4η Συνδιάσκεψη ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Η μεγάλη πρόκληση για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ

του Γιάννη Φελέκη, μέλος του ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

 

Η ελπίδα με την ίδρυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν το αν θα μπορούσε να ανταποκριθεί στο βασικό και επιτακτικό ζήτημα της εποχής μας: την ανασύνθεση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Δηλαδή, μέσα από την κοινή δράση και την συντροφική και σε βάθος συζήτηση για τις προγραμματικές και τακτικές διαφορές των συμμετεχόντων να αποκτήσουμε το απαραίτητο κοινό πολιτικό έδαφος για τη συγκρότηση ενός μαζικού και αξιόπιστου αντικαπιταλιστικού πολιτικού φορέα.

 

Μετά την κατάρρευση του “υπαρκτού” (τόσο της σοβιετικής όσο και της κινέζικής εκδοχής) και των αντίστοιχων ιδεολογημάτων τους, μετά την πλήρη ενσωμάτωση της σοσιαλδημοκρατίας στο νεοφιλελεύθερο αστικό μοντέλο και την σοσιαλδημοκρατικοποίηση των ευροκομμουνιστικών και όχι μόνο κομμουνιστικών κομμάτων, το βασικό καθήκον για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν και παραμένει η προσπάθεια νο οικοδομηθεί μια αριστερά άξια του ονόματός της και που να είναι ριζωμένη στην κοινωνία. Η αναγκαιότητα αυτή ήταν πολύ μεγαλύτερη μιας και η γέννηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνέπεσε με το ξέσπασμα της παγκόσμιας αλλά και εγχώριας οικονομικής κρίσης και χρεοκοπίας – μαζί με την χρεοκοπία του παραδοσιακού δικομματισμού που άνοιξε το δρόμο για το ΣΥΡΙΖΑ.

 

Παρά τις επανειλημμένες διαβεβαιώσεις για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ των μελών, που γέννησαν πολλές ελπίδες και συγκίνησαν πολλούς ανένταχτους αγωνιστές, δυστυχώς σύντομα τους απογοητεύσαμε. Στην ουσία παραμείναμε ένα εκλογικό μέτωπο οργανώσεων και ανένταχτων αγωνιστών, ενώ ταυτόχρονα γίνονταν εκκλήσεις για κομματική πειθαρχία. Η μοναδική, μόνιμη και επίμονη συζήτηση στο εσωτερικό και στα όργανα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν με ποιούς θα συμμαχήσουμε στο λεγόμενο “πολιτικό – κοινωνικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής”, χωρίς να έχουμε ξεκαθαρίσει τα όρια της μεταξύ μας συμμαχίας. Σε επίπεδο κινήματος, τα μόνα κοινά που υπήρξαν ήταν αυτά που προϋπήρχαν από το '80, οι συσπερώσεις - παρεμβάσεις σε εργασιακούς και φοιτητικούς χώρους. Κατά τα άλλα, οι οργανώσεις συνέχισαν να λειτουργούν όπως λειτουργούσαν και όπως συζητούσαν και προ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με αποτέλεσμα (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις) οι τοπικές επιτροπές και οργανώσεις να μη λειτουργούν, να μην έχουν κοινό αντικείμενο, και οι ανένταχτοι – όσοι δεν προσκολήθηκαν στη μια ή στην άλλη οργάνωση – να μην έχουν χώρο.

 

Για την αναζωογόνηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι απαραίτητη η κοινή λειτουργία των μελών της. Χρειάζονται κοινές συζητήσεις και καμπάνιες για συγκεκριμένα ζητήματα που θα συζητιούνται, θα αποφασίζονται και θα υλοποιούνται κεντρικά και τοπικά, από τοπικές που θα λειτουργούν σταθερά και θα είναι ανοιχτές στην κοινωνία. Είναι άλλο ζήτημα να κάνουμε μια πανελλαδική καμπάνια, π.χ για τη μείωση του χρόνου εργασίας, για την απορρόφηση όλων των ανέργων, ή για άσυλο στους πρόσφυγες, και άλλο να απευθύνουμε κάλεσμα από τον σύλλογο Κορδάτο μέχρι το ΚΚΕ για κοινή δράση εφ'όλης της ύλης, όπως το κάνει η εισήγηση για την πανελλαδική συνδιάσκεψη.

 

Το σύστημα, με τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητά του, δημιουργεί και συσσωρεύει τις αιτίες μιας αναπόφευκτης εξέγερσης. Το πρόβλημα είναι αν θα βρεθούν εκεί αυτοί που θα δώσουν την απαιτούμενη ταξική διάσταση για τη λύση, ή αν η εξέγερση θα διοχετευθεί σε αλληλοεξόντωση μεταξύ των εξαθλιωμένων, π.χ. για θρησκευτικές και εθνικιστικές αντιπαραθέσεις, και το σύστημα τελικά να παραμείνει αλώβητο, ενισχυμένο και πιο βάρβαρο.

 

Έχουμε χάσει πολύ και πολυτιμο χρόνο, αλλά μια και τα προβλήματα είναι εδώ και θα παραμείνουν για πολύ, μπορούμε και τώρα να αλλάξουμε πορεία, αρκεί να το θελήσουμε. 

 

 

Δημοσιεύτηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη, 11.04.2018