλίωσης απειλούν να μας καταβροχθίσουν όλους.

Ποια ειναι λοιπον τα αποφασιστικα πεδια της ταξικης συγκρουσης του μαχομενου εργατικου -λαικου και νεολαιστικου κινηματος κινηματος με την νεα πραγματικοτητα που διαμορφωνει η πολιτικη της ΕΕ ,της κυβερνησης ,του ΔΝΤ και για να μη ξεχναμε της Κεντρικης Ευρωπαικης Τραπεζας; Εχει ανταποκριθει το μαχομενο εργατικο κινημα σε αυτες τις απαιτησεις των καιρων ;Και αν όχι ,γιατι;Eίναι έξω από την σφαίρα της δράσης του η αδυνατεί για συγκεκριμενους λόγους να ανταποκριθεί ,λόγοι που συνδέονται στενά με τα βασικά χαρακτηριστικά της συγκρότησής του στην μεταπολιτευτική Ελλάδα και κυρίως μετά το 81;Ποιος μπορεί να είναι ο αποφασιστικός ρόλος που μπορεί να παίξει η αντικαπιταλιστική Αριστερά και ειδικά η Ανταρσύα στο ξύπνημα ,την οργάνωση και την έμπνευση στην άμεση κοινωνική πάλη;Tι πρόγραμμα και ποιες νέες μορφές οργάνωσης μπορούν να ξεκολλήσουν από την λάσπη της απογοήτευσης τις λανθάνουσες ριζοσπαστικές κοινωνικές δυνάμεις;

 

Kαλαμπόκας Χρήστος Τ.Ε. Ανταρσυα Βορείων 21/11/2014