Η αντικαπιταλιστική αριστερά είναι η μόνη που κάνει σαφές ότι το πρόβλημα είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός, και ότι πρέπει να συνδυάσουμε τον αγώνα μας για μικρές νίκες σήμερα με την οργάνωση και τη μάχη για να πάρουν την εξουσία οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το σημαντικότερο σημείο αναφοράς αυτής της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που είναι ακόμα μικρή και όχι αρκετά έμπειρη και σαφής, αλλά αποτελεί και τη σοβαρότερη ελπίδα. 

Χρειαζόμαστε μαζική αντικαπιταλιστική αριστερά, με ένα πρόγραμμα κατανοητό και ταυτόχρονα επαναστατικό. Δεν μας αρκεί να γυρίσουμε απλώς λίγα χρόνια πίσω, να ανεβάσουμε τον κατώτατο μισθό ξανά στα 751, που και πάλι δεν αρκούν για να ζήσει κανείς όπως πρέπει, ή να τονώσουμε την «εθνική οικονομία» μήπως πληρώσει την κρίση περισσότερο κάποιος άλλος λαός. Χρειάζεται να διεκδικήσουμε αύξηση των μισθών, μείωση των ωρών εργασίας χωρίς μειώσεις στις αποδοχές για να καταπολεμηθεί η ανεργία, συλλογικές συμβάσεις γιατί ο καθένας μόνος του απέναντι στον εργοδότη είναι ανίσχυρος, απαγόρευση των απολύσεων. Χρειάζεται να οργανωθούμε σε σωματεία και σε συνελεύσεις. Χρειάζεται τελικά να περάσει η εξουσία και ο πλούτος στα χέρια αυτών που τον παράγουν: της εργατικής τάξης.

Γίνεται επίσης φανερό ότι αν δεν σπάσει η μνημονιακή πολιτική δεν μπορούμε να μιλάμε για την κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας για επιβίωση. Άλλωστε παρά την περίφημη έξοδο από το μνημόνιο το καλοκαίρι του 2018, που διαφημίζει η κυβέρνηση, τα μνημόνια προορίζονται να καθορίζουν τη ζωή μας στο διηνεκές απ' οτι φαίνεται. Η δίκαιη αποστροφή των εργαζομένων, των ανέργων και των καταπιεσμένων προς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δε θα πρέπει να τους οδηγήσει ούτε στις νεοφιλελεύθερες μπαρούφες των άλλων μνημονιακών κομμάτων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ, αλλά πολύ περισσότερο ούτε και στους δήθεν αντιμνημονιακούς ναζί χρυσαυγίτες, που κάνουν προσπάθεια επανόδου στους δρόμους και στην πολιτική σκηνή συνεπικουρούμενοι από τη δήθεν ανεξάρτητη αστική δικαιοσύνη αλλά και τη ΝΔ του Κούλη και του Άδωνη Γεωργιάδη, όπως και την κυβέρνηση που κάνει δεύτερες σκέψεις να τους χρησιμοποιήσει για να κόψει ψήφους από τη Νέα Δημοκρατία  (ας μην ξεχνάμε τις κοινές φωτογραφίες στο Καστελόριζο ή τις δηλώσεις Παρασκευοπούλου για στήριξη της Χ.Α. από το πολιτικό σύστημα αν “δεχτεί έμπρακτα την υπαγωγή της στους θεσμούς της Δημοκρατίας”).

Νικάμε μόνο με την ενότητα εργαζομένων, ανέργων και καταπιεσμένων στη δράση. Σύμμαχοι μας είναι όλοι οι εργαζόμενοι και εργαζόμενες σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, σε κάθε κλάδο, ντόπιοι, μετανάστες και πρόσφυγες.

