Για την αντιπροσώπευση, την ψηφοφορία και την εσωτερική δημοκρατία.

Του Βασίλη Ζούμπου, Μέλους της  ΑΝΤΑΡΣΥΑ Φθιώτιδας

Έχοντας διαβάσει κάποιες από τις παρεμβάσεις συντρόφων, στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου, καταθέτω κάποιες τηλεγραφικές σκέψεις τις τελευταίας στιγμής, όσον αφορά την εσωτερική δημοκρατία και τη διαδικασία της ψηφοφορίας στην 3η Συνδιάσκεψη.

1. Εκλογή του ΠΣΟ από τη βάση

Θεωρώ πως δεν υπάρχει κανένας ιδιαίτερος λόγος, να μην γίνεται η εκλογή του ΠΣΟ και της ΚΣΕ από τη βάση και όχι από το συνέδριο. Η νομιμοποίηση του ΠΣΟ και της
ΚΣΕ θα είναι πολύ μεγαλύτερη και όλοι οι σύντροφοι θα έχουν λάβει μέρος στη διαδικασία και θα θεωρούν ότι τα δύο αυτά όργανα τους εκφράζουν και τους αντιπροσωπεύουν πολύ περισσότερο από ότι τώρα.

2. Θεσμοθετημένη ex oficio εκπροσώπευση της επαρχίας

Αν θέλουμε το Πανελλαδικό Συντονιστικό Όργανο να είναι πραγματικά πανελλαδικό και όχι απλά κατ’ όνομα, πρέπει να προβλεφθεί η ex oficio εκπροσώπευση της
επαρχίας, με τον ίδιο τρόπο που σωστά έχει προβλεφθεί η ex oficio εκπροσώπευση των οργανώσεων που συμμετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με δύο μέλη στο ΠΣΟ και ένα μέλος στην ΚΣΕ.
Είναι εξόφθαλμα σημαντικό να υπάρχει συχνή θεσμοθετημένη επαφή του ΠΣΟ με τις πόλεις της επαρχίας, ώστε το όργανο αυτό να διαμορφώνει μια πραγματική εικόνα για
το τι πραγματικά συμβαίνει σε όλη τη χώρα. Η χώρα είναι χωρισμένη σε 13 Καλλικρατικές Περιφέρειες. Κατ’ ελάχιστο πρέπει να υπάρχει ex oficio εκπροσώπευση 2 μελών από
κάθε μία από τις 11 «μικρές» Καλλικρατικές Περιφέρειες (πλην Κεντρικής Μακεδονίας και Αττικής) στο ΠΣΟ. Η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας (Θεσσαλονίκη) θα
πρέπει προφανώς να έχει μεγαλύτερη εκπροσώπευση, τουλάχιστον 4 μελών, ενώ δεν θεωρώ πως είναι αναγκαίο να προβλεφθεί κάτι αντίστοιχο για την Αττική, μιας και η
πλειοψηφία των μελών του ΠΣΟ είναι εκ των πραγμάτων από την Αθήνα. Αυτό είναι αναγκαίο να συμβεί, ακόμα και αν για να πραγματοποιηθεί, είναι αναγκαία η αύξηση
του συνολικού αριθμού των μελών του ΠΣΟ από 101 σε 110 ή 120. Εννοείτε πως τα ex oficio μέλη από την κάθε Περιφέρεια, πρέπει να προκύπτουν από δημοκρατικές διαδικασίες
βάσης από την κάθε Περιφέρεια, και να μην είναι με κάποιο τρόπο «διορισμένα».

