Να ξεβολευτούμε, σύντροφοι…

Η 3^η συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πραγματοποιείται σε μια περίοδο διαφορετική από την προηγούμενη. Βασικό στοιχείο είναι πλέον η, σε γενικές γραμμές, αδυναμία των λαϊκών στρωμάτων να ελπίζουν πως μπορεί να υπάρξει άμεσα κάποια οδός συνολικής υπέρβασης του μνημονιακού εφιάλτη. Τα στοιχείο αυτό σχετίζεται άμεσα με τη συνολική δυσφήμιση της Αριστεράς στο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ.

Ακόμα χειρότερα, ο σεισμογράφος του λαϊκού ενστίκτου καταλαβαίνει ότι τα πράγματα χοντραίνουν στην Ευρώπη και στη γειτονιά μας ιδιαίτερα, γεγονός που δημιουργεί μια άκρως ρευστή κατάσταση που δεν είναι απίθανο να εγκυμονεί ακόμα μεγαλύτερες συγκρούσεις.

Στη βάση αυτή, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τραυματισμένη από την αποχώρηση σημαντικών αγωνιστών και οργανώσεων, αλλά κυρίως καθηλωμένη σε σχέση με την πολιτική της επιρροή, την πειστική ανάπτυξη του προγράμματος της, τους κοινωνικούς της δεσμούς και την εσωτερική της λειτουργία, καλείται να πάρει σοβαρές αποφάσεις στην κατεύθυνση υπέρβασης των παραπάνω προβλημάτων της και τελικά τους ίδιου της του εαυτού.

Το μεγάλο λάθος της συζήτησης και των πρωτοβουλιών στην Αριστερά είναι να κυριαρχήσει η άποψη της «μη εναλλακτικής», σύμφωνα με την οποία οι δυνάμεις (ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και λοιποί) έκαναν ότι ήταν δυνατόν, οπότε τώρα μοναδική απάντηση είναι η αυτοτελής συγκρότηση του καθενός και γενικά οι αγώνες.

Η λογική αυτή πέρα από την αναποτελεσματικότητά της, ακρωτηριάζει τη δυναμική που αναπτύχθηκε στην κοινωνία το προηγούμενο διάστημα και αναπαράγει τη χρεωκοπημένη τακτική όλων των ηγεσιών. Πρόκειται για την τακτική που δεν κατάφερε την κρίσιμη περίοδο του δημοψηφίσματος να απαντήσει με ένα σαφές πολιτικό σχέδιο διεξόδου, όπως αυτό θα μπορούσε αυτό να εκφραστεί:

α. στο συγκροτημένο πρόγραμμα της ρήξης και της ανασυγκρότησης

β. στις πολιτικές πρωτοβουλίες που θα επικοινωνούσαν και θα ενίσχυαν την τάση του περήφανου ΟΧΙ, που θα συνέβαλλαν στην οργάνωση του Λαού ώστε να γίνει δυνατή η επιβολή σοβαρών πολιτικών ανατροπών

Ως αποτέλεσμα της παραπάνω αδυναμίας  και της υποχώρησης της κοινωνικής δυναμικής δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι οι αγώνες που ξεσπούν αυτή την περίοδο δεν καταφέρνουν να ανοίξουν το πολιτικό ζήτημα και διαπνέονται σε μεγάλο βαθμό από τη λογική της εξαίρεσης και του κοινωνικού εμφυλίου.

Ήρθε η ώρα των υπερβάσεων για όλους μας…

Μπροστά, λοιπόν, στην 3^η συνδιάσκεψη, θα πρέπει να λάβουμε αποφάσεις οι οποίες θα εφορμούν από την εκτίμηση ότι το επόμενο διάστημα θα έχουμε τεράστια όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, εντός της νέας φάσης της καπιταλιστικής Κρίσης. Το ζήτημα είναι με ποια ένταση, με ποια οργάνωση και κυρίως με ποιο προσανατολισμό θα λυθούν αυτές οι αντιθέσεις.

Με αυτό το κριτήριο θα πρέπει να βάλουμε το διπλό στόχο: Του μετασχηματισμού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μαζί με τον παράλληλο μετασχηματισμό της Αριστεράς της Ρήξης, η οποία μπορεί να αποτελείται  από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη ΛΑΕ ή ένα σημαντικό τμήμα της, το ΚΚΕ ή πρωτοπόρους αγωνιστές από τις τάξεις του, όπως επίσης και άλλες οργανώσεις της Αριστεράς

Πιο συγκεκριμένα:

Σε αντίθεση με τον «αφηρημένο αντικαπιταλισμό», θα πρέπει να συμβάλλουμε μαζί με όσους το επιθυμούν, στο πρόγραμμα για την Εναλλακτική, με βασικά στοιχεία τη σταθερή αναδιανομή του πλούτου,  την αμφισβήτηση της σχέσης μισθών-κερδών, τη σύγκρουση  με την ντόπια ολιγαρχία, το Κεφάλαιο διεθνώς και με τους θεσμούς που εξασφαλίζουν τα κέρδη τους, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ κοκ

Σε αντίθεση με τη γενική επίκληση της κοινής δράσης στο Κίνημα, που καταλήγει υπεκφυγή και φυγομαχία, απαιτείται η πολιτική πρωτοβουλία και συμφωνία για την ενοποίηση των κινημάτων, από τις πολιτικές δυνάμεις που αναφέρθηκαν παραπάνω, με την αναγκαία πάντα προγραμματική βάση. Η πρωτοβουλία αυτή δεν αφορά μόνο τις κορυφές και τα γραφεία, αφορά κυρίως τη βάση και τα κοινωνικά πεδία. Η κοινή πρωτοβουλία στη νεολαία της περιπλάνησης (Πρωτοβουλία ενάντια στο νέο ασφαλιστικό), η κοινή έκφραση στους Τεχνικούς στη Θεσσαλονίκη, ή στους Γιατρούς (εκλογές ΕΙΝΑΠ – ΟΕΝΓΕ) και στο Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή είναι τέτοια παραδείγματα, που θα πρέπει να συνεχιστούν με κοινή συνδικαλιστική έκφραση τόσο άλλους εργατικούς χώρους όσο και στα Πανεπιστήμια.

Σε αντίθεση με τη στείρα και εύκολη ιδεολογική αντιπαράθεση προγραμμάτων και ιδεαλιστικής προσμονής των μεγάλων ανατροπών, μπορούμε ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ να ανατρέψουμε τον κανόνα που θέλει την αριστερά που δεν συνθηκολογεί, να περιθωριοποιείται. Με εκείνες τις πολιτικές και κοινωνικές πρωτοβουλίες που θα φτιάξουν το γήπεδο της αναμέτρησης με τον μνημονιακό μονόδρομο της ΕΕ, και θα επαναφέρουν με πραγματικούς όρους στο λαό το ζήτημα ενός σύγχρονου σοσιαλισμού ως θετικό πρόταγμα για μια ελεύθερη, ειρηνική και δημιουργική ζωή

Θωμας Σουνάπογλου,

μέλος ΤΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ Κέντρου Θεσσαλονίκης,

γραμματέας Σωμ. Μισθωτών Τεχνικών Μακεδονίας