Νικάμε μόνο με την ανεξάρτητη οργάνωση των εργαζομένων, με κάθε μορφή αυτοοργάνωσης, σε λαϊκές συνελεύσεις και απεργιακές επιτροπές, που είναι οι μόνες δομές που μπορούν να σταθούν απέναντι στο κράτος των καπιταλιστών, σε σύγκρουση με την Ελληνική Κυβέρνηση, την ΕΕ, τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και τα κόμματα του κεφαλαίου. Μέσα από τους αγώνες, τις ήττες και τις νίκες μας, το εργατικό κίνημα έχει αποκτήσει πολύτιμη πολιτική εμπειρία.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τα αντικαπιταλιστικά σχήματα σε πανεπιστημιακές σχολές και χώρους δουλειάς είναι μία σημαντική κατάκτηση προς αυτό τον σκοπό.

 

Η καθιέρωση συστήματος αναλογικής εκπροσώπησης θα είναι ένα τεράστιο βήμα για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και είμαστε κοντά σε αυτό. Είναι τουλάχιστον λυπηρό τη στιγμή που αυτό το βήμα προετοιμάζεται να αναβιώνουν απόψεις που θεωρούν την εκλογή με βάση τις πολιτικές τάσεις διαλυτική και ζητούν τη διατήρηση του αντιδημοκρατικού πλειοψηφικού συστήματος της ενιαίας λίστας, που υποχρεώνει τις μικρές τάσεις και οργανώσεις να εξαρτούν την εκλογή τους από τη φιλευσπλαχνία ή την ανταλλαγή σταυρών με τις μεγάλες. Είναι υποκρισία να μην παραδέχεται κανείς ότι άτυπα, αδιαφανή ψηφοδέλτια υπήρχαν σε όλες τις συνδιασκέψεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τη μορφή προκατασκευασμένης σταυροδοσίας. Η ενότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν εξασφαλίζεται με την επιβολή της ενιαίας λίστας, αντιθέτως προϋποθέτει την ελεύθερη έκφραση και εκπροσώπηση όλων των απόψεων

Χρειάζεται η οργανωτική δομή να αντιστοιχεί στον πραγματικό χαρακτήρα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που είναι μετωπικός, και όχι να είναι δέσμια οργανωτικών προκαταλήψεων:

α. ο σεβασμός στις διαφορετικές απόψεις, η ελευθερία έκφρασης και αυτοτελούς δράσης, πρέπει να συνδυάζονται με τη δέσμευση για την υλοποίηση των κοινών αποφάσεων. Σε ένα μέτωπο, καμία τάση δεν υποχρεώνεται σε πειθαρχία, ούτε απεμπολεί το δικαίωμα της αυτόνομης δράσης όποτε το κρίνει απαραίτητο. Καμία τάση ή οργάνωση, ωστόσο, δεν μπορεί να μιλά ή να εμφανίζεται εξ ονόματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατά παράβαση των αποφάσεων των υπολοίπων.

β. διαμόρφωση ευρύτερων συναινέσεων και συνθέσεων. Απέναντι στην αδυναμία να ληφθεί μια απόφαση, η απάντηση δεν είναι η μείωση του μέτρου που χρειάζεται για να ληφθεί, αλλά μια ουσιαστική προσπάθεια να βρεθεί κοινός τόπος.

 

Στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό και σε κάθε ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό απαντάμε αμετακίνητα όχι στον πόλεμο, ναι στην ειρήνη ανατρέποντας τα σχέδια των ιμπεριαλιστών ηγεμόνων των λαών καθώς και των αστικών τάξεών τους

Κανένας νεκρός για τα συμφέροντά τους! Για τα συμφέροντα των αστικών τάξεων και των κυβερνήσεων που βάζουν σε κίνδυνο την ειρήνη στο Αιγαίο, αφού επί χρόνια διέλυσαν την κοινωνία, γκρέμισαν μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα, ξεπούλησαν σε ιδιώτες τον δημόσιο πλούτο, εκτόξευσαν την ανεργία, έφτασαν σε επίπεδο παροξυσμού την κρατική καταστολή, κι έρχονται τώρα να πουλήσουν «πατριωτισμό» και να ζητήσουν από το λαό «εθνική ενότητα».

