Πάρε (πώς;) τη κατάσταση στα χέρια σου λαέ…

Στράτος Βουραζέρης*

Χιλιάδες φορές τα τελευταία χρόνια έχει ακουστεί στα μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το σύνθημα, «ούτε ΔΝΤ, ούτε και ΕΕ, πάρε τη κατάσταση στα χέρια σου λαέ.» Ποια η συμβολή μας λοιπόν στην κατεύθυνση ενίσχυσης του αγώνα του λαού μας με τα απαραίτητα εργαλεία προκειμένου, το αναγκαίο να γίνει πραγματικότητα…. Και ο λαός μας να πάρει τη κατάσταση στα χέρια του.

Εκ’ των συμπερασμάτων της τελευταίας εξαετίας είναι «ότι δεν αρκεί να φωνάζεις και να καταγγέλλεις τις καταστροφικές πολιτικές.» Απαιτείται, με περισσότερη θέρμη, να χαράζεις «δρόμο», για να ανθίσουν οι νέες λαϊκές αντιστάσεις… Για να κάνουν τα πρώτα τους βήματα οι νέες πρακτικές που διακηρύσσεις.

«…πάρε λοιπόν την κατάσταση στα χέρια σου λαέ.» Πως; Με ποια εργαλεία; Με τα σωματεία και το … υπαρκτό συνδικαλιστικό κίνημα; Οι σχετικές θέσεις στο τρίτο κεφάλαιο, περιγράφουν επαρκώς την αδυναμία του υφιστάμενου συνδικαλιστικού κινήματος να αποτελέσει εργαλείο για μια άλλη πορεία, με τα εργατικά λαϊκά συμφέροντα μπροστά!

Βρισκόμαστε λοιπόν σε μία περίοδο που απαιτείται να αντιμετωπίσουμε τα ερωτήματα με τους όρους που τα θέτει η βαριά πληττόμενη από την καπιταλιστική κρίση κοινωνική πλειοψηφία. Ιδιαίτερα εκείνα που αφορούν θέματα εξαιρετικά κρίσιμα για την προώθηση της πολιτικής μας. Βλ. όργανα επιβολής της λαϊκής βούλησης κλπ.  

Εδώ οι θέσεις δεν αποτιμούν σε βάθος την εμπειρία της τελευταίας εξαετίας και δεν περιγράφουν αναλυτικά βήματα (όχι γενικόλογους άξονες) παρέμβασης την επομένη της συνδιάσκεψης.

Δεν μπορούμε να προσδοκάμε πολλά και άμεσα, στην προώθηση των στόχων μας, στο βαθμό που η παρέμβασή μας περιορίζεται στο στενό και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Με οργανωμένο και τεκμηριωμένο τρόπο θα πρέπει να υπάρξει επιλογή – ιεράρχηση - στόχευση κλάδων στους οποίους θα επιδιώξουμε σε ορατό χρονικό ορίζοντα να έχουμε πολιτική και συνδικαλιστική παρέμβαση. Να κάνουμε βήματα στην κατεύθυνση «επεξεργασίας και προώθησης περιεχομένου πάλης και διεκδικήσεων στο συγκεκριμένο κλάδο, σε σύνδεση με το πλαίσιο στόχων του αντικαπιταλιστικού προγράμματος.»

Μεταξύ αυτών και ως παράδειγμα αναφέρω τον αγροδιατροφικό τομέα. Δείτε τη σημασία του στο συνολικό «Κεφάλαιο» της χώρας μας (υψηλή κερδοφορία σε περίοδο της κρίσης), τον αριθμό των εργαζομένων (αγρότες, βιομηχανικοί εργάτες, μισθωτή διανόηση), το σημαντικό μερίδιο στις πολιτικές της ΕΕ και το σημαντικότερο τη τεράστια σημασία του σε μια … άλλη οργάνωση της κοινωνίας. Στον οποίο όμως η παρέμβασή μας είναι μηδαμινή.

Ειδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό, για να δοκιμαστούν οι θέσεις και οι πρακτικές μας, στη συγκρότηση εργατικών συλλογικοτήτων, ενοποίηση αυτών, διαμόρφωση αιτημάτων πάλης για το άμεσο και το «μακροπρόσθεσμο», αλλά και στη διαμόρφωση σχεδίου για τη λειτουργία του κλάδου σε όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας και με προστασία του περιβάλλοντος, στα πλαίσια μια κοινωνίας με τους παραγωγούς του πλούτου πρωταγωνιστές.