3. Ενιαία λίστα

Η λίστα θεωρώ πως πρέπει να είναι ενιαία. Δεν είναι δυνατόν να συμφωνούμε μεταξύ μας στα 99 από τα 100 ζητήματα που τίθενται στο τραπέζι, και την ίδια στιγμή να
κατεβάζουμε ξεχωριστές λίστες, λες και υπάρχουν ξεχωριστά ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

4. Σταυροδοσία για την ανάδειξη του ΠΣΟ

Για να λειτουργήσει όμως δημοκρατικά η ενιαία λίστα θα πρέπει ο κάθε σύνεδρος/το κάθε μέλος που καλείται να ψηφίσει για την ανάδειξη του ΠΣΟ, να έχει δικαίωμα να
βάλει 1 ή το πολύ 2 σταυρούς στη λίστα αυτή. Όσο μικρότερος ο αριθμός των σταυρών που έχει δικαίωμα να χρησιμοποιήσει ο κάθε ψηφοφόρος, τόσο πιο αντιπροσωπευτικό το
αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Μπορεί με αυτόν τον τρόπο να μην δίνεται η δυνατότητα σε όσους ψηφίζουν να διαλέξουν κάποιους άλλους υποψηφίους (πέραν από
αυτούς της πρώτης ή της δεύτερης επιλογής τους), τους οποίους εκτιμούν και θεωρούν ότι θα έπρεπε να είναι στο ΠΣΟ, όμως αντιμετωπίζεται σε μεγάλο βαθμό (και πάλι
όχι σε απόλυτο βαθμό) η μεθόδευση της σταυροδοσίας και αποκτά μεγάλη βαρύτητα η επιλογή του καθενός μας στην σταυροδοσία/ψηφοφορία.

5. Η διαδικασία της ψηφοφορίας την Κυριακή

Η διαδικασία της ψηφοφορίας που θα διεξαχθεί την Κυριακή, πρέπει να είναι υποδειγματική. Πρέπει να εξηγηθεί σε όλους τους συνέδρους τι ακριβώς θα συμβεί,
και ποια θα είναι η διαδικασία της ψηφοφορίας. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να είναι μια διαδικασία διεκπεραιωτική, ούτε μια διαδικασία ή οποία θα γίνει με
βιασύνη ή προχειρότητα.
Στη 2η συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το 2013, πολύ κακή εντύπωση μου είχε κάνει το γεγονός ότι την Κυριακή το μεσημέρι, η διαδικασία της ψηφοφορίας εξελίχθηκε πολύ γρήγορα
και διεκπεραιωτικά, χωρίς καμία επεξήγηση για το τι ακριβώς συνέβαινε, με αποτέλεσμα να αποξενωθεί ένα τμήμα των συνέδρων που δεν γνώριζε τι ακριβώς συνέβαινε.

Επίλογος

Τέλος, θα αναφέρω μία τελευταία φορά κάτι που αναφέρθηκε από αρκετούς συντρόφους στις γραπτές προσυνεδριακές τους παρεμβάσεις. Είναι μεγάλη ανάγκη να
συγκροτηθούν και να λειτουργήσουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, αμέσως μετά τη συνδιάσκεψη: α) κλαδικές επιτροπές σε πανελλαδικό επίπεδο (και όχι μόνο σε
επίπεδο Αθήνας-Αττικής), και β) ομάδες εργασίας για την περαιτέρω εξειδίκευση του μεταβατικού προγράμματος.

Μετά το πραξικόπημα του καλοκαιριού του 2015, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας είναι πολιτικά άστεγο, όπως ήταν την περίοδο 2011-12, και μέχρι τις εκλογές. Ή θα
αποτελέσουμε πόλο έλξης – πολιτικά και οργανωτικά – δίνοντας ένα μάθημα-υπόδειγμα εσωτερικής δημοκρατίας σε όλους όσους κοιτάζουν προς το μέρος
μας, σε όλους τους ανένταχτους αριστερούς και τους εργαζόμενους που ριζοσπαστικοποιούνται όσο η κρίση συνεχίζεται, ή θα παραμείνουμε στάσιμοι
και θα δώσουμε την εντύπωση ότι και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μία από τα ίδια. Διότι, όλοι οι εργαζόμενοι και οι αγωνιστές που έχουν συμμετάσχει σε συνδικάτα, σε διάφορα
κόμματα  ή γενικότερες μετωπικές προσπάθειες της αριστεράς, έχουν μπουχτίσει από μεθοδεύσεις κατά τη διεξαγωγή εσωτερικών διαδικασιών. Πρέπει
εμείς πρώτα και πάνω από όλα να αποτελέσουμε παράδειγμα δημοκρατίας, συντροφικότητας και αγωνιστικού-εργατικού ήθους.