Η εργατική τάξη και ο λαός θέλουν την ειρήνη και δεν έχουν κανένα συμφέρον από τον πόλεμο, από το να θυσιαστεί η νεολαία της χώρας μας σε θερμά επεισόδια ή θερμά μέτωπα για τις ανάγκες των πετρελαϊκών εταιρειών. Η εργατική τάξη και ο λαός της Ελλάδας και της Τουρκίας και όλοι οι λαοί θέλουν να ζήσουν ειρηνικά και είναι οι μόνοι που μπορούν να βάλουν φρένο στα πολεμοκάπηλα σχέδια των αστικών τάξεων της περιοχής.

 

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι: είτε η αστική τάξη, τα κόμματά της και οι θεσμοί της θα επιβάλουν την ατζέντα τους για να βγάλουν το σύστημά τους από την κρίση εις βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, είτε η εργατική τάξη και τα υπόλοιπα καταπιεζόμενα και εκμεταλλευόμενα στρώματα θα περάσουν στην αντεπίθεση και θα ανατρέψουν όχι μόνο τα μνημόνια και τις κυβερνήσεις που τα εφαρμόζουν (με τελευταία αυτή των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), αλλά και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Το σύστημα, με τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητά του, δημιουργεί και συσσωρεύει τις αιτίες μιας αναπόφευκτης εξέγερσης. Με τη δύναμη της εργατικής τάξης, του εργατικού και λαϊκού κινήματος και του αντικαπιταλιστικού μετώπου είναι η ώρα για σύγκρουση με την αστική πολιτική και το σύστημα, για την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, για να περάσει ο πλούτος και η εξουσία στα χέρια των εργαζομένων.

Σε αυτές τις συνθήκες, η ύπαρξη ενός αντικαπιταλιστικού μετώπου, σαν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μαζικού και συνειδητού, έχει ακόμα πιο αποφασιστική σημασία. Για να γίνει και για να νικήσει η αντεπίθεση του κινήματος, χρειάζεται να αλλάξουν και οι συσχετισμοί στο εσωτερικό του, εναντίον των ρεφορμιστικών, συμβιβαστικών και γραφειοκρατικών του τάσεων και υπέρ του αντικαπιταλιστικού ρεύματος. Χρειάζεται μια ορατή δύναμη στο κίνημα, η οποία να μπορεί να μιλήσει με σαφήνεια, να προτείνει την κλιμάκωση των αγώνων χωρίς υποχωρήσεις και χωρίς τη λογική του «ρεαλισμού», να υποδεικνύει τον πραγματικό εχθρό, να ρίχνει τα κατάλληλα αντικαπιταλιστικά συνθήματα την κατάλληλη στιγμή. Χρειάζεται ένα ρεύμα που θα επιδιώκει δραστήρια την οργάνωση των ίδιων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων στις δικές τους δομές (σωματεία, επιτροπές, συνελεύσεις) και τον εργατικό έλεγχο μέσα από αυτά τα όργανα. Χρειάζεται μια πολιτική δύναμη που θα εξηγεί ότι μόνο η κυβέρνηση και η εξουσία των ίδιων των εργαζομένων, στηριγμένη στα όργανα και τις δομές της, και όχι στους θεσμούς των αστικών τάξεων δημιουργημάτων υπεράσπισης της εξουσίας που κατέχουν, μπορεί να επιβάλει και να εγγυηθεί τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά και της πλειοψηφίας της κοινωνίας, που υφίσταται καθημερινά εκμετάλλευση και καταπίεση.