Θα μπορούσαμε να πούμε και για άλλους κλάδους π.χ βιομηχανία τουρισμού, ενέργειας κλπ Σε κάθε περίπτωση απαιτείται συλλογικά οργανωμένη προσπάθεια - μελέτη, ιεράρχηση, διάταξη δυνάμεων και διάθεση να δοκιμαστούμε - ασχολούμενοι πιο… «επαγγελματικά» με τη πολιτική. Να ξεβολευτούμε από πρακτικές, οι οποίες όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι φτάνουν στα όριά τους...

Στις θέσεις αναφέρεται ως βασικό μας καθήκον, η μαζικοποίηση και ο μετασχηματισμός των σωματείων, σε πραγματικά όργανα πάλης των εργατών, αλλά και η οργάνωση του κομματιού της ελαστικής απασχόλησης και των ανέργων.

Μετά από μία περίοδο (βλ. 2009 – 2012) αναζήτησης συλλογικών μορφών πάλης από ευρύτερα – πέραν των… μυημένων - κομμάτια εργαζομένων και νέων, σήμερα εκτιμώ ότι κυριαρχούν οι προσωπικές στρατηγικές επιβίωσης. Συλλογικότητες  σχήματα εργαζομένων ανά κλάδο ή χώρο δουλειάς ή γειτονιά, πρέπει να αναλάβουν το δύσκολο έργο να καταστίσουν στη κοινωνική πλειοψηφία τη συλλογική πάλη ελκυστική, καθιστώντας τη αποτελεσματική.

Απαιτείται κινητοποίηση του δυναμικού μας, δοκιμάζοντας κυρίως καινούργιους δρόμους. Η πρακτική «αφίσα, προκήρυξη, εκδήλωση» για τα πιο πληβειακά κομμάτια της τάξης, τα οποία σήμερα έχουν ανάγκη περισσότερο από καθέναν μία πραγματική ανατροπή προς όφελος του κόσμου της εργασίας, δεν λέει τίποτα. Όταν έχεις δύο και τρία χρόνια να κάνεις μεροκάματο ή το σπίτι σου δεν έχει ρεύμα και ο μοναδικός… εισερχόμενος αριθμός στο κινητό σου είναι αυτός της Τράπεζας, μία καμπανιακού τύπου παρέμβαση, μάλλον δεν έχει να σου πει τίποτα.

Ειδικότερα για το κομμάτι των ανέργων, είμαι της άποψης ότι δεν μπορούμε να εκτιμάμε ότι έχουμε τη πιο μορφωμένη, με δεξιότητες και ενδιαφέροντα νέα εργατική βάρδια και την ίδια στιγμή το πλαίσιο που τη καλούμε να δράσει και να παλέψει συλλογικά να περιορίζεται στο μοίρασμα μίας προκήρυξης ή σε μία παράσταση διαμαρτυρίας στον ΟΑΕΔ.

Χρειαζόμαστε λοιπόν εργατικές συλλογικότητες άμεσης ανταπόκρισης στο πρόβλημα (στην απόλυση, στην απληρωσιά, στο ένσημο κλπ) και υποστήριξης / αλληλεγγύης στο σύνολο της ζωή του εργαζόμενου. Με μορφωτική / πολιτιστική δράση σε ρήξη με τον κυρίαρχο πολιτισμό. Προπλάσματα μιας άλλη οργάνωσης της κοινωνίας για να γίνει ξανά ελκυστικός ο συλλογικός εργατικός αγώνας σε ευρύτερα κομμάτια της τάξης.

Όσο αποφεύγουμε την ουσιαστική, συλλογική και συντροφική συζήτηση και δράση και σ’ αυτά τα πεδία, τόσο η πολιτική μας απήχηση θα βρίσκει «τοίχο» και θα παραμένει στάσιμη. Γιατί το σύνθημα που αναφέρθηκα εισαγωγικά έχει δύο μέρη, που αλληλεπιδρούν…

*μέλος της ΤΕ Γκύζη – Αμπελοκήπων

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ στις 28/2/2016