Είναι σημαντική η διάκριση του κοινωνικού από το πολιτικό μέτωπο. Το πρόγραμμα του πολιτικού μας μετώπου δεν μπορεί να προσαρμόζεται στον μέσο όρο της συνείδησης που έχουν κατακτήσει τα κοινωνικά κινήματα ή ακόμα και ρεφορμιστικοί σχηματισμοί. Τα μέλη του αντικαπιταλιστικού μετώπου θα πρέπει να συμμετέχουν σε κινήματα που συσπειρώνουν ένα εύρος συνειδήσεων, αλλά το ίδιο το αντικαπιταλιστικό μέτωπο θα πρέπει να μένει ανεξάρτητο από τον ρεφορμισμό.

Το αντικαπιταλιστικό μέτωπο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να ενισχυθεί, όχι να αλλάξει χαρακτήρα ή να βάλει «νερό στο κρασί του», για να προσεγγίσει εύκολα και γρήγορα πιο πλατιά ακροατήρια. Πρέπει να γίνει πιο συνειδητό και πιο μαζικό.

Για να γίνει το αντικαπιταλιστικό μέτωπο πιο συνειδητό, χρειάζεται προγραμματική εμβάθυνση. Το μεταβατικό πρόγραμμα είναι ένα σύνολο διεκδικήσεων που ξεκινούν από τις άμεσες ανάγκες των εργαζομένων και των καταπιεσμένων και καταλήγουν στην πραγματική λύση, που είναι το να περάσει η εξουσία, ο πλούτος και τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους. Το μεταβατικό πρόγραμμα δεν είναι ένα προεκλογικό πρόγραμμα που υποτίθεται πως θα εφαρμόσει κάποια αριστερή κυβέρνηση, ούτε είναι μια λίστα αιτημάτων που μπορεί να κατατεμαχιστεί και να ικανοποιηθεί τμηματικά από το κράτος των καπιταλιστών. Οφείλει να είναι η γέφυρα που ενώνει σήμερα, στις συγκεκριμένες συνθήκες, το επίπεδο της συνείδησης που έχει αποκτήσει το κίνημα μέσα από τους αγώνες του με τον τελικό σκοπό, την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού.

 

Το πολιτικό σχέδιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για την αντεπίθεση και την ενίσχυση και επέκταση του αντικαπιταλιστικού πόλου επομένως περιλαμβάνει:

Α. Την πρωταγωνιστική δράση στο μαζικό κίνημα, στα σωματεία, στις πρωτοβουλίες για την ίδρυση σωματείων όπου τέτοια δεν υπάρχουν. Τον ανυποχώρητο αγώνα μαζί με όλους όσους και όλες όσες θέλουν να αγωνιστούν εναντίον της επίθεσης του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και του αστικού κράτους, της ΕΕ και όλων των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών.

Β. Την οικοδόμηση αντικαπιταλιστικών, αντιδιαχειριστικών και ριζοσπαστικών αγωνιστικών σχημάτων σε σωματεία, σχολές, μαζικούς χώρους και γειτονιές. Τη λήψη πρωτοβουλιών για συσπείρωση αγωνιστών και αγωνιστριών σε συγκεκριμένους στόχους και δράσεις. Τη δραστήρια οικοδόμηση των μορφών οργάνωσης του ίδιου του κινήματος

(επιτροπών, συνελεύσεων κλπ.).                               

Γ. Την αυτοτελή ενωτική συγκρότηση των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων και τη μαζικοποίηση του αντικαπιταλιστικού μετώπου, στη βάση του αντικαπιταλιστικού προγράμματος με στόχο ανατροπή – γκρέμισμα κάθε αστικού θεσμού. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μακράν το πιο επιτυχημένο παράδειγμα ενός τέτοιου αντικαπιταλιστικού μετώπου.

 

 

Βαρθολομαίος Φουντουλάκης, Τ.Ε. Καλαμάτας

Βασίλης Σπυρόπουλος, Τ.Ε. Γαργαλιάνων, Κυπαρισσίας, Φιλιατρών